บทที่ 4

สิมิลันนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างกังวลใจ หญิงสาวกำลังตัดสินใจว่าควรโทรไปนัดคุยกับเขาวันไหน อีกใจก็เกรงเพราะนี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว อีกใจนึงก็อยากเคลียให้จบๆไป

"ฉันอยากเห็นหน้าคุณจริงๆ ว่าจะหล่อเหมือนเสียงไหม" หญิงพึมพำเมื่อนึกถึงเสียงนุ่มทุ่มที่ได้ยินจากเขา

ครืดด~ ครืดด~

(ฮัลโหล) พอกดรับปลายสายก็พูดขึ้นทันที

"ว่าไงยัยไหม โทรมาซะดึกเลย"

(ก็พึ่งว่างน่ะสิ ฉันถามพี่หนึ่งให้แล้วนะ) ปลายสายรีบพูดอย่างกระตือรือร้น (เขาคือเพื่อนสนิทของพี่หนึ่ง โลกนี้มันกลมสุดๆไปเลย ชื่อเล่นชื่อเหนือ ตอนนี้ลางานล่วงหน้าอีกแค่ 3 วันน่ะ บ้านอยู่แถวๆเกษตรตัดใหม่ ขับรถจากัวร์ EX R-Sport สีดำ สูง 182 เซนติเมตร น้ำหนัก 60 กิโลกรัม กรุ๊ปเลือด AB ชอบสีดำ ชอบกินอะไรก็ได้ที่มันกินได้ มีหลานชายชื่อน้องริศ แล้วก็...)

"เดี๋ยวๆ ฉันแค่จะสัมภาษณ์เรื่องเครื่องบิน แกต้องเอาประวัติเขามาให้ฉันทำไมเนี่ย ฉันเป็นนักเขียนนิยายนะ ไม่ได้เขียนชีวประวัติซะหน่อย" สิมิลันรีบหยุดก่อนที่เพื่อนเธอจะเล่าประวัติเขายาวไปมากกว่านี้

(ก็เผื่อจะอยากรู้ พี่เหนือนี้หล่อซะด้วย คริคริ) ปลายสายพูดขึ้นขำๆ

"แกเคยเจอเขาด้วยหรอ ??" หญิงสาวรีบถามขึ้นทันที

(เคยเจอที่ร้านสองสามครั้ง แต่ว่ามีรูปนะ...)

"มีรูปด้วยหรอ !!!?" พอได้ยินหญิงสาวก็หูผึ่งลุกขึ้นมานั่งทันที

(ใช่ๆ รูปคู่กับพี่หนึ่งน่ะ พี่หนึ่งเคยส่งมาให้ดูนานแล้ว)

"ส่งมาให้ฉันในไลน์ได้ไหม?"

(ฮั่นแหน่ สนใจเขาขึ้นมาแล้วล่ะสิ อิอิ) เมื่อได้ยินเพื่อนขอรูปของทหารอากาศหนุ่มหล่อ คนปลายสายก็รีบแซวทันที เพราะในใจเธอก็แอบวางแผนจับคู่เอาไว้อยู่เหมือนกัน

"ไม่ใช่ละ ฉันแค่อยากเห็นหน้าเขาเฉยๆเท่านั้นแหละ อย่าขี้ตู่ๆ" สิมิลันรีบปฏิเสธเสียงดัง แล้วรีบปรับให้ปกติทันที

(โอเค งั้นเดี๋ยวส่งให้ในไลน์นะ แค่นี้แหละ ฝันดีล่วงหน้า ขอให้ฝันถึงพี่เหนือนะจ๊ะ บายยย) ปลายสายแซวแล้วรีบวางไปทันที

"ฉันจะไปฝันถคงเขาได้ยังไงกัน..." สิมิลันพูดกับตัวเองแล้วส่ายหัวไปมาไล่ความคิด

ครืดด~

หญิงสาวก้มมองโทรศัพท์ในมือเมื่อมีแจ้งเตือนจากไลน์ และคนที่ส่งมาก็คืออมีนานั้นเอง

"หน้าตาคุณจะเป็นยังไงห้ะ" สิมิลันหัวเราะในลำคอก่อนจะเปิดดูรูป...

