EP : 5 คำขู่

บทที่ 5 

เหมยหลินฝากลูกไว้กับอากรผู้ชายใจดีคนหนึ่งที่ช่วยเหลือเธอมาตลอดในวันที่เหมยหลินถูกลูกน้องของเฮียคิมจับมาวันนั้นเธอก็ไม่ได้กลับไปหาน้องเค้กลูกสาวตนเองและไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับอากรให้มาช่วย 

"เธอจะนั่งร้องไห้อีกนานไหม รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ!!!"

ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินน้ำเสียงตะคอกจากคนที่อยู่ด้านข้าง เขารำคาญในเสียงสะอื้นของเธอแต่ในเสียงสะอื้นนั้นซ่อนไปด้วยความเจ็บปวดที่ผู้เป็นแม่ไม่ได้เจอลูกและก็ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสได้เจอหรือเปล่า

"คนที่เคยแสนดีกับฉันเขาหายไปไหน ฮึ้ก เฮียคิมคนนั้นเขาไม่ใช่แบบนี้" ความเจ็บปวดที่จ้องมองหน้าเขาและผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ตนเองเคยรักและเฝ้ารอมาโดยตลอดแต่ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิด เขาเกลียดเธอโดยที่ไม่รู้เหตุผลจริงๆ

"กูคนนั้นมันตาeไปแล้วไงได้ยินไหมว่ากูคนนั้นมันตาeไปแล้ว มันถูกรถชนตาeไปแล้วไงวะ!! จะถามหามันเอาอะไรอีก หึ จะรื้อฟื้นความทรงจำอย่างนั้นเหรอความทรงจำเก่ามันเลวมากนะ" ใบหน้าน้อยส่ายไปมาพร้อมกับมือที่ยกขึ้นปาดน้ำตาตนเองบนแก้ม

"เฮียคิมเขาไม่ใช่แบบนี้ เขาแสนดีกับฉันทุกอย่าง ฮื่อๆ" 

"ผู้หญิงแพศยาแบบเธอไม่ต้องมาปั้นเรื่องหาวิธีโกหก เพื่อเอาตัวรอดหรอกเพราะยังไงชีวิตของเธอก็ต้องบำเรอปรนเปรอความสุขให้กับฉันจนกว่าจะหมดลมหายใจ แต่ถ้าเธอยังดื้อรั้นและพยายามหนีแน่นอนที่คนรอบข้างของเธอจะต้องเจ็บปวดหรือตาeแทนเธอ หรือว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นดีไหม" เธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา

"ได้โปรดอย่าทำอะไรลูกของฉัน ฮื่อๆ ฉันยอมทุกอย่างหรือจะฆ่-าฉัน ฉันก็ยอมแต่อย่าทำอะไรน้องเค้กได้ไหม" 

"แล้วถ้าฆ่-าผัวของเธอล่ะ?

"อากรไม่ใช่พ่อของลูกฉัน"

"หมายความว่ายังไง ฮ่าๆ แม่งโคตรน่าตลกเลยว่ะผู้หญิงแพศยาแบบเธอนี่มันร่านจริงๆขนาดคนที่อยู่ด้วยยังไม่ใช่พ่อของลูกและคิดดูว่าพ่อของลูกจะเป็นใครหรือว่าเป็นร้อยจนจำไม่ได้ ฉันล่ะสงสารผู้ชายที่เธออยู่ด้วยจังป่านนี้จะรู้ไหมนะ"

"พอสักที...อากรเขาเป็นคนที่ช่วยฉัน ช่วยเหลือฉันทุกอย่างและพ่อของลูกฉันก็คือคุณ" เหมยหลินพูดความจริงว่าน้องเค้กลูกสาวตนเองนั้นคือลูกของเฮียคิมแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ดูไม่เชื่อเธอพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น

"ฮ่าๆ โธ่เอ๊ยคิดจะหาคำแก้ตัวเลยให้กูเป็นพ่อของลูกคิดว่ากูจะสงสารและรับเด็กคนนั้นมาเป็นลูกเหรอฝันไปเถอะ คำโกหกคำแก้ตัวคำหลอกลวงเก็บไปใช้กับหมาเถอะ

"แล้ววันหนึ่งคุณจะเสียใจ"

"กูไม่มีวันเสียใจอะไรทั้งนั้นเพราะกูเสียใจมามากพอแล้วได้ยินไหม ว่ากูเสียใจมามากพอแล้วกูต้องเจ็บปวดแค่ไหนเพราะการกระทำของผู้หญิงร่านแพศยาแบบนี้ไงเป็นเพราะ..."

