บทที่ 5 อาการน่าเป็นห่วง 2/2

เวลานี้ทุกคนยังไม่มีใครแยกย้ายไปไหน ต่างก็เป็นห่วงเว่ยอ้ายเหม่ยกันทั้งนั้น แต่พอตกดึกมาแล้วก็เริ่มจะทนไม่ไหว เนื่องจากทุกคนต่างก็ทำงานมามีความเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย จึงได้จัดเวรสลับกันดูแลแทน

“สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รองพาลูกไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวที่นี่แม่กับพ่อจะเฝ้าเอง ส่วนเจ้าใหญ่กับเจ้ารองก็ไปนอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก” หลี่ฟางเจียวบอกกับทุกคนให้ไปนอนและพักผ่อนกันก่อน ส่วนทางนี้เธอและสามีจะดูแลเอง

“แม่จะไม่นอนไม่ได้นะคะ เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพอพาลูกเข้านอนแล้วฉันกับพี่สะใภ้จะมาสลับกับแม่และพ่อเอง” ฟางเสี่ยวหรงตอบกลับ วันนี้เธอเองก็ไม่เหนื่อยอะไรมา แค่พาลูกไปหาหมอมาเท่านั้น

พูดจบสะใภ้ทั้งสองก็พาลูก ๆ เข้าห้องไปทันที ส่วนเว่ยตงกับเว่ยอู๋ซินนั้นยังไม่ยอมไปนอน เพราะเป็นห่วงทั้งน้องสาวเป็นห่วงทั้งพ่อแม่ หากพ่อกับแม่เฝ้าเว่ยอ้ายเหม่ยทั้งคืนจนเป็นอะไรไปอีกคน พวกเขาจะทำยังไง จากนั้นจึงได้คะยั้นคะยอให้พ่อกับแม่ไปนอนเสีย

“พ่อกับแม่นั่นแหละไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมกับน้องรองจะเฝ้าน้องเอง พอตอนดึกค่อยให้เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหรงมาเฝ้าต่อ ผมไม่อยากเห็นพ่อกับแม่ต้องทรุดลงไปอีกคน” เว่ยตงพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองประคองผู้เป็นแม่ให้ลุกขึ้นแล้วพากลับไปที่ห้องนอน

เวลาผ่านไปจนถึงห้าทุ่ม อาการของเว่ยอ่ายเหม่ยก็ยังทรงตัว ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นแต่ก็ไม่แย่ลง พี่ชายทั้งสองก็เฝ้าอยู่ก็รอดูอย่างใจจดใจจ่อ เผื่อว่าจะได้ยินเสียงหรือเห็นว่าน้องสาวจะขยับตัวบ้าง

แต่แล้วสิ่งที่ไม่อยากจะให้เกิดกลับเกิดขึ้นมา เนื่องจากพอประมาณเที่ยงคืนเว่ยอ้ายเหม่ยก็มีไข้ขึ้นสูงมาก อีกทั้งตัวยังร้อนราวกับข้างในมีไฟเผาอยู่ แถมยังมีอาการตัวสั่นจากพิษไข้ หน้าแดงตัวแดงไปหมด

ทุกคนต่างก็ร้อนรนและวิตกกังวลมากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ก่อนที่จางอิงจะรีบวิ่งไปปลุกพ่อกับแม่ให้มาดูอาการของเว่ยอ้ายเหม่ย

ขณะนี้ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ เพราะกลัวว่าลูกสาวตัวเองจะตายนั่นเอง จนลูกชายอย่างเว่ยตงกับเว่ยอู่ซินต้องไปประคองพ่อกับแม่ของตัวเองให้มานั่งที่เก้าอี้

“มียาลดไข้ไหม เอามาให้อ้ายเหม่ยกินเดี๋ยวนี้เลย” จางอิงหันไปถามสามีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

เว่ยตงวิ่งเข้าไปค้นยาในลิ้นชักก็ปรากฏว่ามีแต่ยาลดไข้ที่เก็บไว้นานแล้ว เมื่อสักครู่ก็เอาให้อ้ายเหม่ยกินไปแล้วด้วย

“มียาลูกกลอนอันนี้ แต่ว่าให้อ้ายเหม่ยกินไปสองเม็ดแล้วไม่เห็นจะดีขึ้น ทีนี้พวกเราจะต้องทำยังไงดี” เว่ยตงพูดพร้อมกับยื่นขวดยาให้ภรรยาดู

“ยานั่นมันเก่าแล้วหรือเปล่าพี่ พวกเราไปหาหมอเหลียงกันอีกรอบดีไหม อย่างน้อยก็ไปเอายาลดไข้อันใหม่มา” จางอิงตอบกลับพร้อมกับเสนอความคิดที่ว่าจะให้สามีไปหาหมอเหลียงอีกครั้ง

“ก็ดีเหมือนกัน ถ้าถ้าอย่างนั้นน้องรองพี่รบกวนนายให้ไปบ้านหมอเหลียงอีกรอบ และคราวนี้ซื้อยาลดไข้มาเยอะหน่อย” เว่ยตงบอกกับน้องชายและยังกำชับเรื่องที่ให้ซื้อยามามากกว่าเดิม

“ครับ” เว่ยอู๋ซินรับคำและรีบออกจากบ้านไปทันที