บทที่3

ที่สุดแล้วก่อนที่พี่วินของเธอจะถูกบังคับให้แต่งงาน ตัวแก้วกัลยากลับถูกวางยาแล้วถูกพาตัวไปทิ้งต่างประเทศเสียก่อน

มารดาติดต่อมาแล้วอธิบายให้ลูกสาวฟังว่า..คุณหญิงท่านป่วยเป็นมะเร็ง ท่านขอเวลาแค่สามปี ถ้าคุณวินกับคุณแพทไปกันไม่ได้..คนทั้งคู่ย่อมหย่าขาดจากกัน

แค่สามปี..แก้วกัลยากัดฟันใช้ชีวิตโดยมีความหวังเต็มอกว่าชายคนรักจะ 'ไม่ลืมเลือนคำสัญญา'

หนูแก้วไม่ได้มีโอกาสเรียนหนังสือต่อตามที่ทุกคนเข้าใจ วันๆ เจ้าหล่อนวิ่งหางานพาร์ทไทม์ทำ เพื่อเมื่อถึงเวลาจะมีเงินเก็บมากพอซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไทย

เมื่อครบเวลาตามที่ว่า..ประกอบกับคุณหญิงท่านบ้านใหญ่เสียชีวิตแล้ว หล่อนจึงเก็บข้าวเก็บของกลับประเทศ

หัวใจดวงน้อยเต็มไปด้วยความหวังว่า..ชายคนรักจะหย่าขาดกับผู้หญิงคนนั้นเรียบร้อยแล้ว

แต่ความหวังทุกอย่างก็พังทลาย..เมื่อความจริงกระแทกหน้า..คนทั้งคู่ยังไม่ได้หย่า!!

งามพิศถึงกับเหงื่อซึม..ใจดวงเล็กปวดหน่วง ความรู้สึกเต็มไปด้วยความเห็นใจแก้วกัลยาไม่น้อย

นี่แหละนะ หล่อนถึงงงใจว่าทำไมนักเขียนส่วนใหญ่มักเขียนให้ผู้หญิงที่มาก่อนคือคนผิด!!

ส่วนนางร้ายก็โง่งม..ถ้าคิดสักนิดถ้าผู้ชายรักเจ้าหล่อนจริงก็ไม่ควรไปแต่งกับผู้หญิงคนอื่นไหม?

หรือถ้าสัญญาว่าจะหย่า..ไม่ได้รักเมียแต่ง แล้วทำไมไปทำผู้หญิงเขาท้องล่ะ!?

 "ตกลงค่ะ" เสียงหวานอ่อนโยนพูดแทรกประโยคดรามาแกมข่มขู่ของคนทั้งคู่ ชบาผู้กำลังเท้าสะเอวด่าฉอดๆ ถึงกับชะงัก

"นี่ หล่อนหมายความว่ายังไงอีแก้ว"

"ก็ตามที่แก้วบอกค่ะ ตกลงค่ะ..แก้วจะไม่เข้าไปยุ่งกับคุณวิน แต่..ชบากับป้าปริกต้องช่วยแก้ว" คนตัวเล็กหยุดนิ่งไป..ก่อนจะพยายามเลือกใช้คำให้ตรงกับเป้าหมายมากที่สุด

"แก้วบอกตรงๆ แก้วก็ไม่อยากเป็นเมียน้อยใครหรอกค่ะ" แม้คนคนนั้นเคยเป็นสามีไร้ทะเบียนมาก่อน

"แต่..ทุกอย่างไม่ได้อยู่ที่แก้ว.. อย่างที่ป้าปริกกับชบาก็เห็น แก้วถูกจับมา..ถ้าป้าอยากให้แก้วออกจากชีวิตคุณวิน..ป้ากับคุณแพทต้องหาวิธีช่วยแก้วออกจากบ้านหลังนี้ค่ะ" ประโยคซื่อตรงรู้ทัน อย่างผู้หญิงที่ไม่ใช่คนโง่..พาให้ผู้สูงวัยขมวดคิ้วยุ่ง ดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาห้าสิบกว่าปีเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่น้อย

คนอายุมากกว่าไม่ตอบอะไร เมื่อเป้าหมายที่มาคือการข่มขู่ ก็ถือว่าพวกเธอทำตามหน้าที่เรียบร้อยแล้ว..ส่วนนังตอแหลชีวิตจะฉิบหายก็ใช่เรื่องที่ต้องช่วยเหลือเกื้อกูล

ผ่านไปทั้งอาทิตย์หญิงสาวต่างภพยังคงไม่พบเจอพระเอกของเรื่อง จวบจนกลางดึกคืนหนึ่ง

ช่วงค่ำฝนตกปรอยๆ กระทบหลังคาเป็นระยะ..คลับคล้ายเสียงเครื่องดนตรีขับกล่อม..ทว่าตกดึกฝนฟ้ากับเริ่มรุนแรงขึ้น..หญิงสาวต่างภพสะดุ้งตื่น พร้อมกับฟ้าวาบตามมาด้วยเสียง

เปรี้ยง!

