EP : 6 ถูกปล่อยให้ตากฝน

บทที่ 6 

"กรี๊ด!!" กรรไกรตัดเข้ายังปลายผมที่ถูกมือหนารวบไว้ ผมของเธอนั้นร่วงหล่นลงที่พื้นถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่ความรู้สึกของเหมยหลินเธอเสียใจและโกรธเขาที่กระทำต่อตัวเอง

"โกรธเหรอ...เจ็บเหรอ"

"เลว" ความรักที่เหมยหลินเคยมีให้เขาในตอนนี้เริ่มลดน้อยลง ความโกรธที่เข้ามาแทรกความเกลียดที่เริ่มเกิดขึ้นมือน้อยกำมัดเข้าหากันจ้องมองหน้าเขา

"ทำไมโกรธเหรอเอาสิจะทำอะไรก็เชิญ" ร่างใหญ่ทำท่าทีผายมือออกพร้อมกับกรรไกรที่ใช้ตัดผมเหมยหลินและอยู่ๆเหมยหลินเธอดีดตนเองลุกขึ้นพรวดและคว้ากรรไกรจากเฮียคิมมาทำท่าทีปกป้องตนเอง

"เอาสิจะแท-งก็แท-งเลย ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำชีวิตเธอในตอนนี้เหมือนหมาตัวหนึ่งที่มันจนตรอก แต่อย่าลืมนะว่าเธอไม่ใช่ตัวคนเดียวยังมีเด็กน้อยๆที่เอาไว้ให้กูทรมานเล่นอีกนะ ไม่สิยังมีผู้หญิงอีกคนนึงถ้ากูโทรไปสั่งให้เขาถอดเครื่องช่วยหายใจมันจะเกิดอะไรขึ้น" เขาทำท่าที่ควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตนเองเพื่อขู่ว่าจะโทรไปทางโรงพยาบาลให้ถอดเครื่องช่วยหายใจออกจากเพียงฟ้า

"อย่า~ฮื่อๆ" เขาพุ่งตัวเข้าหาเธอทันทีโดยที่ไม่กลัวกรรไกรนั้นทิ่มแท-งตนเองเพราะเขามั่นใจว่าเหมยหลินไม่กล้าทำเพราะเธอยังมีคนที่ตนเองนั้นรักอยู่ข้างหลังแล้วกลัวว่าพวกเขาจะเป็นอันตราย

มือน้อยปล่อยกรรไกรออกจากมือและร่วงหล่นลงพื้น เธอยอมให้เขากระทำต่อให้เธอจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตามสิ่งที่เธอพยายามบอกกับเขานั้นคือความว่างเปล่าแน่นอนที่เฮียคิมจะไม่เชื่อว่าน้องเค้กคือลูกของตนเอง 

"มานี่...ผู้หญิงแบบเธอมันสกปรกแค่แช่น้ำมันยังไม่พอ" เหมือนกับว่าท้องฟ้าเป็นใจส่งพายุและฝนมาช่วยเขากระทำต่อเธอร่างบางถูกมือหนาฉุดกระชากดึงออกมาหน้าบ้านและถูกเหวี่ยงลงที่สนามหญ้า 

"เปรี้ยง!! กรี๊ด!! ฮื่อๆ" 

มือน้อยผวายกขึ้นปิดหูของตนเองในแววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความกลัวเสียงพายุเสียงฟ้าที่กำลังผ่าลง และไม่นานนักเม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็พรำตกลงมาทันที

"ห้ามให้ใครช่วยผู้หญิงคนนี้" เฮียคิมรู้ว่าลูกน้องคนสนิทของตนเองนั้นใจอ่อนและเริ่มยุ่งกับเขาเพราะผู้หญิงคนนี้ เขาจึงกวาดสายตามองลูกน้องคนสนิทก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ทิ้งเธอนั่งตากฝนในพายุแรงๆ 

"ฮื่อๆ ทำไมเฮียคิมถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้ ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณที่สุด" เธอไม่คิดไม่ฝันว่าผู้ชายที่ตนเองนั้นรักและเฝ้ารอมาโดยตลอดจะกลายเป็นคนที่ใจร้ายกับเธอ

