ตอนที่ 3 ไม่มีหัวใจ

ตอนที่ 3 ไม่มีหัวใจ

"มานี่!" เสียงเข้มของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกพรวดเดินมากระชากเรียวแขนของหญิงสาวลากเดินออกมาจากห้องอาหารทันที

"ปล่อยฉันนะ นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะคะ!" ณัชชาพูดเสียงห้วนเมื่อชายหนุ่มทำรุนแรงกับเธอแบบนี้

"ทำไมฮะ ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้นะ อย่าลืมสิณัชชา!"

"คนเลว! ฉันไม่เคยเจอใครเลวเท่าคุณมาก่อนเลย!" คนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่หลายครั้งที่ผู้ชายตรงหน้านี้ทำกับเธอเหมือนว่าเธอไม่ใช่คน ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจาที่ดูถูก ไหนจะการกระทำที่ทำแบบนี้กับเธออีก

"เพิ่งรู้เหรอ อยู่ไปนาน ๆ เธอจะรู้เองว่าฉันเลวได้แค่ไหน!" ณพวัฒน์ลากตัวหญิงสาวมายังสระว่ายน้ำ ก่อนจะยกมุมปากยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ

"คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!"

"โทษฐานที่ปากดีคงต้องเจอแบบนี้ จะได้จำว่าไม่ควรมาตีฝีปากกับคนในบ้านหลังนี้อีก"

"กรี๊ด!" หญิงสาวร้องกรี๊ดตกใจ พร้อมกับมือหนาที่ผลักเธอตกน้ำไปอย่างไม่สนใจ ณพวัฒน์แค่ต้องการลงโทษหญิงสาวขำ ๆ เพียงเท่านั้น แต่ทว่าเขาไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กว่ายน้ำไม่เป็น

ร่างบางอรชรตะเกียกตะกายผุดขึ้นผุดลงให้พ้นผิวน้ำ เธอเห็นสายตายิ้มเยาะของชายหนุ่มที่มองเธออย่างไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ เลยสักนิด

"หึ! อย่าตอแหล รีบขึ้นมาสิเก่งนักไม่ใช่รึไงณัชชา!"

"ช่วยด้วย ฮึก ช่วยฉันด้วย!" เสียงสั่นเครือพยายามร้องขอให้ชายหนุ่มช่วย แต่ทว่าณพวัฒน์กลับส่ายหน้าไปมา

"เลิกเล่นสักทีฉันไม่โง่ให้กับผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ!" สิ้นเสียงพูดร่างบางอรชรก็มุดหายไปทำเอาคนที่ยืนมองดูใจตกทันที

เสียงร่างกำยำกระโดดลงไปช่วยคนตัวเล็กขึ้นมา เขาคว้า ตัวเธอก่อนจะอุ้มขึ้นวางไว้ข้าง ๆ ริมสระ ณพวัฒน์รีบขึ้นมาดูคนตัวเล็ก ก่อนจะตบหน้าเรียกสติของหญิงสาว

"เอย! เอย อย่าเล่นนะฉันไม่ตลก! ลืมตาขึ้นมาสิวะ เอย" เขาเขย่าตัวของหญิงสาวไปมา ก่อนจะทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับณัชชา สายตาคมเข้มมองอย่างรู้สึกผิดเขาไม่คิดว่าสระน้ำ ไม่ได้ลึกอะไรมากมายจะทำให้หญิงสาวจมได้

"เอย ลืมตาสิ!" เขาเรียกไปพร้อมกับปั๊มหัวใจให้กับคนตัวเล็ก เมื่อเห็นว่าไม่ได้การแล้ว มือหนาก็เลื่อนมาจับคางมนให้เชิดขึ้น ก่อนจะก้มลงไปผายปอดให้กับหญิงสาว ณพวัฒน์ทำแบบนั้นหลายต่อหลายครั้งจนในที่สุดณัชชาก็สำลักน้ำออกมา แววตาแดงก่ำและไออยู่หลายครั้ง

"เป็นไงบ้างเอย?" คนตัวเล็กได้สติหายใจหอบ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"ฮึก! คนสารเลว" สิ้นเสียงพูดของหญิงสาวฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นมาตวัดเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มดังฉาด ทำเอา ทุกคนที่วิ่งออกมาดูเหตุการณ์ตกใจไปตาม ๆ กัน

"ฉันขะ"

"ผู้ชายอย่างคุณมันไร้หัวใจไร้ความเป็นคนจริง ๆ ฉันเกลียดคุณที่สุด มาตอนนี้ฉันรู้สึกสงสารพี่เอิงแล้วที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณ!"

"ปากดีแบบนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วสินะ!"

"แน่นอน ฉันไม่มีวันตายเพราะน้ำมือคนเลว ๆ อย่างคุณหรอกคุณณพวัฒน์!"

"หึ! ดี ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเธอจะทนได้นาน แค่ไหน!" ชายหนุ่มกระชากตัวของคนปากดีให้ลุกขึ้นก่อนจะอุ้ม ร่างเปียกปอนณัชชาขึ้นมา

"จะทำอะไรฉันปล่อยนะ!"

"ฉันก็จะทำให้เธอรู้ไงว่าคนที่เป็นเมียฉันมันน่าสงสารขนาดไหน!" สิ้นเสียงเข้มดุดันของณพวัฒน์ สีหน้าแตกตื่นของหญิงสาวก็เผยออกมาทันที ที่เห็นว่าชายหนุ่มพาเธอขึ้นมายังห้องนอนของเขา

ตุบ ร่างบางอรชรถูกโยนลงบนเตียงกว้าง เธอไม่รู้จะตกใจอะไรก่อน การกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าหรือคนในบ้านหลังนี้ ที่ไม่คิดแม้จะช่วยอะไรเธอเลย เหมือนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่

"คนบ้า! อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ!" ณัชชาได้สติก็ร้องห้าม ก่อนจะรีบดิ้นหนีจากน้ำมือของชายหนุ่มที่จับจ้องเธอไม่ต่างจากอาหารมื้อแสนอร่อย

ณพวัฒน์มองดูสภาพที่เปียกปอนของหญิงสาวตรงหน้า น้ำทำให้เสื้อผ้าของเธอแนบชิดไปกับเนื้อตัวเผยให้เห็นรูปร่างอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างชัดเจน เขาเอื้อมมือไปคว้าตัวของคนปากดีเอาไว้ ก่อนจะกระชากชุดของณัชชาออกทันที

"กรี๊ด ทำอะไร ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!" คำร้องขอความช่วยเหลือที่ดังออกมาจากปากของหญิงสาว อดไม่ได้ที่จะทำให้ ณพวัฒน์นึกขำออกมา หล่อนทำเหมือนเก่ง แต่พอถึงเวลาแบบนี้ สีหน้าแตกตื่น นั้นทำให้เขาอย่างจะหัวเราะออกมาจริง ๆ

"ไหน เก่งนักไม่ใช่รึไง ทีนี้มาทำเป็นร้องขอความช่วยเหลือ จะบอกอะไรให้นะ ที่นี่บ้านฉันใครจะกล้ามาช่วยเธอ!"

"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรกับฉันแบบนี้นะ ถึงฉันเป็นลูกหนี้คุณ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรต่ำทรามกับฉันแบบนี้ อีกอย่างเดี๋ยวพี่เอิงก็มาแต่งงานกับคุณอยู่ดี ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะที่จะรับได้ที่ว่าที่สามีในอนาคตจะทำตัวแบบนี้" ณัชชาชักแม่น้ำทั้งห้าพูดห้ามชายหนุ่ม พร้อมมือที่ยกขึ้นมาปกปิดร่างกาย เพราะการกระทำก่อนหน้าของชายหนุ่มทำให้เสื้อผ้าเธอขาดหลุดลุ่ย