ในรูปมีผู้ชายสองคนยืนกอดคอกันในชุดหมีสีเขียว ฉากข้างหลังเป็นเครื่องบิน F-16 ตัดกับท้องฟ้าสีครามในตอนกลางคืน ผู้ชายอีกคนหญิงสาวคุ้นหน้าเป็นอย่างดีเพราะเขาคือแฟนของเพื่อนสนิท แต่อีกคนที่ยืนยิ้มบางๆข้างเขา...คงจะเป็น

-สายไหม- พี่เหนือหล่อใช่ไหมล่ะ

สิมิลันเผลอสะดุ้งนิดๆเมื่อเพื่อนตัวดีทักไลน์มาถามอย่างนี้

-มะลิ- พึ่งได้ดูเองย่ะ

-สายไหม- พึ่งดูหรอ มันขึ้นว่าอ่านตั้งนานแล้วนี่

-มะลิ- อย่ามั่วๆ ไปนอนเลยไป๊

-สายไหม- ไล่ฉันทำไม เขิลหรอ ???????

-มะลิ- ฝันดีค่ะเพื่อน ฉันนอนละง่วง Zzzzz

-สายไหม- เขิลแน่ๆเลย

หญิงสาวอ่านข้อความขำๆ แล้วตัดสินใจไม่ตอบเพื่อนรักอีก นี่ฉันเขิลหรอ -0-???

"เขิลอะไร บ้าหรอ??" สิมิลันพูดกับตัวเองคนเดียวก่อนจะจ้องมองผู้ชายคนนึงในรูปอีกครั้ง

ผู้ชายผิวขาวกำลังยิ้มบางๆให้กับกล้อง รอยยิ้มของเขามันดูละมุนละไมอบอุ่นเหมือนกับแสงแดดตอนเช้าๆ ในหน้าที่รับกันดีไปหมดทุกส่วน เขาจัดว่าเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสมบูรณ์แบบที่สุดคนนึง ดวงตาฉายแววความมุ่งมั่นเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย และท่าทางสุขุมนิดๆ ถ้าในภาพนี้เขาเปรียบเสมือนแสงอาทิตย์ยามเช้า แฟนของเพื่อนเธอที่ยืนข้างๆคงจะเหมือนกับสายน้ำที่เย็นชื่นใจ เป็นคู่เพื่อนซี้ที่เหมาะกันดีจริงๆ

สิมิลันล็อกหน้าจอมือถือแล้วหลับไป...

ชายหนุ่มร่างสูงกำลังจับมือเธอเดินไปด้วยกันในที่โล่งกว้างเหมือนกองบินที่หญิงสาวเคยไปมาแล้วรอบนึง

"พี่รักมะลินะ" คนตัวสูงบอกเธอเบาๆ

"มะลิก็รักพี่เหนือค่ะ"

ติ๊ดด!! ติ๊ดด!! ติ๊ดด!!

เสียงนาฬิกาทำให้หญิงสาวบนเตียงสะดุ้งตื่นทันที

"นี่เราฝันอะไรของเราเนี่ย !!!!" สิมิลันตะโกนออกมาแล้วเอามือทั้งสองข้างจับหัวพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

ครืดด~ ครืดด~

"สวัสดีค่ะ..." สิมิลันรับโทรศัทพ์เกร็งๆ

(ผมเหนือเมฆนะครับ ที่นัดไว้ว่าจะสัมภาษณ์...)

"คุณว่าวันนี้หรอคะ ?" หญิงสาวไม่สามารถห้ามให้ตัวเองไม่เกร็งขณะพูดได้

(ครับ...จริงๆเลี้ยงที่จะมาเป็นพี่เลี้ยง ผมว่าคงไม่เหมาะกับคุณเท่าไหร่) เหนือเมฆพูดขึ้นตรงๆ ในเมื่อเธอเป็นนักเขียนก็ควรจะต้องการเวลาในการเขียนนิยายไม่หรือ แล้วจะมีเวลาว่างดูแลเด็กแสบอย่างหลานเขาได้ยังไง

"อะไรที่คุณคิดว่าไม่เหมาะคะ" สิมิลันหน้าชาขึ้นมาทันทีเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูก พยายามสะกดเสียงความขุ่นเคืองไว้

(ผมคิดว่าคุณเป็นนักเขียน คุณคงต้องการในการเขียนนิยายมากกว่าการมาดูแลเด็กผู้ชายแสบๆถูกไหมครับ) เขาพูดเหตุผล

