บทที่ 5 อาการน่าเป็นห่วง 1/1

บทที่ 5 อาการน่าเป็นห่วง

เว่ยอ้ายเหม่ยยังคงนอนไม่รู้สึกตัวและไม่ได้สติมาสองชั่วโมงแล้ว ทุกคนในบ้านต่างก็เฝ้าอยู่ไม่ห่างด้วยความกังวลใจ อีกทั้งยาที่หมอเหลียงให้ก็เอาให้กินไปหลายถ้วยแล้วแต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้นเลย เวลานี้ทุกคนก็ไม่รู้จะทำยังไงดี

ขณะเดียวกันมีเสียงเดินและกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจดังมาจากหน้าบ้าน ทำให้พี่ชายคนโตเดินออกไปดู

เมื่อเดินออกมาก็พบเข้ากับเว่ยอวิ๋นรุ่ยลูกสาวของลุงใหญ่พร้อมเงินสองหยวน ก่อนที่เธอยื่นให้กับเว่ยตงแล้วพูดด้วยเสียงประชดประชันว่า “นี่ค่ายา ล้มแค่นี้ทำเป็นสำออยนัก”

เว่ยตงเองก็ไม่อยากมีเรื่องให้มันวุ่นวายใจไปกว่านี้ จึงได้รับเงินนั้นมาแล้วบอกให้เว่ยอวิ๋นรุ่ยกลับไป ก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านแล้วมานั่งเฝ้าน้องสาวต่อ

และความคิดของเว่ยตงและทุกคนในบ้านรองก็เป็นเหมือนกันคือไม่ค่อยอยากจะมีเรื่องกับบ้านใหญ่ ครั้งนี้พวกบ้านใหญ่ให้เงินค่ายามาสองหยวนก็นับว่ามากแล้วสำหรับการกระทำในครั้งนี้ เนื่องจากครั้งก่อนแม่กับป้าสะใภ้ทะเลาะกันจนหัวแตก บ้านใหญ่ยังไม่คิดให้เงินค่ายา อีกทั้งเวลานี้บ้านรองก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรเพิ่มทั้งที่รู้อยู่ว่าเงินสองหยวนนั้นมันไม่พอหรอก เพราะว่าอาการของเว่ยอ้ายเหม่ยในตอนนี้นั้นสมควรต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล

“พ่อ ผมว่าพาน้องเล็กไปโรงพยาบาลดีไหม ปล่อยไว้อย่างนี้คงไม่ดีแน่” เว่ยอู๋ซินพูดขึ้นมาเพราะไม่อยากรออีกแล้ว สีหน้าเขาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“จริงค่ะ พาอ้ายเหม่ยไปโรงพยาบาลเถอะ” พี่สะใภ้ทั้งสองก็เห็นด้วย

เว่ยเฉียนพูดออกมาอย่างหมดหวัง “พวกเราจะพาอ้ายเหม่ยไปโรงพยาบาลได้ยังไง พวกเรามีเงินไม่พอหรอก เมื่อกี้บ้านใหญ่ก็ให้มาแค่สองหยวน แค่เราเหมาเกวียนเข้าเมืองไปเงินก็แทบจะหมดแล้ว แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าหมอกัน”

พอได้ยินพ่อสามีพูดแบบนั้นสะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของตนกับสามี แล้วหยิบเอากระปุกออมสินออกมา แต่เมื่อแคะดูแล้วก็มีเพียงไม่กี่หยวนเท่านั้น ต่อให้คนทั้งบ้านรวบรวมเงินที่มีอยู่ทั้งหมดยังไงก็ไม่พอค่ารักษาพยาบาลอยู่ดี

“แม่ อาอ้ายเหม่ยจะตายไหม” เว่ยอี้ชุน หลานชายวัยห้าขวบถามขึ้นมา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบอาสาวคนนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็คงไม่สบายใจหากว่าเธอเป็นอะไรไปจริง ๆ

“อาอ้ายเหม่ยไม่เป็นอะไรหรอกลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็ตื่นขึ้นมาแล้ว” จางอิงตอบกลับลูกชายของตนเอง คล้ายกับกำลังปลอบตัวเองอยู่เหมือนกัน

“พวกบ้านใหญ่นี่ก็จริง ๆ เลย ทำคนบาดเจ็บถึงขนาดนี้จิตใจยังไม่มีเมตตาอีก นี่อะไรกันให้ค่ายามาแค่สองหยวนทั้ง ๆ ที่ดูแล้วอาการของอ้ายเหม่ยต้องไปโรงพยาบาลเสียด้วยซ้ำ” หลี่ฟางเจียวกล่าวตัดพ้อ ทั้ง ๆ ที่เธอและครอบครัวทำงานส่งเงินเข้าบ้านใหญ่ทุกปี แม้จะแยกบ้านมาแล้วก็ตาม แต่หากไปขอทางนั้นคงต้องไม่ให้และคงอ้างเหมือนเดิมว่านั่นคือเงินส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่สามี

จริงของหลี่ฟางเจียว บ้านใหญ่นั้นไม่มีจิตใจเมตตาเลยจริง ๆ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งนี้ที่ทำเว่ยอ้ายเหม่ยบาดเจ็บ หลายครั้งที่คนบ้านใหญ่ไม่พอใจและทำข้าวของของบ้านรองเสียหาย พวกเขาแทบจะไม่ชดเชยค่าเสียหายให้เลย ถึงให้ก็ให้น้อยมาก วันดีคืนดีก็มาเอาของกินของใช้ในบ้านตามอำเภอใจ และใครก็พูดอะไรไม่ได้เนื่องจากพ่อแม่สามีคอยปกป้องบ้านใหญ่มาตลอด

“เขาก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งไม่ใช่เหรอ แม่ก็เห็นอยู่ บ่นไปก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ ทำใจเสียเถอะนะครับ” เว่ยตงพูดออกมาให้แม่ของตนเองทำใจ เพราะบ้านใหญ่เห็นแก่ตัวแบบนี้มานานแล้ว