บทที่ 4 ความทรงจำ

บทที่ 4 ความทรงจำ

"เอามือออกไปจากร่างกายของฉันได้แล้ว "

"ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้หรือว่าเพราะเกิดการกระทบจิตใจกับเรื่องที่เธอพบเจอมากันนะ! โธ่ภรรยาของฉันทำไมต้องเกิดเรื่องไม่ดีอย่างนี้ด้วย ต่อจากนี้ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะฉันจะอยู่เคียงข้างคอยปกป้องเธอเอง ตอนนี้ฉันออกจากการรับราชการแล้วต่อจากนี้เรามาอยู่กันอย่างมีความสุขเถอะนะ! เธอคงเหนื่อยมามากพักผ่อนเถอะ ฉันจะออกไปเกลี้ยกล่อมคุณแม่เอง " เหม่ยหลิงไม่ได้โต้ตอบอะไรเธอเดินดูในห้องอย่างน่าสนใจก่อนจะนั่งลงที่เตียงหนานุ่ม แต่ทำไมเหมือนร่างนี้ไม่เคยได้อยู่ในห้องนี่เลยด้วยซ้ำที่นอนแบบนี้เธอคงไม่ได้สัมผัส เมื่อเห็นว่าประตูปิดลงหยวนเหมยที่อยู่ในร่างของเหม่ยหลิงนอนลงที่เตียงก่อนจะผลอยหลับไป

อากาศเย็นสบายเหม่ยหลิงดีใจที่สามีของเธอจะกลับมาอยู่บ้านอย่างถาวรหลังจากที่ไปเป็นทหารกองหนุนเมื่อหลังจากการปฏิวัติเสร็จสิ้นทางการให้ทหารที่ไม่ได้มียศหรือทหารกองหนุนกลับบ้านพร้อมเงินจำนวนหนึ่งกลับมาด้วย วันนี้เหม่ยหลิงจึงเก็บกวาดเช็ดถูบ้านด้วยสีหน้าดีอกดีใจ เพราะมีเรื่องหนึ่งที่เธออยากบอกให้สามีรู้ สองเดือนที่แล้วสามีได้กลับมาเยี่ยมและร่วมหลับนอนหลังจากนั้นฤดูของเธอก็ไม่มาอีกเลย โชคดีที่เธอไม่แพ้ท้องจึงยังไม่มีผู้ใดรู้ เธออยากบอกกับเหวินเทียนสามีที่เธอรักเป็นคนแรก แต่แล้วก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นเพราะแม่สามีของเธอได้ชักชวนให้หญิงสาวหรือลูกสาวเจ้าของโรงเย็บผ้าที่ลู่หลินทำงานอยู่มาที่บ้าน อยากให้เธอได้เจอกับเหวินเทียนบุตรชายของตัวเอง เหวินเทียนมีใบหน้าหล่อเหลาร่างกายกำยำขยันขันแข็งหากถูกตาต้องใจลูกสาวเจ้าของโรงเย็บผ้าคงจะดีไม่น้อย จึงใช้งานเหม่ยหลิงสารพัด ให้เธอทำอาหารมากมายในตอนแรกเธอดีใจที่เห็นแม่สามีใจดีทำอาหารหลายอย่างรอเหวินเทียนและวันนี้เธอกับเวยอันคงได้ร่วมโต๊ะอาหารมื้อนี้ด้วย แต่แล้วความคิดเธอก็พังทลายเมื่อแม่สามีเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมบอกว่าวันนี้เธอจะแยกเหวินเทียนและให้เขาเลิกกับเธอ เหม่ยหลินเสียใจมากเธอท้องหลานของเขาอยู่หากบอกเรื่องนี้แก่แม่สามีเธอจะเปลี่ยนความคิดบ้างหรือไม่นะ? เหม่ยหลิงทำได้เพียงแค่ติดแต่ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากบอก

ไม่นานสามีของเธอได้เดินทางกลับมาแต่ทว่าฟางเซียนดึงตัวลูกชายเอาไว้แนะนำให้รู้จักกับซิงเยียนและทันทีที่เธอเห็นใบหน้าและรูปร่างก็ตกหลุมรักเหวินเทียนทันที

ฟางเซียนดีใจจนตัวสั่นเมื่อเห็นสายตาที่ซิงเยียนจ้องมองเหวินเทียนอย่างไม่ละสายตา เธอจึงพูดให้ทั้งสองได้อยู่ใกล้ ๆ กัน จนเหม่ยหลิงนำอาหารมาจัดวางสามีที่เห็นภรรยาเขาดีใจมากเหลือเกินจะลุกขึ้นไปช่วยเธอจัดเตรียมอาหารแต่แม่ได้ห้ามเอาไว้และให้ลู่หลินไปช่วยแทน ลู่หลินได้โอกาสเข้าไปเยาะเย้ยพูดจาเหน็บแนมจนเหม่ยหลินทนไม่ไหวจะเข้ามาแนะนำตัวต่อหน้าซิงเยียนตอนนั้นนั่นเองลู่หลินกลัวว่าแผนการจะแตกจึงดึงแขนของเหม่ยหลิงไว้ก่อนจะดันร่างบองเธอเข้ามาในห้องครัวเหมือนเดิม แต่ทว่าร่างกายของเหม่ยหลิงที่พ่ายผอมเพราะไม่ค่อยได้กินอาหารเมื่อถูกกระชากเต็มแรงทำให้เธอถลาล้มท้องไปกระแทกมุมโต๊ะวางเครื่องใช้ในครัว ความรู้สึกเจ็บปวดปะทุขึ้นมาเหม่ยหลิงใบหน้าซีดเซียวใช้มือกุมที่หน้าท้องของตัวเองอย่างตกใจ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นความรู้สึกของเธอตอนนี้เจ็บระบมไปทั้งช่วงล่าง

