บทที่4

ทว่า...รู้ทันอะไรก่อน? งามพิศแทบอยากจะกรีดร้องซะตรงนั้น

"จำใส่กะโหลกของเธอไว้เลยนะแก้ว ว่าฉันจะไม่หย่า"

"ก็เรื่องของคุณซิคะ แก้วก็ไม่ได้ขอให้คุณหย่าสักหน่อย" คำตอบของนางร้ายหน้าหวาน พานให้พระเอกของเรื่องชะงัก

แสงจากไฟสีส้มดวงเล็ก..สาดเข้าดวงตารูปกวางใสกระจ่าง..ดวงตาที่เขารักนักรักหนา

บัดนี้ในนั้น..อย่าว่าแต่ความรักลุ่มหลงเลย..แม้แต่ความขมขื่นตัดพ้อต่อว่าก็ยังไม่พาดผ่าน..มีเพียงแค่ 'ความว่างเปล่า' ไร้ระลอกคลื่นเป็นคำตอบ

แก้วกัลยาไม่ได้รักเขาแล้ว

คำตอบที่ได้รับจากดวงตาคู่สวยพาให้ใจเจ็บหน่วงอย่างห้ามไม่อยู่..ทั้งที่เป้าหมายตอนแรกตั้งใจแก้แค้นผู้หญิงแพศยาให้ต้องทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่เขาเจอ

"แล้วเมื่อไรคุณวินจะปล่อยแก้วไปคะ"

"ก็จนกว่าเธอจะหาเงินมาคืนฉันนะซิ!!!"

เช้าวันใหม่

แก้วกัลยาตื่นขึ้นมา เพราะอาการปวดตรงขมับ..ความปวดลามไปทั้งศีรษะอย่างห้ามไม่อยู่

ยิ่งคิดถึงคำพูดของอีตาพระเอกธงแดง..หัวตาก็ร้อนผ่าว นึกอยากหายตัวไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด

'ปล่อยเหรอ? เธอลืมไปแล้วหรือเปล่า..ย่าของฉันให้เงินแม่เธอยี่สิบล้าน..เงินที่เธอใช้จับจ่ายสุขสบายในตอนที่อยู่ต่างประเทศ..เงินที่เธอใช้แลกกับความสัมพันธ์ของเราไง' คำพูดหยามหยันพรั่งพรู ส่งผลให้คนฟังตัวแข็งทื่อ

รอยยิ้มเย็นชาผุดขึ้น..เส้นเรื่องหลายอย่างผิดแผกจากนิยายไปไกลโข..เพราะนิยายในช่วงต้นเรื่อง..นางร้ายผู้เป็นรักแรก..บอกอดีตคนรักว่า

หล่อนถูกจับไปต่างประเทศ..ทำงานงกๆ ไม่ได้เรียนหนังสือ เพื่อหาซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านหล่อนต้องทำงานสารพัดอย่าง

พระเอกของเรื่องก็เชื่อเต็มไปด้วยรัก และสงสารแก้วกัลยา อีกทั้งยังนึกโกรธโมโหคุณย่าที่ขัดขวางความรัก ก่อนจะพาลไปยังเมียแต่งที่แอบหลงรักเขามาหลายปี กว่าความจริงจะเฉลยก็ตอนที่หย่ากับนางเอก

แท้จริงแล้วนางร้ายกับแม่รับเงินคุณย่าเกือบยี่สิบล้านบาทเพื่อยอมออกห่างจากพระเอก

นั่นคือครั้งแรกที่วโรดมผิดหวังในแก้วกัลยา..เจ้าหล่อนช่างโลภ..เห็นแก่เงิน..และขี้โกหก

ตอนหลังความรักใคร่เอ็นดูจึงลดน้อยลงไปโข ยิ่งนางร้ายหึงหวง..ไร้ความเชื่อใจ..เขายิ่งรู้สึกว่า

'ตนรักคนผิด'

หญิงสาวหลงมิติยกมือเรียวขาวสะอาดขึ้นมาสำรวจ..สัมผัสแรกคือความหยาบกระด้างจากการใช้แรงงาน..ไหนเลยจะคู่ควรกับคำว่า

'ใช้จับจ่ายสุขสบาย'

ริมฝีปากเล็กบิดยิ้มสมเพช..ไม่รู้จะสมน้ำหน้าร่างที่อาศัยอยู่ผู้ลุ่มหลงมัวเมาในความรัก หรือสมเพชอีตาพระเอกธงแดงหน้าโง่ดี

ยิ่งภาพความทรงจำของผู้หญิงคนหนึ่งผู้ไร้วุฒิการศึกษา..พอจะมีภาษาที่จะพอจะสื่อสารได้บ้าง