"จะรับได้ไม่ได้คิดว่าฉันสนใจรึไง? สิ่งที่ฉันสนใจคือเธอต่างหาก เป็นเมียฉันมันน่าสงสารขนาดไหนเดี๋ยวก็ได้รู้เองมานี่!" ณพวัฒน์กระชากข้อเท้าของคนเล็กที่พยายามถอยหนีไปให้กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม พร้อมร่างกายกำยำของชายหนุ่มคร่อมร่างบางอรชรเอาไว้ไม่ให้เธอหนีเขาไปได้อีก

เมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่จะหนีไปไหนได้ณัชชาก็แทบขาดใจ เธอส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นมือหนาพยายามกระชากชุดที่เธอสวมใส่อยู่ มือเรียวปัดป้องไม่ให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ แต่ทว่านอกจากไม่ได้ ช่วยให้เขาหยุดแล้วยังทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิม เขาไม่เคยเป็นคนนิสัยแบบนี้เลยจนกระทั่งมาเจอผู้หญิง คนนี้ หล่อนปากดีท้าทายเขาเกินไปเห็นทีต้องสั่งสอนเสียบ้าง

"อย่านะ ขอร้องอย่าทำอะไรเอยเลยนะคะ เอยขอร้อง!" เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ณัชชาก็พยายามพูดจาดี ๆ กับชายบนร่าง

"ทำไมฉันต้องฟังเธอด้วยณัชชา?"

"คุณณพอย่าใจร้ายกับเอยได้ไหม ถ้าสิ่งที่เอยทำไปทำให้คุณไม่พอใจเอยขอโทษนะคะ อย่าทำแบบนี้กับเอยเลยนะคะ" เสียงสั่นเครือพูดอ้อนวอนชายหนุ่ม หวังให้เขายอมปล่อยเธอไป

"ว่าง่าย ๆ ทำตัวดี ๆ สิฉันจะได้ไม่ใจร้ายกับเธอ"

"ได้ ต่อไปเอยจะทำตัวดี ๆ คุณณพปล่อยเอยไปเถอะนะคะ!"

"ไม่ใจร้ายที่ฉันหมายถึงคือไม่ทำอะไรเธอรุนแรงต่างหากล่ะ ณัชชา ส่วนจะให้ปล่อยเธอตอนนี้ฉันถอยไม่ได้แล้วสิ!" รอยยิ้มร้าย ๆ ของณพวัฒน์เผยออกมาพอเห็นหญิงสาวใต้ร่างพูดจาไพเราะน่าฟังแบบนี้ เขาก็นึกอยากแกล้งเธอต่อ

"กรี๊ด อย่าค่ะ อย่าทำแบบนี้กับเอย ปล่อยนะคะคุณณพ ปล่อย!" เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ตามซอกคอ เสียง กรีดร้องโวยวายของณัชชาก็ดังออกมา หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาเป็นทางเมื่อกำลังถูกชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้กระทำย่ำยีเธอ

"ยะ อย่า กรี๊ดดด!" ยามริมฝีปากหยักหนาเลื่อนมาจูบ เนินอกเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบไป เมื่อเห็นว่าไม่มีการดิ้นขัดขืนและเสียงร้องไห้โวยวายอีก ณพวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวทันที

"ถึงขั้นสลบไปเลยงั้นเหรอ?" เขาพึมพำออกมา ก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยที่ในยามนี้มีคราบน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง พอสมองคิดอะไรบางอย่างออก รอยยิ้มร้าย ๆ ของชายหนุ่มก็เผยออกมาอีกครั้ง

มือหนาปลดเสื้อผ้าเปียกชื้นของคนตัวเล็กออกจนหมดรวมถึงชุดชั้นในสีหวานที่โอบอุ้มสองเต้างามขนาดใหญ่พอดีมือเอาไว้ ถึงแม้ณพวัฒน์จะพยายามหันหน้าไปอีกทางแต่เมื่อมือโดนความ นุ่มนิ่มใบหน้าหล่อเหลาก็เห่อร้อนออกมา เขาพยายามหักห้ามใจตัวเองอย่างยากลำบากจนในที่สุดณัชชาก็ไร้อาภรณ์ห่อหุ้มกายรวมถึงณพวัฒน์เองก็เช่นกัน