บทที่ 3 หย่า

บทที่ 3 หย่า

“เธอคงตกใจกลัวใช่มั้ยที่ไม่มีพี่อยู่เคียงข้าง เอาล่ะเลิกร้องไห้ได้แล้วต่อจากนี้พี่ไม่คิดจะหนีไปไหนอีก เราสองคนจะต้องไม่ให้ใครมารังแกได้อีกพี่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องนายเองเวยอัน” ร่างกายของเวยอันพ่ายผอมจนหนังหุ้มกระดูกทั้งสองพี่น้องต้องพบเจอกับเรื่องไม่ยุติธรรมขนาดไหนกันนะ! แล้วทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงได้กำลังถูกฝังอยู่ในโลง หยวนเหมยเริ่มคิดหนักในเรื่องนี้ หรือว่าเธอถูกแม่สามีกับพี่สาวรังแกจนตาย หรือว่าเธอป่วยไข้จนทนไม่ไหวตายเพราะไข้หวัดหรือ? หยวนเหมยฉุดคิดแต่ไม่ทันไรเสียงชายที่เธอพบหลังจากที่ลืมตาได้เดินเข้ามา

"เหม่ยหลิงเธอฟื้นแล้วหรือ รู้มั้ยว่าฉันดีใจแค่ไหนที่เธอฟื้นขึ้นมา ฉันคิดว่าฉันจะเสียเธอไปแล้ว ทำไมเธอถึงได้คิดสั้นอย่างนั้น รู้บ้างมั้ยฉันต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน " น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยแววตาเจ็บปวด ของชายที่เดินเข้ามาหยวนเหมยพอเดาออกนี่คงเป็นสามีของเธอ แต่เขาพูดว่าเธอคิดสั้น นั่นก็หมายความว่าเธอไม่ได้ถูกรังแกแต่เป็นเธอเองที่คิดจะฆ่าตัวตายอย่างนั้นเหรอ! เวยอันรีบผละออกให้พี่เขยเข้ามาคุยกับพี่สาว หยวนเหมยเห็นว่าเขาจะเข้ามากอดเธอรีบใช้มือดันอกเอาไว้ ไม่รู้ว่าเพราะตัวเองเธอหรือว่าเพราะความรู้สึกของร่างนี้ทำให้เธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย คล้ายมีมือที่มองไม่เห็นเข้ามาบีบรัดหัวใจ

"อย่าเข้ามา" เหวินเทียนเห็นท่าทางของภรรยาเขาถึงกับหยุดชะงักทันที

"เกิดอะไรขึ้นหรือว่าเธอยังรู้สึกหายใจไม่ออก แต่เมื่อครู่หมอได้มาตรวจอาการแล้วเธอปกติทุกอย่างนี่น่า เป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับฉันมากเลยที่เธอรอดกลับมาอย่างกับปาฏิหาริย์ "

"ปาฏิหาริย์บ้าบออะไร !! ปีศาจสิไม่ว่าเหวินเทียนอย่าเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้นะ! ตายไปแล้วกลับมาได้อย่างนี้ต้องไม่ใช่วิญญาณดีแน่ ๆ " ฟางเซียนกับลู่หลินเดินเข้ามารีบทักห้ามไม่ให้ลูกชายตัวเองเข้าใกล้เหม่ยหลิง หยวนเหมยเห็นใบหน้าทั้งสองแม่ลูกก็นึกเห็นภาพที่ทั้งสองได้ทำกับร่างเดิมเอาไว้ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะเอาคืนให้สองพี่น้องอย่างสาสมในเมื่อเธอมาอยู่ในร่างนี้เธอก็คือเหม่ยหลิง ศักดิ์ศรีและทุกอย่างที่เธอเคยเสียไปเธอจะขอทวงคืนทุกอย่าง

"ทำไมคะ หรือว่าคุณแม่กลัวว่าฉันจะเป็นวิญญาณร้าย หากเป็นอย่างนั้นจะกลัวทำไมหรือว่าคุณแม่กับพี่ลู่หลินทำอะไรไม่ดีกับฉันไว้อย่างนั้นเหรอ ส่วนคุณไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันอย่างที่แม่ของคุณบอก คนตายแล้วฟื้นคงเป็นเรื่องที่แม่สามีไม่ชอบ อย่างนั้นก็ดีหากคุณแม่ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้เหวินเทียน วันนี้ฉันจะหย่าและออกจากบ้านแสนสกปรกนั้นเสีย จริงสิ! แต่ว่าฉันจะไม่ยอมหย่าง่าย ๆ หรอกนะ หากจะให้หย่าคุณแม่ต้องคืนสมบัติของคุณพ่อมาให้หมด ต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมทนอีกต่อไป " หยวนเหมยยืนขึ้นต่อหน้าทั้งสามอย่างผ่าเผยไม่เกรงกลัวอะไรอีกต่อไป เพราะเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหวินเทียนอยู่แล้วในเมื่อแม่สามีไม่ต้องการเธอก็ไม่อยากจะอยู่ให้โขกสับเหมือนกัน แต่คำพูดของเธอทำให้แม่สามีอารมณ์เดือดดานเลือดขึ้นหน้าดวงตาร้อนผ่าว

