บทที่ 6

หญิงสาวเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามาในบ้าน บ้านและเฟอร์นิเจอส่วนใหญ่เป็นสีขาวสะอาดตา หน้าบ้านปลูกต้นไม้หลายชนิดร่มรื่น สิ่งแรกที่พบเห็นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านคือรูปครอบครัวที่ขยายใหญ่อยู่ในกรอบสีทองบนผนังในห้องรับแขก โซฟาบริเวณนี้เป็นสีดำตัดกับผนังสีขาวให้เด่น ถ้าไม่ติดเรื่องความเกรงใจเจ้าของบ้าน เธอก็จะอยากลองเดินดูรอบๆบ้านดูสักครั้ง

“ป้านีครับ” เหนือเมฆเดินเข้าไปเรียกแม่บ้านในครัว

“มากันแล้วหรอคะ ป้ายังทำขนมไม่เสร็จเลย” เสียงหญิงวัยกลางคนตอบกลับมา

“ออกมาคุยกับนักเขียนในดวงใจก่อนสิครับ” ชายหนุ่มบอก

“แหม๊ น้องเหนือนี่รู้ใจป้าจริงๆ นี่ถ้าคุณรัศอยู่นะคงขนนิยายของมิลันมาให้เซ็นหลายกองน่าดู” คนแก่เล่าถึงเจ้านายอีกคน

“ดีแล้วล่ะครับที่คุณแม่ไม่อยู่” คำพูดของเขาทำให้หญิงวัยกลางคนหัวเราะชอบใจกว่าเดิม

“ไปหาคุณมิลันกันดีกว่าค่ะ ป้าอยากจะขอลายเซ็น” ป้านีเดินนำชายหนุ่มออกไปที่ห้องรับแขก

“ครับ”

“คุณมิลันคะ ว้ายยย พึ่งได้เจอตัวจริงก็วันนี้สวยจังเลยค่ะ ป้าขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมคะ” คนแก่กว่าทำท่าทางดีใจ

“สวัสดีค่ะคุณป้า” หญิงสาวรีบยกมือไหว้คนแก่กว่าทันที

“หรือจะถ่ายรูปไว้อวดคุณรัศดีคะ”

“555 คุณป้าอ่านนิยายของหนูด้วยหรอคะ” สิมิลันถามขึ้นด้วยความดีใจ

“ใช่ค่ะ ป้ากับคุณรัศชอบอ่านนิยายของคุณมิลันมากเลยค่ะ”

“คุณเรียกหนูว่า ‘มะลิ’ ดีกว่าค่ะ จริงๆหนูชื่อมะลิค่ะ ส่วนมิลันคือนามปากกาค่ะ” คนอ่อนวัยกว่าอธิบาย

“สวยก็สวย ชื่อก็น่ารักเหมาะสมจังค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ คุณป้าชื่อป้านีใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามกลับบ้าง

“ใช่ค่ะ คุณมะลิเรียกป้านีเฉยๆดีกว่าค่ะ เรียกคุณแล้วไม่ค่อยชิน” หญิงวัยกลางคนบอกขำๆ

“โอเคค่ะ ป้านีก็เรียกหนูว่ามะลิเฉยๆเหมือนกันนะคะ”

“ได้ค่ะ มีหลานเพิ่มอีกคน แถมยังสวยเหมือนนางฟ้าอีกต่างหาก หลานคนใหม่ป้าสวยไหมคะน้องเหนือ” ป้านีหันมาถามความคิดเห็นจากคนข้างหลัง

“ครับ” เหนือเมฆหันมองหญิงสาวแวบนึงแล้วตอบ

“ถ่ายรูปให้ป้าหน่อยสิคะ” ป้านีหันมาบอกชายหนุ่ม “ใช้โทรศัพท์น้องเหนือนะคะกล้องป้าไม่ชัด”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำแล้วยกมือถือขึ้นมา

“นับเลขด้วยนะคะ ป้าขอจัดท่าแปปนึง ชูสองนิ้วนะคะมะลิ” คนแก่กว่าจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ

“หนึ่ง สอง สาม” เหนือเมฆนับแล้วกดชัดเตอร์

“ขออีกรูปนะคะ” ป้านีหันมาบอกหญิงสาว

“ได้ค่ะ”

