EP01 นางร้าย

"ใครเขียนเรื่องนี้เนี่ย!? เขียนได้ประสาทมาก นางร้ายนี่ก็อะไร รวยแต่ไม่มีสมอง ตามผู้ชายที่เขาไม่ชอบเนี่ยนะ!? สมแล้วแหละที่ไม่สมหวัง แต่ถ้าเป็นฉันนะ ป่านนี้คงไปอยู่บาร์โฮสต์ หรือไม่ก็ไปอยู่ shop แบรนด์เนมสักแบรนด์ เห้อ แต่จะว่าอิจฉาชีวิตนางจัง ถ้ามีชีวิตที่สบายเหมือนนาง ฉันคงไม่มานั่งหลังขดหลังแข็งเขียนนิยายรายได้ไส้แห้งแบบนี้หรอก ไหนดูซิ ใครเขียนเรื่องนี้" เขมมิกาสาปนางร้ายในนิยายเรื่องโปรดเรื่องใหม่ของตนอย่างออกรสออกชาติ ก่อนจะพลิกหนังสือหานามปากกานักเขียน

"ยี่สิบห้าเมษา ฯ. อื้มม นั่นมันวันเกิดฉันนี่นา.." เธอพึมพำ มันเป็นความบังเอิญใช่แหละมั้ง นามปากกานักเขียนก็เป็นวันเกิดของเธอและยังเป็นนามปากกาเก่าของเธอด้วย ไม่พอชื่อนางร้ายก็ชื่อเดียวกับเธอ เขมมิกา..

"ยัยนางร้าย ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันคงใช้ชีวิตสวยๆ รวยๆ สบายๆ หาผู้ชายใหม่ ไม่มาทำตัวไร้ค่าแบบนี้หรอก มีเงินแต่ไม่มีสมอง สมแล้วแหละที่เป็นได้แค่นางร้าย ถ้าเธอมีสมองนะ ป่านนี้เธอคงมีชีวิตเหมือนลลิตา นางเอกของเรื่องไปแล้ว"บ่นไปเก็บของบนโต๊ะทำงานไป เธอนั่งจ้องหน้าจอมาเป็นชั่วโมงแล้ว หาจุดแก้ไขตามคำสั่งบก. อีกอย่างตอนนี้สมองเธอตันเอามากๆ เลยกะว่าจะอ่านนวนิยายเรื่องใหม่ฆ่าเวลาไป ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เธอซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่ได้ และเพิ่งเคยอ่านครั้งแรกนี่แหละ ไปบังเอิญเก็บของบนชั้นสอง เพราะเธอเตรียมจะขายบ้านและย้ายไปอยู่ที่ใหม่ แต่ทว่ายังไปตอนนี้ไม่ได้ รอเงินเดือนออกเธอถึงจะย้าย พูดตรงๆ ก็ไม่มีเงินในตอนนี้นั่นแหละ เธอจำความได้ว่าเกิดมาได้อยู่กับพ่อแม่ได้นานสุดตอนเธออายุ 18 หลังจากนั้นพวกท่านก็จากเธอไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอจึงใช้ชีวิตคนเดียวในกรุงเทพฯมาสามปีแล้ว อายุเธอตอนนี้ก็ราวๆ 21 ปี ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย เหนื่อยมากๆ ถึงนิยายจะช่วยเธอได้ประมาณหนึ่ง แต่สำหรับเธอมันก็ไม่พอใช้อยูดี ยิ่งช่วงนี้นักเขียนดังๆ และหน้าใหม่มาเยอะ เธอจึงตกไปเลยปริยาย

"เห้อ หิวข้าว หาข้าวกินดีกว่า" เสียงหวานพึมพำ เธอวางหนังสือนิยายลงบนโต๊ะคอมพิวเตอร์และจัดโต๊ะเรียบร้อยจนสะอาด ทว่าลืมตัวลุกขึ้นยืน เธอลืมไปเลยว่าทำน้ำหกลงพื้น บวกกับเศษแก้วแตกกระจาย แต่เพราะมีงานเร่งด่วนเธอเลยต้องเร่งงานก่อน พอทำเสร็จค่อยจัดการทีหลัง แต่ทว่าไม่ทันแล้ว..

หมับ!

"อร๊ายย! กรี๊ดดด!"

ตุ๊บ!

เขมมิกาลื่นล้มหัวฟาดเก้าอี้ เลือดไหลออกมาจากท้ายทอย เท้าสวยมีเศษกระแก้วบาดปักคาเท้า เตะอาชีพ เธอหมดสติเพราะความมักง่ายของตัวเอง..

.

เฮือก! 

