EP : 2 ทาสบำเรอ NC++++

บทที่ 2 

 หลังจากเวลาผ่านไปเกือบ 4 ชั่วโมง นักดนตรีและพนักงานกลับออกไปหมดมีเพียงแต่ลูกน้องที่ยังคงยืนคุมความปลอดภัยให้กับเขา ส่วนร่างบางยังคงอยู่ในน้ำโดยมีผ้าห่มปกคลุมร่างกายตนเองและผ้าห่มน้ำหนักมากแต่เธอไม่สามารถทิ้งผ้าห่มออกเพราะกลัวว่าตนเองจะโป๊ให้กับลูกน้องเขาเห็น ความเสียใจและความเจ็บปวดเป็นเพียงเสียงสะอื้น 

ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างเมื่อคนใจร้ายเดินมาอยู่ตรงหน้าของเธอ

"เหมยอยากกลับบ้าน" น้ำเสียงสั่นสะท้านจากร่างบางเอ่ยขอว่าตนเองนั้นอยากกลับบ้าน

ใบหน้าหล่อเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และความร้ายกาจออกมาเขานั่งยองๆลงใกล้ๆระยะขอบสระ 

"เธอยังคิดอยู่เหรอว่า...เธอจะมีโอกาสได้กลับไปหาลูกกับผัวเธอเหมยหลิน เธอจำเอาไว้ว่านับตั้งแต่นี้ไปเธอต้องชดใช้ให้กับฉันและเธอจะไม่มีวันได้กลับไปเจอพวกเขา" เหมยหลินส่ายหน้าไปมา

"เอาตัวขึ้นมา" ชายชุดดำต้องโดดลงน้ำเพื่อที่จะเอาตัวของเหมยหลินนั้นขึ้นมา มือน้อยยังคงดึงผ้าห่มของตนเองเอาไว้กลัวว่าจะหลุดออก 

"ไปให้หมดถ้ากูไม่เรียกไม่ต้องขึ้นมาบนนี้" สายตาพิฆาตกวาดมองลูกน้องทุกคนและไล่ลงจากดาดฟ้า 

"หนาวไหม" ร่างบางนั่งอยู่ตรงพื้นเธอพยักหน้าได้เพียงเสี้ยววินาที มือหนาของเขานั้นจับผ้าห่มกระชากออกจนเหลือแต่เรือนร่างที่เปลือยเปล่ามือน้อยจึงรีบยกมือปิดหน้าอกของตนเอง

"ฮื่อๆ~อย่า" มือหนาคว้าจับเข้ายังข้อแขนของเธอทั้งสองข้างผลักเธอนอนลงไปกับพื้นอยู่บนผ้าห่มพร้อมกับขึ้นคร่อมเอาไว้

สายตาของเขาที่จ้องมองเรือนร่างของเธอนั้นเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ยิ่งเขาได้สัมผัสผิวบางที่เนียนนุ่มอารมณ์ของเขายิ่งพลุ่งพล่านและอยากจะปลดปล่อยกับเธอ

"หุ่นเธอนี่มันยั่วจริงๆเหมยหลินไม่แปลกที่ฉันหลงในหุ่นเธอเมื่อก่อนนี้" สิ้นสุดคำพูดของตนเองใบหน้าหล่อซุกไซ้เข้ายังซอกคอของเธอดูดดื่มแรงๆมือนั้นกอดเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับจนกระทั่งริมฝีปากที่ร้อนผ่าวจูบมาถึงเนินอกเด้งนูนตรงหน้าเขา

"โอ้ย" เหมยหลินถูกกระทำด้วยความเจ็บปวดและเรี่ยวแรงของเธอนั้นอ่อนล้าจนเธอไม่มีแรงที่จะขัดขืนเขา มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลรินและเสียงร้องโอดโอยที่เขานั้นไม่สนใจในความเจ็บปวดของเธอแม้แต่นิดเดียว

ชุดคลุมที่ห่อหุ้มร่างใหญ่ถูกเหวี่ยงออกจากร่างกายเผยให้เห็นชายหนุ่มที่เปลือยเปล่าและเอ็นร้อนที่ชูชัน 

มือหนาปล่อยออกจากข้อมือของเธอเพราะรู้ว่าฝั่งตรงข้ามนั้นไม่ขัดขืนจึงรวบจับเข้ายังเนินอกทั้งสองบีบขยำจนมันแทบจะแตกส่วนปากก็ยังคงเล่นสัมผัสกับยอดอวบๆอิ่มสีชมพูไม่หยุดหย่อนขาของเขาสอดชันขาของเธอให้ขึ้นและถ่างออก 

"จำเอาไว้นะเหมยหลินเธอต้องเป็นทาสบำเรอให้ฉันจนกว่าเธอจะตาe" สายตาริบหรี่ที่จ้องมองคนบนเรือนร่างของตนเองแทบจะมองไม่เห็น ใบหน้าน้อยซีดเซียวเหนื่อยล้าจากความหนาวสั่นสะท้านที่อยู่ในน้ำนานหลายชั่วโมง

"โอ้ย~ซี๊ดส์" เอ็นร้อนถูกสอดเข้ายังช่องสวาทช้าๆเขาค่อยๆดันเอวตนเองเนิบๆ ใบหน้าหล่อเงยขึ้นด้วยความเสีeวซ่านที่พลุ่งพล่านในตนเอง ส่วนร่างบางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเธอได้เพียงแต่นอนพลีกายให้เขากระทำโดยที่ไม่ขัดขืน

เอ็นร้อนกระแทกเข้ายังช่องสวาทซ้ำแล้วซ้ำอีก กลีบบางเต็มไปด้วยรอยช้ำและน้ำหล่อลื่นที่ไหลเยิ้มออกมา 

