บทที่ 7

"คุณแม่คะ รดาไม่ไปแล้วค่ะ ไม่สนใจหรอกนะคะ คุณแม่ก็รู้แล้วนี่คะ ก็เขามันไม่มีมารยาทไม่ให้เกีรยติสุภาพสตรี หนีนัดมาตั้งหลายรอบ ถึงคุณแม่จะชอบจะปลื้ม แต่รดาไม่ชอบค่ะ แล้วเขาก็คงไม่ชอบรดาเหมือนกัน" ผู้หญิงตัวเล็กกำลังขับรถไปบนถนนอย่างเคร่งเครียดและเถียงกับมารดาอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ไม่ค่ะ ไม่เอา ไม่หมั้น" หญิงสาวตะโกนลั่นรถ แล้วชักดิ้นชักงอราวกับลืมไปว่าเธอกำลังขับรถอยู่

"คุณแม่อย่าเอาเรื่องเพื่อนมาอ้างเลยค่ะ ที่คุณแม่อยากให้รดาแต่งงานกับทิว เพราะคุณแม่อยากเอาชนะน้าเล็กใช่ไหมคะ" หญิงสาวยังคงคุยโทรศัพท์ไปเรื่อย มองถนนบ้างไม่มองบ้าง -.-

ปรี๊นน~~

"ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณแม่อยากให้รดาได้สามีเป็นทหารตำรวจนัก รดาก็จะมี จบนะคะไม่อยากเถียง" หญิงสาวพูดอย่างคนเอาแต่ใจ

ปรี๊นน~~ ปรี๊นน~~ ปรี๊นน~~

"โอ๊ย จะกดอะไรนักหนา" หญิงสาวบ่นแว๊ดๆไม่รู้เลยสักนิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง แถมยังเบรกกระทันหัน

เอี๊ยดดด~~

โครมมม !!!

"อย่าบอกนะว่า..." คนในรถคิดอย่างฉับไหว 'ใครมันชนรถฉัน' คิดในใจแล้วเปิดประตูลงไปทันที

"ลงมาเดี๋ยวนี้ คุณขับรถชนรถฉัน" หญิงสาวแต่งตัวแนวโลลิต้ายืนตะโกนอยู่ข้างรถของเธอ

"คุณเล่นขับรถส่ายไปส่ายมา เบรกกระทันหันแบบนี้ใครจะไปรู้ล่ะครับ เมาแล้วขับป่ะเนี่ย" ผู้ชายร่างสูงลดกระจกรถลงแล้วบอก 'คนบ้าอะไรวะ แต่งตัวอย่างกับตุ๊กตา' ชายหนุ่มแอบคิดในใจ

"คุณต้องรับผิดชอบ !!!" คนเอาแต่ใจพูดขึ้น

"อ้าววว คุณ นี่คุณผิดนะ คุณเบรกกระทันหันอย่างนี้ใครจะไปรู้ล่ะ" ชายหนุ่มเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"ไม่รู้ล่ะ คุณต้องรับผิดชอบ"

"ไม่ใช่ความผิดผม"

"คุณต้องรับผิดชอบ คุณต้องรับผิดชอบ คุณต้องรับผิดชอบ" คนตัวเล็กโวยวายกระทืบเท้าแบบเด็กๆ

"อะๆ เอานามบัตรไป ผมรีบ" ชายหนุ่มเหลืออดยื่นนามบัตรแล้วขับรถออกไป เพราะคะนข้างหลังบีบแตรไล่มาหลายรอบแล้ว

"ไอ้บ้า ขับชนฉันแล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย" หญิงสาวยังโวยวายไล่ตามรถของคู่กรณีอย่างหัวเสีย "คอยดูนะจะเรียกค่าซ่อมสองเท่าเลย" คนเอาแต่ใจพูดแล้วก้มดูนามบัตร

'ร้อยโท นายแพทย์ธาดากร จิรมนตรี'

!!!

'ร้อยโท นายแพทย์ธาดากร จิรมนตรี'

!!!

'เด็กชายธาดากร จิรมนตรี'

!!!

หญิงสาวจ้องกระดาษในมือราวกับต้องมนต์สะกด เรื่องราวในอดีตมากมายไหลเข้ามาในหัวของเธอ เรื่องราวในอดีตที่เธอลืมมันไปแล้วนานแสนนาน...

"กร..." เธอพูดเสียงแผ่วเบา

ปรี๊นน~~ ปรี๊นน~~

เสียงบีบแตรเรียกสติหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง

"เอ่อ อ๊ายย ขอโทดค่ะ" หญิงสาวรีบวิ่งขึ้นรถทันที

#หมอกร

"เอ๊ะ !! ยัยนั้นหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน หือ...แต่เราไม่เคยรู้จักใครแต่งตัวแบบนั้นนี่ ใครวะ ? คิดไม่ออก...แต่ต้องเคยรู้จักกันแน่ๆ ใครวะ ? ไอ้รุ้งอาจจะรู้" ผู้ชายตัวสูงนั่งบ่นพึมพำอยู่คนเดียวในรถ ไม่ได้เดือดร้อนทั้งที่รถพึ่งชนมามาดๆ แต่ดันนึกถึงแต่เรื่องคู่กรณีซะงั้น

ชายหนุ่มจอดรถข้างทาง แล้วหยิบโทรศัพท์รุ่นเก่ากึ๊กมาโทรหาเพื่อนรัก

(ฮัลโหล) ปลายสายพูดผ่านโทรศัพท์มาเสียงใส

"เออ พวกรูปเก่าๆสมัยประถมแกเก็บไว้ที่บ้านไหนวะ" ร่างสูงถามขึ้น

(บ้านพ่อกับแม่ว่ะ แกมีไรหรอ) ปลายสายงง

"ก็แค่อยากดูรูปเก่า..."

(ถ้าไปเดี๋ยวเอามาให้แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะทำงานอยู่) ปลายสายวางสายไปหลังพูดจบ เอ่อ...เพื่อนของเขาคือ

คุณหมอรายรุ้ง 'นางเอกของเรื่องนั้นแหละ'

ครืดด~~ ครืดด~~

"ฮัลโหล"

(รู้สึกจะมีรูปนึงอยู่ในเฟสบุคฉันล่ะมั้ง เคยเอาไปลงไว้ แต่เป็นรูปหมู่นะ)

"อ่อ ขอบใจเพื่อน"

(งั้นแค่นี้นะ)

ปลายสายตัดไปปุ๊ป ชายหนุ่มก็รีบขับรถกลับบ้านทันที แหม...ก็โทรศัพท์มันเล่นเฟสบุคได้ที่ไหนเล่า จอขาวดำนะเนี่ย !!!!