"นี่เธอกล้าพูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไง อย่างนี้ต้องสั่งสอน" ดวงตาของฟางเซียนแข็งกร้าวเดินพุ่งตรงง้างมือหวังจะตบเข้าที่ใบหน้าของเหม่ยหลิงแต่มีหรือที่เหม่ยหลิงคนใหม่จะยอม เธอก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน ไม่ทันให้ตนเองโดนตบแต่เธอคว้ามือของแม่สามีก่อนพร้อมใช้มืออีกข้างตบเข้าที่ใบหน้าของแม่สามีฉากใหญ่ จนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันตกใจ

เพี๊ยะ!!!

"นี่เธอกล้าลงไม้ลงมือกับคุณแม่ได้ยังไง เหวินเทียนแกดูภรรยาแกสิ ฟื้นขึ้นมาแล้วนิสัยยังเปลี่ยนไปอีกด้วย คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะเจ็บมั้ย" ลู่หลินรีบเข้ามาประคองแม่ปากต่อว่าเหม่ยหลิงไม่หยุดเหวินเทียนรีบเข้าไปห้ามทั้งสองคนเพราะที่นี่เป็นสถานพยาบาล

"หยุด! หยุดทุกคนเรื่องนี้ค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน " ฟางเซียนจ้องมองใบหน้าของเหม่ยหลิงอย่างอาฆาตกลับถึงบ้านเมื่อไหร่เธอจะจัดการกับเหม่ยหลิงให้ถึงที่สุด

"เหม่ยหลิงใจเย็นลงก่อนเถอะนะ ตอนนี้เธอฟื้นแล้วหมอให้เธอกลับบ้านได้มาเถอะเดี๋ยวฉันจะประคองเอง เวยอันพาเหม่ยหลิงกลับบ้านกัน " เหวินเทียนจ้องมองเหม่ยหลิงด้วยความห่วงใยแต่ทว่าเธอกลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนตรงหน้าด้วยซ้ำ มีหลายเรื่องที่เธออยากรู้เกี่ยวกับร่างเดิม หากจะเอ่ยถามเขาคงคิดว่าเธอความทรงจำหายไปแล้วแน่ ๆ แล้วที่ผ่านมาเขาไปอยู่ที่ไหน หากรักเธอมากขนาดนี้ทำไมถึงยอมให้แม่กับพี่สาวคอยรังแกภรรยาตนเองกัน

เหม่ยหลิงยอมกลับบ้านกับเหวินเทียนแต่ไม่ใช่ว่าเธอจะเปลี่ยนความคิดแต่เธออยากหาความทรงจำของร่างนี้และอยากรู้ให้ได้ว่าเพราะอะไรเธอถึงคิดสั้นจนต้องอยากตายและทิ้งน้องชายที่เธอรักเอาไว้

ครั้นเมื่อมาถึงบ้านแม่สามีนั่งที่เก้าอี้หันหลังไม่ต้อนรับเธออย่างเห็นได้ชัด สภาพบ้านเป็นอย่างที่เธอเคยเห็นในความทรงจำ

"คุณแม่ยอมให้เหม่ยหลิงสักครั้งไม่ได้หรือ? ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่แข็งแรงแถมเธอยังพ้นจากการตายตอนนี้เธออาจจะมีนิสัยแข็งกร้าวไม่เหมือนเดิม อีกไม่กี่วันคงจะหายช่วยเอ็นดูเหม่ยหลิงสักครั้งเถอะนะครับ"

"เหวินเทียนทำไมถึงได้เชื่อเธออย่างนั้นกันไม่เห็นหรือไงว่าเธอมองแม่ด้วยสายตายังไง ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่เธอไม่เคยกล้าเงยหน้ามองแม่อย่างนี้เลยด้วยซ้ำ หรือว่าเหวินเเทียนรักเธอมากกว่าแม่ผู้ให้กำเนิด ฉันเสียใจจริง ๆ " ฟางเซียนแสร้งบีบน้ำตามีหรือที่ลูกชายอย่างเหวินเทียนที่รักแม่และยอมเชื่อฟังแม่ทุกอย่างจะไม่ใจอ่อน

"โธ่แม่ครับ ผมรักแม่แต่ก็รักเหม่ยหลิงเหมือนกันจะให้ผมทำยังไง เรื่องนี้เราค่อยคุยกันนะครับ ผมจะพาเธอไปพักที่ห้องก่อน " เขาโอบแขนกอดเธอเดินผ่านหน้าของฟางเซียน เหม่ยหลิงหันหลังกลับมาแสยะยิ้มให้สองแม่ลูกเหมือนคนชนะพลางซบที่อกของเขาทำอย่างไร้เรี่ยวแรงเดินเข้าไปในห้องแต่เมื่อเข้ามาถึงในห้องเธอกลับผลักเขาออกไปจนเหวินเทียนไม่เข้าใจเธอสักนิด