"อดทนนะครับไม่นานหรอกเชื่อผม" ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นพูดทิ้งท้าย 1 ประโยค ก่อนที่จะเดินตามเจ้านายของตนเองเข้าไปในบ้าน 

เสียงกรีดร้องของเหมยหลินนั้นร้องขึ้นทุกครั้งเมื่อฟ้าแลบ เธอเป็นคนคนหนึ่งที่กลัวพายุฝนฟ้าคะนองหัวใจของเธอเต้นถี่แทบจะขาดใจสิ่งเดียวที่ทำได้คือก้มหน้าลงที่หัวเข่าของตนเองและหลับตาไว้

ในความรู้สึกของผู้เป็นแม่นั้นเฝ้ารอที่จะกลับไปหาลูกและได้เจอหน้าลูกอีกครั้ง 

"มี๊จะต้องกลับไปหาหนูให้ได้" เหมยหลินเธอหนีออกไปไม่ได้ด้วยคำขู่ของเขา ถ้าตัวเองเพียงคนเดียวแน่นอนที่เธอจะไม่ทนอยู่ให้เขาทรมาน แต่นี่ยังมีเพียงฟ้าที่อยู่โรงพยาบาลของเขาและยังมีลูกสาวของตนเองที่เขาขู่ว่าจะทำร้าย 

เหมยหลินพยายามกอดตนเองเพื่อระบายความหนาว แต่แน่นอนด้วยเธอนั้นยังไม่หายป่วยยิ่งทำให้หนาวจับใจจนปากของเธอนั้นเปลี่ยนสีคล้ำ

"คุณครับ" ลูกน้องคนสนิทอดที่จะสงสารเหมยหลินไม่ไหวจึงรีบเอาร่มมากางให้เธอเพราะคิดว่าเจ้านายของตนเองนั้นน่าจะหลับไปแล้วเพราะเขาหายไปแต่จริงๆแล้วเฮียคิมยังคงจ้องมองเหมยหลินอยู่บนห้อง

เมื่อเฮียคิมเห็นว่าลูกน้องคนสนิทตนเองเข้าใกล้เหมยหลินโดยการกางร่มให้แน่นอนที่เขาจะรีบเดินลงมาจากห้องตนเองและโผล่มายังหน้าบ้าน

"กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งมึงไม่รู้เรื่องเหรอ! มึงพูดไม่เข้าใจหรือยังไง!" ร่มในมือของลูกน้องคนสนิทนั้นถูกดึงและเหวี่ยงลงพื้น

"แต่คุณเขาไม่ไหวแล้วนะครับนาย"

"เสือก!!" 

ลูกน้องคนสนิทก้มหน้าลงเมื่อถูกเจ้านายตะคอกใส่ 

"ทำเป็นสำออยโชว์ผู้ชายคนอื่น เธอนี่มันร่านไม่เลิกจริงๆมานี่ เดี๋ยวกูจะช่วยถ้ามันคันมากนัก" เขาสัมผัสได้หลังจากที่จับเข้าต้นแขนของเธอรับรู้ถึงไอร้อนของร่างบาง 

"ฮึ้ก" 

เอาผู้หญิงคนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าเพิ่งรีบตาeไปซะก่อนล่ะ เธอยังไม่ได้รับความเจ็บปวดที่กำลังจะเริ่มขึ้น"

แววตาคู่น้อยหันมองเขาก่อนที่จะเดินไปกับแม่บ้านแน่นอนที่เฮียคิมยังโกรธลูกน้องคนสนิทจึงเดินออกมาจัดการคือการตบหน้า

"ผัวะ!! คำสั่งของกูมันไม่มีความหมายใช่ไหม ห๊ะ!! หรือทำไมอยากได้เหรอ มึงก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือเมียกูยังเสือกมายุ่งวุ่นวายยังอยากทำงานกับกูอยู่ไหม" ลูกน้องคนสนิทได้เพียงแต่จับหน้าของตนเองและพยักหน้าเขายกมือไหว้พร้อมกับคำขอโทษ

"ขอโทษครับนายต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นแล้วผมสาบานได้" เขายอมรับความผิดและสาบานว่าตนเองจะไม่ช่วยเหลือเหมยหลินอีก

"ดีถ้ามีครั้งต่อไปกูก็ไม่เอามึงไว้เหมือนกัน"

"ครับ"