2

จือหรานเห็นอาหลินเข็นรถเข็นเข้ามาแล้วปิดประตูหน้าเรือน ใบหน้าสาวใช้ขาวซีด

"เจ้าเป็นอันใด" จือหรานถามสาวใช้ สาวใช้พลันกระซิบจือหราน ทำให้นางถึงกับตกใจไม่น้อย คนที่ไม่พบหน้ากันตั้งห้าปี บัดนี้เขากลับมาแล้ว เขากลับมาทำไมกัน

"ท่านแม่กับน้าอาหลินไม่สบายรึ" ปากน้อย ๆ ของเสี่ยวเหมยถามอย่างสงสัย

"พวกเจ้ารีบเข้านอนเร็วเข้า" จือหรานหวาดกลัวว่าคนพวกนั้นจะสืบรู้ความว่านางนั้นซ่อนสองแฝดเอาไว้ อีกทั้งสองแฝดยังไม่ตาย จือหรานกลัวว่าพวกเขาจะนำบุตรของนางไป

"มีใครอยู่รึไม่" เสียงตะโกนขึ้นที่หน้าเรือน ทำเอาสองนายบ่าวตกใจมาก

หน้าเรือนในยามนี้ เซียวอ๋องหรือฉินเหยานั่งบนหลังอาชาที่ทรงสง่า ดวงตาดอกท้องพลันมองประตูสีแดง เขาสอบถามเถ้าแก่เนี้ย เรื่องซาลาเปาเนื้อ ไม่คิดว่า คนที่อยู่ในจวนเก่าของเขา จะสามารถทำซาลาเปาเนื้อขายได้

ประตูถูกเปิดออก อาหลินเป็นคนมาเปิดประตูเซียวอ๋องจำสาวใช้นางนั้นได้ดีเชียวล่ะ

"คารวะท่านอ๋อง" อาหลินคำนับเจ้านาย

"ท่านอ๋องต้องการพำนักค้างคืนที่นี่"

"เชิญเจ้าค่ะ" เซียวอ๋องกับเหล่าทหารไม่กี่คนพลันเข้าไปด้านใน พบว่าจวนแห่งนี้เต็มไปด้วยบุปผางามหลากหลายชนิด

อาหลินแอบหวั่นว่าเซียวอ๋องจะเจอท่านหญิงน้อยทั้งสอง ถึงเวลานั้นคุณหนูของนางจะทำอย่างไร ถ้าเกิดว่า เซียวอ๋องรู้ว่าบุตรฝาแฝดยังมีชีวิตอยู่ หลายปีมานี้คุณหนูของนางเลี้ยงท่านหญิงด้วยความยากลำบาก โชคดีหน่อยที่คุณหนูมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารขาย อีกทั้งยังปักถุงหอมด้วย นับตั้งแต่พวกนางถูกไล่ให้มาอยู่เมืองแห่งนี้ จวนอ๋องไม่ได้ส่งเบี้ยหวัดให้พวกนางสองนายบ่าว แม้แต่ตำลึงเดียว

อาหลินพาเซียวอ๋องมาถึงที่พักแล้วนางรีบสาวเท้าไปหาเจ้านายของนางทันที

จือหรานมองอาหลินสั่นด้วยความหวาดกลัว เกรงว่าเซียวอ๋องจะจับพิรุธได้เสียก่อนกระมัง

"เรียบร้อยดีรึไม่" จือหรานถามสาวใช้ ห้าปีมานี้นางเหนื่อยมาก เดิมทีจือหรานคนเดิมได้ตายไปแล้ว มีแต่จือหรานคนใหม่ในโลกอนาคตที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้

ใบหน้างามรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที เขาจะพักอยู่สักกี่วันเล่า นางกลัวเหลือเกิน

กลัวจะถูกเขาจับได้เสียก่อน จือหรานสั่งให้อาหลินไปพักผ่อน

กระนั้นนางจึงเปิดห้องลับไปหาเด็กแฝดทั้งสอง พบว่าเด็กแฝดทั้งสองนอนแล้ว เดิมทีจวนแห่งนี้ไม่มีห้องลับหรอกนะ เพียงแต่เมื่อไม่นานมานี้จือหรานเพิ่งจ้างช่างมาทำราวกับว่า นางจะรู้ล่วงหน้า ว่าเซียวอ๋องจะมา