“อ้าว คุณเหนือจะไปไหนคะ” ป้านีหันมาถามชายหนุ่มกำลังเดินไปที่ครัว

“ไปที่ครัวครับ” เขาหันมาตอบ

“ว๊ายย ป้าได้กลิ่นไหม้!!!!” ป้านีพูดแล้ววิ่งนำหน้าเขาไปทันที

สิมิลันเดินตามเข้ามาในครัวที่มีควีนสีขาวลอยฟุ้งไปหมด

“ค่อก ค่อก โอยย” เสียงป้านีไอค่อกๆขึ้น

“ป้านีออกไปก่อนครับ ผมจัดการเอง” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“เอางั้นหรอคะ ค่อกๆ” หญิงวัยกลางคนที่ไอออกมาต่อเนื่องเริ่มลังเล

“ครับ”

“คุณๆเดี๋ยวฉันช่วย” สิมิลันอาสาขึ้น

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบ

“ฉันอยากช่วยจริงๆ ป้านีคะ ให้หนูช่วยนะคะ” หญิงสาวหันไปขออนุญาติจากคนแก่กว่าแทน

“จะดีหรอคะ มะลิเป็นแขกเจ้าของบ้านนะ” ป้านีแย้งขึ้น

“โห ก็ช่วยกันเก็บดีกว่าค่ะจะได้เสร็จไวๆ” สิมิลันบอกแล้วก้มลงเก็บมีดใกล้ๆ

“งั้นป้าออกไปข้างนอกนะคะ คนแก่ไม่ไหวแล้ว ค่อกๆๆ”

หญิงสาวหัวเราะตามแล้วก้มเก็บฝาหม้อที่โดนปัดตกลงมา

“โอ๊ย ร้อนๆ” สิมิลันสบัดฝาหม้อทิ้งทันที แล้วกุมมือตัวเองไว้

เคร้งงง !!! เสียงฝากระทบกับพื้นตามแรงสะบัด

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เหนือเมฆเดินเข้ามาดูคนที่นั่งกุมมือตัวเองอยู่แล้วถามขึ้น

“มันแสบอะ” สิมิลันกุมมือขวาของตัวเองเอาไว้แน่นเพราะความเจ็บ

“ไปทายาก่อน” เขาพูดขึ้นขณะมองเห็นที่มือหญิงสาวเป็นสีแดงๆใหญ่ๆ อีกไม่นานมันคงจะพองและแสบกว่านี้

“ไม่เป็นไรค่ะ เรารีบเก็บกันเถอะ” สาวแก่นก็ยังดื้อและทำถ้าจะก้มเก็บของที่พื้น

“ไปทำแผลเถอะคุณ เดี๋ยวมันจะแสบมากกว่านี้อีก” เขาลุกขึ้นยืนแล้วมองอย่างขัดใจ

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เธอปฏิเสธ

“เฮ้อ…” เขาถอนหายใจให้กับความดื้อรั้น

ก่อนจะเดินไปคว้าข้อมือที่ไม่ได้เจ็บของหญิงสาวให้ลุกขึ้นและเดินตามมา ชายหนุ่มจับมือคนตัวเล็กกว่าเอาไว้หลวมๆ แล้วพามานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆตู้ยาสามัญประจำบ้าน

“เอามือมาวางตรงนี้” เขาบอกนิ่งๆ

“เดี๋ยวฉันทาเองค่ะ” สิมิลันปฏิเสธอย่างเกรงใจ

“ผมจะทาให้…” เขาพูดเหนิบๆแล้วมองมา

หญิงสาวจึงยื่นมือไปตรงหน้าเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอม เหนือเมฆค่อยๆทายาลงบนมือเล็กเบาๆ แล้วไล่ยาไปทั่วๆบริเวณที่เริ่มพองขึ้นมาอย่างเบามาที่สุด

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีกว่าเขาจะทายาเสร็จ แล้วเก็บยากลับไปในตู้ยา

“ขอบคุณค่ะ” สิมิลันบอกขอบคุณเขาทันที แล้วฉีกยิ้มกว้างๆให้

“ครับ” เขาตอบแค่นั้น แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัว

สิมิลันมองตามหลังชายหนุ่มไปจนลับสายตา ก่อนมองที่มือตัวเองแล้วบ่นออกมาให้ได้ยินแค่คนเดียว

“คนอะไรไม่รู้ยิ้มยากชะมัดเลย”