บทที่ 4 เว่ยอ้ายเหม่ยถูกทำร้าย 1/1

บทที่ 4 เว่ยอ้ายเหม่ยถูกทำร้าย

“หล่อนไม่ต้องมาโกหก หัวขโมยอย่างไรมันไม่มีทางยอมรับความจริงหรอก คืนกิ๊บติดผมของอวิ๋นรุ่ยมาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปเรียกหัวหน้าหมู่บ้านมาจัดการกับหล่อน” นางหวังหลินเองก็ไม่ยอมเช่นกัน แถมนางยังคงปักใจเชื่อว่าหลานสาวจากบ้านรองเว่ยเป็นคนเอากิ๊บติดผมของลูกสาวตัวเองไป

“กะอีแค่กิ๊บติดผมเนี่ยนะ ฉันไม่เอาหรอก ของแค่นี้ฉันมีปัญหาซื้อไม่เห็นจะต้องไปขโมยของใคร ฉันให้ค้นทั่วบ้านเลยก็ได้ แต่ถ้าไม่มีกิ๊บติดผมของกลางอยู่ในบ้าน ป้าจะต้องชดใช้ให้ฉันด้วยเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องเรียนทุกหน่วยงานว่าป้าและลูกสาวป้าจงใจใส่ร้ายฉัน” เว่ยอ้ายเหม่ยตอบกลับแล้วเชิดหน้าใส่สองแม่ลูกไปหนึ่งที

“แต่อวิ๋นรุ่ยบอกว่าหล่อนเป็นคนเอาไป ริอ่านจะเป็นขโมยแล้วยังจะมาโกหกหน้าด้าน ๆ อีกเหรอ” นางหวังหลินยิ่งโมโหมากขึ้น ในขณะที่พูดขาของหล่อนก็ก้าวเข้ามาใกล้เว่ยอ้ายเหม่ยมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ลูกป้าน่ะสิโกหก ไปทำหายที่ไหนหรือเปล่าก็ไม่รู้แล้วมาโทษฉัน ตอแหลเหมือนกันไม่มีผิด” เว่ยอ้ายเหม่ยตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกใส่ร้าย

เมื่อได้ยินคำว่าตอแหลอย่างที่อีกฝ่ายไม่ให้การเคารพตนเอง เวลานี้นางหวังหลินจึงได้โกรธจนตัวสั่น พร้อมกับโถมตัวเข้าหาเว่ยอ้ายเหม่ยแล้วผลักอย่างแรง จนเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าถึงกับเซถลาถอยหลังไป ก่อนที่ร่างของเธอจะล้มศีรษะฟาดเข้ากับวงกบประตู จนทำให้เลือดไหลออกมาจำนวนมาก

“ทำอะไรน่ะ!!” เสียงของเว่ยตงดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นนางหวังหลินผลักน้องสาวของตัวเองจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น

พี่ชายทั้งสองที่เพิ่งกลับมาจากทำงานพอดี พอเห็นน้องสาวกำลังถูกรังแกก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยพร้อมกับตะคอกเสียงดังใส่ป้าสะใภ้ และไม่กี่นาที่ต่อมาพ่อกับแม่ก็กลับมาถึงเช่นกัน ก่อนที่ทั้งหมดจะช่วยประคองเว่ยอ้ายเหม่ยที่นั่งอยู่กับพื้นขึ้นมาแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยป้าสะใภ้ อ้ายเหม่ยไปทำอะไรให้เหรอ” เว่ยตงพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าก็นับได้ว่าเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเหมือนกัน

“ก็นังเด็กนี่มันเอากิ๊บติดผมของอวิ๋ยรุ่ยไป ฉันก็แค่จะมาทวงคืนเท่านั้น” นางหวังหลินตอบกลับ แต่พอได้เห็นสภาพของเว่ยอ้ายเหม่ยก็กลัวความผิดขึ้นมาทันที สีหน้าของหล่อนเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันไม่ได้เอาไป ป้าอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ” เว่ยอ้ายเหม่ยรีบปฏิเสธเสียงดัง คนอย่างเธอต่อให้ขี้เกียจและร้ายกาจยังไง ก็ไม่มีนิสัยขี้ลักขี้ขโมยอย่างที่ถูกกล่าวหา

พอเห็นเว่ยอ้ายเหม่ยปฏิเสธเสียงแข็งและไม่ยอมรับ อารมณ์โมโหของนางหวังหลินก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากพูด ก็ถูกเว่ยตงตัดบททันที

“ถ้าป้าสะใภ้ไม่มีหลักฐานอะไรก็อย่ามาใส่ร้ายน้องสาวของผม ว่าแต่ในเมื่อป้าสะใภ้มั่นใจแล้วไหนล่ะหลักฐาน หรือจะให้เราสองพี่น้องค้นบ้านให้ดูก็ได้นะครับ” เว่ยตงพูดย้ำอีกครั้ง และยังอาสาที่จะค้นบ้านให้อีกฝ่ายดู

ในเมื่อทั้งเว่ยอ้ายเหม่ยและเว่ยตงบริสุทธิ์ใจถึงขั้นให้ค้นบ้านขนาดนี้ ก็ทำเอานางหวังหลินถึงกับอึกอักไปต่อไม่เป็น อีกทั้งยังทำหลานสาวจากบ้านรองบาดเจ็บสาหัสอีก สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้ก็คือต้องเอาตัวรอดก่อน เพราะถ้าหากอยู่นาน อาจจะต้องเสียเงินค่ารักษาให้บ้านรองเว่ยแน่ ๆ

ในขณะที่สองแม่ลูกจากบ้านใหญ่กำลังหันหลังทำท่าจะกลับบ้านตัวเองนั้น เว่ยตงก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เย็นชา “แล้วเรื่องที่ทำน้องสาวผมบาดเจ็บล่ะ ป้าสะใภ้จะรับผิดชอบยังไง เรื่องนี้ไม่ใช่เล็ก ๆ นะ อ้ายเหม่ยบาดเจ็บสาหัสเลือดออกเยอะขนาดนี้ หากป้าสะใภ้ทำเป็นไม่รับผิดชอบ ผมจะไปเรียกหัวหน้าหมู่บ้านมาตัดสินว่าใครถูกใครผิด อย่าลืมนะว่าพวกเราแยกบ้านกันแล้ว ป้าไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายคนที่บ้านนี้!!”