ทะลุมิติมารักตัวร้ายกับลูกแฝด

ค่ำคืนที่อัสนีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงปร้างอย่างน่าสะพรึงกลัวจวนเซียวอ๋อง เรือนดอกเหมย เจ้าของเรือนคือชายาเอกเซียวอ๋อง

จือหรานนอนกัดผ้าอย่างทรมานหมอตำแยไม่มาเสียที อาหลินไปตามหมอตำแยยังไม่มาอีก

"ข้าไม่ไหวแล้ว"

"พระชายาอดทนอีกนิด" สาวใช้ต่างมองดูเจ้านาย เหตุใดอาหลินถึงไปนานเพียงนี้ อีกทั้งฝนห่าใหญ่ตกลงมาอย่างน่ากลัว

ด้านอาหลินที่ออกมาตามหมอตำแย นางยังออกจากจวนอ๋องยังไม่ได้ อาหลินมองคนที่ขวางทางนางไว้ คือคนของชายารองฟางไห่

ชายารองฟางไห่เป็นบุตรีของอัครเสนาบดีฟางหยาง ที่แต่งเข้ามาทีหลังชายาเอกจือหราน เดิมทีจือหรานเป็นคนแย่งวาสนาฟางไห่ ในตอนงานวันพระราชสมภพฝ่าบาท จือหรานทำทีตกน้ำในอุทยานหลวง จังหวะนั้นให้นางกำนัลเขียนจดหมายบอกว่าฟางไห่ต้องการพบเซียวอ๋อง ริบทะเลสาบในอุทยานหลวง ที่จริงแล้วเป็นแผนการของนาง ที่จะได้เจอเซียวอ๋อง

วีรบุรุษช่วยสาวงามจึงได้เกิดขึ้น

นับแต่นั้นมาจือหรานจึงได้แต่งเข้าจวนอ๋อง บิดาจือหรานเป็นราชครูของฝ่าบาท จือหรานมีนิสัยร้าย จึงไม่มีผู้ใดชอบนาง แต่นางหมายตาเซียวอ๋องไว้ กระนั้นนางจึงทำสำเร็จ อีกทั้งนางวางยาปลุกกำหนัดเซียวอ๋องจนตั้งครรภ์

นี่จึงทำให้ชายารองฟางไห่รังเกียจนาง

เสียงฟ้าร้องอย่างน่าหวาดกลัว อาหลินคุกเข่าขอร้องให้ทั้งสองคนปล่อยตัวนางออกไป

ในระหว่างคืนนั้นเองจือหรานทนรอไม่ไหวคบอดบุตรออกมาด้วยตัวเอง...

แต่ทว่าความโชคร้ายได้มาเยือนจือหราน เพราะว่าตระกูลจือมีส่วนเกี่ยวข้องต่างแคว้น ราชครูจือหนานมีความผิด รุ่งเช้ามามีคำสั่งจากฝ่าบาท สังหารคนตระกูลจือทั้งหมด

ส่วนจือหรานนับว่าโชคร้ายคลอดบุตรออกมาแต่ทว่าบุตรนั้นตายไปเสียแล้ว ส่วนนางโดนเนรเทศไปอยู่ที่เมืองอื่นพร้อมกับสาวใช้อย่าอาหลิน ตำแหน่งชายาเอกจึงตกเป็นของฟางไห่อย่างหลีกเลี่ยงมิได้

ห้าปีต่อมา

จือหรานมองขนมในเข่งส่งกลิ่นหอมยิ่งนัก นางสั่งให้อาหลินนำไปส่งเถ้าแก่เนี่ยร้านซาลาเปา ตรอกเยียน

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"เจ้ารีบกลับมาแล้วกัน"

อาหลินยกเข่งซาลาเปาใส่รถเข็นไม้แล้วมุ่งหน้าออกจากประตูไปร้านซาลาเปา จือหรานมองหาเสี่ยวเหมย เสี่ยวฮวา

สองคนนี้ไปเล่นซุกซนที่ไหนแล้ว นางทะลุมิติมาอยู่ในโลกแห่งนี้ได้ห้าปีแล้ว จำความได้ว่า ตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมคลอดลูกฝาแฝด จือหรานตกใจมากเช่นกัน นางมาอยู่ที่แห่งนี้อย่างเหลือเชื่อ นางอยู่ยุคสองพันชอบทำอาหารอย่างมาก สาเหตุการตายเพราะดื่มสุราอีกทั้งข้ามถนนไม่ทันระวังถูกรถชนตาย เลยเข้ามาในโลกโบราณแห่งนี้ ไม่มีในประวัติศาสตร์จีน

