ตอนที่ 2 ไม่ถูกชะตา

ตอนที่ 2 ไม่ถูกชะตา

คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของ ณัชชา เธอไม่คิดว่าคนที่เธอต้องแต่งงานจะเป็นผู้ชายปากร้ายคนนี้ แต่พ่อลูกสองคนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่ ณพวัฒน์ยิ้มเยาะเมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของคนตัวเล็ก ที่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นหล่อนก็ทำหน้าตกใจไม่น้อย ดีเหมือนกันในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้วเขาก็จะทำให้เธอได้รู้ว่าการที่หน้าด้านหน้าทนเห็นแก่เงินมันต้องเจอกับอะไรบ้าง

“หมายความว่าไงคะ?”

“โง่รึไงถึงไม่เข้าใจ?” ณัชชาตวัดสายตามามองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ เพิ่งเจอหน้ากันแท้ ๆ เขาด่าเธอหลายรอบแล้วนะ

“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นคุณ!”

“เหมือนกัน ผมกับพ่อคุยกันว่าคนที่ผมจะแต่งงานด้วยคือณัฐนิชา ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” ณพวัฒน์เงยหน้ามองมายังชายชราอีกคนที่ยืนอยู่ สีหน้าของนายณรงค์วิตกไม่น้อยที่เรื่องเป็นแบบนี้ เขาไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าทางครอบครัวของท่านดนัยต้องการแบบนี้เขาก็คงทำอะไรไม่ได้

“คุณพ่อค่ะ ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้เอยว่าก็ลองไปคุยกับพี่เอิงดีไหมคะ?” บางทีณัฐนิชาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ จากที่สำรวจผู้ชายตรงหน้านี้เหมือนจะเป็นสเป็กที่พี่สาวต่างมารดาชอบพอ บางทีพี่สาวเธออาจจะยอมแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ก็ได้ ดีเสียอีกเธอจะได้ ไม่ต้องมาแต่งงานแทน ตอนแรกก็ว่าจะทำใจยอมแต่งงานเพื่อช่วยบิดาไป แต่พอมาเห็นอย่างนี้ไม่เอาดีกว่า คนอะไรปากหมาที่สุดไม่มีคำว่าสุภาพบุรุษเลยสักนิดจะให้เธอเป็นเมียเขาไม่มีทาง

“งั้นผมจะลองไปคุยกับลูกสาวคนโตก่อนนะครับ ผมจะมาใหม่”

“แล้วถ้าลูกสาวนายหนีไปล่ะทางฉันไม่สูญเงินเปล่าเหรอ งั้นเอาแบบนี้ในตอนที่นายยังทำให้หนูเอิงมาแต่งงานไม่ได้ ลูกสาวคนเล็กของนายต้องอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีงานแต่งไม่มีทะเบียนสมรสอยู่เป็นตัวแทนเจ้าสาวตัวจริงมาเข้าวิวาห์กับลูกชายฉันแทน เรียกง่าย ๆ ก็มาอยู่เป็นดอกเบี้ยประกันว่าครอบครัวนายจะไม่หนี!”

“พ่อครับ!” ณพวัฒน์หันไปมองหน้าบิดาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราถึงพูดแบบนี้ออกมา

“ไม่เอานะคะคุณพ่อเอยไม่อยู่ ในเมื่อเขาต้องการตัวพี่เอิง ก็ไม่มีความจำเป็นที่เอยต้องอยู่ที่นี่!” การที่ชายชราคนนั้นพูดแบบนี้เหมือนไม่สนใจเธอเลยสักนิด จะให้มาอยู่ที่นี่รอวันที่พี่สาวเธอมา เธอจะแน่ใจได้อย่างไรกันว่าจะปลอดภัย

“คุณณรงค์ ฉันเห็นด้วยกับลูกนะคะ การที่ท่านดนัยพูดแบบนี้ไม่สนเลยสักนิดว่าลูกสาวของฉันจะถูกมองเหยียดหยามยังไงด้วยซ้ำ! เพราะฉะนั้นฉันไม่ยอมให้ลูกอยู่ที่นี่” นางพรทิพย์ได้ยินความเห็นแก่ตัวของเจ้าหนี้ก็ไม่พอใจเหมือนกัน ท่าทางของนายณรงค์ที่ดูรักดูห่วงลูกสาวคนเล็กมากกว่าคนโตแบบนี้ทำให้ท่านดนัยยก มุมปากยิ้มร้ายออกมา

