บทที่ 5 ข้าไม่หย่า

บทที่ 5 ข้าไม่หย่า

"นี่ท่าน ในเมื่อท่านไม่ได้รักหม่อมฉันจะเก็บข้าไว้ทำไม หม่อมฉันเองก็อยากออกไปใช้ชีวิตของตนเองบ้าง จะออกไปหาบุรุษที่สนใจและรักหม่อมฉันจากใจจริง ไม่ใช่ท่านที่ไม่เคยแม้แต่จะย่างกายไปหาหม่อมฉันที่ตำหนักสักนิด ตลอดเวลาที่ผ่านมาหม่อมฉันนั้นยอมท่านมาตลอดแต่ต่อจากนี้ไม่มีทางจะยอมให้ท่านอีก ต่อให้ท่านเป็นท่านอ๋องที่ปกครองจวนแห่งนี้ก็ช่าง หม่อมฉันจะกลับเรือนของหม่อมฉันในวันนี้และไม่ขอกลับมาอีก หากท่านประทับตราลงหนังสือหย่าให้เมื่อไหร่เราค่อยพบกัน " หนานลี่เธอได้เตรียมหนังสือหย่ามาหลายใบเพราะคิดวางแผนไว้หมดทุกทาง นางก็ได้จับหนังสือหย่าฟาดลงที่อกของท่านอ๋องและเดินออกจากห้องนอนของเขาอย่างสง่าผ่าเผย ทำให้ท่านอ๋องที่ไม่เคยพบเจอพระชายาที่อ่อนแอปวกเปียกและไม่เคยเอ่ยปากพูดกับเขาสักนิดแต่วันนี้นางไม่เกรงกลัวแถมยังกล้าสบตาอย่างไม่สั่นเทาอีกด้วย ทำให้ท่านอ๋องนั้นสงสัยยิ่งนัก

"หึ หึ น่าสนใจดี พระชายาของข้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้ต่อจากนี้ก็คงต้องพบเจอกับเรื่องแปลกๆ สินะ" ท่านอ๋องหยิบหนังสือที่พระชายาโยนใส่มาอ่าน และยิ้มอย่างมีแผน

"อยากหย่านั้นหรือ หรือว่าข้าจะหย่าให้ดีในเมื่อข้าเองก็ไม่ได้สนรักนางตั้งแต่แรกและไม่ยินดีกับการมีนาง" ท่านอ๋องได้พึมพำอยู่คนเดียวก็มีองค์ชายสามหรือองค์ชายตงหยางที่สนิทกับท่านอ๋องโม่อี้หลานผู้เป็นทานอาของตนเดินเข้ามาในห้องได้ยินเข้า

"ท่านอา นี่เรื่องอันใดกันเมื่อครู่ข้าได้เดินผ่านพระชายาเหมยลี่สีหน้าของนางราวกับไปโกรธผู้ใดมาอย่างไรอย่างนั้น"

"ไม่มีเรื่องอันใดหรอก ว่าแต่องค์ชายออกมาหากระหม่อมถึงที่นี่มีเรื่องอันใดหรือ" ท่านอ๋องได้เดินไปนั่งที่ห้องดื่มชาและวางหนังสือหย่าไว้บนโต๊ะองค์ชายสามก็ได้เห็นพอดี

"ข้านำเทียบเชิญมาเชิญท่านอาเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ท่านแม่ของข้าจะจัดขึ้น ท่านแม่จึงได้ให้ข้านำเทียบเชิญมาให้ อย่าบอกนะว่าที่พระชายาเหมยลี่มาหาท่านอาเมื่อสักครู่เพราะหนังสือหย่านี่"

"ใช่แล้ว หากหมดธุระองค์ชายกลับไปก่อนเถอะพะย่ะค่ะ เมื่อถึงวันงานข้าจะไปตามที่เชิญ" ท่านอ๋องรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นองค์ชายสามสนใจหนังสือหย่าของเขา

