ุ6

เซียวอ๋องยังไม่ได้ออกไปที่ค่ายทหาร เขาเดินเล่นในจวน จวนนี้เป็นจวนเดิมของมารดาเขา หยางกุ้ยเฟย ทำให้เขานึกถึงบรรยากาศเมื่อตอนครั้งยังเยาว์วัย เสด็จแม่ชอบจวนที่เมืองจินอย่างมาก ให้เหตุผลเพราะว่า จวนนี้เนื้อที่กว้างขวาง สามารถปลูกบุปผานานาชนิดได้

เซียวอ๋องมองไปโดยรอบ พบบุปผานานาชนิดบานสะพรั่งอย่างงดงาม

กลิ่นหอมของซาลาเปาเนื้อลอยเข้ามาในจมูกเขา ทำให้เซียวอ๋องต้องตามกลิ่นซาลาเปาเนื้อไปที่โรงครัวอย่างไม่รู้ตัว

จือหรานมองซาลาเปาเนื้อก้อนฟู ๆ สีขาวน่ากิน กลิ่นช่างหอมยิ่งนัก วันนี้น่านางทำเยอะ น่าจะขายได้หลายอีแปะ

จู่ ๆ จือหรานเกิดหน้ามืดขึ้นมา ร่างบางกำลังจะหงายหลัง แต่ใครบางคนมารีบนางไว้เสียก่อน จังหวะนั้นจมูกนางไปโดนแก้มของบุคคลนั้นอย่างแรง

เซียวอ๋องตาแทบถลนออกมา เขาเดินมาในโรงครัว ตามกลิ่นซาลาเปาเนื้อ ไม่คิดว่านางจะหน้ามืดเป็นลม จึงรับนางไว้

"ข้าขออภัยเจ้าค่ะ" เซียวอ๋องปล่อยนางเป็นอิสระ จากนั้นนางก็ไปโขรก ๆ อย่างแรง

"เหตุใดไม่พักผ่อนในเรือน" เซียวอ๋องมองนาง ไม่สบายแล้วยังอวดดีอีก

"ข้าต้องทำซาลาเนื้อส่งเถ้าแก่เนี้ยเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นจะไม่มีรายได้"

ไม่มีรายได้ คนจวนอ๋องไม่ได้ส่งเบี้ยให้นางรึ เซียวอ๋องไม่ถามอะไรต่อ กระนั้นเขาจึงเดินออกไป แม้จะอยากกินซาลาเปาเนื้อของนาง แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอ

"ท่านอ๋อง ข้าทำสำรับเช้าไว้ให้เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะยกไปให้ท่าน" เซียวอ๋องเดินไปยังไม่พ้นธรณีประตู หยุดฟังนางพูด แล้วก้าวเดินต่อไป นับว่านางยังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง...

บ่ายของวันนั้นท่านอ๋องและฟูเหิงออกไปที่ค่ายทหาร จือหรานพาสองแฝดออกไปเดินเล่น สองแฝดดีใจมาก

กระนั้นจือหรานและอาหลินคิดว่าเดินเล่นเพียงไม่นานก็จะพากลับจวน ในระหว่างนั้นจือหรานได้พบกับ หมอเทวดาหยางไหน

"แม่นางจือ"

"ท่านหมอเทวดา"

"ข้าคิดถึงซาลาเปาเนื้อของเจ้านัก จึงได้กลับมาที่เมืองจิน" หมอเทวดาหยางไหนตอบตามตรง นางท่องเที่ยวใต้หล้า ไม่เคยกินซาลาเปาที่ไหนอร่อยเท่าของจือหรานเลยแม้แต่น้อย

"ท่านหมออาการของข้าแย่กว่าเดิมหลายปีมานี้"

"เจ้าคงจะโดนไอเย็นนานไปกระมัง" หมอเทวดาไหนมองหน้าจือหราน ใบหน้าจือหรานไม่มีสีสันเอาเสียเลย สายตาเบนไปทางสองแฝด

"เจ้าค่ะ"

"เจ้าแฝดโตแล้ว" ครั้งเมื่อหลายปีก่อน หมอเทวดายังจำได้ เจ้าแฝดยังเป็นทารกอ้วนจ้ำม่ำอยู่เลย ใบหน้าช่างคล้ายไม่คล้ายมารดาเลย แม้จะเป็นสาวใช้จากจวนอ๋องก็ตาม

