EP : 3 แก้แค้น

บทที่ 3 

เฮียคิมกลับมาที่บ้านของตนเองในสภาพที่เหนื่อยล้า เมื่อมาถึงกำลังจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องแต่ต้องหยุดชะงักเพราะแม่ของเขานั้นเดินมาทักลูกชายของตนเองที่กลับบ้านมาในยามดึก

"ทำไมถึงกลับบ้านมาในตอนนี้แล้วทำไมสภาพ??"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"มือไปโดนอะไรมา เฮียคิมทำไมถึง" 

"มี๊~ฮื่อๆ" ร่างใหญ่โอบกอดร่างบางผู้เป็นแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทำเหมือนกับเด็กน้อยทั้งๆที่ตนเองนั้นโตเป็นหนุ่มและแข็งแกร่งมาก

"เกิดอะไรขึ้น"

"ไม่มีอะไรครับผมขอตัวไปนอนก่อนนะ" เขาปล่อยออกจากแม่ตนเองและเดินขึ้นมาบนห้อง 

"โถ่เว้ยย!!!" 

ในความรู้สึกของเขานั้นเริ่มสงสารเหมยหลินเพราะการกระทำของตนเอง แต่เมื่อสายตาของเขาหันไปมองรูปภาพที่อยู่หัวเตียงเขาจึงปาดน้ำตาตนเองภาพนั้นคือภาพในตอนที่เขานั่งรถเข็นหลังจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น

"มึงจะไปสงสารผู้หญิงคนนั้นทำไมตาeไปซะได้ก็ยิ่งดี เธอไม่ใช่เหรอที่ทำให้มึงพิการ" มือหนาจับรูปภาพนั้นขึ้นมาดูและพร่ำพูดกับรูปภาพเพียงแค่คนเดียวความโกรธและความเกลียดพลุ่งพล่านขึ้นในตัวของเขา 

..เช้า..

เขาไม่สนใจว่าอาการของเธอจะเป็นยังไงแต่พอตกตอนเช้าเฮียคิมรีบตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

"นายครับ"

"ตาeหรือยัง" ลูกน้องคนสนิทส่ายหน้าไปมาเมื่อเจ้านายของเขาเอ่ยถามถึงเหมยหลินว่าตาeหรือยัง

"ในตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ"

"สวัสดีครับท่าน" โรงพยาบาลนี้คือของเฮียคิม เมื่อผู้บริหารเห็นว่าเจ้าของโรงพยาบาลมาที่นี่เขาจึงรีบมาพร้อมกับสวัสดี

"โรงพยาบาลของเรามีห้องเก่าๆที่ไม่มีแอร์ไหม???"

"มีครับท่าน"

เขาเผยรอยยิ้มในความร้ายกาจของตนเองและสั่งให้ลูกน้องคนสนิทบอกกับหมอพาเหมยหลินไปพักฟื้นที่ห้องนั้น 

ร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ด้านข้างเป็นสายน้ำเกลือที่ค่อยๆไหลทีละหยดๆ

"มึงไปจัดการอะไรให้กูหน่อย" เฮียคิมยืนกอดอกมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าของเขาก่อนที่จะหันหน้าไปหาลูกน้องคนสนิทและเอ่ยให้ลูกน้องคนสนิทไปจัดการอะไรบางอย่าง หลังจากที่ลูกน้องคนสนิทออกไปแล้วเฮียคิมจึงเดินขยับเข้ามาใกล้ๆเตียงใกล้ๆใบหน้าที่หมองคล้ำและซีดเซียว

"ผู้หญิงแบบเธอมันก็ต้องเจอคนเลวๆแบบฉันนี่แหละมันถึงจะสาสม" เขาจ้องมองใบหน้าน้อยในระยะใกล้ชิดและเอ่ยพูดในขณะที่เธอนั้นยังไม่ตื่น เมื่อสายตาของเขามองเห็นมือน้อยกำลังขยับจึงถอยตัวออกมาและยืนกอดอกมองนิ่งๆ

เปลือกตาน้อยค่อยๆลืมขึ้นสัมผัสแรกที่เธอรู้สึกตัวคือความเจ็บปวดบนเรือนร่างของตนเอง 

"เค้กลูก" เหมยหลินเอ่ยชื่อเรียกลูกสาวของตนเองเมื่อตื่นจากฝันร้าย 

"ตื่นมาก็ควรครางหาลูก หึ ไม่เรียกชื่อผัวเธอออกมาด้วยล่ะ" สายตาของเหมยหลินที่หันมองเฮียคิมนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาจึงก้าวฝีเท้าขยับเข้าไปหาเธอ

"เจ็บเหรอ" มือหนาจับแล้วบีบเข้ายังต้นแขนบางก่อนที่จะเอ่ยถามถึงความเจ็บ ต่อให้เธอพยายามที่จะดึงมือของเขาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ฮึ๊ก"

"ฉันมีอะไรให้เธอด้วยน้าเหมยหลิน....เธอดูนี่สิ" โทรศัพท์ราคาแพงที่อยู่ในมือของเฮียคิมนั้นถูกเปิดภาพวีดีโอหนึ่งที่มีเหตุการณ์ไฟไหม้ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง

"ฮื่อๆ ทำไมคุณทำแบบนี้...นี่มันของของฉัน" น้ำตาที่ไหล่พรากออกมาจากดวงตาเมื่อรู้ว่าเขานั้นทำลายธุรกิจของตนเอง 

"ฮ่าๆ นี่เพิ่งแค่เริ่มต้นเหมยหลินแน่นอนที่เธอมีธุรกิจอะไรฉันสามารถเผาของเธอให้ยับเยิน"

"แล้วคุณต้องการอะไรจากตัวของฉัน...คุณต้องการอะไรที่คุณทำฉันนี่ มันยังไม่สายแก่ใจอีกเหรอทำไมคุณถึงไม่ฟังเหตุผล..."

"กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้นผู้หญิงแพศยาแบบเธอมันก็หาเรื่องแก้ตัวร้อยเล่ห์มารยาแถสารพัด" เหมยหลินไม่มีโอกาสที่จะได้พูดเพราะเขาไม่รับฟังและยิ่งเขาตะคอกตะเบ็งเสียงใส่นั้นความโกรธของเขายิ่งพลุ่งพล่านจนเขย่าตัวของเธอรุนแรง

"ฮื่อๆได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย"

"ไม่มีสิทธิ์มาขอร้องอะไรกูทั้งนั้น จำเอาไว้ว่าเธอต้องเป็นทาสที่กูมาทวงคืน" 

"ฮื่อๆ" 

"ไม่ใช่แค่ธุรกิจนะที่กูจะเผาแน่นอนคนที่เธอรักอาจจะโดนเผาไปด้วยก็ได้"

"อย่านะ~ฮื่อๆ" 

"ว่าก็ว่าลูกสาวของเธอมันก็น่ารักดีนะ แต่ถ้าอยู่ๆมันถูกไฟคลอกตาeเหมือนกับปั๊มน้ำมันที่โดนเผาจะเป็นยังไงน๊า"

ดวงตาคู่น้อยเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอรีบยกมือพนมไหว้เขาและขอร้อง

"ฉันยอมแล้วยอมทุกอย่างจริงๆคุณจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่ขอร้องอย่าทำลูกสาวของฉันได้ไหม ฮื่อๆ อย่าทำเขาได้ไหมฉันขอร้อง" 

"ก็ได้กูจะไม่ทำก็ได้แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" ความร้ายกาจของเขาที่กำลังยื่นข้อเสนอให้กับเธอได้อยู่เป็นทาสปรนนิบัติตนเอง เพื่อแลกเปลี่ยนกับความปลอดภัยของลูกสาวเหมยหลินจึงยอมทำตามข้อตกลง 

"ค่ะ"

"ก็ดีพูดง่ายๆแบบนี้ก็ดีแล้วจำเอาไว้ตราบใดที่เธอหนีหรือว่าเธอหาคนมาช่วยแน่นอนไอ้ลูกสาวของเธอจะต้องมาชดใช้แทนเธอ"

"ฮื่อๆ" 

"อ๋อ~เอิ่ม ยังไม่หมดนะ...ยังไม่หมดที่เธอจะต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดอีกไม่ใช่แค่ธุรกิจของเธอที่ถูกไฟไหม้แต่มันยังมีคนบางคนที่อยู่ในความเกลียดของฉันด้วย" 

เขาใช้หัวแม่มือนั้นสัมผัสเลื่อนคลิปวีดีโออีกอันและเปิดให้เธอดู

"เพียงฟ้าฮื่อๆ คุณทำอะไรเขา" เพียงฟ้าลูกพี่ลูกน้องที่คอยช่วยเหลือเหมยหลินมาตั้งแต่เด็กๆเธออยู่บนเตียงนอนโดยที่สภาพของเธอนั้นถูกเครื่องช่วยหายใจหลายๆอย่างรุมติดเต็มตัว

"จุ๊ๆ No No No ฉันไม่ได้ทำแต่ฉันจะทำโดยการไม่รักษาคนที่เธอรักและปล่อยให้มันตาe"

"อย่านะ...อย่าทำอะไรเพียงฟ้าฮื่อๆ ได้โปรดนะคะอย่าทำอะไรเขา ฉันยอมคุณทุกอย่างยอมแล้วจริงๆ" 

"ชอบจังเลยว่ะเวลาเห็นคนที่เกลียดร้องไห้ฟูมฟายมันสะใจ ฮ่าๆ"

เขาหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจบนความเสียใจของเหมยหลิน เขาใช้คำขู่และใช้บารมีของตนเองเผาธุรกิจของเหมยหลินไป 1 อย่าง 

"ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้ ฮื่อๆ"

"ก็เธอมันเป็นผู้หญิงแพศยาไง มักมากไม่รู้จักพอร่านไปทั่วสมแล้วแหละที่เจอแบบนี้ จำเอาไว้ว่าเธอต้องรับความเจ็บปวดนี้อีกนานเธอจะไม่มีวันหลุดพ้น"

#ต้าวคนเลวววว