บทที่3 สังหารดอกบัวขาว

รถม้าขับออกมานอกเมืองได้ไม่นาน หลินฮวาก็รู้สึกถึงไอสังหาร นางกำชับกริชในมือแน่นหลินฮวาบังคับรถม้าให้มาจอดใต้ต้นไม้ใหญ่

หลินฮวามองไปข้างในรถม้าเห็นจางซูเม่ยหลับอยู่ นางจึงกระโดดลงจากรถม้า เดินออกห่างจากรถม้านิดหน่อยนางพูดขึ้นว่า

“ออกมาเถิด ”

นักฆ่าสองคนออกมาจากที่ซ่อนส่งเสียงหัวเราะ

“ ถูกพบเสียแล้วฮ่าฮ่าฮ่า “

นักฆ่าหนึ่ง “เห็นแก่ที่เจ้ายังสาว พวกข้าจะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเจ้าสักวันสองวันก่อนส่งเจ้าไปนรก ”

นักฆ่าสอง”ฮ่าฮ่าฮ่า ”

“ ฉับ ! ” “ อ๊าก!” เลือดจากลำคอของนักฆ่าคนที่หนึ่งกระเด็นถูกหน้าของนักฆ่าอีกคน “ ฉับ ! ” เลือดพุ่งออกจากลำคอนักฆ่าคนที่สองโดยที่ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

หลินฮวาลากศพของทั้งสองคนไปไว้ในพงหญ้าข้างทาง นางล้างมือแล้วขับรถม้าไปโรงเตี้ยมนอกเมืองที่ใกล้ที่สุดเมื่อถึงโรงเตี้ยมนางปลุกจางซูเม่ย

นางเปิดห้องพักในโรงเตี้ยม 1ห้องสั่งอาหารมากินกับจางซูเม่ย

จางซูเม่ย“ ทำไมถึงค้างที่นี่เราพึ่งออกนอกเมืองมาไม่นานนี่ ”

หลินฮวา “ ข้าลืมซื้อของสำคัญน่ะพรุ่งนี้เช้าเราค่อยออกเดินทาง “

จางซูเม่ย“ เจ้าดูเปลี่ยนไป ”

หลินฮวามองเข้าไปในดวงตาของจางซูเม่ยแล้วพูดว่า

“ ไม่ดีหรือ “

จางซูเม่ยก้มหน้าลงกล่าวเสียงเบา

“ ดีมากเลย “

หลินฮวายิ้มแล้วลูบผมนาง จางซูเม่ยตกใจในความใกล้ชิดที่หลินฮวามอบให้ นางคิดจะนำศรีษะหลบออกจากมือของหลินฮวา

แต่แล้วเมื่อนางมองตาของหลินฮวาพบแววตาอ่อนโยนที่มองนาง จางซูเม่ยจึงอยู่นิ่งๆปล่อยให้หลินฮวาลูบศรีษะนางเบาๆ

หลินฮวาคิดในใจถ้านางไม่ทะลุมิติมาชีวิตบัดซบของจางซูเม่ยจะเป็นยังไง ป่านนี้คงตายทั้งแม่และลูกไปแล้ว

จางซูเม่ยอายุเพียงสิบเจ็ดปีถ้าเป็นศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเด็กคนนี้ยังเรียนอยู่มัธยมปลายด้วยซ้ำ เด็กคนนี้ไม่เหมือนนางที่เป็นเด็กกำพร้าถูกรับเลี้ยงโดยองค์กรนักฆ่าตั้งแต่อายุสองขวบ

นางฆ่าคนตั้งแต่อายุแปดปีแต่จางซูเม่ยถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีดังไข่ในหิน เมื่อมาเจอมรสุมชีวิตไม่แปลกเลยที่จะทำอะไรไม่ถูก

หลินฮวา ”อีกสักพักเสี่ยวเอ้อร์จะยกน้ำร้อนมาให้เจ้าอาบน้ำแล้วพักผ่อนซะ ถ้าไม่ใช่ข้าห้ามเปิดประตูเด็ดขาด“

จางซูเม่ยรู้สึกกลัวจึงจับมือหลินฮวาแน่น

”เจ้าจะไม่ทิ้งข้าใช่ไหม”

