บทที่ 1 เราเลิกกันเถอะ

บทที่ 1 เราเลิกกันเถอะ

‘เราเลิกกันเถอะค่ะ’ เสียงหวานใสของ ‘พิมพ์พธู’ วัยยี่สิบปีเอ่ยกับแฟนหนุ่มที่คบหากันตั้งแต่สมัยเธอยังเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง และเขาเป็นรุ่นพี่ปีสามที่ตกหลุมรักใบหน้าหวานนี้ตั้งแต่แรกพบ

คอยดูแล เทคแคร์และเอาอกเอาใจ จนพิมพ์พธูใจอ่อนยอมคบด้วย ทว่าคบกันได้เพียงแค่ปีกว่า ๆ เรื่องในวันนี้ก็เกิดขึ้นแบบไม่มีสัญญาณแจ้งเตือนใด ๆ จากเธอ

‘พี่ขอถามเหตุผลได้มั้ย’

เสียงทุ้มสั่นเครือเจือความเจ็บปวดผ่านดวงตาทั้งสองข้าง ‘สหรัฐ’ ทอดมองอีกฝ่ายด้วยมีคำถามในหัวอยู่เต็มไปหมด

เขาทำอะไรผิด ?

เธอหมดรักเขาแล้วหรือ ?

คนตัวเล็กไม่ตอบกลับในทันที เธอหลับตาลงนิ่ง พยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้น รอยยิ้มสดใสของพิมพ์พธูที่เขาเคยชอบในเวลานี้ไม่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้านั้นอีกแล้ว เหลือเพียงความเฉยชาราวกับคนแปลกหน้าต่อกันเท่านั้นที่สหรัฐรับรู้ได้

‘พิมพ์แค่เบื่อพี่รัฐค่ะ ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอคะ’

‘แต่ที่ผ่านมาเราก็รักกันดีมาโดยตลอด แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาบอกว่าเบื่อพี่ล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พิมพ์ เล่าให้พี่ฟังไม่ได้เหรอ’

เขาคว้ามือเธอมาจับเอาไว้ ถามอย่างเว้าวอนด้วยต้องการคำอธิบายที่มากกว่าการขอเลิกสั้น ๆ โดยให้เหตุผลว่าเบื่อเขาแบบนี้

‘ก็เพราะพี่รัฐเป็นแบบนี้ไง เพราะพี่เซ้าซี้น่ารำคาญ เพราะพี่เอาแต่ตามพิมพ์ต้อย ๆ พิมพ์ทั้งเบื่อ ทั้งอึดอัด ไม่เป็นอิสระเลยตั้งแต่พี่เข้ามาในชีวิต พี่เข้าใจมั้ย ว่ามันน่าเบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อ!!’

‘แต่เมื่อวานเรายังไปเดตกันอยู่เลย’

ร่างสูงไม่อาจยอมรับการเลิกราครั้งนี้ได้ ขณะที่พิมพ์พธูคว่ำปากลงด้วยความรู้สึกรำคาญเขาก่อนจะรีบหันหลังให้

‘เอาเป็นว่าพิมพ์บอกพี่แล้วนะคะ จากนี้ไปก็อย่ามายุ่งกับพิมพ์อีก’

‘ไม่ พี่ไม่เลิก พิมพ์อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ’

เขาตรงเข้าสวมกอดเธอจากด้านหลังด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลหยดลงบนไหล่ของหญิงสาว ซึมผ่านเสื้อนักศึกษาจนพิมพ์พธูรับรู้ได้

‘ปล่อยพิมพ์ค่ะ’

‘ไม่...พิมพ์อยากให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทุกอย่างเลย ขออย่างเดียว อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ’

‘พิมพ์รำคาญ! พี่ได้ยินมั้ย..ว่าพิมพ์รำคาญพี่ จะอะไรนักหนา ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยค่ะ’

พิมพ์พธูแกะมือเขาออกแล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดีในตัวชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเธอเคยบอกว่ารักเขาจนหมดใจและจะไม่มีวันเลิกรักเขาเด็ดขาด

ผู้หญิงที่พูดประโยคเหล่านั้น เธอหายไปไหนแล้ว...

สหรัฐได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กนั้นเดินจากไป ด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ความสงสัยมากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ต้องจบลงยังค้างคาอยู่ในความคิด

จบแล้วสินะ รักแรกของเขา...