จือหรานมองเจ้าเด็กสองคนนี้ ยามที่นางมาโลกใบนี้ ก็มีแต่เจ้าก้อนแป้งสองตัวนี้ ที่ทำให้นางหายคิดถึงบ้านเดิม กระนั้นชายชั่วผู้นั้นจะมาพรากสองแฝดไปจากนางไม่ได้เป็นอันขาด

สองแฝดตัวน้อยนอนหลับอย่างสนิท จือหรานอมยิ้มมองทั้งสองด้วยความรัก นางถอดรองเท้าทั้งสองคนแล้วห่มผ้าให้เจ้าก้อนแป้ง

ยามเช้าวันถัดมาจือหรานตื่นแต่เช้าตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันเสียด้วยซ้ำ บรรยากาศช่วงนี้ยังคงเป็นฤดูหนาว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะปีใหม่แล้ว นางหวังว่าคนผู้นั้นจะรีบไปจากจวนเสียทีเมื่อถึงยามนั้น

จือหรานรู้เลยว่า คนพวกนั้นจะต้องให้นางทำสำรับไว้ให้เซียวอ๋อง กระนั้นนางจึงเตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แน่นอนว่าเจ้าของร่างเดิมตายไปได้ห้าปีแล้ว ย่อมทำไม่เป็นอยู่แล้ว

แต่สำหรับจือหรานมาจากภพอื่น นางจบด้านการโภชนาการจากมหาลัยปักกิ่ง กระนั้นอาหารที่นางทำจึงย่อมต้องน่ากินเป็นแน่นอน

กลิ่นของหมูผัดหมาล่าแม้จะฉุนไปหน่อย แต่อร่อยแน่นอน เครื่องเทศนี้นางปรุงหมักเองเป็นพิเศษ อีกทั้งมีข้าวสวยร้อน ๆ พร้อมให้อาหลินยกไปให้เขา อีกทั้งซาลาเปาเนื้อนับสิบลูก ที่นางเพิ่งทำเสร็จเปิดฝาเข่งออกมา กลิ่นหอมมาก หวังว่าเขาจะรีบกินแล้วรีบไป

ขาดน้ำแกงไก่ เพียงไม่นาน ผัดหมาล่ากับน้ำแกง ตั้งวางไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

"คุณหนูเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" จือหรานมองอาหลิน ใบหน้างามพยักหน้า ด้วยกลัวว่าสองแแฝดจะหิวกระนั้น นางจึงให้อาหลินรีบนำซาลาเปาไปให้สองแฝดที่ห้องลับ

ฟูเหิงสาวเท้าเข้ามาในโรงครัว กลิ่นอาหารช่างทำให้เขากลืนน้ำลายเสียจริง

"ท่านอ๋องต้องการสำรับเช้า" ฟูเหิงมองอดีตพระชายา ยามนี้ใบหน้าของนางยังงดงามเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แม้นางจะสวมอาภรณ์ชุดหยาบกระด้าง ฟูเหิงเก็บสายตาลงทันที

"เสร็จแล้ว พวกเจ้ายกไปเถอะ" นางไม่อยากจะพบหน้าเขา คนเยี่ยงนั้นแค่พบหน้าก็ทำให้นางจะอาเจียนอยู่แล้ว...

สายตาดุจหุบเขาน้ำแข็งมองอาหารสามอย่างบนโต๊ะกลม ผัดหมาล่า น้ำแกงไก่ ซาลาเปาเนื้อนับสิบลูก ไม่เจอกันหลายปี จือหรานถึงกับทำอาหารเป็น นับว่านางปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้ดีเชียวล่ะ

เซียวอ๋องพุ้ยข้าวเข้าปาก อีกทั้งคีบหมูผัดหมาล่า คำแรกเข้าไป รสชาติเผ็ดชาที่ลิ้น แต่ทว่าอร่อยใช้ได้เลยล่ะ

ฟูเหิงรู้สึกน้ำลายไหลตามเจ้านาย อดีตพระชายาทำอาหารได้น่ากินเสียจริง

เซียวอ๋องคิดว่า เขาไม่ได้เจริญอาหารเช่นนี้มานานแล้ว