บทที่ 2 แท่งหยกของข้าไม่เล็ก!

บทที่ 2

แท่งหยกของข้าไม่เล็ก!

นางจงใจด้อยค่าข้า

จู่ๆ โหวซือหม่าก็มองกราดไปรอบๆ โรงตีเหล็ก ช่างตีเหล็กกว่าสิบชีวิตที่พากันยืนฟังอ้าปากค้าง ตกตะลึงคำกล่าวดั่งกินในที่ลับไขในที่แจ้งของคุณหนูอวี้ ทั้งหมดถึงกับรีบหันหลังแล้วยกค้อนตีเหล็กมือเป็นระวิง แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“พวกเจ้าทุกคนมานี่!”

คำสั่งของผู้เป็นนายเหนือหัวทำให้เหล่าชายฉกรรจ์จำต้องวางค้อนลงแล้วเดินไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานต่อหน้าโหวซือหม่าด้วยความงุนงง

“ถอดกางเกงออกเดี๋ยวนี้”

“อะ...อะไรนะขอรับท่านโหว”

ช่างฝึกหัดอายุน้อยที่สุดถึงกับเอ่ยถามด้วยความตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายแผ่พลังปราณดุดันออกมา เขาจึงต้องรีบถอดกางเกงด้วยรักตัวกลัวตาย

ช่างฝีมือสิบสองชีวิตยืนเปลือยท่อนล่างโดยมีกางเกงกองอยู่ที่ข้อเท้า ใบหน้าเหยเกพิพักพิพ่วนเหลือทน พ่อบ้านเห็นดังนั้นก็ทำท่าจะถอดกางเกงด้วยทว่าโหวหนุ่มกลับรีบสั่งห้าม

“พ่อบ้านไม่ต้อง เจ้าแก่แล้ว...”

“ขะ...ขอรับ”

พ่อบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยไม่เข้าใจจุดประสงค์ของผู้เป็นนาย แล้วความแก่ของเขามันเกี่ยวอะไรกับการถอดกางเกงเล่า

โหวซือหม่าเหลือบมองแกนกลางกายของลูกน้องทีละคนด้วยใบหน้าเคียดขึงราวกับกำลังคิดวิเคราะห์

บางคนเล็กสั้น

บางคนเล็กแต่ยาว

บางคนใหญ่แต่สั้น

บางคนทั้งใหญ่ทั้งยาว

บางคนเอียงซ้าย

บางคนเอียงขวา

บางคนสีชมพู

บางคนดำคล้ำ

บางคนมีขนรุงรัง

โหวหนุ่มถอนหายใจเมื่อพบว่าขนาดของแกนกลางกายของเขาใหญ่กว่าลูกน้องทุกคน

‘แท่งหยกของข้าหาใช่เล็กจ้อย มันมีขนาดใหญ่ยาวกว่ามาตรฐานของบุรุษทั่วไปเสียด้วยซ้ำ อีกทั้งยังมีสีชมพูผุดผ่อง ตรงไหนกันที่ทำให้อวี้อ้ายฉิงรู้สึกราวกับอ้าขาให้ลมพัดผ่าน’

ยิ่งคิดคิ้วเข้มก็ยิ่งขมวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นปม ใบหน้าขึ้งเคียดของเจ้านายทำให้ทุกคนได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยวาจาใดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ

‘หรือว่านางจงใจด้อยค่าข้า จงใจทำให้ข้าอับอาย จงใจทำให้ข้าหมดความเชื่อมั่นในตนเอง นางคงโกรธแค้นที่ข้าขับไล่นางออกจากจวนดั่งหมูหมาข้างถนน คงอับอายที่ใช้เล่ห์กลสาไถหมายมัดใจข้าด้วยร่างกาย แต่ข้าก็ยังเกลียดชังนาง หึ! วิธีเด็กๆ เช่นนี้คิดหรือว่าจะกระตุกหนวดของข้าได้ ไม่มีวัน!’

คิดพลางเดินออกไปจากโรงตีเหล็กด้วยความหงุดหงิด ทิ้งให้ช่างตีเหล็กทั้งสิบสองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้านายจึงสั่งให้พวกตนถอดกางเกง!

