บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วน

บทที่ 1 อยู่ในร่างหญิงอ้วน

เฮือก !!!

ร่างบางได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งจ้องมองเพดานสีขาวอย่างไม่คุ้นเคยเสียงเครื่องช่วยหายใจกลิ่นอายของความเจ็บป่วยคละคลุ้งเต็มอากาศ เธอพยายามคิดว่าเธอมานอนอยู่บนเตียงนี้ได้ยังไง จู่ ๆ เธอเกิดป่วยหัวจนเกิดภาพความทรงจำก่อนที่เธอจะมาที่นี่

มีมี่พนักงานออฟฟิศกำลังเดินกลับบ้านหลังจากทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย จู่ ๆ เธอเกิดอุบัติเหตุถูกรถพุ่งชนจนร่างลอยขึ้นอากาศกระแทกลงพื้นความเจ็บปวดที่เธอได้รับทำให้เธอไม่อาจจะทนต้านทานได้สลบทันที

“ฉันโดนรถชนนี่น่าหรือว่าที่นี่คือโรงพยาบาล เอ๊ะแต่เดี๋ยวสิทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิดร่างกายโดนกระแทกขนาดนั้นต้องรับบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือไง ทำไมร่างกายของฉันถึงขยับได้ไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ” มีมี่ยันกายลุกขึ้นสำรวจร่างกายของตัวเองครั้นนั้นเธอได้เห็นมือที่หนานุ่มอีกทั้งความรู้สึกอึดอัดแถมยังลุกยากนี่คืออะไรกัน แต่เมื่อเธอหันซ้ายหันขวามองดูมือดูแขนขาของตัวเองต้องกรี๊ดร้องออกมาอย่างตกใจ

“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ นี่ใครกันไม่นะนี่ไม่ใช่ร่างกายของฉันสักหน่อย ” เสียงร้องของเธอดังสนั่นพยาบาลที่อยู่ด้านหน้าห้องรีบเข้ามาดูอาการทันที

“คุณฟู่เยี่ยนฟื้นแล้วเหรอคะ โชคดีที่มีคนพาคุณมาที่โรงพยาบาลทันเวลา อากาศร้อน ๆ อย่างนี้คุณแม่ที่ตั้งท้องไม่ควรจะเดินรับแสงแดดที่รุนแรงอย่างนี้นะคะ อาจจะเกิดผลไม่ดีและอาจจะทำคุณฟู่เยี่ยนเป็นลมกลางแดดอีกด้วย” นางพยาบาลเดินเข้ามาบอกกับเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับแสดงความยินดีแต่ทว่าผู้ที่ได้ยินไม่ได้ยินดีกับคำพูดนั้นสักนิด

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไร ตอนนี้ฉันเป็นใครกันแน่แล้วที่นี่ที่ไหน? ฟู่เยี่ยนที่นางพยายาลพูดถึงคืออะไร? แถมยังกำลังท้องอีกด้วยหรือว่าพยาบาลอาจจะจำคนผิด’ มีมี่คิดในก่อนจะพูดกับพยาบาลที่กำลังนำเครื่องวัดความดันมาตรวจร่างกายของเธอ

“เดี๋ยวนะคะ ฉันว่าคุณพยาบาลอาจจะจำอะไรผิดไปก็ได้นะคะ ฉันยังไม่มีสามีอีกอย่างฉันชื่อว่ามีมี่ค่ะ คนที่คุณพูดมาเมื่อครู่อาจจะไม่ใช่ฉัน” พยาบาลวัดความดันของเธออยู่เงยหน้าขึ้นมามองหัวเราะร่าออกมา

“แหม...คุณฟู่เยี่ยนนี่ตลกนะคะ น่าจะเป็นเพราะตกใจเรื่องที่ตั้งท้องใช่มั้ยคะ ท้องแรกก็อย่างนี้แหละค่ะจะให้ทางเราแจ้งท่านนายพลเว่ยเสี่ยวฮั่วมารับที่นี่มั้ยคะ ” มีมี่แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเธอมีสามีแล้วอย่างนั้นหรือ ครั้นนั้นกลับมีแสงสว่างแวบผ่านมาทำให้เธอใจเต้นแรงหายใจติดขัดความทรงจำมากมายได้พรั่งพรูเข้ามา

แฮ่ก ๆ นางพยาบาลเห็นท่าไม่ดีใบหน้าของฟู่เยี่ยนซีดเผือกเธอรีบวิ่งไปตามหมอมาทันที ตอนนี้มีมี่พอเข้าใจแล้วว่าทำไมนางพยาบาลถึงได้เรียกเธอว่าฟู่เยี่ยน เพราะความทรงจำเจ้าของร่างได้แวบเข้ามาทั้งหมด

