บทที่4พบสวี่หมิงครั้งแรก

จีหว่านกลับจากซักผ้าก็พบว่าสามีและบุตรชายของเจ้าของร่างเดิมยังไม่กลับมานางจึงนำผ้าไปตากโดยมีน้องสาวสามีกระดิกเท้านั่งมองนางตากผ้าโดยที่ไม่คิดจะมาช่วย

จีหว่านตากผ้าเสร็จจึงรู้สึกหิวนางอาศัยความทรงจำของร่างเดิมเดินไปดูในครัวแต่อนิจจาในครัวว่างเปล่าไม่มีอะไรให้กิน

ตามความทรงจำของร่างเดิมข้าวสารและธัญพืชอาหารที่กินได้จะถูกแม่สามีเก็บไว้ในห้องเก็บของแล้วล็อกกุญแจอย่างดี

เจ้าของร่างเดิมไม่เคยได้กินอิ่มไม่แปลกที่ร่างกายจะผอมแห้งทั้งๆที่มีบุตรแล้วหนึ่งคน ตามความเข้าใจของจีหว่านสตรีที่มีบุตรแล้วส่วนมากจะมีน้ำมีนวลหาได้ผอมแห้งเหมือนเจ้าของร่างเดิม

ช่วงที่สามีของเจ้าของร่างเดิมไม่อยู่บ้านเจ้าของร่างเดิมจะได้กินอาหารเพียงวันละมื้อและอาหารที่นางได้กินก็คือแผ่นแป้งแข็งๆบางๆหนึ่งแผ่นในบางครั้งก็เป็นข้าวต้มที่มีแต่น้ำเรียกว่ากินน้ำข้าวถึงจะถูกต้อง

จีหว่านไม่แปลกใจเลยที่เจ้าของร่างเดิมจะหิวจนต้องเก็บเห็ดมากินแต่เจ้าของร่างเดิมก็ถือว่าโชคดีที่กินเห็ดพิษจนตายถึงได้หลุดพ้นจากชีวิตที่ยากลำบากไปได้

จีหว่านได้แต่หวังให้เจ้าของร่างเดิมไปเกิดในที่ดีๆได้กินอิ่มนอนหลับไม่ต้องลำบากทั้งกายและใจเหมือนในชาตินี้

จีหว่านอดทนต่อความหิวโหยรอให้สามีและบุตรชายกลับมา จีหว่านไม่ใช่คนคิดอะไรมากในเมื่อมาอยู่ในร่างนี้แล้วต่อไปนี้สามีและบุตรชายของเจ้าของร่างเดิมก็เป็นสามีและบุตรชายของนาง

หนึ่งเค่อต่อมา(15นาที)สวี่เจียและบุตรชายก็กลับมาจีหว่านเห็นบุตรชายครั้งแรกก็หลงรักทันที สวี่หมิงวัยหนึ่งหนาวมีรูปร่างอวบอ้วนผิวขาวหน้าตาน่ารักใบหน้าของเขาเหมือนบิดาถึงแปดส่วน

สวี่หมิงเป็นหลานชายคนที่สองของบ้านสวี่คนในบ้านและชาวบ้านจึงเรียกเขาว่าเอ้อร์หลาง

จีหว่านอดใจในความน่ารักของเจ้าก้อนแป้งไม่ไหวจึงหอมแก้มเขาสวี่หมิงยื่นใบหน้าให้หอมแต่โดยดี

แต่ก่อนที่สองแม่ลูกจะแสดงความรักกันมากกว่านี้แม่สามีก็ใช้ให้นางไปทำอาหารเสียก่อน แม่สามีตักข้าวสารจากห้องเก็บของมาให้จีหว่านหุงแม่สามีพูดว่า

“เป็นโชคดีของเจ้าที่วันนี้บุตรชายของข้าอยากกินข้าวสวยแต่จงจำไว้เจ้ากินได้ครึ่งถ้วยเท่านั้นถ้าไม่เชื่อฟังบุตรชายข้ากลับไปสถานศึกษาข้าจะปล่อยให้เจ้าอดตาย”

จีหว่านพยักหน้ารับคำแม่สามีแต่นางจะทำตามรึไม่นั้นมีเพียงตัวนางเท่านั้นที่รู้

มื้อเย็นวันนี้จีหว่านกินข้าวไปถึงสองถ้วยท่ามกลางสายตาดุดันของหวังหงเซ่อถ้าฆ่าคนให้ตายได้ด้วยสายตาจีหว่านคงถูกสายตาคู่นั้นทิ่มแทงจนตายไปแล้ว

เพราะมีสวี่เจียอยู่ด้วยอาหารเย็นมื้อนี้จึงผ่านไปได้ด้วยดีตกกลางคืนพ่อแม่สามีก็พาสวี่หมิงไปนอนด้วย

ถึงแม้คนทั้งคู่จะไม่ชอบจีหว่านแต่กับหลานชายแล้วคนทั้งคู่ให้ความรักอย่างมากล้นอาจจะไม่มากเท่าสวี่จินซินบุตรชายของสวี่ซูลี่แต่ก็ไม่น้อยกว่ากันมากนัก

วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่างสวี่เจียก็เร่งรีบกลับสำนักศึกษาเขากอดลาบุตรชายด้วยความอาลัยอาวรณ์

“เอ้อหลางข้าไปก่อนนะวันหยุดครั้งหน้าข้าจะรีบกลับมา”

สวี่หมิงกอดคอสวี่เจียแน่นไม่ให้เขาไปสวี่เจียจึงเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าไปศึกษาเล่าเรียนเพื่อที่ในอนาคตเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบายเป็นเด็กดีรอข้าอยู่ที่บ้านนะ”

สวี่หมิงยังเด็กนักพึ่งอายุหนึ่งหนาวจึงไม่เข้าใจถ้อยคำที่สวี่เจียพูดแต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดีเพราะท่านปู่ของเขาเข้ามาอุ้ม

”เอ้อหลางไปเที่ยวกัน“

แค่นั้นแหละสวี่หมิงจึงปล่อยมือที่กอดคอสวี่เจียอยู่และโผเข้าสู่อ้อมแขนของชายชราในทันที

สวี่ฉางเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและมีฐานะค่อนข้างร่ำรวยจึงมีรถม้าและเกวียนเทียมวัวเป็นของตนเองญาติผู้พี่ของสวี่เจียรับหน้าที่บังคับรถม้าไปส่งเขาที่สถานศึกษา

ทันทีที่สวี่เจียจากไปหวังหงเซ่อก็กร่นด่าเสียงดัง

”นังตัวซวยเมื่อวานข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามกินข้าวเกินครึ่งถ้วยมีข้าวให้เจ้ากินก็ดีแค่ไหนแล้วยังไม่รู้จักสำนึกบุุญคุณตักตวงเอาผลประโยชน์เข้าหาตัวนังคนเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้อย่าหวังว่าได้เป็นสะใภ้บ้านข้าแล้วจะกอบโกยเอาทรัพย์สมบัติไปได้แม้แต่แดงเดียวนังคนอัปรีย์จัญไร“

จีหว่านที่กำลังกวาดบ้านอยู่ได้ยินถ้อยคำที่แม่สามีด่าแล้วถึงกับมุมปากกระตุกแต่ถ้าถามว่ารู้สึกผิดไหมที่กินข้าวไปสองถ้วยตอบเลยว่าไม่

ถ้าเมื่อวานไม่อิ่มเสียก่อนจีหว่านก็จะกินข้าวให้หมดหม้อไปเลยก็ใครใช้ให้แม่สามีปล่อยให้เจ้าของร่างเดิมอยู่แบบอดยากไม่เคยได้กินอิ่มสักมื้อทั้งที่ทำงานหนักกันเล่า

หวังหงเซ่อยังคงกร่นด่าไม่หยุดสวี่ฉางไม่สนใจที่จะห้ามปรามเขาอุ้มสวี่หมิงด้วยมือข้างเดียวอีกมือนึงก็จับจูงมือสวี่จินซิน

“ต้าหลาง,เอ้อหลางไปเที่ยวกับปู่“

เจ้าก้อนแป้งทั้งสองคนได้ยินว่าจะไปเที่ยวก็ดีอกดีใจหัวเราะดังคิกคิก สวี่ฉางไม่ได้พาเด็กๆไปเที่ยวไหนไกลการไปเที่ยวของเขาก็คือพาเด็กทั้งสองคนเดินเล่นภายในหมู่บ้านนั่นเองแต่ถึงกระนั้นเด็กๆทั้งสองคนก็ชอบมาก

แม่สามียังคงกร่นด่าไม่หยุดเพิ่มเติมคือสวี่ซูลี่มาช่วยด่าอยู่ข้างๆด่าอย่าเดียวไม่พอสวี่ซูลี่ยังคอยเสี้ยมให้หวังหงซื่อที่เดิมที่ก็เกลียดลูกสะใภ้คนนี้ที่ตนเองไม่ต้องการยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

จีหว่านปล่อยให้สองแม่ลูกมหาภัยกร่นด่าจนเหนื่อยแล้วหยุดไปเองนางทำความสะอาดบ้านท่ามกลางเสียงกร่นด่าอย่างสบายๆ

จริงดังที่จีหว่านคาดการณ์ไว้ไม่นานสองแม่ลูกก็เหนื่อยแล้วหยุดกร่นด่าไปเองแต่หวังหงเซ่อยังด่าทิ้งท้ายว่า

“นังหมาป่าตาขาวข้าลงโทษให้เจ้าอดอาหารสามวัน”

ปกติถ้าสวี่เจียไม่อยู่จีหว่านก็ได้กินอาหารเพียงวันละมื้ออยู่แล้วอาหารที่กินก็ไม่ทำให้อิ่มท้องมิฉะนั้นเจ้าของร่างเดิมคงไม่ต้องไปกินเห็ดพิษจนตาย

หวังหงเซ่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากจีหว่านจึงพูดอีกครั้ง

“เจ้าเข้าใจไหมห้ามกินอาหารบ้านข้าเป็นเวลาสามวันถ้าข้ารู้ว่าเจ้าแอบกินข้าจะให้เจ้าใหญ่หย่ากับเจ้า“

จีหว่านตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา”เจ้าค่ะ“