บทที่3ไม่ใช่ความฝัน

ชาช่าหายง่วงเป็นปลิดทิ้งนางคร้านที่จะนอนต่อนางจึงลุกขึ้นนั่ง ทันทีที่ความง่วงหายไปชาช่าถึงกับหยุดชะงัก

เมื่อมองดูคราบน้ำบนที่นอนนางสูดดมกลิ่นตลบอบอวลในห้อง ช่าช่ากระพริบตาปริบๆนางพึมพำเบาๆ

”เมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน”

(ต่อไปนี้ไรท์จะเรียกชาช่าว่าจีหว่านนะคะ)

จีหว่านแต่งตัวเสร็จก็เปิดหน้าต่างออกเพื่อให้อากาศถ่ายเทแล้วเก็บที่นอน,ผ้าห่มไปซัก

ทันทีที่จีหว่านเปิดประตูห้องออกมาก็เจอสองแม่ลูกมหาภัยยืนอยู่หน้าห้อง

แม่สามีมองนางหัวจรดเท้าแล้วแค่นเสียง “เหอะ“ ออกมาคำนึง

น้องสามีนำผ้าสองตระกร้ามาให้นางแล้วพูดว่า

“ซักให้เสร็จก่อนที่พี่ใหญ่จะกลับมา”

จีหว่านถามด้วยน้ำเสียงเนิบๆ

“สามีข้าแล้วเอ้อร์เป่าไปไหนเสียเล่า”

“ไปบ้านช่างไม้กับท่านพ่อน่ะสิ“สวี่ซู่ลี่ตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

แม่สามีแค่นเสียง ”เหอะ!สะใภ้บ้านข้าช่างดีนักสายป่านนี้พึ่งจะตื่น บุตรชายที่น่าสงสารของข้านานๆถึงจะได้กลับบ้านแทนที่จะได้พักผ่อนดีๆกับต้องมาเลี้ยงลูกแทนภรรยาที่ขี้เกียจสันหลังยาว”

จีหว่านทบทวนความทรงจำของร่างเดิมก็รู้ว่าสวี่เจียเป็นบัณฑิตซิ่วไฉ(ผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือกระดับท้องถิ่น)เขาศึกษาอยู่ที่สถานศึกษาในเมืองสิบวันถึงจะได้หยุดเรียนกลับบ้านหนึ่งวัน

สวี่เจียอายุเท่ากันกับเจ้าของร่างเดิมเขาเป็นบุตรชายคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านสวี่ ฐานะทางบ้านของสวี่เจียค่อนข้างดีเลยทีเดียว

แตกต่างกับฐานะของเจ้าของร่างเดิมราวฟ้ากับเหว จีหว่านเป็นบุตรสาวของหญิงม่ายชื่่อจีหมู่ตานอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลจี

จีหว่านมีพี่ชายฝาแฝดชื่อจีผิงอันบิดาของจีหว่านชื่อจีอวี้ตอนจีหว่านอายุได้หนึ่งหนาวบิดาก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารเสียชีวิตในสนามรบตั้งแต่จีหว่านและพี่ชายอายุได้เพียงสองหนาว

จีหมู่ตานจึงพาบุตรชายบุตรสาวฝาแฝดย้ายออกจากบ้านสามี

จีหมู่ตานนำเงินที่มีเพียงน้อยนิดมาซื้อที่ดินปลูกบ้านอยู่ท้ายหมู่บ้าน

ชีวิตของหญิงม่ายไม่ง่ายเลยแต่จีหมู่ตานก็อาศัยความขยันและอดทนเลี้ยงลูกทั้งสองจนเติบใหญ่

จีหว่านและพี่ชายเป็นเด็กรู้ความอายุเพียงสี่หนาวก็จูงมือกันขึ้นเขาไปเก็บผักป่าเก็บฟืนช่วยแบ่งเบาภาระของมารดา

ตอนจีหว่านอายุได้สิบห้าปีคนในหมู่บ้านจัดงานเลี้ยงฉลองที่บุตรชายสอบผ่านได้เป็นซิ่วไฉ

มารดาของบัณฑิตซิ่วไฉได้มาว่าจ้างให้จีหมู่ตานไปทำอาหารเลี้ยงแขกจีหว่านและพี่ชายจึงตามไปช่วยงานด้วย

งานเลี้ยงในครั้งนี้ทำให้จีหว่านได้พบกับสวี่เจียซึ่งมาร่วมแสดงความยินดีกับสหาย

สวี่เจียเห็นจีหว่านครั้งแรกก็รู้สึกพึงพอใจเขาจึงตามเกี้ยวจีหว่าน

สวี่เจียเป็นบัณฑิตรูปงามพูดจาไพเราะมีอนาคตไกลสตรีนางใดจะไม่พึงใจได้ล่ะ ไม่นานจีหว่านก็ตกเป็นของเขา

ท่ามกลางการคัดค้านของคนในตระกูลสวี่ สวี่เจียก็แต่งจีหว่านเข้ามาเป็นภรรยา เดิมทีมันไม่ได้ง่ายดายเพียงนั้นสวี่เจียจึงต้องบอกเรื่องที่จีหว่านตั้งครรภ์ให้บิดาของเขารับรู้

ตระกูลสวี่ไม่จัดงานแต่งงานให้จีหว่านเพียงแค่รับนางเข้ามาอยู่ในบ้านและบอกกับคนในหมู่บ้านว่านี่คือภรรยาของสวี่เจีย

กลับมาที่ปัจจุปันจีหว่านหอบตระกร้าผ้าสองใบที่นอนและผ้าห่มอาศัยความทรงจำของร่างเดิมเดินมาถึงลำธารที่คนในหมู่บ้านใช้ซักผ้า

บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านมีบ่อน้ำอยู่หนึ่งบ่อแต่เจ้าของร่างเดิมไม่ได้ใช้น้ำในบ่อนั้นซักผ้า

เพราะแม่สามีไม่ให้ใช้แม่สามีบอกว่าซักผ้าต้องใช้น้ำเยอะให้นางไปซักที่ลำธารจะได้ไม่เปลืองน้ำ

จีหว่านนั่งลงซักผ้านางอาศัยความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมใช้ไม้ตีผ้าแรงๆแต่จีหว่านไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมนางไม่มีความอดทนขนาดนั้น

นางซักผ้าห่ม,ที่นอนของตนเองจนสะอาดส่วนผ้าสองตระกร้าของผู้อื่นนางซักแบบขอไปทีนางคิดในใจใส่ได้ก็ใส่ใส่ไม่ได้ก็มาซักเอาเอง