ตอนที่4 สัตว์เลี้ยง

หลังจากที่หญิงสาวทานอาหารเสร็จ เธอก็เริ่มทำงานบ้าน ทำความสะอาดห้องครัว ก่อนหน้านั้นเธอได้ยินเสียงคณากรเดินลงมาหาข้าวกิน เพียงไม่นานชายหนุ่มก็ออกไป มะลิวัลย์ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว เขาไม่อยู่บ้านนั้นล่ะดีที่สุด

ร่างบางอรชรเดินออกมาจ้องมองรอบ ๆ บ้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องตกรุ่นขึ้นมา ก่อนจะเปิดเพลงโปรดที่ชอบแล้วเร่งมือทำความสะอาดบริเวณห้องรับแขกต่อ บ้านของคณากรทำความสะอาดง่ายอยู่แล้ว เพราะไม่ได้มีข้าวของอะไรมากมายเธอปัด ๆ ถู ๆ ก็เสร็จแล้ว

“ไปทิ้งขยะดีกว่า” เสียงหวานบอก ก่อนจะหยิบถุงขยะเดินออกมาทิ้งนอกตัวบ้านที่มีถังขยะตั้งไว้ แต่ทว่ายังไม่ได้หันหลังกลับเข้ามาในบ้าน มะลิวัลย์ก็ได้ยินเสียงลูกสุนัขร้องอยู่ หญิงสาวเดินมาดู ก่อนจะทำหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นลูกสุนัขตัวน้อยติดอยู่ในถุงข้างถังขยะ ไม่รู้ว่าใครใจร้ายใจดำเอามาทิ้งได้ลงคอ มะลิวัลย์ไม่รอช้า เธอรีบอุ้มลูกสุนัขตัวน้อยเข้าไปในบ้านทันที เธอเป็นพวกรักสัตว์อยู่แล้วด้วย ถ้าจะให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเธอก็ทำไม่ได้

ก๊อกน้ำถูกเปิด ก่อนหญิงสาวจะจัดการอาบน้ำทำความสะอาดให้ลูกหมาตัวน้อย จากที่ดูคงเป็นหมาพันธุ์เล็กแน่ ๆ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นพันธุ์อะไรผสมกับอะไร รอยยิ้มน้อย ๆ ของมะลิวัลย์เผยออกมาการที่ได้เจอลูกหมาตัวนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเพื่อนยังไงก็ไม่รู้

“สวรรค์ต้องส่งแกมาให้มะลิแน่ ๆ เลย คงรู้ว่ามะลิเหงาอยู่ใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยบอก ก่อนจะอุ้มลูกสุนัขมาเช็ดตัวให้แห้งสนิท

“ว่าแต่แกชื่ออะไรดีนะ มะลิ มะลิ อ๋อ ชื่อโลกิดีไหม เนาะ ๆ เป็นผู้ชายชื่อนี้เหมาะสมที่สุดแล้ว” คนตัวเล็กพูดเองเออเองอยู่นานสองนาน ก่อนจะอุ้มลูกหมาขึ้นไปยังห้องนอน หลังจากที่ทำอะไรต่ออะไรเสร็จ คนตัวเล็กก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะนอนเล่นอยู่บนเตียงเล็กกับลูกสุนัขของเธอ ไม่นานสักเท่าไหร่หญิงสาวก็เผลอหลับไป

อีกด้านของคณากร

วันนี้ชายหนุ่มไม่ได้เข้ามาที่ร้านอาหาร เขามาที่บริษัทที่ร่วมหุ้นกันกับเพื่อน ตอนนี้เขาต้องเข้ามาที่บริษัทบ่อยเป็นพิเศษ เพราะอะไรต่ออะไรยังไม่เข้าที่เข้าทาง

“วันนี้ไปแดกเหล้ากันที่ร้านเดิมนะ” เสียงเพื่อนเก่าอย่างปฏิพัทธ์เอ่ยบอกคณากรที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอยู่ในห้องทำงาน

“เค พอดีเลยช่วงนี้เบื่อ ๆ” คำพูดของคณากร ทำให้คนเป็นเพื่อนเลิกคิ้วสูงทันที

“มีอะไรให้เบื่อวะ คนมีเมียหมาด ๆ นี่เบื่อขนาดนี้เลยเหรอ หรือเมียมึงไม่เด็ด”

“เด็ดห่าอะไรล่ะ เด็กมัธยม มันน่าเอาตรงไหนวะ?”

“ฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลย แต่ระวังนะมึง เขาบอกว่าเด็กอ่ะ ตัวแสบเลย ระวังหลงไม่รู้ตัวนะ”

“ไม่มีวัน!” คณากรเอ่ยบอกทันควันจะให้เขาหลงยัยเด็กบ้านั้นเหรอ ไม่มีทาง

“กูจะคอยดู!” ปฏิพัทธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างขบขันเพื่อนที่ทำหน้าทำตาออกมาแบบนั้น

ผ่านไปหลายชั่วโมงมะลิวัลย์ตื่นนอนตอนเย็นก็รีบมาทำอาหารไว้ให้กับชายหนุ่ม แต่ผ่านไปนานหลายชั่วโมงคณากรก็ไม่มีท่าว่าจะกลับมา ทำให้หญิงสาวเก็บกับข้าวเข้าตู้เย็น ค่อยเอาออกมาอุ่นให้กับชายหนุ่มตอนหลัง หญิงสาวเห็นว่านี่มันก็ดึกแล้ว เธอจึงกลับเข้าไปยังห้องนอนตัวเองทันที ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยที่พื้นมีลูกสุนัขตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่

รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้าน ก่อนจะเดินเซไปเซมา เขาโดนปฏิพัทธ์บังคับให้ดื่มหลายแก้ว จนตอนนี้มึนหัวไม่น้อย ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้านชายหนุ่มก็มองหาร่างของใครอีกคนทันที

“ยัยเด็กมะลิ! มะลิโว้ย!” เสียงเรียกดังทำให้หญิงสาวที่กำลังเคลิ้ม ๆ อยู่สะดุ้งตัวตื่นทันที มะลิวัลย์ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของบ้านหลังนี้ ใบหน้าสวยหันไปมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เกือบตีสองแล้ว ไม่รู้จะแหกปากเรียกเธอทำไมกัน ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว

“มะลิ!”

“ได้ยินแล้วค่า” หญิงสาวเปิดประตู ก่อนจะรีบเดินลงมาหาชายหนุ่มที่ทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา

คนตัวเล็กเดินมาใกล้ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดจมูกตัวเองทันที กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวชายหนุ่มแรงใช้ได้ ไม่รู้ว่ากินหรืออาบกันแน่ ถึงได้กลับมาในสภาพแบบนี้

“เอาน้ำมาให้หน่อย” ปลุกเธอมาใช้นี่เอง มันน่านัก หญิงสาวเดินไปหยิบน้ำให้อย่างที่อีกฝ่ายบอก พร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา

“มะลิ ตัวอะไรวะ!” เสียงลูกสุนัขที่หญิงสาวเอามาเลี้ยงเห่าดังขึ้น ทำให้คนเมาร้องโวยวายเสียงดังออกมา

“เธอเอามันมาจากไหนฮะ?”

“หนูเห็นมันอยู่หน้าบ้าน สงสารเลยเอามาเลี้ยง คุณกรให้หนูเลี้ยงโลกินะคะ มันน่าสงสารมาก ๆ เลย”

“เอามันออกไป ฉันไม่ชอบหมา!”

“คุณกร หนูขอร้อง ให้หนูเลี้ยงเจ้าโลกิไว้เถอะนะคะ” คนตัวเล็กไม่ยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอก เธอจะทิ้งมันไปได้ยังไงกัน มันตัวแค่นี้ แม่หมาไปไหนก็ไม่รู้ ถ้าเอาไปไว้ที่เดิมมันจะอยู่ยังไง

“เธอท้าทายฉันงั้นเหรอยัยเด็กบ้า เอามันมาจากไหน เอาออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ แค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว ฉันไม่เลี้ยงหมาแมวที่ไหนอีก!” คณากรโวยวายออกมา เขาไม่ชอบหมา มันเห่าเสียงดังน่ารำคาญ ส่วนแมว เขาก็ไม่ชอบ สัตว์อะไรก็ไม่ชอบทั้งนั้น

“คุณกร ไม่เอา ให้หนูเลี้ยงเถอะนะคะ”

“ขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ?” คำพูดของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กเผยสีหน้าเศร้าออกมาทันที

“ไม่เอามันออกไปใช่ไหม ได้ฉันจัดการเอง!” คณากรพูดจบก็คว้าตัวลูกสุนัขตัวน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน มะลิวัลย์เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปตาม ก่อนจะร้องห้ามไม่ให้ชายหนุ่มเอาเจ้าโลกิไปทิ้ง

“คุณกร หนูขอร้อง ให้โลกิคืนหนูเถอะนะคะ” ลูกสุนัขตัวน้อยร้องออกมา ยิ่งทำให้หญิงสาวสงสารมากไปกว่าเดิม

“ที่นี่บ้านฉัน ใครอนุญาตเธอให้เลี้ยงมันไม่ทราบ?” มะลิวัลย์เม้มปากเข้าหากัน ใช่ ที่นี่มันคือบ้านของเขา แต่ทำไมเขาต้องใจร้ายมากขนาดนี้ด้วย

“คุณไม่มีเหตุผล ใจร้ายด้วย สัตว์ตัวเล็ก ๆ แค่นี้ก็ใจร้ายกับมัน คุณไม่มีหัวใจ!” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอกล้าพูดแบบนี้ออกมา แต่ในวินาทีนี้มะลิวัลย์เริ่มทนไม่ไหวแล้ว ผู้ชายคนนี้จะใจร้ายไปถึงไหนกัน

“เธอว่าอะไรนะยัยเด็กบ้า!”