“ให้ตาย!”

ซือหม่าตงหยางอาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อไคลจากการตีเหล็กจนหมดสิ้นแล้ว เขาสวมอาภรณ์สีม่วงอ่อน ปล่อยผมสีเงินยวงยาวสยายจดเอวสอบ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งจัดการงานเอกสารที่คั่งค้าง ทว่าถ้อยคำของอวี้อ้ายฉิงกลับวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งความคิดจนน่าหงุดหงิด

เขาวางพู่กันลง เอนกายพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง ใช้ปลายนิ้วบีบแรงๆ ที่สันจมูกดโด่งเพื่อเรียกสติ

ทว่า...

‘ดั่งนอนอ้าขาให้ลมเย็นพัดผ่าน’

‘ดั่งนอนอ้าขาให้ลมเย็นพัดผ่าน’

‘ดั่งนอนอ้าขาให้ลมเย็นพัดผ่าน’

กลับดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับหลอกหลอน

ปั้ง!

“บัดซบ”

กำปั้นหนักๆ ทุบลงบนโต๊ะไม้เนื้อแข็งจนบุบลงไป เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนจากนั้นจึงสาวเท้ายาวๆ ก้าววนไปมาภายในห้อง

‘ข้าควรจัดการกับไอ้ความรู้สึกบ้าๆ ที่กำลังกวนใจอย่างไรดีเล่า!’

ย้อนถามตัวเอง แน่นอนว่าชายหนุ่มหาได้รับคำตอบ มีเพียงความคิดวุ่นวายวกวนอยู่ในห้วงแห่งความคิด

เป็นเพราะเขาถูกลูบคม หมิ่นเกียรติ และเย้ยหยันจากสตรีที่คอยตามตื๊องั้นหรือ เขาจึงรับไม่ได้ เสียดาย หรือว่าอาลัยอาวรณ์นางงั้นหรือ

ไม่มีทาง!

การที่อวี้อ้ายฉิงออกไปจากชีวิตของเขาคือความหวังสูงสุด นั่นเพราะเขารังเกียจนาง สะอิดสะเอียนสายตาของนางยามจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกลุ่มหลงอย่างเปิดเผย ไม่ว่าเขาจะไปงานเลี้ยงที่ใด จะต้องมีนางคอยมาเดินตามตอแยดั่งเงา เขาออกปากไล่ ด่าทอ บางครั้งรำคาญมากๆ ก็ถึงกับเอามีดสั้นจ่อคอหมายข่มขู่ให้นางหวาดกลัว

แต่ทว่าอวี้อ้ายฉิงเป็นสตรีแพศยาไร้ยางอาย นอกจากนางจะไม่สะทกสะท้านแล้วนางยังคอยกีดกันสตรีทุกคนไม่ให้เข้าใกล้เขา แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาอย่างโจ่งแจ้ง หนักสุดถึงขั้นลงไม้ลงมือตบตีจางซีฮันจนบอบช้ำ

ห้าปีมานี้ไม่มีวันไหนที่เขาไม่เหน็ดเหนื่อยกับนาง นางเป็นดั่งฝันร้ายที่คุกคามชีวิตอันแสนสงบสุขของเขา

‘อวี้อ้ายฉิงเจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่ หรือนี่เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากข้า’

สตรีไร้ยางอายผู้นี้ทำทุกวิถีทางเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา นางเคยแกล้งผูกคอตาย แกล้งกระโดดน้ำจะฆ่าตัวตาย แกล้งดื่มยาพิษ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อให้เขาสงสารและเห็นใจในความรักของนางที่มีต่อเขา

‘ใช่แล้ว! นี่ต้องเป็นหนึ่งในแผนการเรียกร้องความสนใจจากหญิงแพศยาอวี้อ้ายฉิงเป็นแน่!’

คิดพลางกัดฟันกรอด ผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวยาวๆ ออกจากห้องทำงาน จุดหมายปลายทางคือจวนนายอำเภออวี้ เขาต้องไปดูให้เห็นกับตา ว่าอวี้อ้ายฉิงสตรีแพศยาคิดวางแผนอะไรอยู่กันแน่!