EP : 4 ถูกพยาบาลทำร้าย

บทที่ 4 

 ในห้องพักฟื้นเต็มไปด้วยความร้อนมีเพียงพัดลมตัวเก่าๆที่ส่ายหน้าไปมา เหมยหลินเธอทนอยู่ในความลำบากและตกอยู่ในสภาพที่ซึมเศร้าคิดถึงแต่ลูกอยากกอดลูกอยากไปเจอเขา แต่เธอไม่สามารถหนีไปได้เพราะถูกคำขู่เอาไว้

"นอน!" ในขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียงและกอดเข่าร้องไห้อยู่ๆมีพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดตะคอกให้เธอนอนลง

"คุณพยาบาลคะฉันขอยืมโทรศัพท์คุณได้ไหม" 

"ไม่มีทำงานใครให้พกโทรศัพท์ นอนลงไปได้แล้วฉันไม่ได้มีหน้าที่มารักษาเธอแค่คนเดียว" เหมยหลินถูกพยาบาลคนนั้นผลักนอนลงไปกับเตียง ก่อนที่เขาจะวัดความดันด้วยความไม่พอใจและไม่อยากจะทำให้จึงใช้การกระทำรุนแรงต่อเหมยหลิน

"โอ้ย~คุณพยาบาลเบาๆสิคะ...คุณโดนสายน้ำเกลือของฉันหลุด" มือน้อยสะดุ้งหลังจากที่พยาบาลสาวคนนั้นทำรุนแรงต่อเธอโดยการกระชากสายน้ำเกลือจนหลุดและมีเลือ-ดออกมาเต็มหลังฝ่ามือ

"หลุดก็ปล่อยมันอยู่อย่างนั้นแหละ ถ้าไม่ปล่อยก็เสียบสายน้ำเกลือเข้าไปใหม่เองนะ" เธอหันหลังให้กับเหมยหลินและเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่สนใจสายน้ำเกลือที่หลุดและเลือ-ดที่เปรอะเปื้อนบนหลังมือ

"ทำไมฉันเจอแต่คนใจร้าย" มือน้อยกุมหลังมือของตนเองไว้" 

"มันเกิดอะไรขึ้น!" น้ำเสียงเข้มพร้อมกับสายตาที่จ้องมองมือของเหมยหลินเต็มไปด้วยเลือ-ดจึงเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น

"ฮึ๊ก!"

"กูถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเลือ-ดถึงเต็มมือแบบนี้" น้ำเสียงไม่พอใจพร้อมกับคำพูดที่ตะคอกใส่เหมยหลินและยังจับต้นแขนของเธอกระชากด้วย

"ก็คนของคุณไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณไม่ไปถามเขาล่ะคุณส่งให้เขามาทำร้ายฉันไม่ใช่เหรอ ฮื่อๆ" มือหนาปล่อยออกจากแขนบางและคว้าโทรศัพท์ของตนเองเปิดดูวีดีโอกล้องวงจรปิดในห้องนี้จึงรู้ว่าพยาบาลสาวคนนั้นทำร้ายเหมยหลิน

เขาเดินออกไปจากห้องทันที เมื่อได้ยินคำพูดของเหมยหลินว่าเขาส่งคนมาทำร้าย ใบหน้าโกรธและฝีเท้าที่ก้าวย่างเดินตรงมาหน้าเคาน์เตอร์ในโรงพยาบาลซึ่งเดินออกห่างมาจากห้องที่เหมยหลินอยู่ไกลพอสมควร

"ปั้ง!!" ฝ่ามือหนาทุบลงที่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยความโกรธแววตาของเขาที่จ้องมองพยาบาลหน้าเคาน์เตอร์เต็มไปด้วยแววตาที่น่ากลัวจนพวกเขาไม่กล้าที่จะสบตา

"คนไหนเข้าไปวัดความดันเมียกู!!!!"

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับท่าน" ผู้อำนวยการที่นี่รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับก้มหน้าลงและเอ่ยถามเฮียคิมเจ้าของโรงพยาบาล

"พยาบาลคนไหนเข้าไปวัดความดันในห้องพักฟื้นเบอร์ 08 ด้านหลัง"

"ดิฉันเองค่ะ" ร่างบางก้าวเท้าย่างออกมาและก้มหน้าลงยอมรับความผิดที่ตนเองนั้นทำไว้สายตาอำมหิตหันกลับไปมองด้วยความไม่พอใจ

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับท่าน"

"ถ้าเป็นพยาบาลและทำแบบนี้ควรออกไปเลี้ยงควาย ไม่ว่าจะโกรธหรือเกลียดหรือความผิดอะไรก็ช่างจำเอาไว้ว่าคนไข้เปรียบดั่งพระเจ้าไม่ใช่เอาเงินเขาและทำกับเขาไม่ดี" 

"ดิฉันขอโทษค่ะ" 

"ขอโทษแล้วมันกลับคืนมาได้หรือเปล่าเลือ-ดที่ไหลอยู่บนฝ่ามือของเมียกูมันสามารถกลับเข้าไปได้ไหม" 

"ท่านครับ...ผมขอโทษแทนพยาบาลด้วย"

