บทที่ 6 จากไปไม่มีวันกลับ 1/1

บทที่ 6 จากไปไม่มีวันกลับ

เวลาเกือบตีหนึ่งเว่ยอู๋ซินมาถึงบ้านหมอเหลียง เขารีบวิ่งมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเคาะประตูบ้านอยู่สองสามที

“หมอเหลียงครับ ผมอาซินนะครับ หมอช่วยเปิดประตูให้หน่อย”

เว่ยอู๋ซินเรียกอยู่หลายครั้ง หมอเหลียงได้ยินจึงลุกมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นใครมาและเขามีท่าทีร้อนรนก็รู้ได้ว่าแม่หนูที่เขาไปตรวจดูเมื่อตอนเย็นคงจะทรุดหนักแล้วแน่ ๆ จึงได้รีบถามอาการ

“แม่หนูเป็นยังไง อาการไม่ดีขึ้นเลยเหรอ”

“ไม่ใช่แค่ไม่ดีขึ้นนะครับ หมอ แต่ทรุดหนักอีกด้วย ตอนนี้อ้ายเหม่ยเป็นไข้สูงมากนอนไม่รู้สึกตัวเลย” เว่ยอู๋ซินรีบอธิบายอาการของน้องสาวให้หมอฟัง

“ถ้าอย่างนั้นรอตรงนี้นะ หมอไปจัดยาก่อน เดี๋ยวจะรีบเอามาให้” หมอเหลียงบอกแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไป

ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับห่อยาหนึ่งเทียบแล้วก็ยาหน้าตาแปลก ๆ ในกระปุกสีขาวอีกหนึ่งกระปุก

“นี่เป็นยาต้ม เอาไว้ต้มให้แม่หนูนั่นกินเพื่อฟื้นฟูร่างกาย ส่วนในกระปุกนี่เป็นยาลดไข้ของฝรั่ง ให้กินครั้งละหนึ่งเม็ดทุกหกชั่วโมง” หมอเหลียงพูดพร้อมยื่นยาให้กับเว่ยอู๋ซิน

“ขอบคุณครับหมอเหลียง ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” เว่ยอู๋ซินล้วงเงินในกระเป๋าออกมากำลังจะจ่ายให้

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่คิดเงิน รีบเอายาไปให้น้องสาวกินเถอะ” หมอเหลียงตอบกลับ

เนื่องจากเขาสงสารเว่ยอ้ายเหม่ยและเห็นใจครอบครัวของเธอ ลูกสาวประสบอุบัติเหตุหนักขนาดนี้ก็ไม่มีเงินพาไปโรงพยาบาล แต่นี่ก็คือทางที่ดีที่สุดที่หมอเหลียงจะสามารถช่วยได้แล้ว ก่อนจะกลับเข้าบ้าน เขาจึงภาวนาขอพรกับเทพเจ้าให้คุ้มครองแม่หนูน้อยนั้นให้ปลอดภัย

เว่ยอู่ซินเองก็รีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างมีความหวัง มือข้างหนึ่งถือห่อยาไว้ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็กำกระปุกยาลดไข้ไว้แน่น คิดว่าหากเว่ยอ้ายเหม่ยได้กินยานี้คงต้องดีขึ้น ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก ถึงแม้ว่าตนเองจะเหนื่อยหอบสักแค่ไหนก็จะไม่หยุดวิ่งเป็นอันขาด เพราะว่าเวลานี้น้องสาวเพียงคนเดียวของเขากำลังหายใจอย่างรวยรินรอเขาอยู่นั่นเอง

หลี่ฟางเจียวกำลังใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ลูกสาวพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ทว่าเช็ดเท่าไหร่ร่างกายของเด็กสาวก็ไม่เย็นลงสักที สภาพเว่ยอ้ายเหม่ยตอนนี้นั้นดูซีดเซียว อีกทั้งริมฝีปากเริ่มเป็นสีม่วงคล้ำ เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมาที่หน้าผากและขมับ ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัวและก็ยังไม่ได้สติคืนมา

เว่ยตงกับเว่ยเฉียนยืนรอเว่ยอู๋ซินอย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าเว่ยอู๋ซินจะออกไปได้ไม่นานก็จริง แต่ด้วยความเป็นห่วงเว่ยอ้ายเหม่ยดังนั้นการรอเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ทรมานใจผู้รอเป็นอย่างยิ่ง

ฟางเสี่ยวหรงถือถ้วยยาที่ตักมาจากหม้อต้มอีกถ้วยหนึ่ง ก่อนจะใช้ช้อนค่อย ๆ ป้อนเข้าปากของเว่ยอ้ายเหม่ย ถึงแม้จะไม่ได้ต่อต้านการกินยา แต่ก็เหมือนกับว่ากินเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผลเช่นกัน

“มาแล้ว ๆ” เสียงร้องตะโกนดังมาจากทางหน้าบ้าน