Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 4 ขอแต่งงาน
บทที่ 4 ขอแต่งงาน
“คะ...คุณว่ายังไงนะคะ”
พิมพ์พธูเอ่ยถามทันทีพลางมองเขาอย่างตกใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีแผนอะไรก็ตาม แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาสมหวังแน่ ๆ
“คิดว่าคุณคงไม่เคยรู้ แต่ผมกับพิมพ์...เราเคยคบกันสมัยเรียนมหาลัยครับ และผมยังรักเธออยู่ พอรู้ว่าเธอลำบากก็เลยอยากช่วยและฉวยโอกาสนี้ทำคะแนนให้เธอกลับมารักผมอีกครั้ง”
สหรัฐปั้นหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงเรื่องราวความหลังให้แก่ผู้เป็นพ่อของหญิงสาวฟัง และส่งสายตาเว้าวอนให้ชายสูงวัยตรงหน้ารับปากรับคำ
“จริงเหรอครับ”
ผู้เป็นพ่อตกใจไม่น้อยกับความจริงเรื่องนี้ แต่เมื่อไม่มีคำปฏิเสธจากบุตรสาวเขาจึงมั่นใจว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นจริงทุกประการ พศินครุ่นคิดอย่างหนักด้วยไม่ว่าจะมองมุมไหน สหรัฐก็ถือเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมและมีทุกอย่างให้พิมพ์พธูได้โดยที่หล่อนไม่ต้องทนกัดก้อนเกลือกิน อยู่อย่างลำบากเหมือนตอนอยู่กับพ่อแบบเขา
“ลองคิดดูนะครับ ผมจะปลดหนี้ทั้งหมดและจะฝากงานให้คุณทำบนฝั่งด้วย ที่สำคัญ...พิมพ์จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม ไม่มีนักเลงหรือพวกทวงหนี้ที่ไหนกล้ามาแตะต้องเธอแน่”
“ไม่นะจ๊ะพ่อ หนูไม่เป็นไรเลย พ่ออย่านะ”
หล่อนจับแขนบิดาแล้วอ้อนวอน เธอยอมลำบากแต่จะไม่ขอเลือกสบายด้วยวิธีนี้แน่ อีกอย่าง...สายตาของสหรัฐที่จับจ้องมามันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“แต่ที่คุณเขาพูดมามันก็ถูกนะลูก ที่ผ่านมาพวกเราหนีกันมาตลอด พ่อไม่อยากหนีอีกแล้ว”
“พ่อ...”
“คุณพศินคิดถูกแล้วครับ สำหรับคนเป็นพ่อ...จะมีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของลูกสาวล่ะ”
คำพูดเหมือนจะเข้าใจและเห็นใจ หากแต่แววตาของเขาที่มองเธออยู่ในตอนนี้ราวกับมัจจุราชเสียมากกว่า รอยยิ้มของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความมาดร้ายจนหล่อนรับรู้ได้จากก้นบึ้งของหัวใจ
“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ พิมพ์...อย่างไรเสียก็คนเคยคบกัน ซ้ำเขาก็ยังรักลูกอยู่ พ่อไม่รู้หรอกนะว่าเคยเลิกกันด้วยเหตุผลอะไร แต่พ่อคิดว่าลูกควรให้โอกาสเขานะ”
“ไม่จ้ะ หนูไม่แต่ง ยังไงหนูก็ไม่แต่ง!”
หญิงสาวขัดคำสั่งบิดาเป็นครั้งแรกก่อนจะลุกวิ่งออกไปนอกบ้าน ผู้เป็นพ่อตั้งท่าจะวิ่งตามแต่ถูกชายหนุ่มรั้งเอาไว้
“ผมไปคุยเองครับ”
“แต่ว่า...”
“เธออาจจะสับสนเพราะเราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ผมจะอธิบายให้พิมพ์เข้าใจเอง”
เมื่อเห็นความตั้งใจจริงของอีกฝ่าย พศินเลยยอมโอนอ่อนปล่อยให้ชายหนุ่มตามลูกสาวไป
หมับ!
“จะไปไหน!”
“ปล่อยฉันนะ!”
เธอดีดดิ้นพยายามแกะมือเหนียวแน่นของสหรัฐที่จับข้อมือเธอไว้ แรงบีบของเขามันมากพอจะทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บ
“คิดว่าฉันอยากจับมากนักเหรอ”
“ถ้าไม่อยากจับก็ปล่อยค่ะ”
“ไม่มีวัน”
น้ำเสียงดุดันและสายตาของเขาที่จ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่สินะใบหน้าที่แท้จริงที่ซ่อนเอาไว้ภายใต้ความเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าบิดาของเธอ แท้จริงแล้วเขามันก็แค่ปีศาจร้าย
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“คิดว่ายังไงล่ะ ฉันได้กลับมาเจอผู้หญิงที่เคยทิ้งฉันอย่างไม่ไยดีทั้งที เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเหรอ”
เขาพูดพลางก้มหน้าลงมาใกล้จนพิมพ์พธูต้องเบือนหน้าหนี
“ถ้าคุณยังโกรธเรื่องในวันนั้น ฉันขอโทษค่ะ ช่วยปล่อยฉันไป แล้วทำเหมือนเราไม่เคยกลับมาเจอกันไม่ได้เหรอ”
“ไม่”
เขาตอบกลับทันควัน น้ำเสียงเข้มเย็นยะเยือก ทำเอาหญิงสาวหนาวสั่นจับขั้วหัวใจ
ผู้ชายที่เปรียบเหมือนฤดูที่แสนอบอุ่นของเธอคงหายไปแล้ว เพราะคนตรงหน้าไม่มีวี่แววของความอ่อนโยนพวกนั้นหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย
“แต่ถ้าเธอยังยืนยันคำเดิมว่าจะไป ไม่ว่ายังไงก็จะไม่แต่งงานกับฉัน ก็ได้...”
