EP : 7 โดนกลั่นแกล้ง

บทที่ 7 

เฮียคิมให้แม่บ้านนั้นจัดห้องให้กับเหมยหลินคือห้องเก่าๆที่เก็บของออกมีเพียงพัดลมตัวน้อยๆเพียงตัวเดียวและผ้าห่มกับหมอนเท่านั้นในยามค่ำคืนตอนดึกที่เขาเองก็นอนไม่หลับในใจเริ่มกังวลกลัวว่าเหมยหลินจะเป็นอะไรจึงคว้าเสื้อคลุมและเดินลงมาด้านล่าง 

มีเพียงแต่ความเงียบภายในบ้าน เขาเดินมาทางด้านหลังตรงไปยังห้องของเหมยหลินและพยักหน้าให้กับลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่นั้นออกไปจากหน้าห้อง

เขาหยุดชะงักอยู่ตรงประตูห้องเธอเพราะได้ยินเสียงไอ 

ร่างใหญ่สะบัดหน้าไปมาและสูดลมหายใจเข้าก่อนที่จะเปิดประตูของเหมยหลินและภาพตรงหน้าของเขานั้นร่างบางขดตัวหนาวสั่นแล้วก็ไอด้วย

"เจอแค่นี้จะตาeแล้วเหรอ" เขาเดินขยับเข้ามาใกล้ๆเตียงของเธอและเอ่ยต่อว่าให้แต่ไม่มีคำตอบกลับหรือสายตาที่หันมองจึงนั่งลงด้านข้างแค่นั่งลงขาของเขาก็สัมผัสกับความร้อนที่ลำตัวของเธอโดยที่ไม่ต้องใช้มือแตะก็รู้ว่าเธอนั้นกำลังไข้ขึ้นสูง

"เหมยหลิน" มือหนาข้างขวาจับเข้ายังแขนของเธอและเอ่ยเรียก แต่เหมยหลินเหมือนกับคนที่ไม่รู้สติเธอกำลังอยู่ในพิษไข้ที่ขึ้นสูงจนตัวของเธอนั้นร้อนดั่งไฟ

เฮียคิมลุกขึ้นจากเตียงเดินออกมาจากห้องของเหมยหลินและกลับเข้าไปในบ้านเรียกแม่บ้านให้เตรียมของให้กับเขาโดยที่มียาลดไข้พร้อมกับผ้าชุบน้ำก่อนที่เขาจะเดินกลับมาหาเธอที่เดิม

"เหมยหลินกินยา" ยาลดไข้ 2 เม็ด ถูกยัดเข้าไปในปากของเธอก่อนที่เขานั้นจะจับพยุงตัวของเธอให้ชันขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับน้ำดื่มตามเข้าไป 

"แล้วทำไมกูจะต้องช่วยวะ!" ในขณะที่เขากำลังหยิบผ้าชุบน้ำเตรียมที่จะเช็ดตัวให้กับเธออยู่ๆความรู้สึกเกลียดมันก็ผุดขึ้นมาจนเขาหยุดชะงักไม่เช็ดตัวให้เธอ

"เธอยังตาeไม่ได้นะ เหมยหลินเพราะเธอยังต้องชดใช้กรรมที่เคยทำไว้" เขาตัดสินใจเช็ดตัวให้กับเธอเพราะกลัวว่าร่างบางนั้นจะเป็นอะไร เขายังต้องการให้เธอชดเรื่องในอดีต

"หนาวจัง หมวยอย่าไปไหนนะอยู่กับฉันนะกอดฉันก่อนอย่าเพิ่งไป" มือน้อยคว้าจับแขนของเขาดึงเข้าไปกอดในอ้อมอกของตนเองจนเขานั้นเสียหลักและล้มลงไปบนเตียงของเธอ แต่สิ่งที่เขาหยุดชะงักคือคำพูดของเหมยหลินที่เธอเอ่ยเรียกหมวย

"หมวยคือใคร" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันงงกับคำพูดของเหมยหลินและอยากรู้ว่าหมวยคือใคร 

"อย่าไปอย่าไป" เขายอมนอนลงด้านข้างของเธอโดยที่ไม่ขัดขืนร่างบางถูกโอบกอดและเดินเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอุ่น 

"ทำไมเธอถึงไม่รักฉัน" แววตาของเขานั้นจ้องมองเธอที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง คำพูดเบาๆที่เอ่ยออกมาจากปากเขาก่อนที่เขาจะประทับจูบลงยังหน้าผากของเธอ 

ร่างบางยังคงเพ้อเรียกชื่อหมวยซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเขาเริ่มสงสัยว่าชื่อหมวยคือใคร

ตัดมาตอนเช้า

เปลือกตาน้อยค่อยๆลืมขึ้นเธอมองรอบๆเป็นเพียงห้องเล็กๆเก่าๆ แต่เธอก็จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ว่าตนเองนั้นถูกแม่บ้านพาเข้ามานอนและในความรู้สึกเหมือนมีคนนอนกอดตัวเองทั้งคืน แต่พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเธอนอนอยู่บนเตียงเพียงแค่คนเดียว 

"ปั้ง!!" ร่างบางที่สะลึมสะลือจากการตื่นสะดุ้งเมื่อประตูนั้นถูกแรงกระแทกอัดเข้าไปจนเปิดออก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่ใครนอกจากผู้ชายใจร้ายที่เธอเคยรัก

"จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือยังไง...ฉันไม่ได้ให้เธอมาเป็นเจ้าหญิงอยู่ที่นี่ ออกมาทำแทนแม่บ้านทุกอย่างเพราะว่าฉันจะไม่จ้างแม่บ้านอยู่ที่นี่แล้ว" 

"โอเค...ฉันทำให้คุณได้แต่อย่าจับฉัน" แน่นอนที่เขาพุ่งตัวเข้าหาเธอและเตรียมที่จะจับต้นแขน เหมยหลินเจ็บจนเธอรู้ตัวเองและขยับหนีเธอรีบตกลงในคำสั่งที่เขาจะให้เธอทำงานบ้านแทนแม่บ้าน

"อย่าทำเป็นหวงเนื้อห่วงตัว...ผู้หญิงแบบเธอมันก็ให้ผู้ชายไปทั่วยังจะมีค่าอีกเหรอ"

เธอพยายามที่จะไม่ต่อว่าและเถียงเขาไม่อยากยืดเยื้อให้ตัวเองต้องเจ็บ 

"จะให้ฉันทำอะไรก่อน"

"เธอถามคำนี้จริงๆเหรออย่างนั้นแก้ผ้าออก" เขาเอ่ยคำสั่งให้เธอนั้นแก้ผ้าต่อหน้าเขา

"มองอะไรถ้ายังไม่รีบไปทำงานบ้าน เธอได้ทำหน้าที่อื่นแทนอย่างแน่นอนต่อให้เธอจะป่วยมันก็ไม่มีผลต่อการ..."

"โอเคค่ะ ฉันจะรีบไป" เหมยหลินก้มหน้าลงและรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นกลัวว่าเขาจะคุกคามทางเพศของตนเอง

สายตาคู่ร้ายยังคงจับจ้องมองเธอทุกวิถีก้าวแม้กระทั่งในตอนที่เธออยู่ในครัว เขาออกคำสั่งไปแล้วว่าอยากกินข้าวต้มเหมยหลินก็ทำหน้าที่จัดการต้มข้าวต้มให้กับเขาจนเสร็จและตักใส่ถ้วยเตรียมที่จะเสิร์ฟ 

"ถ้าจะทำช้าขนาดนั้นไม่ต้องทำ" เฮียคิมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาเอ่ยต่อว่าให้กับเธอในขณะที่เธอยกถ้วยข้าวต้มมาให้เขา

"แต่ฉันก็เร่งสุดแล้วนะ"

"เธอถ่วงเวลามากกว่า จริงๆมันต้องเร็วกว่านี้" ร่างบางที่ถือถ้วยข้าวต้มอยู่นั้นตกใจ เมื่อเขาลุกขึ้นแล้วปัดถ้วยข้าวต้มหล่นลงพื้นจนมันแตกกระจายและข้าวต้มกระเด็นโดนขาของเธอ

"เพร๊ง!!" 

"โอ้ยๆ" เหมยหลินขยับขาของตนเองหนีรีบใช้มือของตนเองก้มลงไปลูบข้าวต้มที่กระเด็นโดนขานั้นออก 

"ความร้อนมันจะทำให้เธอหายร่านได้ไหมก็ไม่ได้นี่" คำก็ร่านสองคำก็แพศยาต่อว่าให้กับเธอสารพัด แต่สิ่งเดียวที่เหมยหลินทำได้คือความเงียบและยอมให้เขากระทำต่อตัวเองเพื่อแลกกับความปลอดภัยของเพียงฟ้าและลูกสาว

"ไปตักมาใหม่" เขายังคงนั่งนิ่งและจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ว่างเปล่าในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความแค้นและความโกรธที่เขาพร้อมจะทำทุกอย่างให้เธอเจ็บปวด

"กูบอกให้ไปตักมาใหม่ยืนทำอะไรอยู่" เธอสะดุ้งก่อนที่จะปาดน้ำตาตนเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อตักข้าวต้มมาอีกถ้วย 

เมื่อข้าวต้มถึงโต๊ะและวางให้เขาตรงที่เหมยหลินจึงก้มเก็บถ้วยที่เขานั้นปัดข้าวต้มหล่นจนแตก

"โอ้ย" ก็เหมือนความโชคร้ายที่ซ้ำเติมเธออีกในขณะที่เก็บเศษถ้วยเหมยหลินเธอโดนเศษถ้วยที่มีความคมนั้นบาดมีเลือ-ดออกที่ปลายนิ้ว 

"ซุ่มซ่าม" เขาได้เพียงแต่มองเธอและตักข้าวต้มกินโดยที่ไม่สนใจว่าเหมยหลินจะเจ็บหรือว่าเลือ-ดออกมาก 

เสียงสะอื้นที่เกิดขึ้นเบาๆเธอพยายามเก็บเศษถ้วยข้าวจนหมดและรีบเดินกลับเข้ามาในครัว

"ฮื่อๆ" เหมยหลินคุกเข่าลงที่พื้นของในครัวอยู่ในช่วงมุมที่แอบตู้เย็น เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเธอร้องไห้ด้วยความคิดถึงอยากเจอดวงใจน้อยๆของตนเอง เธอไม่รู้เลยว่าลูกสาวของเธอจะอยู่ได้ไหมเพราะทั้งสองคนผูกพันกันมาก 

#อีบุ๊คมาได้ยางงง???