ร่างบางถูกจับพลิกด้วยความอ่อนแรงเธอไม่สามารถคุกเข่าให้เขากระทำได้และแน่นอนที่เขาโมโหจึงดึงแขนของเธอไขว้หลังเอาไว้ สอดเอ็นร้อนเข้าจากทางด้านหลังกระแทกเอวสวนในท่าที่เธอนอนคว่ำ 

"ฮื่อ~ฉันเจ็บ" 

"อ๊าส์" ฝ่ามือหนาฟาดลงเข้ายังแก้มก้นของเธอกระแทกเอวสวนไปด้วย

เสียงร้องไห้ของร่างบางและดังขึ้นเรื่อยๆและแน่นอนยิ่งเป็นเสียงร้องไห้ เขายิ่งชอบและกระทำรุนแรงต่อเธอเพิ่มขึ้น 

เขาจับเธอพลิกอยู่ในท่าตะแคงอีกครั้งและจับขาน้อยพาดบ่าเอาไว้ เอ็นร้อนที่มีขนาดใหญ่และยาวกระแทกเข้าช่องสวาทที่คับแคบจนมันแดงก่ำ 

"อ๊ะ~อื้ม" 

"ฮื่อๆ" เขารู้สึกว่าตนเองต้องการปลดปล่อยจึงถอดเอ็นร้อนออกมาจากช่องสวาทของเธอและรีบมานั่งด้านหน้าของเหมยหลินแน่นอนที่เขาจะจับใบหน้าของเธอหันมาและใช้เอ็นร้อนสอดเข้ายังปากเพื่อปลดปล่อย

"แคร๊กๆๆ" ร่างบางหายใจหืดหอบสำลักน้ำกามที่พุ่งกระฉอกเข้าปากของเธอพยายามปัดและดันเขาออกแต่เอ็นร้อนที่มีขนาดใหญ่นั้นแข็งแรงกว่า

"หึ! กินเข้าไปกินเข้าไปเยอะๆ" เขาถอดเอ็นร้อนออกจากปากของเธอและยืนขึ้นจ้องมองร่างบางที่กำลังสำลักน้ำกามตนเอง

"มานี่เหมยหลิน" แขนน้อยถูกจับเข้ายังต้นแขนถูกดึงกระชากให้ลุกขึ้น แต่เธอนั้นไม่ไหวเรี่ยวแรงของเธออ่อนล้าจนยืนไม่อยู่ 

"พรึ่บ!!!"  

"เธอไม่ต้องมาแกล้งเป็นลมเหมยหลินผู้หญิงแพศยาแบบเธอมันร้อยเล่ห์มารยาตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้" เขาเขย่าตัวของเธอทำเหมือนกับว่าร่างบางนั้นไม่ใช่คนการกระทำรุนแรงของเขาที่กำลังใส่อารมณ์จึงเหวี่ยงเธอลงไปในสระเพราะคิดว่าเหมยหลินแกล้ง

ร่างบางที่หมดสติถูกเหวี่ยงลงไปในน้ำแน่นอนที่เธอจะดิ่งลงไปก้นสระทันที

"Iหี้ยเป็นลมจริงๆเหรอวะ" สายตาของเฮียคิมจ้องมองแล้วว่าเธอนั้นเป็นลมจริงๆเพราะไม่มีทีท่าจะกระดิกหรือต่อสู้ในการลงน้ำเลยจึงกระโดดลงไปคว้าตัวของเหมยหลินขึ้น 

"เหมยหลินๆๆ ตื่นสิไหมหลิน" มือหนาจับเข้ายังใบหน้าน้อยเขย่าให้ตื่น

"อ่อนแอเหลือเกินนะ" เขาถอดลมหายใจและส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะพยุงเธอขึ้นจากสระน้ำและอุ้มเธอเข้ามาในห้อง 

"เหมยหลิน!!"

ร่างกายของเหมยหลินร้อนดั่งไฟเขารีบสวมใส่ชุดคลุมให้กับเธอ พร้อมกับโอบอุ้มในท่าเจ้าสาวเปิดห้องออกมาและลงลิฟต์เพื่อที่จะพาเธอไปโรงพยาบาล

เขานำตัวของเธอส่งโรงพยาบาลตนเองที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดนี้มากและอาการของเหมยหลินค่อนข้างหนักหลังจากที่เข้าห้องฉุกเฉิน เขาได้เพียงแต่นั่งกุมมืออยู่หน้าห้องแววตาแดงก่ำแต่ไม่ได้ร้องไห้

"นายครับ"

"มึงไม่ต้องพูดกูรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผู้หญิงคนนั้นเคยทำอะไรกับกูเอาไว้มึงก็รู้" ลูกน้องคนสนิทก้มหน้าลงไม่กล้าที่จะเอ่ยพูดตอบเจ้านายที่กำลังอารมณ์ดุเดือด

"เฝ้าไว้ให้ดีถ้าเหมยหลินหายไปกูเอามึงตาeแน่!" 

"ครับ" เฮียคิมเดินออกมาจากหน้าห้องฉุกเฉินตรงไปที่ห้องน้ำของโรงพยาบาลเมื่อเขาเข้ามายังอ่างล้างหน้าที่มีกระจกบานใหญ่ เขาจ้องมองตนเองด้วยแววตาที่แดงก่ำและแล้วหยดน้ำตานั้นก็ไหลรินออกมา 

"โถ่เว้ย!! 

มือหนาข้างขวากำหมัดและต่อยเข้ายังผนังห้องน้ำไม่สนใจใครที่อยู่ด้านใน

"ผวะๆๆ โถ่เว้ย!

!!!"  

"กูต้องเกลียดเธอไง...กูต้องเกลียด"