บทที่ 4 ข้าตัดใจจากท่านแล้ว

บทที่ 4

ข้าตัดใจจากท่านแล้ว

เชื่อข้าเถอะ

ใบหน้างดงามซีดเผือดเมื่อคิดถึงสิ่งที่นางร้ายในนิยายต้องประสบ ยิ่งพยายามทบทวนเนื้อหาในนิยายจากความทรงจำ ก็ยิ่งมั่นใจว่าผลลัพธ์จากค่ำคืนที่แสนอัปยศกำลังก่อเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ในครรภ์ของนาง

“บรรลัยมาก! นี่คือผลพวงจากเวรกรรมที่ข้าตามด่านางร้ายในนิยายสินะ”

ชะตาชีวิตของนางและบุตรในครรภ์ต้องตายงั้นหรือ นางไม่มีวันยอม! แม้จะยังไม่รู้สึกรักและผูกพันต่อสิ่งมีชีวิตในครรภ์ แต่ทว่านางกลับอยากปกป้องและรู้สึกหวงแหนขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

“ไม่! ข้ายังไม่อยากตาย! โอ้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เจ้าแม่กวนอิม พระโพธิสัตว์ทุกๆ พระองค์ เทพยดา องค์เง็กเซียนฮ่องเต้ พระแม่ลักษมี องค์ปู่พญานาคราช ท้าวเวสสุวรรณ เจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง เทพซุส โพไซดอน โปรดช่วยลูกช้างด้วยเถิด”

หญิงสาวพนมมือหลับตาไหว้ปลกๆ วิงวอนทำตัวเป็นภาระต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยไม่แบ่งเชื้อชาติศาสนา จึงไม่เห็นว่ามีชายรูปร่างสูงใช้วิชาตัวเบาลักลอบเข้ามาในเรือนนอนของนางผ่านทางหน้าต่างบานกว้างที่เปิดชมสวนไผ่เอาไว้

“คนบาปหนาเช่นเจ้า วิงวอนไปก็ไร้ผล”

ดวงตาที่ปิดสนิทถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มติดจะแหบนิดๆ ดังขึ้น

“ว้าย! ผู้ชายหล่อ!”

หญิงสาวอุทานออกมาแทบไม่เป็นภาษาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเก็บกระดาษบนโต๊ะให้พ้นจากสายตาอีกฝ่าย เพราะนางได้เขียนเนื้อหาในนิยายลงในกระดาษเพื่อกันลืม อีกทั้งยังหมายใจจะเรียบเรียงเหตุการณ์ต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นเพื่อเป็นประโยชน์กับตนให้มากที่สุด

ตึก! ตึก! ตึก!

หัวใจเจ้ากรรมเต้นรัวเร็วจนแทบกระโจนออกมาจากอกซ้าย ด้วยไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นพระเอกนิยายตัวเป็นๆ มายืนอยู่ต่อหน้าเช่นนี้

จำได้ว่าตอนอ่านนิยาย นางติ่งพระเอกคนนี้มาก เพราะชอบผู้ชายตัวสูงผมสีเงิน นิ่งๆ คูลๆ พูดน้อย เอวดี ร่อนเก่ง หื่นไม่พัก อีกทั้งคุณนักเขียนก็บรรยายบทเอ็นซีได้แซ่บถึงทรวงจนเลือดกำเดาแทบทะลักออกมา

ใครเลยจะคิดว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าเล่า!

เขาสูงมาก ไหล่กว้าง ปลายคางตัดรับกับดวงตาดุ ผมสีเงินยวงยาวจดเอวให้ความรู้สึกสูงส่งยากจะเอื้อมถึง ยิ่งเขาสวมใส่อาภรณ์สีม่วงเข้มสลับม่วงอ่อน ยิ่งทำให้ผิวของเขาขาวผ่องทั้งที่แขนและหลังมือของเขาปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดน่าหลงใหล

นางแพ้เส้นเลือดบนหลังมือผู้ชายมาก อ๊าก!

‘เดี๋ยว! นะ...นี่ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มความหล่อของผู้ชาย อย่าลืมสิว่าเวลานี้ข้าคือนางร้ายในนิยาย และผู้ชายตรงหน้าเกลียดชังข้าเข้ากระดูก!’

