บทที่4 เมืองเทียนชาง

ยามอิ๋น หลินฮวาลืมตาตื่นขึ้นนางอยากพาจางซูเม่ยไปใช้ชีวิตให้ห่างไกลเมืองหลวงที่สุดและห่างไกลจากแม่ทัพลู่ตงหยาง

ตอนไม่มีสงครามแม่ทัพลู่จะพักอยู่ที่เมืองหลวงคอยคุ้มกันเมืองหลวง แต่เมื่อมีศัตรูข้าศึกรุกรานทางเหนือ เขาจะต้องเดินทางไปช่วยแม่ทัพโจวที่อยู่ป้องกันชายแดนเหนือด้วยอีกแรง

ครั้งที่แล้วเขาเดินทางไปช่วยปราบศัตรูทางเหนือจึงได้สาวงามกลับมาบ้าน คิดได้ดังนั้นหลินฮวาจึงนำแผนที่แคว้นฉินมากางออกดู

นางใช้แสงจากตะเกียงไล่ดูเมืองทางใต้ทีละเมือง จนสายตาไปสะดุดที่เมืองเทียนชาง เมืองนี้ถ้าออกเดินทางด้วยรถม้าใช้เวลาเดินทางประมาณสองเดือนน่าจะถึง

เมืองเทียนชางห่างจากชายแดนใต้พอสมควรจึงไม่ต้องห่วงหากมีสงครามเกิดขึ้นที่ชายแดน หลินฮวาเลือกเมืองเทียนชางในการตั้งรกรากในการเริ่มต้นชีวิตใหม่

ใช้เวลาสองเดือนกว่าในการเดินทาง พักที่โรงเตี้ยมบ้างในรถม้าบ้างในที่สุดก็เดินทางมาถึงเมืองเทียนชาง

จางซูเม่ยรู้สึกแปลกใจที่การเดินทางราบรื่นมาก ไม่พบโจรป่ามาปล้นชิง จางซูเม่ยไม่รู้เลยว่าตลอดทางที่ผ่านมาเพราะนางกำลังตั้งครรภ์จึงนอนเก่งใช้เวลาส่วนใหญ่นอนหลับ

ระหว่างที่นางหลับมีโจรป่ามาปล้นชิงสี่ครั้งแต่ทุกครั้งล้วนถูกหลินฮวาสังหารจนสิ้น

โชคดีที่โจรป่ามีเพียงไม่กี่คนอาจเพราะรถม้าของพวกนางไม่โอ่อ่าดึงดูดโจรกลุ่มใหญ่ มิฉะนั้นหลินฮวาก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะคนหมู่มากได้ไหม

เมื่อมาถึงเมืองเทียนชางสิ่งแรกที่หลินฮวาทำคือการเปิดห้องพักที่โรงเตี้ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเทียนชาง

เพราะตอนนี้ครรภ์ของจางซูเม่ยนั้นมีอายุครรภ์เกือบห้าเดือนแล้ว หลินฮวาจึงเป็นห่วงความปลอดภัยยอมเสียเงินมากหน่อยแลกกับความสบายใจ

หลงจู๊ “ค่าห้องพักคืนละหนึ่งตำลึงเงินขอรับ “

หลินฮวา ”เข้าพักหนึ่งเดือนข้าจ่ายเงินค่าห้องพักพักล่วงหน้าเลยละกัน “

หลินฮวานำเงินสามสิบตำลึงเงินให้หลงจู๊แล้วสั่งอาหารสองสามอย่างให้เสี่ยวเอ้อร์นำไปให้ที่ห้องพัก

หลินฮวา “ข้าขอน้ำร้อนสำหรับอาบด้วยนะ“

หลงจู๊ “ขอรับๆข้าน้อยจะให้เสี่ยวเอ้อร์นำไปให้โปรดรอสักครู่”

หลงจู๊นำจางซูเม่ยและหลินฮวาไปที่ห้องพักบนชั้นสองของโรงเตี๊ยม หลังจากหลงจู๊ลงมาเขาสั่งงานเสี่ยวเอ้อร์

หลงจู๊ “อย่าได้ดูถูกพวกนางเชียวนะถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบแต่ผิวพรรณขาวนวล ข้าดูแล้วว่าคงไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาที่สำคัญนางจ่ายค่าเช่าห้องพักมาแล้วหนึ่งเดือนเจ้าดูแลพวกนางดีๆล่ะ

เสี่ยวเอ้อร์ ”ขอรับๆข้าน้อยจะดูแลอย่างดี“

เมื่อเสี่ยวเอ้อร์นำอาหารมาให้หลินฮวานำเงินมอบให้เสี่ยวเอ้อร์หนึ่งตำลึงเงินเพื่อถามข้อมูลเกี่ยวกับเมืองเทียนชาง

เสี่ยวเอ้อร์ได้เงินถึงหนึ่งตำลึงเงินจึงบอกทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองเทียนชาง บอกทุกอย่างที่หลินฮวาอยากรู้หมดแล้ว เสี่ยวเอ้อร์ไปนำน้ำร้อนมาให้หลินฮวาและจางซูเม่ยอาบถึงสองถัง