เจ้าหล่อนรับงานพาร์ทไทม์เป็นเด็กล้างจาน..เป็นผู้ช่วยกุ๊กอยู่หลังร้าน ไปจนเป็นแม่บ้านตามสถานที่ต่างๆ เมื่อเริ่มคล่อง..จึงอัพเลเวลตนเป็น 'พี่เลี้ยงเด็ก' บางคราก็รับเป็น 'ผู้ดูแลคนแก่'

เจ้าหล่อนสู้ทุกทางเพื่อจะได้กลับมาเจอชายคนรัก..ถึงแม้สถานะของเขาตอนนั้นคือ 'สามีคนอื่น'

แน่ละ งามพิศไม่คิดแก้ตัวเรื่องความเข้าใจผิดว่าตนไม่เคยรับเงินจากคุณย่าเขาเพื่อยกเลิกความสัมพันธ์ เพราะสุดท้ายมารดาเจ้าของร่างเดิมก็รับมันมา..แถมยังใช้เงินเปรมปรีดิ์ หลอกลวงลูกสาวไปวันๆ ให้มีความหวัง

เธอจำยอมต้องอาศัยอยู่บ้านนี้ไปก่อน รวมทั้งอาจต้องหาทางใช้หนี้ที่ตนไม่ได้ก่อ

ยังดีที่วโรดมยินยอมรับข้อต่อรอง..เธอยังมีสิทธิ์ไปไหนมาไหนได้ เพียงแต่กำไลemที่ข้อเท้าจะถูกถอดก็ต่อเมื่อเธอหาเงินจำนวนยี่สิบล้านมาคืนเขา

ยี่สิบล้านก็ยี่สิบล้าน..สู้เขา..คุณพ่อ..คุณแม่..พี่พุดรออยู่!!

งามพิศคำนวณเงินที่เก็บหอมรอมริบตั้งแต่สมัยทำงานพาร์ทไทม์ตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ต่างประเทศในนั้นมีเกือบครึ่งล้าน..แต่มันก็น้อยมาก เมื่อเปรียบเทียบกับจำนวนเงินที่มารดาเอาของเขาไป

เพราะงั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจนำเงินก้อนนี้เป็นทุนเพื่อต่อยอด..ส่วนเรื่องเรียนต่อคงต้องพักไว้ก่อน ถ้าชีวิตหมดหนี้ค่อยว่ากัน แต่หนี้เกือบแปดหลักทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศทั้งชาติก็คงหามาใช้เขาไม่ไหว..ทางที่ดีคือเริ่มต้นทำธุรกิจเล็กๆ 

คนตัวเล็กคิดได้ดังนั้นจึงอาบน้ำแต่งตัว เลือกเสื้อยืดสีขาวใส่สบาย..กางเกงขายาวเพื่อบังกุญแจemตรงข้อเท้า กระเป๋าสะพายข้างสีดำเนินการใช้งานมากกว่าราคา

ผมสีน้ำตาลถูกรวบเป็นหางม้าด้านหลัง..เผยให้เห็นใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มงดงามบริสุทธิ์ ถ้าคุณแม่ที่อีกโลกเห็นเข้าคงอวยเช้าเย็น

'ลูกของคุณแม่สวยที่สุด น่ารักที่สุด..คุณแม่รักหนูพิศมากที่สุดในโลกเลย'

และเธอก็คงตอบคุณแม่ไปว่า 'พิศก็รัก แล้วก็คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่ะ'

สิ่งแรกที่หญิงสาวต่างภพทำ คือการสำรวจรอบๆ เธอไม่รู้จะต้องใช้ชีวิตติดที่นี่แค่ชั่วคราว หรือต้องติดตลอดไป..เธอต้องรอด!

เมืองที่เธออาศัยอยู่ ทั้งวิธีชีวิต การเดินทาง ผู้คน..หรือข้าวของเครื่องใช้ไม่ได้ต่างจากที่จากมา..ทุกอย่างคล้ายคลึงกันไปหมด..คล้ายกับว่าทั้งสองโลกคือ 'โลกคู่ขนาน' 

งามพิศเลือกเดินเข้าร้านขายอุปกรณ์ไอทีที่อยู่ในตัวห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากคฤหาสน์นัก

ภายในร้านมีอุปกรณ์ทันสมัยหลากหลายอย่างละลานตา อาทิ มือถือ เครื่องเล่นเกมคอนโซลชนิดต่างๆ เครื่องมือไว้ใช้ในสำนักงานอีกหลายอย่าง ทว่าสิ่งที่หญิงสาวต้องการกลับเป็นโน้ตบุ๊กราคาจับต้องได้