“...”
“แต่เตรียมรับศพพ่อของตัวเองไปด้วยแล้วกัน เพราะไอ้พวกทวงหนี้มันคงไม่ปล่อยเธอกับพ่อเดินหน้าสลอนกลับไปได้ง่าย ๆ หรอก!”
เพี๊ยะ!
เสียงตบฉาดใหญ่ดังลั่นหาด พิมพ์พธูตบเขาจนหน้าหัน รอบดวงตาของเธอแดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำตา หากแต่ยังพยายามเข้มแข็งกลั้นมันเอาไว้ หญิงสาวกัดฟันแน่นเพื่อให้ตัวเองยังคงอดทนไหว ด้วยสิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมามันถูกทุกอย่าง พวกทวงหนี้ตามหล่อนกับพ่อเจอแล้ว อย่างไรเสียพวกมันต้องไม่มีทางยอมกลับไปมือเปล่าแน่
“ฉันจะถือว่าตบเมื่อกี้ คือค่าที่ฉันต้องจ่ายให้กับเธอหลังจากนี้ก็แล้วกัน เลือกมาสิ จะอยู่...หรือตายไปพร้อมกับพ่อ!”
“คุณมันเลวที่สุด”
เสียงหวานเอ่ยเจือไปด้วยความเจ็บปวด มองหน้าสหรัฐอย่างผิดหวังหากแต่ก็เข้าใจได้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดนั้น คนเราจะเปลี่ยนไปมันไม่แปลกเลย
“คนที่เปลี่ยนให้ฉันเลวมันคือเธอ เอาล่ะ...เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง รีบตัดสินใจมา ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจแล้วปล่อยให้พวกมันทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก”
“ถ้าฉันตกลง คุณจะช่วยพ่อใช่มั้ย?” พิมพ์พธูไม่ห่วงตนเองเท่ากับที่ห่วงบิดา พศินอายุมากขึ้นแล้วคงจะหนีต่อไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวเหมือนแต่ก่อนคงไม่ได้
“แน่นอน เธอคงคาดไม่ถึงว่าอำนาจของฉันมีมากแค่ไหน”
“ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจ”
หญิงสาวตอบกลับสีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความลังเล หากแต่ชีวิตของบิดาขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอในครั้งนี้
หากปฏิเสธเขา...ชายหนุ่มคงจะปล่อยให้คนพวกนั้นฆ่าพ่อ และส่งเธอไปขายซ่อง
แต่หากยอมรับ...พิมพ์พธูก็รู้ได้ว่าชีวิตของเธอนับจากนี้คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น
“ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็ตามเข้ามาแล้วกัน ฉันให้เวลาเธอคิดห้านาที”
เขาปล่อยข้อมือเธอให้เป็นอิสระแล้วกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งคนตัวเล็กยืนก้มมองรอยแดงจากฝ่ามือของเขาน้ำตาคลอ
สหรัฐกลับเข้ามาถึงก็เห็นว่าพวกทวงหนี้เข้ามานั่งรอเรียบร้อยแล้ว พวกมันเอาแต่นั่งจ้องบิดาของหญิงสาวเพื่อข่มขู่ เพราะตราบใดที่ยังไม่ได้เงิน อีกฝ่ายก็คือของมีค่าที่จะนำไปแลกเป็นเงินได้
“ว่ายังไงบ้างครับ ลูกสาวผมตกลงมั้ย?”
“เธอขอเวลาคิดครับ ถ้าพิมพ์ไม่โอเคผมก็คงช่วยอะไรไม่ได้ รวมถึงเรื่องซื้อที่ดินผืนนี้ด้วย”
คำพูดของเขาคล้ายกับคำขู่เป็นนัย ๆ จนพศินแอบกังวล
“อ้าว ไหนบอกว่าถ้ามาที่นี่ฉันจะได้เงินสิบล้านไม่ใช่เหรอ แล้วมันหมายความว่ายังไงกันแน่ คิดจะเบี้ยวกันเหรอ! ว่ายังไงลุง ตกลงจะได้มั้ยเงินจากการขายที่เนี่ย!”
มันเริ่มโมโหและหงุดหงิดเพราะยังไม่ได้เงินที่ควรจะได้เสียที จึงลุกขึ้นเพื่อจะลงไม้ลงมือกับพศินดับอารมณ์พลุ่งพล่าน
“ฉันตกลง!”
พิมพ์พธูปรากฏตัวขึ้นพร้อมบอกคำตัดสินใจของตนเอง และมันก็เรียกรอยยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ บนใบหน้าหล่อคมคายของชายหนุ่มได้ในทันที
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
