บทที่ 14

จือหลินเดินเข้าไปด้านในห้องทดลองของนาง ข้าวของทุกอย่างยังจัดวางอยู่เช่นเดิม นางลูบโต๊ะที่เคยนั่งทำงานทุกวันด้วยความคิดถึง แต่เพราะทุกสิ่งภายในห้องนี้ล้วนไม่มีผลกับนางเมื่ออยู่ในยุคโบราณอีกแล้ว

นางจึงเดินเข้าไปด้านในสุดของห้อง หากไม่สังเกตให้ดีก็จะเห็นทั้งหมดเป็นเพียงผนังห้องขาวๆ แต่ถ้ามองให้ละเอียดจะพบปุ่มกลไกเล็กๆ ที่ฝั่งอยู่บนผนัง เพื่อใช้เปิดเข้าไปภายในห้องอีกห้องหนึ่ง

ด้านในห้องมีตู้เก็บยาหลายพันขวด ทั้งยารักษาทั่วไปที่พบเห็นได้ตามร้านขายยา หรือยาเฉพาะที่มีเพียงในโรงพยาบาล ทุกขวดล้วนแต่ถูกเก็บไว้ในตู้กระจกสีขาวที่มองแล้วสบายตา

แต่จะมีอยู่ตู้ที่โดดเด่นที่สุดภายในห้อง ตู้สีดำทึบ ด้านในเป็นยาพิษที่ทำให้อ่อนแรงไปจนถึงชีวิต มีอยู่หลายขวดที่ถูกทำขึ้นโดยจือหลินเอง

นางเกือบลืมไปแล้วว่าการทดลองทุกครั้งนอกจากจะใช้หนูทดลอง บางครั้งยังเป็นมนุษย์ที่ถูกองค์กรส่งมาให้นางได้ทดลองด้วย

จือหลินเพียงปรายตามองที่ตู้สีดำเท่านั้น นางไม่คิดจะเปิดนำสิ่งที่อยู่ด้านในออกมาใช้ หากไม่จำเป็นจริงๆ

จือหลินเดินไปที่ตู้ยาเพื่อค้นหายาที่รักษาโรคโลหิตจาง คนที่เป็นโรคโลหิตจางไม่ได้ร้ายแรงเช่นมารดาของนาง เพียงให้ธาตุเหล็กที่บำรุงโลหิต วิตามินบี12 วิตามินบี9 ก็เพียงพอแล้ว

นางยังหยิบวิตามินออกมาด้วยอีกหลายกระปุกเพื่อใช้กับตัวนางเองที่ขาดสารอาหารมาเป็นระยะเวลานาน

หากจะให้นางฉีดยาของนางเพื่อช่วยให้ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงได้เร็วขึ้น ภายในห้องทดลองของนางก็มี แต่นางเกลียดความรู้สึกที่โดยทดลองมาตั้งแต่เล็ก เมื่อคิดว่าต้องฉีดยานางก็อยากจะอาเจียนออกมาเสียแล้ว

ต่อให้กินยาใช้ระยะเวลาที่นานกว่านางก็ยังคงเลือกทางนี้

ตอนที่จือหลินกำลังจะปิดตู้ยา นางก็พบความผิดปกติ เมื่อชั้นวางขวดยาที่ว่างลงกลับมีจำนวนขวดยาปรากฏขึ้นมาจนเต็มเท่านั้น

จือหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ แต่จะมีเรื่องใดที่ทำให้นางเชื่อไม่ลงอีกในเมื่อนางสามารถทะลุมิติมาในภพนี้ได้

นางรีบนำขวดยาที่จะใช้ทั้งหมดออกจากห้อง พร้อมทั้งออกไปจากมิติทันที ก่อนจะเรียกหมอนและผ้าห่มออกมาวางไว้บนเตียงที่ห้องของนาง

ก่อนจะกลับเข้าไปในมิติอีกครั้งเพื่อดูว่า ภายในห้องนอนในมิติยังมีผ้าห่ม และหมอนอยู่เช่นเดิมหรือไป

“วิเศษ” จือหลินหัวเราะอย่างชอบใจ ห้องนอนภายในมิติทุกอย่างยังคงมีอยู่เช่นเดิม

เมื่อออกจากมิติแล้ว นางรีบหอบผ้าห่มและหมอนไปที่ห้องนอนของมารดาเพื่อให้นางได้ใช้แทนของเดิมที่เก่าจนแทบหาความอบอุ่นไม่ได้แล้ว

“หลินเออร์ แล้วของเจ้าเล่า” ลี่อินเป็นห่วงบุตรสาว หากนางนำมาให้ตน นางจะมีใช้หรือไม่

“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องห่วงข้า สิ่งของที่นำออกมาด้านนอกล้วนแต่ไม่มีวันหมดสิ้น” จือหลินบอกเรื่องที่นางก็เพิ่งรู้ช่วยกันให้มารดาได้รับรู้