"งั้นข้าทูลลา" องค์ชายสามยิ้มกริ่มออกไปที่รู้ว่าท่านอ๋องกับพระชายาจะหย่ากันในเร็วๆ เพราะองค์ชายสามนั้นแอบหลงรักพระชายาเหมยลี่ตั้งแต่เจอนางครั้งแรก แต่ทว่าท่านพ่อกลับเห็นดีเห็นชอบมอบนางให้กับท่านอาของเขา แม้เขาจะตัดใจแต่เมื่อรู้ว่าท่านอาไม่ค่อยสนใจใยดี และไม่ได้รักนางเขาเองก็ได้มาหาที่จวนท่านอาอยู่บ่อยครั้ง แม้ร่างกายที่อ่อนแอและกิริยาของพระชายาที่อ่อนน้อมทำให้องค์ชายสามยิ่งชอบเข้าไปใหญ่

เขาเคยถามพระชายาว่าทำไมถึงไม่ยอมหย่าในเมื่อท่านอาของเขาไม่ใยดีนาง แต่ทว่าคำตอบของพระชายาทำให้องค์ชายสามได้รู้ว่านางเองก็เป็นเช่นเขา หลงรักและแอบรักข้างเดียวแม้รู้ว่าเขาไม่รักไม่สนก็ยังคงจงรักภักดีไม่คลาย

วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีที่เขาได้นำเทียบเชิญมาให้แก่ท่านอาด้วยตนเองทำให้เขารู้เรื่องที่ทั้งสองคนจะหย่ากัน เขาดีใจเป็นอย่างมากก่อนจะกลับองค์ชายสามได้เข้าไปหาพระชายาที่ตำหนักของนางก่อน

สาวใช้ที่เฝ้าตำหนักเมื่อเห็นองค์ชายสามไปก็ได้ต้อนรับเป็นอย่างดี ตั้งแต่พระชายาแต่งเข้ามาอยู่ที่จวนก็มีเพียงองค์ชายสามที่เป็นสหายของพระชายา

"ถวายบังคมองค์ชายสาม "

"พระชายาอยู่หรือไม่ ขอข้าเข้าไปด้านในได้มั้ย"

"หม่อมฉันจะไปเรียนพระชายาให้เพคะ "

สาวใช้เดินเข้าไปด้านในไปบอกจี่ซุุนที่ยืนมองพระชายาเก็บเสื้อผ้าอาภรณ์เตรียมออกจากที่ตำหนักไปที่เรือนของตน

"พระชายาเพคะ องค์ชายสามเสด็จมาพระชายาออกไปต้อนรับเถอะเพคะ" จี่ซุนบอกหนานลี่เธอก็เงยหน้าขึ้นมาคิ้วขมวดเข้าหากัน

"ใครกันองค์ชายสาม แล้วองค์ชายสามจะมาหาข้าทำไม" ในนิยายที่หนานลี่อ่านนั้นไม่ได้มีตัวตนหรือพูดถึงองค์ชายสามสักเท่าไหร่ทำให้เธอไม่รู้ว่าเขามีความสำคัญอย่างไรกับพระชายาเหมยลี่

นางเดินออกมาแม้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับนางก็ตาม หากตามขนบธรรมเนียมนางต้องตอนรับแขกทุกคนที่เข้ามาหา

"พระชายาทรงลืมสหายเช่นข้าได้อย่างไรกัน เช่นนี้ข้าก็เสียใจนะสิ" น้ำเสียงเศร้าสลดทำให้หนานลี่เงยหน้ามององค์ชายสามและต้องตกตะลึงในความหล่อ แม้จะหล่อไม่มากเท่าท่านอ๋องแต่ถ้าหากองค์ชายสามอยู่ในอนาคตคงถูกจับไปเป็นไอดอลแน่นอน

"ถวายบังคมเพคะ องค์ชายไม่ทราบว่าท่านมาหาข้าที่นี่มีเรื่องสำคัญอันใดหรือไม่" หนานลี่เรียนรู้วิธีการทำความเคารพตามสาวใช้ที่เคยเห็นมาในหลายๆ วันทำให้นางเริ่มปรับตัวได้

"จี่ซุน พระชายาไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า เจ้าไปตามหมอหลวงมาตรวจพระอาการหรือยัง" องค์ชายสามคิ้วขมวดใบหน้าเริ่มกังวล พระชายาที่เปลี่ยนไปทำให้เขาไม่ชินกับนางสักเท่าไหร่ ดึงแขนจี่ซุนไปถามเพื่อไม่ให้พระชายาได้ยิน