“ครอบครัวพวกนายมีสิทธิ์มาต่อรองด้วยรึ ไงณรงค์อย่าลืมสิว่าตอนนี้อนาคตครอบครัวนายอยู่ในกำมือฉัน!” นายณรงค์ทำได้แต่กัดฟันแน่น เขาไม่น่าเลยจริง ๆ ไม่น่าให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้

“พ่อคะ อย่าให้เอยอยู่ที่นี่นะคะ”

“พ่อขอโทษนะเอย ลูกอยู่ที่นี่ไปก่อนได้ไหม พ่อจะไปคุยกับพี่สาวลูก เผื่อยัยเอิงเปลี่ยนใจ!” ณัชชาแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินอย่างนั้น ครอบครัวของท่านดนัยแทบไม่ให้เกียรติเธอเลย มาอยู่ที่นี่ไร้สถานะ ทำกับเธอไม่ต่างจากผู้หญิงไร้ค่าแบบนี้งั้นเหรอ

“คุณณรงค์! ทำไมทำกับลูกแบบนี้คะ?”

“ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ทิพย์เข้าใจผมนะ” ณัชชาน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่เชื่อหูที่ได้ยินแบบนี้

“คุณพ่อคะ”

“เอย ช่วยพ่อสักครั้งนะลูกรัก อยู่ที่นี่ก่อนนะลูก พ่อสัญญาว่าจะมารับตัวลูกกลับบ้าน”

ณัชชามองบิดาโดยไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา เธอจุกไปหมดที่สุดท้ายต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ จนกว่าพี่สาวเธอจะยอมตกลงแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น แววตาเศร้าเงยหน้าขึ้นมามองณพวัฒน์ด้วยความเกลียดชัง เธอไม่ชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ ไม่รู้ทำไมถึงได้เกลียดผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้

ไม่นานนักพ่อแม่ของณัชชาก็กลับไปปล่อยให้เธออยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยว ท่านดนัยให้หญิงสาวไปอยู่เรือนคนใช้ เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรในตัวหญิงสาวคนนี้อยู่แล้วยิ่งรู้ว่าเป็นลูกรักของนายณรงค์ เขายิ่งมีความสุขที่เห็นหล่อนทุกข์ทรมานกับการที่ต้องทนอยู่ที่นี่ ณัชชาเอาแต่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอมองไปรอบ ๆ ห้องนอนเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ข้าวของของเธอย้ายมาอยู่ในห้องแห่งนี้

สำหรับเธอห้องนอนเล็กเท่ารูหนูไม่ได้ตกแต่งสวยงาม เธอไม่เคยสนใจ แต่ที่ร้องไห้ออกมาแบบนี้คือเจ็บใจต่างหากที่คนบ้านนี้ทำกับเธอแบบนี้

"พ่อทำแบบนี้ทำไมครับ?" ณพวัฒน์ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่ด้วย ในเมื่อไม่ต้องการให้เธอมาเป็นสะใภ้

"พ่อแค่อยากให้ไอ้ณรงค์มันเจ็บ ณพทำให้พ่อได้ใช่ไหม ทำให้เด็กคนนั้นเจ็บปวด"

"พ่อครับ เพราะอะไรบอกผมได้ไหม?"

"สักวันพ่อจะบอก แต่สิ่งที่ลูกต้องทำคือทำยังไงก็ได้ให้ พวกนั้นรู้สึกเจ็บปวด" ชายหนุ่มเงียบไปทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขาไม่เคยเห็นบิดาตนเป็นแบบนี้มาก่อน

"แล้วเรื่องณัฐนิชาล่ะครับ?"

