บทที่ 4 หย่าให้ข้าซ่ะ

บทที่ 4 หย่าให้ข้าซะ

หนานลี่หรือพระชายาเหมยลี่เดินตามจี่ซุนมาเรื่อยๆ ตามทางเดิน ตลอดเส้นทางนางได้มองดูตำหนักต่างๆ จวนของท่านอ๋องใจร้ายนี่มีพื้นที่กว้างใหญ่เหลือเกิน จนกระทั่งมาถึงตำหนักของท่านอ๋องที่ใหญ่โตมากกว่าตำหนักใดๆ ในจวนแห่งนี้

"เจ้าไปเรียนท่านอ๋องทีว่าพระชายาขอเข้าพบ" จี่ซุนได้เดินไปบอกสาวใช้ที่อยู่หน้าห้องของอ๋องแต่นางกลับทำราวกับว่าพระชายากับคนใช้นั้นเป็นฝุ่นผงไร้ตัวตน

"นี่เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกหรืออย่างไร อย่าให้พระชายาต้องรอนานไม่เช่นนั้นข้าจะให้ท่านอ๋องลงโทษเจ้า" จี่ซุนเริ่มโมโห

"เหอะ เหอะนี่เจ้าคิดว่าข้ากลัวนั้นหรือ พระชายาของเจ้าร้อยวันพันปีไม่เคยย่างกายมาที่ตำหนักแห่งนี้ แถมนางยังไม่เป็นที่ถูกใจของท่านอ๋องอีกต่างหากเจ้าคิดหรือว่าข้าจะกลัวหากเป็นพระชายารองก็ว่าไปอย่าง" บ่าวรับใช้ปากร้ายทำให้หนานลี่ที่ยืนฟังอยู่ทนไม่ได้ต้องไปสั่งสอนให้นางได้รู้ว่าพระชายามิได้มาแค่ตำแหน่ง ถึงนางจะออกจากตำหนักแห่งนี้ในเร็ววันนางก็ขอจัดการสาวใช้ผู้นี้ก่อน ในนิยายสาวใช้ในจวนอ๋องต่างไม่เคยใยดีแถมคอยกลั่นแกล้งพระชายาอีกด้วยครั้งนี้หนานลี่จะแก้แค้นให้พระชายาเหมยลี่เอง

"บังอาจนักนะ ทั้งที่รู้ว่าข้าเป็นใครยังกล้าเอ่ยคำเช่นนี้ออกมา" หนานลี่ใช้มือดึงหัวของสาวรับใช้ด้วยแรงทั้งหมดที่มีทำให้นางล้มลงกับพื้น ข้ารับใช้ที่เดินไปมาก็ได้รีบเดินมามุงดูเหตุการณ์์ที่เกิดขึ้นพระชายาที่อ่อนแอ ไม่มีแม้กระทั่งแรงเดินบัดนี้กลับใช้แขนทั้งสองข้างดึงหัวของสาวใช้จนล้มลงในทีเดียว ผู้คนต่างก็เริ่มซุบซิบนินทาว่าพระชายานั้นถูกผีร้ายเข้าร่างเป็นแน่ ใบหน้าที่เคยซีดเผือกกลับมีน้ำมีนวลประทินโฉมจนกลายเป็นคนละคน

"โอ๊ย ๆ พระชายาข้าผิดไปแล้วเพคะ โปรดให้อภัยหม่อมฉันด้วย" นางรีบลุกขึ้นคุกเข่าและก้มหน้าลงพื้นเพื่อขอโทษที่นางนั้นหมิ่นเบื้องบน

"เจ้ากลัวนั้นหรือเมื่อครู่ข้าได้ยินเจ้าว่าไม่เกรงกลัวข้า แค่นี้ยังน้อยไปที่เจ้าเอ่ยออกมาเมื่อครู่เจ้าไม่ให้เกียรติข้าไม่พอเจ้ายังกล้าท้าทายข้าที่เป็นถึงพระชายา นี่พวกเจ้านำนางไปโบยห้าครั้งและราดด้วยน้ำเกลือให้นางได้รู้สำนึก" นางหน้าซีดและร้องไห้ออกมาจับขาของหนานลี่แน่น

"พระชายาข้าผิดไปแล้วโปรดยกเลิกคำสั่งด้วยเพคะ ฮื้อ ฮื้อ" จี่ซุนแม้ไม่เคยเห็นพระชายาร้ายเช่นนี้มาก่อนแต่นางเองก็สะใจเป็นอย่างมากที่พระชายาสั่งลงโทษ

"ไม่ นี่คือคำสั่งของข้าต่อจากนี้ผู้ใดกล้ารังแกข้าหรือหมิ่นเกียรติข้าก็ดูนางเป็นตัวอย่างไม่แน่ผู้ต่อไปข้าอาจจะสั่งลงโทษให้หนักกว่านี้ก็เป็นได้ "หนานลี่สะบัดขาออกและเดินเชิดหน้าเข้าไปที่ห้องของท่านอ๋อง

'เฮ้อ! ฉันนี่เก่งจริงๆ สะใจจังแต่ก่อนเป็นพนักงานก็ถูกรังแกพอมาตอนนี้เป็นพระชายาทั้งทีก็ดันมาถูกรังแกอีก แต่ตอนนี้ฉันมีอำนาจอยู่ในมือมีหรือที่จะไม่จัดการกับคนพวกนี้โลกอกจัง' หนานลี่นึกในใจพร้อมก้าวเท้าเข้าไปด้านในที่มีจี่ซุนเป็นคนเปิดให้ เสียงหัวเราะคิ้กคั้กดังออกมาจากให้ห้องนอน หนานลี่ไม่รอช้ารีบเดินตามเสียงนั้นไปก็พบว่าท่านอ๋องกำลังเล่นคุมโปงอยู่กับพระชายารองอย่างเร่าร้อนโดยไม่อายแต่กลับเป็นหนานลี่เองที่อายแทน

