บทที่ 2 ขายแหวนแต่งงาน

บทที่ 2 ขายแหวนแต่งงาน

“คุณฟู่เยี่ยนเกิดอาการอะไรขึ้นครับ หรือว่าความดันขึ้นทำให้แน่นหน้าอกพยาบาลรีบไปนำยามาให้คุณฟู่เยี่ยนกินเร็วเข้า” มีมี่เธอรีบคว้ามือของหมอเอาไว้ก่อนจะพูดไม่ให้เขาไปนำยาเพราะตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

“คุณหมอไม่ต้องค่ะ ฉันอาการดีขึ้นแล้วว่าแต่ตอนนี้ฉันกำลังตั้งท้องเหรอคะ”

“เฮ้อ! ค่อยโล่งอกไปที ใช่ครับผมแสดงความยินดีด้วยนะครับหากท่านนายพลเว่ยเสี่ยวฮั่วคงจะดีใจไม่น้อย ผมจะจัดยาให้นะครับเมื่อเชิญคุณฟู่เยี่ยนไปที่ห้องการเงินรอรับยากลับบ้านได้เลยนะครับ” มีมี่แสยะยิ้มพลางคิดในใจ

‘เขาจะดีใจอะไรล่ะ?เกลียดกันขนาดนี้ เหอะในเมื่อฉันต้องมาอยู่ในร่างของฟู่เยี่ยนหญิงสาวร่างอวบอ้วนคนนี้ฉันจะไม่ยอมให้เขามารังแกกดขี่อย่างนี้หรอกนะ เรื่องท้องฉันก็จะไม่ให้เขารับรู้ด้วยลูกคนเดียวฉันจะเลี้ยงเองดีกว่าให้ไปอยู่กับพ่อนิสัยเสียอย่างเขา’

หมอพูดจบได้เดินไปจัดยาตามที่สั่งเธอถูกพยาบาลพาไปที่ห้องการเงิน แต่แล้วเธอก็พึ่งคิดถึงมาได้ว่าเธอไม่มีเงินติดตัวสักหยวนแล้วอย่างนี้เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายกัน

“เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยค่ารักษาของฉันทั้งหมดเท่าไหร่”

“เชิญคุณฟู่เยี่ยนนั่งรอที่เก้าอี้ตรงนี้สักครู่นะคะเดี๋ยวฉันจะไปตรวจสอบกับทางบัญชีประเดี๋ยว” เธอพยักหน้านั่งรอตามที่นางพยาบาลบอกคิดหาทางหาเงินมาจ่ายค่ายาในครั้งนี้จู่ ๆ สายตาของเธอได้เห็นแหวนที่นิ้วพอดี

“ฮึ! ในเมื่อไม่ให้เงินฉันสักหยวนนี่คงเป็นวิธีรอดเดียวของฉันตอนนี้” พูดจบเธอได้เดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อนำแหวนแต่งงานที่ฟู่เยี่ยนคนเก่าหวงนักหวงหนาไม่เคยจะถอดมันสักครั้ง

โชคดีที่หน้าโรงพยาบาลมีร้านขายของมากมายเธอรีบเดินเข้าร้านเพื่อนำแหวนไปขายทันที

“เถ้าแก่แหวนวงนี้จะขายได้ราคาเท่าไหร่” เธอเดินเข้าไปเห็นชายชราน่าจะเป็นเจ้าของร้านนี้จึงได้เอ่ยถาม

“ฉันขอดูก่อนถึงจะตีราคาให้ได้” มีมี่ถอดแหวนยื่นให้เขาอย่างไม่ลังเล ของรักของหวงแล้วอย่างไรในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้สนใจเธอสักนิด อีกอย่างตอนนี้เธอไม่ทางเลือกเสียด้วยขายไปจ่ายค่ายาและค่ารถเพื่อเดินทางกลับบ้านเก็บของออกจากบ้านหลังนั้นซ่ะให้จบ ๆ ไป

ชราตรวจสอบดูไม่นานได้บอกราคาแก่มีมี่ให้เธอตัดสินใจว่าจะขายมันหรือไม่?