หลินฮวา“อืมข้าจะไปหาซื้อเสบียงมาเพิ่มน่ะไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับ”

จางซูเม่ย ”อืม“

ยามเซิน(15.00-17.00)

หลินฮวาซื้อเสื้อผ้าบรุษแล้วปลอมตัวเป็นบรุษย้อนกลับเข้าไปในเมือง ลอบเข้าจวนแม่ทัพนางมุ่งตรงไปยังเรือนของฉู่ลู่อิน ถ้าทบทวนจากความทรงจำของเจ้าของร่างเวลานี้แม่ทัพลู่ยังอยู่ในห้องหนังสือ ประมาณยามซวี(19.00-21.00น)แม่ทัพลู่ถึงจะมาเรือนของฉู่ลี่อิน

หลินฮวามีเวลาไม่มากก่อนที่ประตูเมืองจะปิด นางต้องสังหารแม่ดอกบัวขาว(ผู้หญิงที่ภายนอกใสซื่อแต่ภายในคิดไม่ซื่อ)ให้สำเร็จ

หลินฮวาฟาดท้ายทอยสาวใช้ที่เฝ้าหน้าห้องของฉู่ลี่อินจนสลบแล้วลากไปไว้ตรงมุมลับตาคน

ฉู่ลี่อินกำลังชื่นชมเครื่องประดับที่แม่ทัพลู่นำมามอบให้นาง ตอนนี้นางได้ขึ้นเป็นฮูหยินเอกจวนแม่ทัพได้ทำหน้าที่ดูแลจวนแม่ทัพ

ฉู่ลี่อินยกยิ้มมุมปากโชคดียิ่งนักที่จางซูเม่ยโง่เขลาถึงได้ถูกกำจัดได้ง่ายดายป่านนี้จางซูเม่ยและหลินฮวาคงตายไปแล้ว

ฉู่ลู่อินพูดขึ้นว่า

“ จางซูเม่ย,หลินฮวาอย่าโทษที่ข้าโหดร้ายเลยโลกใบนี้คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นจะเป็นผู้ที่อยู่รอด ”

หลินฮวา “ เจ้าพูดถูกแล้วคนที่แข็งแกร่งเท่านั้นจะเป็นผู้ที่อยู่รอด “

ฉู่ลี่อิน ”เจ้าเข้ามาได้ไง ใครก็ได้เข้ามาทีมีมีคนร้าย “

หมับ หลินฮวาเข้าประชิดตัวฉู่ลี่อินจับแขนทั้งสองข้างมัดไว้ด้านหลังด้วยสายคาดเอวของฉู่ลี่อิน ทุกกอย่างเกิดขึ้นไวมากเพียงแค่สามลมหายใจ

หลินฮวาใช้ผ้าอุดปากฉู่ลี่อิน

หลินฮวา”ชู่ว์! ฉู่ลี่อินข้าปล่อยเจ้าไปแล้วนะแต่เจ้ายังรนหาที่ตาย ส่งคนไปลอบสังหารข้า

ฉู่ลี่อินส่ายหน้าน้ำตาไหลลงอาบแก้มเพราะความกลัว

กึก หลินฮวาหักคอฉู่ลี่อินแล้วกวาดเอาตั๋วเงินห้าร้อยตำลึงเงินที่วางอยู่ในกล่องเครื่องประดับใส่อกเสื้อ

นางไม่กล้าหยิบเครื่องประดับไปขายนางกลัวแม่ทัพลู่แกะรอยจนเจอ แล้วรู้ว่านางเป็นผู้สังหารสตรีในดวงใจของเขา นั่นมันจะนำปัญหามาให้นางและจางซูเม่ย

หลินฮวาเร้นกายออกจากจวนแม่ทัพแล้วเร่งรีบเดินทางไปที่ประตูเมืองโชคดีที่ประตูเมืองยังไม่ปิด เมื่อเดินพ้นจากประตูเมืองได้ไม่นาน