"คำขอโทษมันลบล้างความผิดได้อย่างนั้นหรอก ใช่มันอาจจะดีขึ้นเพราะว่าคำขอโทษแต่แน่นอนที่คนถูกกระทำจะเจ็บ"

"ดิฉันจะไปขอโทษคุณผู้หญิงในห้องค่ะ"

"ก็ไปสิ" พยาบาลสาวสะดุ้งเธอก้มหน้าลงและรีบวิ่งตรงมาที่ห้องของเหมยหลินโดยที่มีผู้อำนวยการและเฮียคิมเจ้าของโรงพยาบาลเดินมาด้วย เมื่อถึงหน้าห้องพยาบาลสาวคุกเข่าลงพร้อมกับยกมือไหว้เหมยหลินที่นั่งมอง

"ดิฉันขอโทษในการกระทำเมื่อสักครู่ ฮึ้ก อย่าไล่ดิฉันออกเลยนะคะ" เฮียคิมยืนกอดอกเดินแทรกพยาบาลสาวคนนั้นมาหาเหมยหลิน

"ฉันยกหน้าที่นี้ให้เธอจัดการแล้วแต่ว่าเธอจะให้มันออกไปแบบธรรมดาและสามารถสมัครงานที่อื่นได้หรือว่าเธอจะให้มันออกโดยที่ไม่สามารถสมัครงานที่อื่นได้??"

"ฮื่อๆคุณผู้หญิงคะ...ดิฉันขอโทษจริงๆให้ดิฉันทำอะไรก็ได้ ให้ดิฉันกราบเท้าก็ได้แต่อย่าให้ดิฉันหางานไม่ได้นะคะ ดิฉันยังมีลูกต้องเลี้ยง"

"ฉันไม่ติดใจอะไรค่ะ...ให้เขาทำงานที่นี่ต่อ" พยาบาลสาวคนนั้นรีบก้มลงกราบที่พื้นทันทีด้วยความดีใจพร้อมกับผู้อำนวยการที่ทำท่าทีโล่งอก

"แต่กูไม่อนุญาต"

น้ำเสียงเข้มกับเปล่งเสียงออกมาว่าไม่อนุญาตให้พยาบาลสาวใจร้ายคนนั้นทำงานต่อที่นี่

"ท่านครับผมขอร้องนะครับให้เธอทำงานต่อที่นี่เธออาจจะหงุดหงิดกับทางบ้านมาเพราะลูกของเธอดื้อมาก ถ้าเธอออกจากการเป็นพยาบาลไม่มีงานทำแน่นอนที่ลูกของเธอจะต้องอดตาeเพราะไม่มีใครเลี้ยง"

น้ำเสียงของผู้อำนวยการนั้นขอร้องเฮียคิมเจ้าของโรงพยาบาล ขอให้อย่าไล่พยาบาลสาวคนนี้ออก

"กูไม่สนหรอกว่าจะหงุดหงิดจากทางไหนมาแต่ทำงานคือทำงาน ถ้ายังเอาเรื่องที่บ้านมาปนกับการทำงานก็ไม่ต้องมาทำงานไปอยู่ที่บ้าน!!" 

"ไปเถอะ...ฉันไม่เอาเรื่องคุณพาพยาบาลคนนี้ออกไป" แน่นอนที่เฮียคิมถูกหักหน้าจากเหมยหลินเธอสงสารพยาบาลสาวคนนั้นที่หาเลี้ยงลูกเพียงคนเดียว 

"ดูถ้าเธอจะเป็นคนใจดีนะ พวกมันคงมองเธอไม่ออกหรอก แต่กูมองออกผู้หญิงแพศยาแบบเธอมันดีแต่เปลือกนอกเท่านั้น"

หลังจากผู้อำนวยการพาพยาบาลสาวคนนั้นออกไป เฮียคิมหันมาต่อว่าให้กับเหมยหลินจนดวงตาของเธอนั้นน้ำตาคลอ

"ผู้ชายที่แสนดีคนนั้นเขาไปไหนแล้วคะ" เมื่อเธอเอ่ยถามถึงเฮียคิมเมื่อก่อนนี้เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่เคยต่อว่าหรือตะคอกให้กับเหมยหลินเลย

"มันตาeไปแล้วไง!! อยากรู้ใช่ไหมว่ามันเป็นอะไรตาeไม่สิไม่ควรถามคำนี้กับเธอเพราะเธอรู้ดีว่ามันเป็นอะไรถึงตาe" เหมยหลินส่ายหน้าไปมาเธอไม่เข้าใจความหมายของเฮียคิม

"โอ้ยเหมยเจ็บ" ต้นแขนน้อยถูกมือหนาจับแล้วกระชากจนเธอต้องลงจากเตียง

"เจ็บแค่นี้ไม่ตาeหรอกกลับบ้านไม่ต้องอยู่มันละที่โรงพยาบาลอาการของเธอก็ยังดีอยู่นี่"

"ฮึ๊ก~ฉันอยากเจอลูก" ดวงตาคู่น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มไปด้วยความน่าสงสาร เธอเอ่ยขอกับเขาว่าอยากเจอลูก

     "ไร้สาระ" ในแววตาที่อ้อนวอนกับคำขอจากเขาเป็นเพียงการไร้สาระสำหรับเขาเท่านั้น