“ฮ่า ฮ่า นี่มันเรื่องอะไรกัน ! อย่าบอกนะว่าที่ร่างกายของฉันอวบอ้วนเพราะฉันเข้ามาอยู่ในร่างของฟู่เยี่ยนหญิงสาวที่รันทด ฟ้ากลั่นแกล้งฉันหรือยังไงแล้วร่างเก่าของฉันล่ะ หรือว่าฉันตายไปแล้ว” เมื่อเธอรับรู้ทุกอย่างอาการปวดหัวได้หายไป ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองมาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ชื่อว่าฟู่เยี่ยน ในทศวรรษปี ค.ศ .1987 เธอเป็นหญิงสาวร่างกายอวบอ้วนเพราะถูกทางครอบครัวตามใจเลี้ยงดูมาอย่างดี เดิมทีตระกูลของเธอร่ำรวยแต่แล้วจู่ ๆ เกิดการปฏิวัติทำให้บ้านของเธอตกอยู่ในวิกิจล้มละลาย เธอกับพ่อจึงย้ายมาอยู่ที่มณฑลเหิงฉี มาใช้ชีวิตอยู่ในระดับปานกลางไม่จนมากไม่รวยมากพอมีพอกินไม่อดยาก จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อของเธอได้พบเข้ากับ เว่ยฉิงถิง หญิงวัยกลางคนที่รู้จักพ่อของเธอเป็นอย่างดี ครอบครัวของเว่ยฉิงถิงเคยได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลของฟู่เยี่ยนเมื่อถามไถ่จนได้รู้ว่าตอนนี้ผู้มีพระคุณตกทุกข์ได้ยากจนอยากช่วยเหลือ และไม่ลืมบุญคุณที่เขาเคยมอบให้และคำมั่นสัญญาที่เคยพูดกันเมื่อครั้นลูกชายของเธอกับฟู่เยี่ยนยังเด็ก หากเด็กทั้งสองเติบโตจะให้แต่งงานกัน ตอนนี้ตระกูลเว่ยมีฐานะดีมากกว่าแต่ก่อนและลูกชายของเธอได้เป็นถึงนายทหารใหญ่ ทั้งสองจึงตกลงกันให้ทั้งสองแต่งงานกัน

จนกระทั่งถึงวันแต่งงานเว่ยเสี่ยวฮั่วไม่เคยมาดูตัวเจ้าสาวสักครั้งเขาติดงานในกองทหารเรื่องทุกอย่างให้ทางผู้ใหญ่จัดการทั้งหมด เขาจับใบหน้าของฟู่เยี่ยนเด็กหญิงตัวเล็กยามเด็กเธอมีดวงตากลมโต ร่างกายเล็กนิดเดียวแต่ไม่คิดเลยว่าวันนี่เขาจะมาพบเธอในร่างกายที่อวบอ้วนมากกว่าร้อยกิโล ทำให้เขาอับอายไม่อยากจะแต่งงานในครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าเขาเองก็ไม่สามาถขัดใจผู้เป็นแม่ได้ จึงยอมทำตามจนเสร็จพิธีการ ส่วนฟู่เยี่ยนนั้นเธอดีใจมาก ๆ ที่ได้พบเจอเสี่ยวฮั่วอีกครั้งเธอแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก ๆ คิดว่าจะไม่ได้เจเขาอีกไม่คิดเลยว่าเธอจะได้มาเจอเขาและได้แต่งงานเป็นภรรยาของนายทารใหญ่อย่างเขา

แต่ใครจะคิดเมื่อถึงเวลาเข้าห้องหอเขากลับต่อว่าและรังเกียจเธอมากจนไม่ขอนอนร่วมเตียงกับเธอด้วยซ้ำ ทว่าแม่ของเขากลับใส่ยาน้ำให้เขากินจนเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และมีครั้งแรกกับเธอในวันแต่งงาน

และเรื่องที่เธอมานอนบนเตียงในโรงพยาบาลก็เพราะเขา เขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันที่แต่งงานเป็นแผนการของเธอ เขาทั้งโมโหทั้งเกลียดชังต่อว่าสารพัด ไม่ว่าจะทำอะไรไม่เคยจะถูกใจเขาสักอย่าง หลังจากที่แต่งงานเขาพาเธอมาอยู่บ้านที่ทางการจัดเตรียมให้ เขาไม่เคยสนใจใยดีเธอสักนิดทำราวกับเธอเป็นเพียงอากาศไม่มีตัวตน วันนี้เขาพาเธอไปร่วมงานอย่างหลบหลีกไม่ได้ เขาไม่ชอบใจเวลาที่พาเธอออกงานมักจะมีสายตาเหยียดหยามดูแคล้นหัวเราะเยาะเขา เป็นถึงนายทหารใหญ่แต่กลับมีภรรยาที่ขี้เหร่แถมยังอ้วนเหมือนแม่หมูตาต่ำจริง ๆ

ขากลับเขาโมโหเมื่อคำพูดของทุกคนสายตาที่จ้องมองเข้ามาในความคิดเขาจอดลงข้างทางไล่เธอให้เธอเดินกลับบ้านแถมยังไม่ให้เงินเธอสักหยวนให้เธอลงจากรถโดยไม่มีเงินติดตัว อากาศที่ร้อนอบอ่าวร่างกายที่อวบอ้วนต้องเดินกลับระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ ทำให้เธอใจเต้นเร็วความดันสูงหายใจไม่ทันล้มลงกลางทางและความโชคร้ายเพราะร่างกายที่อ้วนของเธอทำให้ไขมันอุดตันไม่สามารถนำไปเลี้ยงสมองได้ทันทำให้เธอหมดลมหายใจ โชคชะตาของทั้งสองจึงบังเกิดขึ้นทำให้อีกหนึ่งวิญญาณในอีกมิติหนึ่งมาอยู่ในร่างของหญิงอ้วนคนนี้