"นี่พวกท่านทำอันใดกันไม่อายผู้คน" เสียงเล็กแหล่มของหนานลี่ตะโกนออกไปและนำหนังสือหย่ามาปิดบังใบหน้า เมื่อทั้งสองรู้ว่ามีผู้มาเยือนก็รีบนำผ้ามาห่มกาย โชคดีที่สาวใช้ไม่ได้เข้ามาด้วย

"นี่เจ้ามาหาข้าที่ตำหนักมีเรื่องอันใด หรือว่าเจ้าใกล้ตายถึงได้มาเหยียบที่นี่" อ๋องปากร้ายนั่งอยู่บนที่นอนโดยไร้ความอายต่างจากชายารองรีบใส่เสื้อผ้าอาภรณ์และเดินออกไปด้านนอกเพื่อให้ทั้งสองได้พูดคุยกัน

"ท่านอ๋องพระชายาเหมยลี่หม่อมฉันขอตัวออไปด้านนอกนะเพคะ" หนานลี่จ้องมองไปที่พระชายารองไม่แปลกที่ท่านอ๋องจะหลงไหลนางไม่ว่าจะเป็นผิวกายที่ขาวผ่องอกอึ๋มที่พอกนูนออกมาโชว์เหนือผ้า ใบหน้างามไร้ที่ติ ก่อนจะหันไปต่อปากต่อคำกับอ๋องใจร้าย

"หากข้าใกล้ตายก็ไม่อยากจะตายอยู่ที่จวนของท่านหรอกนะที่ข้ามาหาท่านอ๋องในวันนี้ก็เพราะว่าข้าต้องการให้ท่านลงนามในหนังสือหย่าให้ข้า แล้วท่านจะเสวยสุขอยู่กับพระชายารองอย่างไรข้าก็ไม่สน" หนานลี่ขยับมือเลื่อนลงช้าๆ มองตั้งแต่เท้าขึ้นมาเรื่อยๆ ก็พบว่าท่านอ๋องนั้นได้ใส่ผ้าคุมกายแล้ว นางก็เลื่อนสายตาขึ้นมาเรื่อยๆ ขนกระทั่งสบตากับท่านอ๋อง แม้นางเคยอ่านในนิยายมาแล้วว่าท่านอ๋องผู้นี้นั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติราวกับเทพสวรรค์ แต่ทว่าตัวจริงท่านอ๋องที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นช่างหล่อเกินคำล่ำลือจริงๆ

"หนังสืออันใด เจ้าเข้ามาขัดความสุขข้าไม่พอเจ้ายังจะมาเอ่ยเรื่องไร้สาระอีกหรือ" เขาลุกขึ้นเดินตรงมาหาหนานลี่ที่ยืนนิ่งอยู่

"อะ ฮึ่ม! เอ่อ เรื่องที่ข้าจะหาท่านมิใช่เรื่องไร้สาระ ในเมื่อท่านเองก็ไม่ได้รักข้า ก็หย่าให้ข้าเสียข้าก็จะได้ออกไปไกลๆ สายตาท่าน ต่างคนต่างไป ท่านจะได้มีความสุขกับพระชายารองส่วนข้าก็จะได้หาสามีใหม่ที่รักข้า สนใจข้ามิใช่ปล่อยให้ข้านอนตายอยู่เพียงลำพัง" หนานลี่ตั้งสติรีบพูดเรื่องที่เธอต้องมาทำในวันนี้

"หึ หึ หย่านะหรือ แล้วเมื่อก่อนตอนที่ข้าบอกให้เจ้าไปปฏิเสธพ่อของเจ้ากับฝ่าบาทเหตุใดเจ้ายืนกรานว่าจะแต่งกับข้า แล้วมาวันนี้เจ้าจะมาขอหย่านะหรือ มันไม่ง่ายไปหรอกหรือพระชายา'' ท่านอ๋องเดินเข้ามาใกล้ๆ หนานลี่และมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าและยิ้มอย่างเจ้าเลห์

"ก็ในตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหน แถมยังบ้าอยู่แต่ในกามารมณ์"

"ข้าบ้าในกามารมณ์นะหรือ ว่าแต่พระชายาตั้งแต่เจ้าเข้ามาอยู่ที่จวนของข้า ข้าพึ่งเห็นเจ้าแต่งกายผิดแปลกไปถามเจ้ายังแต่งแต้มใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด เจ้าไม่ได้ต้องการหย่ากับข้าหรอกแต่เจ้าเรียกร้องความสนใจและให้ข้าสนใจเจ้าใช่หรือไม่ ก็ดีเช่นกันในเมื่อเจ้าเข้ามาขัดข้ากับพระชายยารองงั้นพระชายาเองก็ต้องมาปรนนิบัติข้าบนเตียงซะเดี๋ยวนี้ " หนานลี่มองและไม่เข้าใจท่านอ๋องบ้าผู้นี้สักนิด เธอตั้งใจจะมาขอหย่าไม่ใช่จะมาขึ้นเตียงนอนกับเขาเสียหน่อย

"ข้าว่าท่านคงเข้าใจผิดแน่ๆ ข้ามาให้ท่านลงนามหย่าในหนังสือหย่านี่และข้าจะออกไปจากจวนของท่านทันที "

"ไม่ข้าไม่หย่า " ท่านอ๋องตอบมาได้หน้าตาเฉยแถมยังดึงหนังสือหย่าจากมือของหนานลี่ไปฉีกจนขาดหมดต่อหน้าเธอ