เขายกมือข้างขวาโดยที่แบมือออกทำท่าทีจะตบหน้าของเหมยหลินที่เธอก้มหน้าลงด้วยความกลัว แต่มือหนายังคงชะงักและยับยั้งอารมณ์ของตนเองไว้ได้จึงไม่ทำ

"เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่ที่เธอทำเอาไว้" รถตู้ขับเคลื่อนมาถึงบ้านแห่งหนึ่งซึ่งไกลจากกรุงเทพฯหลายโล 

หัวอกของคนเป็นแม่สิ่งเดียวที่นึกถึงคือลูกไม่รู้ว่าลูกของเธอนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง เธอได้เพียงแต่มองท้องฟ้าหลังจากที่ถึงบ้านหลังนี้ในใจภาวนาขอให้ลูกสาวตนเองนั้นปลอดภัยและมีความสุข

"ฮึ้ก~มี๊รักน้องเค้กนะลูก" เธอมีโอกาสได้ยืนมองดาวเพียงแค่เสี้ยววินาที คำพูดของเธอยังไม่ทันสิ้นสุดประโยคก็ต้องถูกจับและกระชากตามอารมณ์ของเขา

"คุณ!" ต่อให้มือน้อยพยายามปัดเพื่อปกป้องตนเองแต่ก็ไม่มีทางที่มือหนานั้นจะปล่อยออก เมื่อถึงกลางบ้านใหญ่เหมยหลินถูกเหวี่ยงลงที่พื้นเธอเสียหลักจึงล้มจนใบหน้านั้นกระแทกกับพื้น

"อย่ามาทำท่าทีอ่อนแออย่ามาทำให้ฉันสมเพช"

"เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้น" ยิ่งจ้องมองใบหน้าของเขาเธอก็ยิ่งเจ็บปวด ผู้ชายคนนี้เธอตั้งใจรอเขามาโดยตลอดต่อให้มีอุปสรรคหรือมีอะไรมาขัดขวางเหมยหลินยังคงเก็บความรักของเธอกับเขาเอาไว้

"ก็กูบอกแล้วไงว่ามันไม่มีวันหลุดพ้นนอกจากเธอจะตาe" ร่างใหญ่นั่งยองๆลงด้านข้างตะเบ็งน้ำเสียงใส่ใบหน้าน้อยว่าเธอนั้นไม่มีวันหลุดพ้นอย่างแน่นอนจนกว่าเธอจะตาeหนีเขา 

"ไม่! ฉันจะไม่มีวันตาeถ้าฉันตาeลูกของฉันจะอยู่กับใคร ทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้เขาเป็นสายเลือ-ดของคุณนะ ฮื่อๆ ฉันสาบานได้ฉัน..."

"พอกูไม่อยากฟังคำพูดหลอกลวงจากผู้หญิงแพศยา"

"ถ้ายังโง่ดักดานก็เก็บความแค้นความโกรธความเกลียดเอาไว้เพียงคนเดียวให้มันบ้าตาeไปเลย"

ดูเหมือนว่าเหมยหลินจะหมดความอดทนต่อให้เธอพยายามพูดความจริงแค่ไหน เขาก็ไม่ฟังประโยคสุดท้ายที่เธอตะเบ็งน้ำเสียงใส่เขานั้นแน่นอนที่เขาไม่พอใจ แววตาคู่นั้นจ้องมองเธอด้วยความโกรธก่อนที่จะจับแขนของเธอกระชากขึ้น

"ปากดีนักใช่ไหมเหมยหลินมาลองดูว่าเธอจะยังปากดีได้อยู่อีกไหม" 

"คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ" มือหนารวบเข้ายังผมของเธอก่อนที่จะส่งเสียงเรียกให้แม่บ้านนั้นเอากรรไกรมาให้ตนเองเพราะเขารู้ดีว่าเหมยหลินเป็นคนที่รักผมของตนเองมาก

"อย่าฮื่อๆ" แม่บ้านคนหนึ่งวิ่งมาพร้อมกับกรรไกรมาให้กับเขาได้ถือและผมของเธอนั้นอยู่ในระยะใกล้ชิดกรรไกรของเขามาก ใบหน้าน้อยส่ายไปมาพยายามดิ้นรนกลัวว่าเขาจะตัดผมของเธอออกจนหมด

"กลัวไม่สวยเหรอหรือว่ากลัวผัวทิ้งล่ะ แต่เอ้ะเป็นกรรไกรจะดีเหรอ ถ้าเป็นปัตตาเลี่ยนแล้วโกนออกน่าจะสะใจกว่านี้" ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวในการกระทำของเขาที่ทำกับเธอนั้นรุนแรงขึ้น

"ขอร้อง...อย่าทำนะ"

"กรี๊ด!!!!!"