หญิงสาวสูดลมหายใจ ใบหน้าตื่นตระหนกค่อยๆ นิ่งสงบ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน แล้วยอบกายทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างอ่อนน้อม

“คารวะท่านโหวเจ้าค่ะ”

คนตัวโตถึงกับเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ที่เห็นนางยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง เพราะปกติแล้วหลังจากนางยอบกายทำความเคารพเขา นางก็จะปราดเข้ามาควงแขน ชมดชม้อยชายตาพูดจาฉอเลาะออดอ้อนน่ารังเกียจ

“ท่านโหวมีธุระอันใดกับข้าหรือเจ้าคะ”

ถ้อยคำห่างเหินที่เอ่ยถามยิ่งทำให้โหวซือหม่ารู้สึกแปลกใจ

“อุบัติเหตุทำให้สมองหญิงแพศยาเช่นเจ้ากระทบกระเทือนงั้นหรือ”

“คงเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

นางตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีท่าทางกรุ่นโกรธแง่งอนตะบึงตะบอน หากเป็นเมื่อก่อนถ้าเขาเหน็บแนมด่าทอ นางมักจะบีบน้ำตาทำราวกับเจ็บปวดหัวใจเสียเต็มประดา แต่ทว่าเวลานี้นางกลับยืนหน้าหนาไม่รู้สึกรู้สาเสียกระนั้น

“ความจริงท่านโหวน่าจะส่งคนมาแจ้งล่วงหน้าว่าต้องการพบข้า ท่านบุกเข้ามาถึงในเรือนนอนข้าเช่นนี้ข้าค่อนข้างลำบากใจเจ้าค่ะ”

แม้บุรุษตรงหน้าจะหล่อเหลา แต่หญิงสาวรักความเป็นส่วนตัวที่สุด การที่เขาถือวิสาสะบุกเข้ามาในเรือนนอนของนางไม่อาจลบล้างด้วยความหล่อได้

“หึ! สตรีไร้ยางอายที่วางยากำหนัดบุรุษ แอบย่องเข้าไปในเรือนนอนของข้า ปลุกปล้ำข้าด้วยเล่ห์กลต่ำทราม สตรีเช่นนี้รู้จักรักษามารยาทด้วยงั้นหรือ ช่างน่าขันนัก”

ฉ่า...

อวี้อ้ายฉิงได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงระเรื่อร้อนผ่าวขึ้นมา เกือบลืมไปเลยว่าวีรกรรมของร่างนี้คือการบุกเข้าไปในเรือนนอนของผู้ชายพร้อมยาปลุกกำหนัด เท่านั้นยังไม่พอ ร่างนี้ยังแก้ผ้ายั่วยวนแล้วขึ้นขี่บุรุษก่อนอีกด้วย

หญิงสาวคิดได้ดังนั้นก็กุมหน้าหงุด เม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำขอโทษออกไป

“ความรักทำให้ข้าตามืดบอกกระทำการชั่วช้าล่วงเกินท่านโหวราวกับคนไร้หัวคิด ขอท่านโหวโปรดให้อภัย ข้าอวี้อ้ายฉิงขอสัญญาว่าจะไม่ตอแย จะไม่ไปรบกวนวุ่นวายให้ท่านโหวรำคาญใจอีกเป็นอันขาด”

นางคุกเข่าลงขอโทษ หมายจะแสดงความจริงใจให้อีกฝ่ายได้ประจักษ์ นางกับเขาจะได้เลิกแล้วต่อกัน ทางใครทางมัน นางร้ายอย่างนางหมายใจจะว่าจะขอบิดาย้ายไปอยู่ ‘เมืองตง’ อันเป็นบ้านเกิดของมารดา และคลอดบุตรที่นั่นเพื่อให้ห่างไกลจากโหวซือหม่าตงหยางที่สุด

ที่สำคัญคือเพื่อหลีกเลี่ยงชะตากรรมที่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขา

ว้าย!

คนตัวเล็กถึงกับร้องอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อนางถูกกระชากแขนอย่างแรงจนร่างบอบบางถลาลุกขึ้นยืนก่อนจะล้มคว่ำไปด้านหน้าซึ่งปะทะเข้ากับแผงอกกว้างกำยำของโหวหนุ่มพอดี