บทที่8 เผยธาตุแท้ของอดีตคนรัก

องค์ชายห้าถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

“ข้ามาที่นี่ทำไมตัวเจ้าย่อมรู้แก่ใจดี หลิงเอ๋อตอนนี้เจ้าไม่มีจงหย่งโหวคอยคุ้มครองจวนตระกูลหยวนแล้ว ข้าเกรงว่าทหารจะทำอันใดรุนแรงระหว่างตรวจค้น จึงได้รีบมาทั้งที่ข้าเข้านอนไปแล้ว”

หากเป็นแต่ก่อนนางคงจะรู้สึกซาบซึ้งใจจนโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้นางสงสัยเขาเกี่ยวกับการตายของบิดาแต่นางก็ยังไม่มีหลักฐาน และเรื่องที่บิดาของเขาส่งนางไปให้ศัตรูที่สังหารบุพการี นางจะรู้สึกดีกับเขาเพียงเพราะคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคได้อย่างไร

“ท่านกลับไปเถอะ ตอนนี้จวนตระกูลหยวนไม่มีอะไรให้ท่านต้องช่วยเหลือแล้ว”

หยวนชิงหลิงทำท่าจะปิดประตูห้อง แต่ถูกแขนแข็งแรงขององค์ชายห้าหยุดเอาไว้ ใบหน้าแดงก่ำจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ท่านคิดจะทำอะไร”

องค์ชายห้าสอดกายเข้ามาในช่องประตูที่แง้มเอาไว้ก่อนที่จะปิดมันและลงกลอน หยวนชิงหลิงวิ่งไปที่ประตูเพื่อที่จะเปิดออก แต่ถูกแขนของเขารั้งเอาไว้

“หลิงเอ๋อฟังข้าก่อน”

หยวนชิงหลิงดิ้นหนีสุดชีวิต นางกำลังจะตะโกนให้คนช่วยแต่องค์ชายห้าใช้มือปิดปากของนางเอาไว้ ความรู้สึกของหยวนชิงหลิงตอนนี้ทั้งรังเกียจและขยะแขยงเขายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก นี่สินะคือธาตุแท้ของเขา ตลอดหลายปีมานี้สิ่งที่เขาแสดงออกมาให้นางได้เห็น เป็นเพียงภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้นเท่านั้น

“หลิงเอ๋อหยุดดิ้นเสียที ต่อให้เจ้าร้องให้คนช่วยตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์”

องค์ชายห้าตะคอกนางเสียงดัง

“เจ้าคงไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ที่ข้าเข้าออกจวนตระกูลหยวนข้าต้องลำบากมากแค่ไหน กว่าจะสามารถซื้อบ่าวรับใช้ของตระกูลหยวนทั้งหมดเอาไว้ได้ข้าต้องจ่ายไปไม่ใช่น้อยเลยนะ ตอนนี้เจ้าและคนตระกูลหยวนอยู่ในกำมือของข้าแล้ว ข้าจะสั่งให้พวกเขาทำอะไรก็ย่อมได้”

“แต่ที่ข้าปล่อยเจ้าเอาไว้จนถึงตอนนี้เพราะข้าคิดว่าเจ้ายังพอมีประโยชน์อยู่ แต่อีกไม่กี่วันเจ้าก็จะต้องเดินทางไปที่แคว้นเซี่ยแล้ว ข้าก็ย่อมต้องมาเก็บเกี่ยวผลไม้ที่ข้าเลี้ยงดูเอาไว้จนสุกงอมสิ จะปล่อยให้เจ้าเดรัจฉานตัวไหนที่ไม่รู้จักมาเอาตัวเจ้าไปได้อย่างไร”

หยวนชิงหลิงหวีดร้องออกมาจนสุดเสียง แต่มือขององค์ชายห้ายังคงปิดปากของนางเอาไว้แน่น เขาซุกไซร้ไปที่ซอกคอหอมกรุ่นของนางอย่างหื่นกระหาย หยวนชิงหลิงอยากจะกลั้นใจตายเสียตั้งแต่ตอนนี้ นางขยะแขยงสายตาและการสัมผัสที่มาจากเขายิ่งนัก ฉินฉู่อี้เขามันเลวยิ่งกว่าเดรัจฉานที่เขาเอ่ยถึงเสียอีก

หลายปีมานี้เหตุใดข้าถึงมองคนสารเลวอย่างฉินฉู่อี้ไม่ออกกันนะ เพราะความโง่เขลาของข้าจึงทำให้ข้าต้องมาพบจุดจบเช่นนี้หรือ สวรรค์ท่านเอาชีวิตข้าไปเถอะ ข้าทนแบกรับไม่ไหวแล้ว

เสียงแควก!!ดังขึ้นเบาๆ ทำให้หยวนชิงหลิงรู้ว่าชุดของตนเองถูกฉีกขาด นางพยายามดิ้นรนหนีจนสุดชีวิต ก่อนที่เล็บคมของนางจะข่วนไปที่ใบหน้าของเขา องค์ชายห้าจำต้องผละออกจากร่างบางเพราะรู้สึกเจ็บขึ้นมา

“เจ้ากล้าทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ หยวนชิงหลิงดูซิว่าคืนนี้ข้าจะลงโทษเจ้าอย่างไร”

หยวนชิงหลิงถุยน้ำลายใส่หน้าขององค์ชายห้า ถึงแม้นางจะสู้แรงของเขาไม่ได้ แต่ขอให้นางได้เหยียดหยามเขาอย่างที่เขากำลังกระทำต่อนางและตระกูลหยวนคืนบ้าง

“เจ้า!!”

“ข้าทำไม เจ้าคิดที่จะสังหารข้าทิ้งอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นก็ทำเสียเลยตอนนี้ ฉินฉู่อี้ข้าคือหยวนชิงหลิงบุตรสาวคนโตของหยวนหมิง แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนแคว้นฉิน ข้าไม่เคยเกรงกลัวต่อความตาย”

องค์ชายห้ากัดฟันด้วยความโมโห เขาตบเข้าที่ใบหน้าของนางสุดแรงจนร่างของหยวนชิงหลิงเซถลาล้มลงไปกองกับพื้น

“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าหรอก ความตายมันสบายเกินไปสำหรับเจ้า แต่ว่าข้าจะทำให้เจ้าต้องร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างของข้าจนถึงวันที่เจ้าต้องออกเดินทางไปที่แคว้นเซี่ย เมื่อถึงตอนนั้นข้าอยากจะรู้นักว่าศักดิ์ศรีตระกูลหยวนที่เจ้าภาคภูมิใจหนักหนาจะยังหลงเหลืออยู่หรือไม่”

หยวนชิงหลิงหวาดกลัวสายตาที่น่าขยะแขยงที่องค์ชายห้ามองมาที่ตน เขาย่างสามขุมตรงมาที่นางพร้อมทั้งเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ท่าทางกักขฬะที่ฉินฉู่อี้แสดงออกทำให้นางรู้สึกอยากจะอาเจียน

“ฉินฉู่อี้เจ้าคนสารเลว ถอยออกไปให้ห่างจากข้านะ”