คนตัวเล็กลำคอแห้งผาก..ภาพความทรงจำบางอย่างแวบเข้ามาในหัว..รอบตัวมืดมิดเป็นตัวเธอพยายามวิ่งหนีอะไรบางอย่าง.บรรยากาศช่างไม่ต่างจากคืนนี้เลยแม้แต่น้อย ทั้งเสียงฝนตก..เสียงฟ้าผ่า

ความกลัวแล่นไปตามกระดูกไขสันหลัง..วาบเข้ากลางจิต

มันมากพอที่จะทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ออก..ความทรงจำที่ว่าชวนให้สับสนว่าเป็นของใครกันแน่ 

ของตัวแก้วกัลยาในอดีต? หรือแก้วกัลยาในหนังสือ แต่ที่แน่ๆ หาใช่ความทรงจำของตัวเธอในอีกโลกหนึ่ง

ทว่าถ้าเป็นความทรงจำของแก้วกัลยาในหนังสือจริง..ทำไมภาพมันถึงเด่นชัดนัก..อีกทั้งความทรงจำที่ว่ายังคลับคล้ายกับช่วงเวลาที่นางร้ายโดนบิดาของนางเอกไล่ล่า..จนตัวเธอโดนรถชนเสียชีวิตคาที่

เสียงก๊อกแก็กที่ประตู เรียกความสนใจให้คนที่กำลังหายใจไม่ออกได้สติ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง..เต็มไปด้วยความกลัวปนหวาดระแวง

เมื่อประตูเปิดออกแสงสว่างสาดส่องเข้ามา..เงาร่างสูงใหญ่ของใครบางคน..ทำให้งามพิศรู้ทันที

เขาคืออีตาพระเอกธงแดงของเรื่อง

ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่งขยับชิดมุมเตียง ผ้าห่มถูกดึงขึ้นคลุมอก..หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่สติยังคงชักนำให้หาอาวุธป้องกันตัว

'ซวยกว่านี้มีอีกไหม? หรือเขาคิดจะฆ่าเธอ?'

วโรดมเดินโซซัดโซเซเข้ามา กลิ่นเหล้าราคาแพงโชยออกจากตัว..ร่างของเขาเวลานี้ดูใหญ่โตเหลือเกิน ยิ่งภายในห้องมีเพียงแสงไฟสีส้มดวงเล็ก..ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวกว่ายามปกติ

กว่าแก้วกัลยาจะทันคิด..ร่างสูงใหญ่ก็เดินมายืนค้ำหัวเธอแล้ว..เมื่อพิศใกล้ๆ..ใบหน้าของพระเอกนั้นดูหล่อเหลาเย็นชา สันกรามได้รูปเริ่มมีหนวดไรขึ้น..องค์ประกอบบนใบหน้าไม่ต่างจากในบทบรรยายไม่มีผิด

"คุณวิน..ทำไมคุณมาเวลา..อุ๊บ..อือ"ไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค..ไอ้พระเอกธงแดงก็จู่โจมด้วยการจูบ

เขาใช้ความได้เปรียบด้านร่างกายดันตัวเธอแนบชิดติดผนัง..มือแกร่งจับมือน้อยทั้งสองที่พยายามดันออก..ในขณะที่มืออีกข้างบีบคางเล็กบังคับให้เปิดปาก..เมื่อเธอเผลอลิ้นร้อนก็กวาดเข้ามาด้วยความดุดันปนความคะนึงหาที่แม้แต่คนกระทำก็ยังไม่รู้ตัว

ใจแก้วกัลยาเต้นแรงราวจะหลุดจากขั้ว..มือเล็กที่พยายามดันอกสั่น..เริ่มไร้เรี่ยวแรง..กว่าเขาจะถอนจูบ..ก็เล่นเอาหายใจรวยริน

ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนมาไซร้ซอกคอ..ระเรื่อลงต่ำ..พาใจคนโดนเริ่มหวิว มือหนายุ่มย่ามกับชุดนอนตรงหน้า ในขณะที่หญิงสาวต่างภพเริ่มได้สติ

"คุณวิน..อือ..คุณ..กำลังทำอะไรอยู่..รู้ตัวไหม?"เสียงหวานถามแหบพร่า ทว่าเขาก็ยังไม่หยุดมือ