ดวงตาคู่สวยไล่ดูจนเจอกับยี่ห้อหนึ่งที่ฟังก์ชันการทำงานตรงที่ต้องการ อีกทั้งราคายังไม่แพง ส่วนมือถือเครื่องใหม่เน้นถ่ายรูปสวยเป็นหลักเพื่อใช้สำหรับเป็นช่องทางการค้าขายออนไลน์

ความตั้งใจของงามพิศคือการทำขนมไทยชาววัง และถ้ามีเวลาอาจจะผลิตน้ำหอมจากดอกไม้ไทยขายด้วย

จะถือว่าเป็นโชคดีก็ว่าได้เพราะโลกคู่ขนานที่จากมา..เธอได้วิชาความรู้การขนมไทยสูตรชาววังจากคุณทวด..ด้านงานอดิเรกเวลาว่างๆ ก็คือการปลูกต้นไม้ และการทำน้ำหอมกับคุณพ่อ ส่วนเรื่องอาหารคาวร่างเดิมก็เคยคลุกคลีช่วยพ่อครัวที่ร้านอาหารต่างประเทศอยู่หลายปี เมื่อได้ของไว้ทำมาหากินแล้ว..คนตัวเล็กก็ถือพะรุงพะรังออกจากร้านอย่างอารมณ์ดี

ขณะเดียวกันนางเอกของเรื่องก็กำลังเดินช็อปปิ้งกับเพื่อนสาวคนสนิท โดยมีคนขับรถถือถุงแบรนด์เนมพะรุงพะรังตามมาด้านหลัง เมื่อคนทั้งคู่ที่ดูผิวเผินยังไม่รู้จักกันโดยตรง..ต่างคนต่างชะงักโดยไม่ตั้งใจ

ภาพในอดีตที่ร่างเดิมเดินเข้าไปหาเรื่องผู้หญิงตรงหน้า พร้อมกับประกาศตัวว่าเป็นอะไรกับพระเอกของเรื่องลอยขึ้นมา..ภาพที่ว่าชัดเจนจนเหมือนกับว่าเคยเกิดขึ้นมาแล้ว หาใช่บทบรรยายในนิยายซะงั้น

แต่นั่นไม่ใช้สำหรับงามพิศ..เธอจะไม่มีวัน 'ลดตัว' ไปแย่งชิงผู้ชายกับใครแน่ โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้น คืออีตาพระเอกธงแดงของเรื่อง

แก้วกัลยาตัดสินใจส่งยิ้มไร้เดียงสาไปให้สองไฮโซสาว ก่อนหอบของพะรุงพะรังเลี่ยงเดินมาอีกฝั่งแทน

"นี้..ยัยแพท..เธอรู้จักผู้หญิงบ้านๆ เมื่อกี้ด้วยเหรอ" ไฮโซเนยเพื่อนสนิทสะกิดแขน คนถูกถามที่กำลังเหม่อสะดุ้งเล็กน้อย..ใบหน้าหวานมีสง่าซีดเผือด..ดวงตาคู่สวยมืดลง

ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว..และดูเหมือนว่าจะโผล่หน้ามาเร็วกว่าที่คิด

"เปล่า"

"อ้าว..แล้วยัยนั่น ส่งยิ้มให้แพททำไม"

"แพท...ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่เนยเถอะ ได้กระเป๋าครบหรือยัง" หญิงสาวเลี่ยงถามไปยังกระเป๋าแบรนด์เนมที่เพื่อนรักมารับแทนมารดา  

"ครบแล้ว"

"โอเค งั้นเรากลับกันเลยไหม"

"แหม..ห่างสามีไม่ได้เลยนะเธอนี้ นานๆ ทีจะได้แวบออกมาช็อปปิ้งสักที"

คำว่า 'สามี' พาให้ไฮโซสาวอมยิ้มเขิน เพราะช่วงนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขานั้นดีมาก..ดีเกินกว่าที่เธอคาดหวังไว้เสียอีก

"เย็นนี้แพทมีนัดกินข้าวกับวิน..เนยไปด้วยกันไหมล่ะ"

"ไม่ดีกว่าจ้า ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ..กลัวว่าคนแถวนี้จะมาบ่นตามทีหลัง"

"เนยหมายถึงใคร..แพทนี่นะจะกล้าบ่นเนย"

"คิกคิก..เนยดีใจด้วยนะ แพทโคตรจะอดทนเลย..ถ้าเป็นเนยนะ ยอมหย่าตั้งแต่เดือนแรกแล้ว..ไม่อดทนมาจนเกือบสามปีหรอก" เพื่อนรักเสริมด้วยความชื่นชม..นางเอกเรื่องจำเลยรักเมียคืนหย่าเพียงส่งยิ้มไปให้

ไม่ว่าเริ่มใหม่กี่ครั้ง..เธอย่อมเป็นผู้ชนะ