“ฉันให้ราคาได้เพียงร้อยหยวนหากมากกว่านี้คงรับซื้อไว้ไม่ไหว” เธอครุ่นคิดในทศวรรษนี้ราคาแหวนวงนี้นับว่าเป็นราคาที่ดีเลยทีเดียว

“ตกลงฉันขาย” เธอตอบเถ้าแก่น้ำเสียงหนักแน่นเขาพยักหน้าเดินไปหยิบเงินจำนวนร้อยหยวนมานับก่อนจะยื่นให้แก่มีมี่ เธอหยิบเงินขึ้นมามองดูด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างอารมณ์ดี กลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อจ่ายค่ายาเวลานั้นนางพยาบาลคนเดิมได้เดินมาแจ้งค่ารักษาพอดี

“คุณฟู่เยี่ยนไปที่ไหนมาคะ ฉันเป็นห่วงแทบแย่”

“ฉันไปเข้าห้องน้ำมานะส่าแต่ค่ารักษาเท่าไหร่คะ”

“เชิญคุณฟู่เยี่ยนด้านนี่ค่ะ “เธอเดินตามหลังพยาบาลไปที่ห้องการเงินจัดการจ่ายค่ารักษาและมารอรับยา

หลังจากนั้นเธอได้มายืนคอยรถประจำทางที่วิ่งผ่านหน้าบ้านโชคดีที่ความทรงจำเจ้าของร่างกลับมาทั้งหมดทำให้ง่ายต่อการดำรงชีวิตต่อจากนี้

“คอยดูเถอะกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจะด่าให้สำนึกผิดไม่ทันเลย ฟู่เยี่ยนคนใหม่อย่างฉันจะไม่ยอมทนอีกต่อไป ไม่รักรังเกียจก็หย่าไปสิ จะทำร้ายน้ำใจกันทำไมเหอะ! คอยดูเถอะฉันจะจัดการทุกอย่างเมื่อถึงบ้านทันที" เธอบ่นพึมพำไม่นานรถประจำทางได้ผ่านมา เธอไม่รีรอรีบโบยมือเรียกให้รถจอดรับเธอ

ฝั่งอีกด้าน

เว่ยเสี่ยวฮั่วกลับมาถึงบ้านเขาไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ปล่อยให้ฟู่เยี่ยนภรรยาอ้วนของเขาเดินกลับมา

"ท่านนายพลแล้วคุณนายล่ะครับ" ลูกน้องของเขาเปิดประตูให้เสี่ยวฮั่วลงจากรถสายตากวาดมองไม่เห็นเงาของฟู่เยี่ยนรีบเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ฮึ! จะไปสนใจทำไมกันไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีฉันไม่สนใจสักนิดวันนี้อากาศร้อนไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้ฉันที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้"

"ครับ" แม้จะสงสัยแต่เขาไม่ได้ถามต่อเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นเจ้านาย เขาพอรับรู้มาบ้างเพราะนิสัยของท่านนายพลที่เอาแต่ใจตัวเองเย็นชาและไม่เคยสนใจใยดีคุณนายด้วยซ้ำต่อให้เธอทำดีแค่ไหนกลายเป็นทำให้เขารำคาญมากกว่าเดิม สองเดือนมาแล้วที่เขากับคุณนายแต่งงานกันมายังไม่เคยเห็นทั้งสองยิ้มให้กันเสมือนคนรักสักครั้ง

เสี่ยวฮั่วเดินไปที่ห้องทำงานนั่งลงที่เก้าอี้ พลางคิดถึงใบหน้าอ้วนน่ารังเกียจของภรรยาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้! หากว่าฉันไม่ทำตามคุณแม่ที่ขอร้องป่านนี้ฉันไม่ต้องอับอายที่มีภรรยาอ้วนอย่างนี้หรอกนะ น่าเบื่อจริง ๆ " เขาเลิกคิดและนำงานมาทำเวลาผ่านไปช่วงระยะหนึ่งเขาได้เงยหน้ามองนาฬิกาคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิดใจ

"นี่มันนานเกินไปแล้วนะ ทำไมยังกลับไม่ถึงบ้านอีกหรือว่าถึงแล้วแต่ฉันไม่รู้หรือ นี่ตู่หนานคุณนายกลับเข้ามาหรือยัง" เขาพูดคนเดียวเบา ๆ ก่อนจะตะโกนถามลูกน้องคนสนิทที่คอยรับใช้อยู่ไม่ไกล

"ผมจะไปดูให้ครับ" เขากำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อออกไปดูฟู่เยี่ยนแต่ระหว่างนั้นได้มีรถมาจอดที่หน้าบ้านทำให้ทั้งสองต่างพากันมองหน้ากันด้วยความสงสัย จึงพากันเดินออกมาดูจึงได้เห็นว่ารถที่มาจอดหน้าบ้านเป็นรถที่พาฟู่เยี่ยนกลับมา เธอเดินลงจากรถใช้สายตากวาดมองดูไปจนทั่วรถได้เคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านไป

‘หลังใหญ่ดีนี่คงรวยไม่น้อยสินะ! เป็นถึงท่านนายพลต้องรวยอยู่แล้วฉันจะเรียกร้องในส่วนที่ฟู่เยี่ยนเสียไปทั้งหมดเลย ’ เธอคิดในใจสองเท้าก้าวเข้าประตูยังไม่ถึงสองข้างก็ได้มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจไม่น้อย