"อย่ามาสำออยแค่ล้มเท่านั้นมาทำเป็นตกใจรีบลุกขึ้นมาแล้วยกของกินออกไปได้แล้วและห้ามปริปากพูดอะไรไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการกับเธอเอง " ตอนนั้นเหม่ยหลิงสั่นเทาไปทั้งตัวขยับมือไปแตะเลือดที่่กำลังไหลออกมาพลางสะอื้นไห้ ก่อนจะกรี๊ดร้องออกมาเสียงดังอย่างเสียสติ

"กรี๊ด!! ไม่จริงลูก ลูกของฉัน" เสียงกรี๊ดร้องแห่งความเจ็บปวดทำให้ฟางเซียนเหวินเทียนกับซิงเยียนที่นั่งอยู่ด้านนอกได้ยิน รีบวิ่งเข้ามาในครัวอย่างวิตกกังวลเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้น เมื่อเหวินเทียนเข้ามาในครัวเห็นภรรยาของตัวเองนั่งอยู่กับพื้นเลือดไหลสีแดงฉานเปอะเปื้อนชุดเขารีบนั่งลงเข้าไปถามภรรยาด้วยความเป็นห่วง ส่วนลู่หลินเมื่อเธอเห็นเลือดของเหม่ยหลิงเธอยืนอึ้งทั้งตกใจทำอะไรไม่ถูก

"เหม่ยหลิงเกิดอะไรขึ้นทำไมเลือดถึงได้ไหลออกมาอย่างนี้ เธอได้รับบาดเจ็บที่ตรงใดหรือ? " เหม่ยหลิงจ้องมองชายที่รักผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อนองเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างสะอึกสะอื้น

"พี่เหวินเทียนลูกของเรา ลูกของเราไม่อยู่แล้ว " เมื่อพูดจบเหม่ยหลิงที่บอบช้ำก็หมดสติลงทุกคนได้ยินถึงกับพากันใบหน้าเปลี่ยนสี ไม่มีผู้ใดที่อยู่ที่นี้รู้เลยว่าเหม่ยหลิงท้อง เหวินเทียนรีบอุ้มร่างของเหม่ยหลิงไปหาหมอทันที แต่ก็สายไปแล้วเพราะเธอร่างกายอ่อนแอและไม่ค่อยได้รับสารอาหารที่ไม่เพียงพอ อีกทั้งพักผ่อนน้อยแม้จะไม่ได้เกิดเหตุการณ์นี้ปล่อยลูกไว้ยังไงก็ต้องแท้งออกมาอยู่ดี ทำให้เหวินเทียนเสียใจเป็นอย่างมากเขาเฝ้าโทษตัวเองที่ดูแลภรรยาได้ไม่ดี

หลังจากที่เหม่ยหลิงพักรักษาตัวเขาได้คุยกับแม่ของเขาเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างที่เขาไปเป็นทหารแม่ของเขาทำอะไรกับเหม่ยหลิงบ้าง แต่มีหรือที่ฟางเซียนจะพูดความจริงบอกแก่บุตรชายของตน เธอแสร้งบอกว่าเธอดูแลเหม่ยหลิงเป็นอย่างดี แต่เป็นเธอต่างหากที่ไม่ค่อยกินอะไรเอง แถมยังเก็บอาหารของตัวเองให้น้องชาย เหวินเทียนเหน็ดเหนื่อยหัวใจในเมื่อเรื่องที่ผ่านมาแล้วเขาจะปล่อยให้มันผ่านไปแต่ต่อจากนี้เขากลับมาอยู่ที่นี่แล้ว จะไม่มีทางที่จะให้เหม่ยหลิงต้องลำบากอีก แต่ใครจะคิดเมื่อเหม่ยหลิงฟื้นขึ้นมาพบว่าลูกในท้องไม่อยู่ความเสียใจและน้อยใจในโชคชะตาที่รันทดชีวิตที่ผ่านมาของเธอช่างเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน เธอเฝ้าโทษแต่ตัวเองที่ดูแลลูกเอาไว้ไม่ได้ทำให้เธอตัดสินใจที่จะจากโลกใบนี้ไปโดยไม่ได้นึกถึงเวยอันแม้แต่น้อย เมื่อเหวินเทียนกลับเข้ามาที่ห้องพบภรรยาของเขาใช้ผ้าผูกกับขื่อจบชีวิตตนเองเสียแล้ว