"ท่านหมอตรวจแล้วเจ้าค่ะ พระชายาทรงแข็งแรงดีเพคะ แต่หม่อมฉันเองก็ไม่แน่ใจตั้งแต่พระชายาล้มป่วยไม่ตื่นมาสามวัน เมื่อฟื้นขึ้นมาก็ทรงเปลี่ยนไปตามที่พระองค์ทรงเห็นเพคะ" เมื่อรู้คำตอบจากจี่ซุนองค์ชายสามก็หันกลับไปหาพระชายาเช่นเดิม

"มีอะไรติดใบหน้าของหม่อมฉันหรือเพคะองค์ชายทรงจ้องไม่หยุดเสียที"

"เปล่าๆ ที่ข้ามาหาพระชายาในวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญมาทูลบอก ท่านแม่ของข้าจะจัดงานเลี้ยงข้าอยากจะมาชวนท่านไปร่วมงานด้วย ส่วนเทียบเชิญข้าได้ให้ไว้กับท่านอาเรียบร้อยแล้ว แต่ท่านคงไม่ไปสินะ เพราะร่างกายของท่านไม่ค่อยแข็งแรงเมื่อครั้งก่อนข้าเคยมาช่วยท่านออกร่วมงานเฉลิมฉลองท่านยังไม่ได้ออกไปด้วยเลย" องค์ชายสามรู้ดีร่างกายของพระชายาไม่ค่อยแข็งแรงและเปราะบางเพียงแค่ถูกน้ำค้างก็สามารถจับไข้ได้อย่างง่ายดาย

"ไปสิ ในเมื่อองค์ชายมีน้ำใจมาชวนหม่อมฉันด้วยตัวของท่านเองหม่อมฉันจะไม่ไปได้อย่างไร แต่หม่อมฉันจะไม่ไปกับท่านอ๋องหรอกนะเพคะ วันนี้หม่อมฉันจะกลับเรือนท่านพ่อและไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะกลับมาที่นี่อีกหรือไม่"

"เกิดอันใดขึ้นกับท่านหรือ"

"หม่อมฉันจะหย่ากับท่านอ๋องเพคะ หากองค์ชายหมดธุระแล้วข้าต้องขอตัวก่อน จี่ซุนฝากเจ้าส่งองค์ชายสามด้วย" ในเมื่อองค์ชายสามได้ยินกับหูของตัวเองแล้วว่าพระชายากำลังจะหย่ากับท่านอาของตนเขาก็ยิ่งดีใจมากกว่าเดิม

หลังจากที่จี่ซุนไปส่งองค์ชายสามเสร็จสิ้นนางก็ได้เดินกลับมาหาพระชายา และมีเรื่องให้นางครุ้นคิดข้องใจเป็นอย่างมาก

"พระชายาเพคะ ทำไมวันนี้ท่านถึงได้เฉยชากับองค์ชายสามด้วยเพคะ"

"ข้าเฉยชาที่ไหน ข้าก็ต้อนรับพระองค์เป็นอย่างดี แถมยังรับคำจะไปงานเลี้ยงอีกด้วยซ้ำ"

"นี่พระชายาคงสติฝั่นเฟือนจริงๆ องค์ชายสามเป็นพระสหายของพระชายา แถมยังสนิทกันมากนะเพคะ แต่วันนี้พระชายากลับทำเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน"

"อย่างนั้นรึ แต่ช่างเถอะตอนนี้ข้าไม่อยากคิดเรื่องอื่น เจ้าก็รีบไปเก็บเสื้อผ้าของเจ้าสิ เราจะได้ออกเดินทางกัน"

"พระชายาทรงทำเช่นนี้จริงๆ หรือเพคะหม่อมฉันไม่เข้าใจสักนิด"

"เจ้ารีบทำตามที่ข้าบอกเถอะ เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องหรอก เพราะต่อจากนี้สิ่งที่ข้าทำล้วนแต่เป็นเรื่องดีของข้ากับเจ้าทั้งนั้น " พุูดจบหนานลี่ก็เก็บของต่อ