"ท่านหมอสะดวกไปรักษาข้าที่จวนรึไม่" จือหรานรู้สึกโชคดีมากที่ได้พบหมอเทวดาหยางไหน

หมอเทวดารับคำ คนกลุ่มใหญ่จึงรีบมาที่จวนอ๋อง จือหรานไม่อยากให้เซียวอ๋องรู้ว่านาง พาหมอเทวดามารักษาตัวเอง กระนั้นจึงให้ท่านหมอพำนักด้านหลังเรือน ส่วนอาหลินรีบไปส่งสองแฝดที่ห้องลับ

"แม่นางจือ เจ้ามีอันใดปิดบังข้า" หมอเทวดาหยางถามอย่างสงสัย

"ไม่ปิดบังท่านแล้วกัน ข้าไม่ใช่สาวใช้หรอก..." จากนั้นจือหรานเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หมอเทวดาฟัง แท้ที่จริงแล้วนางคือชายาอ๋อง แต่สกุลเดิมทำผิดจึงประหารทั้งตระกูล ส่วนนางไล่มาอยู่ที่เมืองจิน อีกทั้งขอความเมตตา เก็บเรื่องสองแฝดเป็นความลับ

"เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้าสงสารเจ้านักจะรับเจ้าเป็นศิษย์คนแรก และขอสูตรซาลาเปาเนื้อด้วย ข้าจะสอนวิชาปรุงพิษต่าง พิษรักษาคน พิษทำร้ายคน แม่นางจือว่าดีรึไม่"

ราวกับขนมเปี๊ยะชิ้นใหญ่หล่นลงมาจากฟากฟ้า เหตุใดนางจะไม่ตกลงกันเล่า นางได้เป็นลูกศิษย์อาจารย์หยางไหนคนแรก ถือว่าดียิ่งนัก

อีกทั้งยามที่นางเจ็บป่วย นางจะได้รักษาตัวเองและคนอื่นได้

"ศิษย์ขอคารวะอาจารย์" จือหรานรีบคุกเข่าลงโขกศีรษะสามครั้งให้หยางไหน อีกทั้งยกน้ำชาหยางไหน ถือว่าเป็นอันเสร็จพิธี

"นับแต่นี้ไป เจ้าเป็นลูกศิษย์ข้า" อาจารย์หยางไหนพลันเอ่ยขึ้น นางเมตตาจือหรานมากจริง ๆ

ในค่ายทหารยามนี้ เซียวอ๋องมองเหล่าหทารกล้าต่างประลองเพลงดาบกันอย่างไม่มีผู้ใดยอมผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาดอกท้อพลันมองท้องฟ้าอีกไม่กี่ถ้วยชาก็จะพลบค่ำแล้ว จึงให้ทหารชั้นผู้น้อยไปเรียกฟูเหิง เพื่อที่จะกลับจวน...

ในโรงครัวยามนี้ จือหรานมองอาหลินหอบของอย่างหนัก แน่นอนว่านางต้องทำอาหารชั้นดีให้อาจารย์หยางไหนรับประทาน ในตอนแรกไม่อยากให้เซียวอ๋องทราบเรื่อง แต่ทว่าถึงอย่างไรก็ปิดบังไม่ได้นาน สู้รายงานไปเลยดีกว่าว่าหมอเทวดาหยางไหนจะมารักษานาง อีกทั้งสอนวิชาแพทย์พิษให้นางด้วย

"แม่นางจือ ท่านอ๋องกลับมาแล้ว ท่านทำอาหารเสร็จรึยัง" ฟูเหิงเข้ามาในครัวแต่ละครั้งเขาต้องอดใจไว้ ไม่ให้ขโมยกินอาหาร

"ประเดี๋ยวข้าจะยกสำรับไปให้เจ้าค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฟูเหิงจึงเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เพราะอาหารในครัวน่ากินยิ่งนัก

จือหรานเตรียมอาหารห้าอย่าง ที่เหมือนกัน ชุดแรกส่งให้เซียวอ๋อง ชุดที่สองส่งให้หมอเทวดาหยางไหน นางยินดีที่จะเรียนรู้เพื่อจะได้อยู่กับสองแฝดไปนาน ๆ