"ทำเหมือนไม่เคย..ก่อนหน้านั้นเราก็เอากันตั้งหลายครั้ง"ไอ้พระเอกธงแดงพูดหน้าตาเฉย..ใจดวงเล็กปวดหนึบ..ดวงตาคู่สวยรื้นขึ้น 

เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่า..แก้วกัลยาใช่ 'รักแรก' ของพระเอกแน่นะวิ..งามพิศคิดอย่างท้อใจ

ริมฝีปากหยักเลื่อนลงไปยุ่มย่ามกับหน้าอกอวบหยุ่นพอดีตัว..เธอพยายามดิ้น..แต่มือก็ถูกเขารวบไว้..ความร้อนวูบวาบตามแรงกระทำ..พากายเนื้อสาวสั่น เขามองเม็ดทับทิมสีแดงตรงกลางด้วยสีหน้าพอใจ..ริมฝีปากหยักครอบครองดูดดึงหยอกเย้า..ความเสียวแล่นปราดไปทั้งตัวจนคนโดนกระทำเผลอคราง

"คุณ..วิน..อือ...อย่าค่ะ"

"ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะแก้ว"

"ฮึก..แก้ว..ขอนะคะ..อย่าทำแก้วเลย" เสียงหวานแหบพร่าร้องขอ ทว่าไอ้ผู้ชายใจร้ายกับเข้าใจไปอีกอย่าง

"ขอ?" ก้านนิ้วยาวเข้าจู่โจมกลางเกสรด้านล่าง..ถูไถเป็นจังหวะ เนื้อตัวสาวถึงกับสั่นระริก..คุ้นชินกับสัมผัสที่เขาปรนเปรอให้..น้ำอยากไหลเยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

ในขณะที่ริมฝีปากหยักกลับเปลี่ยนมาประกบจูบ

ทว่าหยาดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวย ส่งผลให้คนตัวโตกว่าได้สติ

"ร้องไห้?" เขาถามเสียงพร่า ก่อนจะยอมละมือจากร่างนุ่มนิ่ม..คนตัวเล็กผวาดึงชุดนอนขึ้นมาปิด..ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา..ลักษณะบอบบางน่าทะนุถนอมส่งผลให้วโรดมรู้สึกผิดไปชั่วครู่

แต่อะไรบางอย่างก็พาลให้ความรู้สึกผิดนั้นหายไป..ก็เพราะท่าทางแบบนี้ไม่ใช่เหรอ..ที่ทำให้เขาหลงผิดปกป้อง

"หึ..ตอแหล"

"คุณ..คุณวินด่าแก้วทำไม" คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาปรอยๆ น้ำเสียงที่ใช้เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

"ก็ทุกทีก็เห็นเธอชอบให้ฉันเอา..ตอนนี้จะมาเสแสร้งให้ได้อะไร"

"แต่มันต่างกันนี่คะ"

"ต่างยังไง"น้ำเสียงคนเมาเต็มไปด้วยความหยามหยัน..ไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้ามีสีหน้าเจ็บปวดมากแค่ไหน

"ก็ตอนนั้นเราสองคนคบกันอยู่..แต่ตอนนี้เราเป็นแค่คนอื่น"

"...."

"ที่สำคัญ..คุณวินแต่งงานแล้ว..อย่าลืมซิคะ" อดีตคนรักย้ำ

ดวงตาคมดำลึกหม่นแสงลง..ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยอ่านอารมณ์ไม่ออก

"กลับมาก็เรียกร้องให้ฉันหย่า? แล้วถ้าฉันไม่หย่าล่ะ"

"เดี๋ยวนะคะ คุณวินน่าจะเข้าใจผิด..แก้วไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณวินหย่า..มีคำไหนที่คุณวินคิดไปได้ขนาดนั้น"

"เหอะ..แล้วที่เธอบอกทางอ้อมว่าไม่ให้ฉันเอา เพราะฉันแต่งงานแล้ว"

"ถึงคุณวินยังไม่ได้แต่งงาน..แก้วก็ไม่คิดจะมีอะไรกับคุณ..คุณวินลืมไปแล้วเหรอคะ เรื่องของเราจบไปตั้งแต่สามปีที่แล้ว..ตั้งแต่คุณทิ้งแก้วไปแต่งงานกับคุณแพท"

"ทิ้ง?"เขาทวนคำ ก่อนจะขยับลุกขึ้นหัวเราะ แววตาที่มองไปที่อดีตคนรักเต็มไปด้วยความสมเพช..รู้ทัน