บทที่ 4

ครืด~

"ใครไลน์มากันแต่เช้า" ทิวากรที่นอนอยู่บนเตียงหกฟุตสีดำบ่นงึมงำ

ครืด~

"เฮ้อ..." คนนอนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

ครืด~ ครืด~

...

ครืด~ ครืด~ ครืด~

"เฮ้อ...ใครไลน์มานักหนาวะ ถ้าไม่สำคัญนะจะเตะให้กลิ้ง" คนนอนอยู่บนเตียงบ่นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

#แก๊งเพื่อนรักสามเหล่าทัพ

พี : ทำไรกันวะ เย็นนี้ฉลองกัน ?

เหนือ : ฉลองอะไรวะ คนกำลังเครียด !

พี : ฉลองที่ข้าได้เลื่อนยศ

เหนือ : อ่อ

พี : ไอ้ทิว !

เหนือ : ไอ้พี เลื่อนยศเป็นเรือเอกแล้วหรอ

!!!

"ทำไมไอ้พีมันเลื่อนยศเร็วจังวะ"คนบนเตียงบ่นงึมงำ แล้วลุกไปอาบน้ำ

~ตื้ดดด ตื้ดดด ตื้ดดด~

"ใครโทรมาอีก" คนตัวสูงเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์อีกครั้งด้วยความหงุดหงิด และความเพลียขั้นรุนแรงจากการฝึกหนักเมื่อวาน

"ฮัลโหล"

(ไอ้ทิว จะมาฉลองกับข้าไหมวะ) คนในสายคือเรือโทรพีฉาย เอ๊ย ไม่สิๆ เรือเอก รพีฉายเพื่อนรักของเขาอีกคน

"ไปดิ จะพลาดได้ไง เลี้ยงตอนไหน ที่ไหน แล้วไอ้เหนือว่าไง"

(หกโมงเย็น ร้านหมูกะทะ zz

ไอ้เหนือบอกว่าจะมากับน้องริศ แต่เห็นบอกว่าน้องริศชวนแฟนมาด้วยว่ะ)

"5555 ริศมีแฟนแล้วหรอ วันนั้นยังจีบคุณหมอที่โรงพยาบาลอยู่เลย" คนได้ยินนึกขำหลานเพื่อนที่แก่แดดแก่ลมเสียเหลือเกิน

(เออ เจอกันเพื่อน) คนในสายวางไป ทิวากรก็รีบไปอาบน้ำทันที

หลังจากปฏิบัติกิจวัติประจำวันเสร็จสรรพทิวากรที่อยู่ในชุดเต็มยศก็เตรียมตัวจะไปทำงานทันที เขาไม่กินข้าวเช้าที่บ้านมาหลายวันแล้ว เพราะขี้เกียจจะฟังเรื่องของคู่หมั้นที่คุณแม่สุดที่รักบังเกิดเกล้าคอยกรอกหูอยู่ทุกวี่ทุกวัน รดาดีอย่างนู่น รดาดีอย่างนี่ เฮ้อออ...

"รีบไปทำงานจังลูก เราไม่กินข้าวเช้าด้วยกันมาหลายวันแล้วนะ" ดาลัยรีบทักลูกชายที่ช่วงนี้ทำราวกับต้องการจะหลบหน้าเธอ หลังจากวันที่หนีคู่หมั้นแล้วส่งเพื่อนมาแทน เธอก็โมโหไม่น้อย แต่จะทำไงได้ อุตส่าหาคนดีๆให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้ว เจ้าลูกชายดันไม่ร่วมมือ

"ผมรีบครับ เผื่อรถติด" ทิวากรตอบพร้อมกับเดินออกไปหยิบรองเท้ามาใส่

"ตั้งใจจะหลบหน้าแม่หรอตาทิว" ดาลัยถามขึ้นอย่างมีน้ำโห

"ตัวเองจะโทษลูกก็ไม่ถูกหรอกนะ เรื่องหมั้นเค้าว่าตัวเองก็ทำไม่ถูก เราควรจะสนับสนุนคนที่ลูกรัก ไม่ใช่สนับสนุนคนที่เราคิดว่าดีแต่ลูกไม่รักนะ" ณภัทรที่พอจะเดาสถานการณ์ออกตั้งแต่แรกพูดเตือนสติภรรยา

"ตัวเองเงียบไปเลยนะปีหน้าลูกก็จะอายุ 28 แล้ว จะ 30 อยู่แล้วเราเองก็แก่ลงทุกวัน ตัวเองไม่อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาหรือไง" ดาลัยเถียงสามี โดยมีลูกชายนั่งฟังอยู่ไม่ไกล

"แม่ครับ ผมอยากอยู่แบบนี้ครับ ยังไม่อยากรีบเป็นฝั่งเป็นฝาหรอกครับ" ลูกชายตัวดีตั้งใจจะเปิดอกคุยกับแม่ตรงๆ

"แล้วแกจะเป็นพ่อมาลัยลอยไปลอยมา เดี๋ยวคนนู่นคนนี้อยู่แบบนี้หรอ" ดาลัยถามลูกชาย

"ผมยังไม่พร้อมจะดูแลใครจริงๆครับ ผมรู้ว่าผมไม่มีเวลาให้ครอบครัวมากพอตามที่เขาต้องการได้ แม่ครับ ผมเป็นทหารนะครับ หน้าที่ผมต้องมาก่อนความสุขส่วนตัว ผมไม่พร้อมที่จะให้ใครมาอดทนกับผมเพราะเรื่องเวลาอีกแล้ว แม่ก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอครับ ว่าผมกับแบมต้องเลิกกันเพราะอะไร" ลูกชายพูดตรงๆ และยังเจ็บปวดทุกครั้งที่พูดถึงแฟนเก่าที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีคนดีๆเข้ามามากมาย แต่ก็ยังไม่อยากให้มีเหตุการณ์อย่างที่แล้วมา

"ลูกไม่ลองเปิดใจให้ใครดูหน่อยหรอ บางทีรดาอาจจะไม่ได้ซีเรียสเรื่องเวลาก็ได้นะลูก" ดาลัยพยายามหว่านล้อมอีก

"แม่ครับ ถึงรดาจะไม่ซีเรียสเรื่องเวลา แต่ผมก็ต้องการคนที่รักผมจริงๆครับ ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ที่อยู่ๆก็ตกลงหมั้นกันทั้งที่ไม่รู้นิสัยใจคอกันด้วยซ้ำ"

"แม่แค่อยากให้ลูกเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน อยากให้ลูกแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา อยากให้มีครอบครัวที่สมบูรณ์ แม่ขอโทษเรื่องที่แม่จับคู่ให้แก แต่แม่ขอยื่นคำขาดถ้าภายในปีนี้แกยังไม่พาแฟนมาให้แม่รู้จัก แกต้องแต่งงานกับรดาทันที" คนเป็นแม่พูดจบก็สะบัดผม เดินเชิดหน้าไม่ฟังคำคัดค้านของใครทั้งสิ้น