หลินฮวาเดินไปที่พงหญ้าที่นางซ่อนชุดของนางไว้หลินฮวาจุดไฟเผาชุดบรุษ นางมาถึงโรงเตี้ยมในยามซวีนางเคาะประตูแล้วส่งเสียงเรียกจางซูเม่ยเบาๆ

แก๊ก จางซูเม่ยรีบเปิดประตู “ เจ้ากลับมาแล้ว ”

หลินฮวา”อืม”

จางซูเม่ย”ข้านึกว่าเจ้าจะทิ้งข้าไปเสียแล้ว“

หลินฮวา ”คนโง่รีบไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ยามอิ๋น(03.00-05.00น)เราจะออกเดินทาง”

จางซูเม่ยยิ้มแล้วพยักหน้า นางรู้สึกว่าหลินฮวาเป็นเช่นนี้มันดีมากเลย ถึงจะดูเย็นชาพูดจาห้วนๆแต่หลินฮวาดีกับนางมากเลยสายตาที่มองนางมีแต่ความอ่อนโยน

แต่เมื่อคิดถึงสายตาของแม่ทัพลู่ตงหยางที่มองนางด้วยความรังเกียจ จางซูเม่ยกลืนก้อนสะอื้นในลำคอลงไปนางเช็ดน้ำตา นำมือลูบที่ท้องเบาๆนางพูดเสียงเบา

”ลูกแม่ต่อไปนี้แม่จะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด“

หลินฮวาที่กำลังอาบน้ำอยู่ถึงแม้จางซูเม่ยจะพูดเสียงเบาแต่หลินฮวาก็สามารถได้ยินสิ่งที่จางซูเม่ยพูดกับเด็กในท้อง หลินฮวายกยิ้มแล้วพูดขึ้นเสียงดัง

”นอนได้แล้ว”

จางซูเม่ยรีบล้มตัวลงนอนเมื่อหัวถึงหมอนนางผลอยหลับไปทันที หลินฮวาอาบน้ำเสร็จดึงผ้าห่มมาห่มให้จางซูเหม่ยแล้วจึงดับตะเกียง

นางนอนลงข้างๆจางซูเม่ยแล้วหลับตาลงโดยไม่รู้เลยว่าตนเองทำให้จวนแม่ทัพวุ่นวายแค่ไหน

ณ. จวนแม่ทัพเมื่อแม่ทัพลู่มาเรือนของสตรีผู้เป็นที่รัก เขาเห็นสตรีในดวงใจกระดูกคอแหลกละเอียดดวงตาเบิกกว้าง แม่ทัพลู่กรีดร้องดังลั่นเมื่อสูญเสียยอดดวงใจ

” อ๊าก อินเอ๋อร์ฟื้นขึ้นมาคุยกับข้า อินเอ๋อร์ฟื้นสิ ”

ทหารและบ่าวรับใช้จวนแม่ทัพต่างก้มหน้านิ่งไม่กล้ารบกวนผู้เป็นเจ้านาย เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แม่ทัพลู่จึงสั่งทหารไล่ล่าคนร้าย

ทหาร”ประตูเมืองปิดแล้วคนร้ายน่าจะยังอยู่ในเมืองขอรับ“

แม่ทัพลู่”จางซูเม่ย,หลินฮวายังอยู่ในเมืองไหม”

ทหาร ” ทหารเฝ้าประตูเมืองรายงานว่าพวกนางเดินทางออกนอกเมืองตั้งแต่ปลายยามซื่อ(09.00-11.00น)แล้วขอรับ“

แม่ทัพลู่ตงหยางคิดว่าสตรีสองนางที่ไม่มีแม้แรงจะฆ่าไก่ เป็นไปไม่ได้ที่จะลอบเข้าจวนแม่ทัพที่มีทหารคุ้มกันแน่นหนา

และสตรีสองนางก็ไม่มีเงินพอที่จะจ้างนักฆ่าเพราะค่าจ้างนักฆ่านั้นแพงมาก แม่ทัพลู่จึงไม่คิดว่าอดีตภรรยาและอดีตอนุของเขาเป็นคนร้าย

แม่ทัพลู่ “หาคนร้ายให้เจอใครมีพิรุธจับมาสอบสวนให้หมด“

ทหาร “ขอรับ”