หลินฮวา ”มีเงินก็ใช้ผีโม่แป้งได้จริงๆ”(มีเงินก็จ้างให้ผู้คนทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ)

จางซูเม่ย ”ข้ามีแค่ยี่สิบตำลึงเงิน “

พูดจบนางจึงยื่นถุงเงินให้หลินฮวา

หลินฮวา”เจ้าติดตัวไว้เถิดเพื่อต้องใช้อะไรที่ข้ายังมีอยู่“

จางซูเม่ย“อืมถ้าเจ้าจะใช้เงินก็มาเอาที่ข้าได้เลย”

หลินฮวากางแผนที่ออกมาวางบนโต๊ะ นางชี้ให้จางซูเม่ยดูหมู่บ้านที่อยู่ติดภูเขาหลายลูกมีแม่น้ำไหลผ่าน

หมู่บ้านเหล่านี้ที่ใกล้ตัวเมืองที่สุดถ้าเดินทางด้วยรถม้าต้องใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วยาม(2ชั่วโมง)

หลินฮวาดูแผนที่แล้วสนใจหมู่บ้านหยู่เปิง หมู่บ้านนี้อยู่ติดภูเขาถึงสามลูกมีแม่น้ำไหลผ่าน หมู่บ้านหยู่เปิงห่างจากตัวเมืองพอสมควรถ้าเดินเท้าต้องใช้เวลาเดินทางสามชั่วยาม แต่ใช้รถม้าน่าจะใช้เวลาสองชั่วยาม

หลินฮวา“พรุ่งนี้ข้าจะไปสำรวจหมู่บ้านหยู่เปิงต้องใช้เวลาทั้งวัน เจ้าอยู่ที่นี่ถ้าหิวก็สั่งอาหารมากินไม่ต้องรอข้า และอย่าออกไปไหนคนเดียวมันอันตราย “

จางซูเม่ย“ อืม ”

จางซูเม่ยรู้สึกว่าหลินฮวาเหมือนเป็นพี่สาวทั้งๆที่อายุน้อยกว่านางถึงสองปี นางมองตนเองแล้วคิดว่าตนเองช่างอ่อนแอเหลือเกินต้องให้คนอายุน้อยกว่ามาปกป้อง นางกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

หลินฮวาเห็นจางซูเม่ยเงียบไปจึงละสายตาจากแผนที่แล้วมองจางซูเม่ยเห็นดวงตานางแดงๆจึงถอนหายใจ

หลินฮวา ” เฮ้อ !เจ้าเป็นอะไรยังคิดถึงเจ้าคนหลายใจหูเบาอยู่อีกรึ “

จางซูเม่ยส่ายหน้าเป็นกลองป๋องแป๋ง

”ข้าไม่ได้คิดถึงเขา ข้าเพียงแต่คิดว่าข้าช่างอ่อนแอต้องให้เจ้าที่อายุน้อยกว่ามาคอยดูแลปกป้อง“

หลินฮวา “ ข้าเต็มใจเจ้าอย่าคิดอะไรไร้สาระ“

จางซูเม่ย ”ลำบากเจ้าแล้วขอบคุณมากนะ”

หลินฮวา”รู้ว่าข้าลำบากต่อไปก็อย่าแอบร้องไห้คิดถึงคนหลายใจอีกล่ะ”

หลินฮวาเย้าแหย่นาง

จางซูเม่ย”ข้าเปล่านะ“

หลินฮวาไม่สนใจจางซูเม่ยอีก นางเก็บแผนที่แล้วนำเงินที่มีออกมานับ ตั๋วเงินที่นำมาจากฉู่ลี่อินนางนำไปแลกเป็นเงินย่อยเรียบร้อยแล้ว

หลินฮวา”ตอนนี้เหลือเงินอยู่ห้าร้อยเจ็ดสิบตำลึงเงินสองร้อยห้าสิบอีแปะ “

หลินฮวารู้สึกโชคดีที่นำตั๋วเงินของฉู๋ลี่อินมาด้วยไม่งั้นเงินคงไม่พอใช้

รุ่งเช้าหลังกินอาหารเช้าเสร็จ หลินฮวาจึงสั่งเสี่ยวเอ้อร์ว่าตอนกลางวันให้นำอาหารไปส่งที่ห้องพักด้วย เสี่ยวเอ้อรรับคำด้วยความเต็มใจ หลินฮวาให้เงินเสี่ยวเอ้อร์ไปอีกสองร้อยอีแปะเป็นค่าแรงที่ช่วยดูแลหาหญ้าหาน้ำให้ม้ากิน

ยามอู่(11.00-13.00น)

หลินฮวาเดินทางมาถึงหมู่บ้านหยู่เปิง นางสอบถามชาวบ้านว่าบ้านหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ไหน ชาวบ้านใจดีอาสาพานางไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน

หลินฮวาแนะนำตนเองหัวหน้าหมู่บ้านจึงบอกว่าเขาแซ่จ้าวมีชื่อว่าไห่ คนหมู่บ้านนี้ส่วนมากใช้แซ่จ้าวหลังแนะนำตัวกันเสร็จ หลินฮวาจึงบอกความต้องการของตนเอง

หลินฮวา“ข้าต้องการซื้อที่ดินติดภูเขาปลูกบ้านและย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านหยู่เปิง”

หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินว่าหลินฮวาจะมาอยู่ที่หมู่บ้านที่ตนเองดูแลอยู่จึงรู้สึกแปลกใจ

หมู่บ้านหยู่เปิงมีคนอาศัยอยู่ร้อยกว่าคนเป็นหมู่บ้านเล็กๆและห่างไกลตัวเมืองไม่เคยมีคนภายนอกมาที่หมู่บ้านแห่งนี้นานแล้ว ถึงจะสงสัยแต่หัวหน้าหมู่บ้านก็พาหลินฮวาไปดูที่ดินติดภูเขาท้ายหมู่บ้าน

หลินฮวารู้สึกพอใจมาก ภูเขาสามลูกนี้มีทางขึ้นเขาหลายทางและเป็นภูเขาที่อุดมสมบูรณ์มากๆ

นางเดินดูที่ดินรอบๆแล้วจึงเลือกที่ดินติดภูเขาตรงจุดที่มีแม่น้ำไหลผ่าน

หลินฮวา“ข้าต้องการที่ดินบริเวณนี้เจ้าค่ะ“

หัวหน้าหมู่บ้าน “ที่ดินติดภูเขาท้ายหมู่บ้านอาจมีสัตว์ป่าลงมาตอนกลางคืน แม่นางหลินแน่ใจหรือว่าจะซื้อที่ดินตรงนี้ ”

หลินฮวา “ ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านจึงไม่โต้แย้งอะไรเขาพูดว่า

”ที่ดินติดภูเขาท้ายหมู่บ้านราคาหมู่ละสามตำลึงเงิน ”

หลินฮวา “ ข้าซื้อสิบหมู่เจ้าค่ะในหมู่บ้านมีช่างรับเหมาสร้างบ้านไหมเจ้าคะ “

หัวหน้าหมู่บ้าน ”มีสิช่วงนี้ว่างจากการทำนาพอดีเดี๋ยวข้าจะให้คนไปตามช่างมาให้ “

หัวหน้าหมู่บ้านให้เด็กไปตามช่างในระหว่างที่รอช่างหลินฮวาก็ถามขึ้น

”หมู่บ้านนี้มีหมอตำแยไหมเจ้าคะ พอดีว่าพี่สาวของข้าตั้งครรภ์ได้เกือบห้าเดือนแล้ว “

หัวหน้าหมู่บ้าน ”มีสิยายเฒ่าจูทำคลอดให้เด็กทุกคนในหมู่บ้านนี้เป็นหมอตำแยเพียงคนเดียวของหมู่บ้านหยู่เปิง“

คุยกันไปคุยกันมาหลินฮวาบอกหัวหน้าหมู่บ้านว่าสามีของพี่สาวป่วยตาย บิดามารดาเสียชีวิตไปหมดแล้ว

พี่สาวจึงอยากหาที่สงบเริ่มต้นชีวิตใหม่หัวหน้าหมู่บ้านได้ฟังแล้วจึงรู้สึกสงสาร

หัวหน้าหมู่บ้าน”พวกเจ้าอยู่หมู่บ้านนี้ได้อย่างสบายใจได้เลย ข้ารับรองว่าจะไม่มีใครในหมู่บ้านสร้างความเดือดร้อนให้พวกเจ้า ”

หลินฮวา“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หลินฮวาจ่ายเงินค่าที่ดินสามสิบตำลึงเงินแล้วให้ค่าน้ำร้อนน้ำชาหัวหน้าหมู่บ้านอีกสองตำลึงเงินรวมเป็นเงินสามสิบสองตำลึงเงิน

เมื่อช่างมาถึงหลังแนะนำตัวกันเรียบร้อย หลินฮวาจึงสั่งให้ช่างหลี่ล้อมรั้วรอบที่ดินทั้งหมดก่อน ล้อมรั้วให้สูงกว่าชายฉกรรจ์หนึ่งเท่า

ช่างหลี่“ค่าแรงคนงานมีอาหารกลางวันเลี้ยงสามสิบอีแปะถ้าไม่มีอาหารเลี้ยงสามสิบห้าอีแปะ ”

หลินฮวา “ข้าไม่สะดวกทำอาหารเลี้ยงข้าให้สี่สิบอีแปะเลยละกันนำเงินไปซื้ออาหารกินให้อิ่มจะได้มีแรงทำงาน“

“ส่วนแบบบ้านพรุ่งนี้ข้าจะเอามาให้นะเจ้าคะ”

หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อนหลินฮวาจึงเดินทางกลับโรงเตี้ยม