จือหรานตกใจในตอนนั้นครอบครัวเจ้าของร่างเดิมบางคนถูกจองจำ บางคนถูกสังหาร กระนั้นนางจึงออกอุบายว่าบุตรของนางตายหมดหลังคลอดออกมา

เมืองจินเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่เซียวอ๋องให้นางมาอาศัยอยู่จวนเดิมของมารดาเซียวอ๋อง นางถูกปลดจากชายาเอกเป็นอนุ เขาให้นางอยู่อย่างมีอิสระ นางไม่เคยพบหน้าเขาด้วยซ้ำ จือหรานคิดว่าเป็นเรื่องดีมากที่เขาไม่สนใจนาง

นางจะหาเงินเลี้ยงสองแฝดดูแลสองแฝดให้ดีที่สุด ทุกอย่างจะต้องเก็บเป็นความลับระหว่างนางและอาหลิน

สองแฝดเล่นในศาลาสองคนหัวเราะคิกคัก จือหรานในอาภรณ์หยาบกระด้างเดินเข้ามมองบุตรสาวทั้งสอง

"ท่านแม่" เสี่ยวเหมยกับเสี่ยวฮวาต่างมองมารดา พวกสองแฝดเก็บฝักบัวในสระ

"แม่บอกแล้วใช่รึไม่ ไม่ให้เข้าไปในสระบัว เกิดจมน้ำตายจะทำอย่างไรเล่า" จือหรานเอ็ดสองแฝด เสี่ยวเหมย เสี่ยวฮวาน้ำตาหยดแหมะลงพื้นเป็นที่เรียบร้อย

"ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว" สองแฝดวางดอกบัวแล้วรีบกอดมารดาทันที จือหรานมองดวงหน้าน้อย ๆ จมูกแดง ๆ ของบุตรสาวทั้งสองคน

มืองามพลันเช็ดน้ำตาให้ทั้งสอง

"อย่าได้ทำเช่นนี้อีก"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่" สองแฝดรับปากมารดา จือหรานพลันเห็นน้ำตาบุตรสาวแล้วหัวใจอ่อนยวบ พวกนางก็แค่เด็ก แล้วจะเอ็ดให้เสียน้ำตาทำไม จทอหรานตำหนิตัวเอง

"เอาล่ะ ตามแม่กลับเรือนไปกินข้าวเย็น"

จือหรานเข้ามาในโรงครัว ทำบะหมี่ที่เคี่ยวด้วยน้ำซุปกระดูกหมูหอม ๆ ให้สองแฝดกิน บะหมี่วางตรงหน้าสองแฝด

"กินได้" เด็กทั้งสองกินบะหมี่ของมารดา สองแฝดคิดว่าไม่ว่าจะเป็นอาหารอันใด มารดาทำอร่อยที่สุดในใต้หล้านี้

จือหรานมองเสี่ยวเหมย เสี่ยวฮวากินบะหมี่ในพริบตาเดียวหมด ใบหน้างามของมารดาระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"ค่อย ๆ เคี้ยว ประเดี๋ยวสำลักติดคอตายขึ้นมา" จือหรานมองไปทางหน้าต่าง เหตุใดอาหลินยังไม่มาเล่า

ทางด้านอาหลินหลังจากส่งซาลาเปาให้เถ้าแก่เนี่ยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางต้องตกใจเมื่อไปพบกับกองทัพทหารของเซียวอ๋อง

เซียวอ๋องได้กลิ่นของซาลาเปาเนื้อ เหมายกเข่งมาเลี้ยงทหาร เนื้อนุ่มรสชาติดียิ่งนัก เขาไม่เคยได้กินที่ไหนมาก่อนเลย ฟูเหิงทหารได้บังคับบัญชากินไปสามลูก

"ท่านอ๋องขอรับ เมืองนี้คือเมืองจิน ท่านอ๋องจำได้รึไม่ ว่าอดีตพระชายาเอกพำนักอยู่ในเมืองนี้" คำพูดของฟูเหิง ทำให้เซียวอ๋องพลันนึกขึ้นได้

นางอยู่ในจวนเก่าของมารดาเขา

"ข้าเกือบลืมไปเลย สตรีเยี่ยงนาง เดิมทีสมควรโดนสังหารไปด้วยซ้ำ" เซียวอ๋องนึกรังเกียจอดีตชายาของเขาที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย ทั้งที่เขารักกับฟางไห่เป็นคู่ม้าไผ่เหมยเขียวกัน แต่หญิงร้ายเช่นจือหรานเป็นมารมาผจญเสียก่อน