"พ่อก็ไม่แน่ใจว่ามันจะจบยังไง แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มาเป็นสะใภ้บ้านนี้ ลูกสาวคนเล็กของไอ้ณรงค์ก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน แลกกับหนี้สินและสิ่งที่มันเคยทำ แค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ!" เสียงถอนหายใจของณพวัฒน์ดังออกมา ก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้กับคนเป็นพ่อ

"ผมเข้าใจแล้วครับ"

ตกเย็นของวัน

ณัชชามาอยู่ที่บ้านหลังนี้โดยที่ทุกคนในบ้านรับรู้ถึงการมาของเธอในสถานะคนรับใช้และนางบำเรอของณพวัฒน์ แม่บ้านในครัวต่างพากันมองเธอพร้อมหันไปนินทา แต่ทว่าหญิงสาวพยายามไม่สนใจ เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ไม่รอให้พี่สาวเธอกลับมาหรอก หนี้สินของครอบครัวเธอ เธอต้องหาทางมาชดใช้จนหมดแน่นอน

"มายกไปสิมัวแต่ชักช้าอยู่ได้ หึ! นึกว่าจะได้มาเป็นคุณนายน้อยของบ้าน ที่ไหนได้ก็แค่นางบำเรอหรือเรียกง่าย ๆ ก็อีตัวนี่ล่ะ!" เสียงมะลิ แม่บ้านวัยสามสิบต้น ๆ พูดดูถูกณัชชาออกมา หญิงสาวหันหน้ามามองอย่างไม่พอใจ เธอได้แต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เดินมายกอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะอาหารแทน

"หึ! เชิดเข้าไป ก็แค่คุณหนูตกอับล่ะหว่า!"

"นี่เอ็งจะหุบปากได้ยังอีมะลิ พูดอยู่ได้" ป้าน้อย แม่บ้าน อีกคนหันมาต่อว่าอย่างไม่พอใจในคำพูดของมะลิ หล่อนไม่อยากยุ่งเรื่องของใคร เป็นแค่คนใช้ก็ควรทำงานของตัวเองก็พอไม่จำเป็น ต้องยุ่งเรื่องเจ้านาย

"โอ๊ยยย ป้า ก็มันอดไม่ได้นี่!"

"ยกอาหารไป ทำงานให้มากเหมือนปากหน่อย เดี๋ยวคุณ ๆ รอนาน"

ณัชชายกอาหารมาวางก่อนที่สองพ่อลูกจะลงมาห้องอาหาร เธอไม่แม้จะอยากสนใจ แต่พอจะเดินหนีไปเสียงเข้มของประมุข ของบ้านก็ดังขึ้นมา

"คืนนี้ไปดูแลลูกชายฉันด้วย ทำหน้าที่ที่ควรจะทำ รู้ใช่ไหม ณัชชา!"

"ทำไมถึงได้ดูถูกคนแบบนี้ค่ะ หนูไปทำอะไรให้ท่านเกลียดมากขนาดนั้นรึคะ?" ท่านดนัยไม่คิดว่าหญิงสาวรุ่นลูกจะกล้าถามแบบนี้ออกมา ใบหน้าที่ดูใสซื่อคงเป็นแค่เปลือกสินะ ปากคอเราะรายแบบนี้ คงไม่ธรรมดา

"มันเรื่องของฉัน อีกอย่างที่ฉันบอกมันคือหน้าที่ของเธอนะ หนี้สินไม่ใช่น้อย ๆ จะมาอยู่สุขสบาย ฝันไปรึเปล่า?"

"หนูจะพยายามหาเงินมาคืนท่านเอง ทุกอย่างจะได้จบ!"

"หึ! ถ้าง่ายขนาดนั้นพ่อเธอก็คงไม่จับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำ มาแทนหนูเอิงหรอก"

"หนูจะพยายามหามาคืนให้ได้!" หญิงสาวยังไม่ยอมหยุด เธอไม่ใช่คนอ่อนแออะไรขนาดนั้นถึงเวลาก็สู้เป็น

"อย่ามาตีฝีปากไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่กับพ่อฉันนะ!" ณพวัฒน์ ที่นั่งฟังอยู่นานก็ไม่ค่อยชอบใจมากนักที่หญิงสาวเถียงคำไม่ตกฟาก เขาไม่ชอบที่สุดก็คือผู้หญิงอวดเก่ง เก่งแต่ปากเขายิ่งไม่ชอบ

"ถ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนิสัยไม่น่าเคารพแบบนี้อย่าเป็นดีกว่า!"

'ถ้ายังทำตัวไม่โตแบบนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก!' จู่ ๆ ภาพซ้อนของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้นมา ทำให้ท่านดนัยชะงักไป พอเห็นทุกอย่างเงียบแบบนั้นณพวัฒน์ก็ตวัดสายตามามองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ ที่กล้าพูดแบบนี้