"ชะช่วยด้วย ช่วยเขมด้วย พี่อย่าทำเขมนะ! ชะช่วยด้วย.. ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกใหญ่ เธอตะเกียกตะกายภายใต้ผืนน้ำในสระที่ลึกประมาณหนึ่ง ความทรงจำบางอย่างในวัยเด็กผุดขึ้นมาให้เธอหวาดกลัว เธอไม่อยากตกอยู่ในความหวาดกลัวนี้อีกแล้ว

"อย่าสำออยเขมมิกา เธอว่ายน้ำเป็น คนที่แย่คือลิตาต่างหาก ลิตาว่ายน้ำไม่เป็น" ภวินทร์ต่อว่าหญิงสาวที่กำลังแสร้งจมน้ำหลังจากที่ทำความผิด วันนี้มีงานเลี้ยงที่โรงแรมในเครือบริษัทของเขา แต่ทว่าเธอก็หึงหวงตามมาหาเรื่องลลิตาไม่เลิก ทั้งที่เขาบอกแล้วว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่ทว่าไม่เชื่อ เธอบุกมาทำร้ายลลิตาจนทำให้ลลิตาตกน้ำจมน้ำเกือบตาย สุดท้ายแพ้ตัวเอง ลื่นล้มตกน้ำแล้วมาเสแสร้งว่าว่ายน้ำไม่เป็นอย่างที่เห็น 

"อึก! ลิตาไม่เป็นไร วินท์ช่วยน้องก่อน" ลลิตาเอ่ยเสียงแผ่วราวกับหมดแรง เธอซบอกอยู่ในอ้อมกอดเพื่อนสนิทอย่างภวินท์ที่ช่วยเธอเพราะเธอจมน้ำ

หมับ!

"ไม่จำเป็น คนเสแสร้ง" เขาเอ่ยตัดเยื่อใยแล้วช้อนอุ้มเพื่อนสาวคนสนิทลุกขึ้นแล้วยืนหันหลังให้เขมมิกาโดยไม่คิดหันมองว่าอีกคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ก่อนจะเดินออกไปช้าๆ 

"คุณเขม! พวกมึงยืนบื้ออะไรวะ!" โชคดีที่ธนนท์ขับรถตามเขมมิกามา เขาตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าเขมมิกาจมน้ำหมดสติลงต่อหน้าต่อตาจนเธอจมหายลงไปช้าๆ ภายใต้สระน้ำท่ามกลางสายตาของพนักงานบริษัทไม่กี่คนที่ยังอยู่ด้วยแววตาสมน้ำหน้ากันทั้งนั้น คงคิดว่าเขมมิกาเสแสร้งนั่นแหละ

ตู๊ม! 

ธนนท์กระโดดลงสระน้ำเพื่อว่ายไปช่วยเขมมิกาที่จมลงก้นสระน้ำ เขาโอบอุ้มร่างขาวซีดที่นอนหมดสติขึ้นมานอนราบข้างสระน้ำด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่ภวินทร์กลับมาอีกครั้งด้วยแววตาที่วูบไหวตกใจไม่น้อย แต่แค่เพียงแวบเดียวเท่านั้น

"สำออย" ไม่พอยังกลับมาต่อว่า แม้ว่าจะกลบเกลื่อนก็เถอะ

"วินทร์ ลิตามะไม่ไหวแล้ว" ลลิตากำคอเสื้อเชิ้ตของภวินท์เพื่อเรียกความสนใจ เธอแอบเห็นแววตาแปลกๆ ของภวินท์ที่มองเขมมิกาเมื่อครู่ เธอกลัว เธอไม่อยากเสียเขาไปเหมือนวันนั้นอีกแล้ว

"ฟื้นสิคุณเขม" ธนนท์เอ่ยด้วยความใจเสีย เขาปั๊มหัวใจเธอหลายครั้ง แต่ทว่าคนตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เขาขยับเข้าไปใกล้เธออีกครั้ง บีบจมูกเพื่อเตรียมจะโน้มตัวลงไปผายปอด 

หมับ!

ภวินทร์แอบกำหมัดแน่นแววตาวูบไหวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าธนนท์กำลังจูบเขมมิกา ทว่าจูบนั้นก็ทำให้เขมมิกาสำลักน้ำฟื้นขึ้นมาจริงๆ เขาจึงคลายมือออก

อึก! 

แค่ก! แค่ก! 

หมับ!

"คุณเขม!" ธนนท์เผยยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้วลืมตัวสวมกอดเขมมิกาต่อหน้าคู่หมั้นของเธออย่างไม่คิดสนใจ และทำไมเขาต้องสนใจหล่ะ ก็ในเมื่อคู่หมั้นของเธอยังสนใจผู้หญิงอื่นอยู่เลย ไม่รู้ว่ามันต้องโง่ขนาดไหนถึงมองมารยาผู้หญิงไม่ออก คนอย่างเขมมิกานี่สิ แรงแต่จริงใจ ไม่ใช่เสแสร้งเพื่อให้ผู้ชายปกป้อง

"คะคุณ..ที่นี่ที่ไหน คะคุณเป็นใคร.." เขมมิกาเอ่ยถามอีกครั้งด้วยแววตาเลื่อนลอย เธอไม่เคยเห็นคนตรงหน้า เธอจำได้ว่าเธอกำลังทำงานอยู่ที่บ้าน แต่ไหงเธอมาจมน้ำได้หล่ะ..

สุดท้ายเธอก็หมดสติลงไปอีกครั้งในอ้อมกอดผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ หรือว่าเธอตายแล้วกันนะ แต่ก็ไม่เสียเปล่า เธอเจอเทวดาหน้าหล่อด้วย พ่อกับแม่เธอจะเจอท่านคนนี้รึเปล่านะ...

"คุณเขม!" ธนนท์ตกใจที่เธอหมดสติต่อหน้าต่อตา เขาช้อนอุ้มร่างเล็กลุกขึ้นเพื่อพาเธอไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เขารู้มาว่าเขมมิกาเคยจมน้ำในวันเด็กไปครั้งหนึ่งเพราะอุบัติเหตุในวันเกิด