“อึก คะ คุณกรใจร้ายไงคะ ไม่มีหัวใจ สัตว์มันก็มีชีวิต คุณจะใจร้ายทิ้งมันได้ลงคอเลยเหรอคะ มันไม่มีแม่ มันตัวแค่นี้จะปล่อยให้มันอยู่ข้างถนนตัวเดียวงั้นเหรอคะ?”

“งั้นเธอก็ไปอยู่ข้างถนนกับมันสิ มาอยู่ด้วยไม่เท่าไหร่ก็ปากดีกับฉันแล้วงั้นเหรอ เคยบอกว่าไง ห้ามขัดคำสั่งฉันไม่ใช่รีไงวะ!”

“ก็คุณกรไม่มีเหตุผลก่อนนิ หนูไม่คิดเลยว่าผู้ใหญ่อย่างคุณจะเป็นคนแบบนี้ ถ้ารู้ว่าต้องเป็นแบบนี้หนูไม่น่ามาแต่งงานกับคุณเลย คนใจร้าย!” คนตัวเล็กแย่งลูกหมาจากมือของชายหนุ่ม ก่อนจะเอามากอดเอาไว้ เธอเห็นเจ้าโลกิ เหมือนเห็นตัวเอง ที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก จะคนหรือสัตว์มันก็มีหัวใจเหมือนกัน

“เออ ใครขอร้องวะ เพราะเธอ ชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีเธอสักคน ฉันก็คงสุขสบายไม่ปวดหัวแบบนี้หรอก อายุแค่นี้คิดอยากมีผัว ใจแตกฉิบหาย!” คำพูดคำจาของชายหนุ่มมันไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลงมายังหัวใจดวงน้อย ๆ ของมะลิวัลย์เลย เธอเองก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน เพราะความจน ความจนตรอก มันทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ แววตาเศร้าของหญิงสาวที่เผยออกมาทำให้ชายหนุ่มชะงักนิ่งไป

“อยากเลี้ยงก็เลี้ยง แต่จำเอาไว้นะ ถ้ามันทำลายข้าวของของฉัน เธอเจ็บตัวแน่ และก็เลี้ยงมันอยู่นอกบ้าน อย่าเอาเข้าไปในบ้าน!” คณากรพูดจบก็เดินหนีหน้ามะลิวัลย์ไปทันที เหลือเพียงคนตัวเล็กที่ยืนกอดเจ้าโลกิเอาไว้ พร้อมยกมือขึ้นมาลูบหัวของเจ้าโลกิอย่างอ่อนโยน

“ตกใจใช่ไหมโลกิ ต่อไปอยู่กับมะลินะ”

วันต่อมา

หลังจากที่ชายหนุ่มยอมให้เธอเลี้ยงเจ้าโลกิ มะลิวัลย์ก็เอาเงินที่มีติดตัวไปซื้อกรง พร้อมอาหารมาไว้ให้กับเจ้าลูกหมาตัวน้อย เธอเอากรงมาวางไว้ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้านของคณากร ก่อนจะเทอาหารน้ำเอาไว้ให้ มะลิวัลย์ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด เธอไม่เคยปล่อยให้บ้านรก ทำความสะอาดทุกวัน เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มมาต่อว่าได้

หลังจากที่อยู่ที่นี่ได้ไม่นาน โรงเรียนของมะลิวัลย์ก็เปิดเทอมแล้ว ด้วยความที่เธอย้ายมากลางคัน ทำให้หญิงสาวต้องอ่านหนังสือมากเป็นพิเศษ แต่ดีหน่อยที่คนตัวเล็กเป็นคนหัวไว เรื่องการเรียนจึงไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากมาย คณากรมองหญิงสาวในชุดนักเรียนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยที่เขามีเมียยังเป็นนักเรียนอยู่ วันแรกที่พามะลิวัลย์ไปโรงเรียน คุณครูที่นั่นคิดว่าเขาเป็นคุณอาของหญิงสาวเสียอีก

“เลิกเรียนรีบกลับบ้าน อย่าทำตัวมีปัญหา ไม่งั้นหมาเธอโดนฉันเอาไปปล่อยวัดแน่ และก็อีกอย่างจำทางมาโรงเรียนให้ได้ เพราะต่อไปฉันไม่มาส่งแบบนี้หรอกนะ เสียเวลาชะมัด” คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนจะเปิดประตูรถเก๋งคันหรูลงไป แต่ทว่าเสียงของคณากรที่ดังขึ้นมาเสียก่อน

“เดี๋ยว ที่บ้านไม่มีใครสั่งสอนเหรอว่าเวลาผู้ใหญ่ทำอะไรให้ต้องทำยังไง!” หญิงสาวทำหน้าเจื่อนออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณค่ะที่มาส่งหนู”