"ฉันทำได้ค่ะ แล้วที่ฉันอาสาจะเป็นพี่เลี้ยงหลานให้คุณเพราะนี่ก็คือส่วนนึงของนิยายเหมือนกัน" สิมิลันพูดขึ้นบ้าง

(ช่วยอธิบายให้ผมฟังทีได้ไหม ว่าการเลี้ยงหลานผมเกี่ยวกับนิยายของคุณยังไง) เหนือเมฆเป็นคนพูดตรงไปตรงมาถามขึ้น

"ฉันอยากศึกษาเรื่องราวของทหารอากาศ เครื่องบิน แล้วก็วิธีการเลี้ยงเด็ก ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกเท่าไหร่ค่ะ บ.ก.สั่งมายังไงฉันก็ต้งทำอย่างนั้น" หญิงสาวพูดรัวๆ เธอรู้สึกได้ว่าในน้ำเสียงที่พูดไปมีอารมณ์ขุ่นเคืองแฝงอยู่

(บ.ก.ของคุณคงเป็นเพื่อนกับพี่จักรใช่ไหม เขาได้บอกหรือเปล่าว่าหลานผมดื้อแค่ไหน ?) เหนือเมฆเริ่มทำเสียงเข้มขึ้นมาอีกนิด เพราะเขาเองก็เริ่มจะหงุดหงิดกับหญิงสาวที่ไม่ยอมอธิบายอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราว

"ใช่ค่ะ นี่คุณคิดว่าฉันจะทำไม่ได้หรอ ?? ฉันเคยเลี้ยงลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องมาแล้ว ฉันแค่ขอเป็นพี่เลี้ยงหลานคุณแค่ชั่วคราวเท่านั้น คุณไม่ต้องจ่ายเงินให้ฉันแม้แต่บาทเดียว เพราะฉันต้องการข้อมูลของคุณ ถือว่าเราทำธุรกิจร่วมกัน" สิมิลันพูดขึ้นเสียงแข็งแต่ยังมีการปะนีปะนอม

(ปัญหาผมไม่ได้อยู่ที่เรื่องเงิน แต่อยู่ที่คุณ...) ความเป็นตรงๆของเขา บางทีมันก็เหมือนพูดจาโพงพางไปบ้างเหมือนกับเมื่อกี้

"ฉันเป็นปัญหาอะไรของคุณ!!!" เสียงของหญิงสาวแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน "การที่เราจะเขียนนิยายสักเรื่อง นอกจากจะต้องศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องที่จะเขียนแล้ว เรายังต้องทำให้ตัวเองหลุดเข้าไปในอีกโลกนึงของนิยายให้ได้ คุณเคยดูละครแล้วร้องไห้บ้างไหม เคยดูแล้วหัวเราะตามหรือเปล่า ถ้าคุณเคยก็นั้นแหละค่ะ ก่อนที่คุณจะทำให้ใครรู้สึกคล้อยตามไปกับเรา เราเองก็ต้องรู้สึกก่อนจริงไหม" หญิงสาวพูดจนแทบหายใจไม่ทัน แล้วกรอกตาหงุดหงิดเมื่อพูดจบ

(ผม...เข้าใจแล้ว) ในที่สุดเหนือเมฆก็คล้อยตามหญิงสาวจนได้

"ฉันขอที่อยู่บ้านคุณได้ไหมคะ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปคุยรายละเอียดเพิ่มเติม" หญิงสาวเริ่มน้ำเสียงอ่อนลงบ้าง

(บอกที่อยู่บ้านคุณมาดีกว่า ผมจะไปรับคุณเอง) เหนือเมฆพูดขึ้น

"ได้ค่ะ ........บ้านหลังสีชมพู ประตูรั้วสีขาว บ้านเลขที่ 12/34 ซอย 5 ค่ะ เจอกัน 9 โมงเช้านะคะ" หญิงสาวบอกที่อยู่และนัดเวลาเองเสร็จสรรพ ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

(ครับ)

"งั้นฉันวางนะคะ" สิมิลันบอกปลาย

(ครับ) เขาตอบเธอมาแค่นั้น หญิงสาวจึงรีบวางสาย

"นายเป็นคนที่ทำให้ฉันอย่าอารมณ์เสียจนแทบจะกินโทรศัพท์อยู่แล้วนะ ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย!!!!" หญิงสาวพูดแล้ว ทำท่าจะทุบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