หลังจากทานมื้อเย็นแล้ว จือหลินจึงบอกมารดาว่าต้องกินยาเช่นไร

“ประหลาดนัก” ลี่อินมองยาเม็ดหลากสีในมืออย่างแปลกใจ

เพราะยาในยุคโบราณยังไม่มียาเม็ดเช่นที่จือหลินนางนำออกมา จะมีก็เพียงแต่ยาต้มที่ใช้สมุนไพรหลายชนิดมาต้มจากน้ำที่ใช้ต้มสามถ้วย ต้มให้เหลือเพียงหนึ่งถ้วยหรือครึ่งถ้วยเท่านั้น

“ท่านกินยาพวกนี้ไม่นาน ร่างกายของท่านก็จะกลับมาดีเช่นเดิมเจ้าค่ะ”

อายุของลี่อินเพียงยี่สิบหกปีเท่านั้น หากอยู่ในภพของจือหลินวัยนี้บางคนยังไม่แต่งงานด้วยซ้ำ เช่นนาง

นอกจากยาที่ใช้สำหรับโรคโลหิตจางที่จือหลินให้มารดาแล้ว ยังมีวิตามินอีกหลายตัวที่ให้นางกินเพื่อฟื้นฟูร่างกายให้กลับมางามสะพรั่งอีกครั้ง

จือหลินนางยังมีห้องที่ทำขึ้นมาเพื่อไว้รักษาร่างกายเช่นเดียวกับที่มีในโรงพยาบาท แม้แต่ยาเสริมความงามนางก็ยังมี แต่คงต้องรอให้นางและมารดาไปอยู่ที่อื่นเสียก่อนนางถึงจะฉีดให้มารดาได้

หากฉีดตอนนี้ ชาวบ้านที่พบเห็นพวกนางคงได้คิดว่านางสองแม่ลูกเป็นปีศาจอย่างที่ต้าจูกล่าวหาเป็นแน่

หากต่อไปนางเปิดโรงหมอที่รักษาความงามโดยเฉพาะคงได้ร่ำรวยแน่นอน ไม่ว่าจะยุคใดมีใครบ้างที่ไม่อยากรวย

หรือนางจะสกัดน้ำหอมออกมาขายก็น่าสนใจ ยิ่งคิดจือหลินก็ยิ่งออกไปอยู่ที่อื่นเร็วขึ้น แต่นางจะไปถามผู้ใดได้ หรือจะเข้าไปอยู่ในเมืองกว่างซีดี แต่หากอยากร่ำรวยเร็วคงต้องเข้าเมืองหลวงเสียแล้ว

“ท่านแม่ มีผู้ใดที่พอจะรู้เรื่องแคว้นต้าฉีบ้างเจ้าคะ”

“นอกจากผู้นำหมู่บ้านแล้วก็มีพรานกง ที่อยู่ทิศเหนือของหมู่บ้านติดกับเขาทางด้านนู้น แม่รู้ว่าเขาเดินทางย้ายจากเมืองหลวงมากับครอบครัว แต่ไม่เคยข้องเกี่ยวกันจึงรู้มาเพียงเท่านี้”

จือหลินฟังอย่างสนใจ หากนางต้องการรู้เรื่องในเมืองหลวง ระยะทาง การเดินทางก็ควรจะไปพบพรานกงที่อีกฟากของหมู่บ้าน

ก่อนอื่นที่นางจะวางแผนเรื่องย้ายที่อยู่ จือหลินคิดว่าพรุ่งนี้นางจะขึ้นเขา เพื่อกลับไปเก็บเห็ดหลินจือที่อยู่ในถ้ำเสียให้หมด

หากจะเดินทางไกลเข้าเมืองหลวง เงินคือสิ่งที่จำเป็นที่สุด เรื่องโจรป่าหรืออันตรายจากคนนางไม่เคยกลัวอยู่แล้ว

ในมิติของนางยังมีห้องลับที่เต็มไปด้วยอาวุธอานุภาพร้ายแรงอีกร้ายชนิด เว้นแต่นางไม่มีธนู หรือหน้าไม้ที่เอาออกมาใช้ในภพนี้ได้ก็เท่านั้น อย่างน้อยก็มีมีดสั้นที่ดูจะเข้ากับยุคนี้ที่สุดแล้ว

จือหลินแยกจากมารดานางก็กลับเข้าห้องของนาง แต่นางไม่ได้นำผ้าห่มหรือหมอนออกมาจากในมิติ นางเลือกที่จะเข้าไปนอนด้านใน เพราะด้านในมีทั้งห้องน้ำและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ

นางยังไม่ได้ตรวจสอบเลยว่าคอมของนางใช้งานได้หรือไม่ หากใช้ได้ คงได้บันเทิงมากกว่านี้เป็น