ก๊อกก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังลั่น ปลุกให้สหรัฐในวัยสามสิบต้องลืมตาตื่น หลังผล็อยหลับไประหว่างดูเอกสารเรื่องงาน ‘ทะนง’ เลขาส่วนตัวของเขาเข้ามาเพื่อรายงานเรื่องการจัดหาที่ดินสำหรับขยายสาขาโรงแรมไปบนฝั่ง ด้วยมีคำสั่งตรงจากบิดาของเขาให้เริ่มขยับขยายกิจการนี้ได้แล้ว

ชายหนุ่มรับช่วงต่อกิจการโรงแรมบน ‘เกาะมุกดา’ เกาะส่วนตัวของครอบครัวที่อยู่ฝั่งอันดามันทางใต้ของไทย ซึ่งเป็นธุรกิจที่คุณพ่อและคุณแม่ร่วมกันสร้างมาตั้งแต่ยังเป็นเพียงรีสอร์ตเล็ก ๆ ไม่กี่หลัง กระทั่งกินพื้นที่ไปครึ่งเกาะอย่างทุกวันนี้

“รูปภาพพวกนี้เป็นที่ดินที่เหมาะกับการสร้างโรงแรมของเราบนฝั่งครับ อยู่ติดกับท่าเรือและท่ารถออกไปในตัวเมืองด้วย ผมว่าสะดวกต่อนักท่องเที่ยวที่จะมาพักมากเลยครับนาย”

“ที่ดินมีเจ้าของทั้งหมดมั้ย ? ”

เสียงทุ้มต่ำถามพลางไล่เปิดดูรูปไปทีละรูป ดวงตาคมดุดันฉายแววความโมโหบางอย่างทั้งที่วันนี้เขายังไม่ได้โมโหเลยด้วยซ้ำ

ทั้งหมดมาจากความฝันบ้า ๆ นั่น

เรื่องผ่านไปนานถึงแปดปี แต่กลับยังจำได้ชัดราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวาน

“มีบางส่วนครับ ผมให้คนของเราไปเจรจาต่อรองเรื่องการซื้อขายอยู่ วันสองวันนี้คงทราบเรื่องครับ”

“สืบดูประวัติคนในครอบครัวของเจ้าของที่ดินทั้งหมดด้วย หากใครมีลูกหลานที่เพิ่งเรียนจบหรือหางานทำอยู่บอกพวกเขาไปเลยว่า เรายินดีรับเข้าทำงานในโรงแรมใหม่ที่จะสร้าง แล้วพวกชาวบ้านยิบย่อยแถวนั้นล่ะ มีบ้านเรือนใครกีดขวางอยู่บ้างมั้ย เส้นทางเข้าออกสะดวกหรือเปล่า ฉันอยากได้ทางเข้าออกสำหรับรถวิ่งสองเลนได้ เพราะงั้นต้องเคลียร์บ้านที่ขวางทางออกไปให้เร็วที่สุด ลองดูบ้านจัดสรรที่เพิ่งสร้างใหม่ไม่ไกลจากที่ดินพวกนี้แล้วเสนอให้พวกเขาซะ”

ปากพูดทว่ามือยังคงพลิกดูรูปไปทีละรูปเพื่อคิดแผนงานในหัวไปด้วย

“รับทราบครับนายหัว”

“แล้วเรื่องแปลนการสร้าง...”

เสียงของสหรัฐเงียบไป.. ก่อนมือใหญ่จะคว้าเอารูปที่เพิ่งดูเสร็จเมื่อครู่กลับขึ้นมามองอีกครั้ง เมื่อสายตาเหมือนจะเห็นใครบางคน

คนที่แสนคุ้นเคย...

“รูปนี้ถูกถ่ายเมื่อไหร่”

“รูปพวกนี้เหรอครับ ผมเพิ่งไปถ่ายมาเองกับมือเมื่อเช้านี้ครับ นายมีอะไรหรือเปล่า”

“พาฉันไปเดี๋ยวนี้!!”

สหรัฐไม่ตอบคำถาม แต่รีบจ้ำอ้าวออกไปยังท่าเรือก่อนขึ้นสปีดโบ๊ทไปพร้อมกับทะนง ระดับความเร็วในการขับเรือของชายหนุ่มพลุ่งพล่านจนคนมาด้วยต้องกอดขาด้านในเอาไว้ด้วยความกลัว

ไม่ผิดแน่ ๆ

ถึงคนในรูปจะใส่ผ้าโพกหัวปิดหน้าปิดตาเอาไว้ แต่เขาจำทั้งหมดที่เป็นเธอได้ ผู้หญิงเจ้าของฝันร้ายตลอดแปดปีของเขาปรากฏตัวออกมาแล้ว!

“นายครับ! นายหัวครับ! ขับเร็วไปมั้ยครับ”

“หุบปาก!”

เมื่อพ้นเวลางานออกมา เขาก็คือชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ที่ทะนงต้องรับมืออยู่เสมอ เรือกระแทกกับคลื่นเต็มแรง จนเขากระเด้งเกือบตกน้ำ ทว่าสหรัฐกลับไม่ไหวติงใด ๆ สายตามุ่งมั่นวาวโรจน์เต็มไปด้วยความชิงชังอย่างน่าแปลกประหลาด

ปกติแม้เจ้านายของเขาจะร้าย แต่ก็ไม่เคยหุนหันพลันแล่นแบบนี้ ชายหนุ่มเห็นอะไรในรูปใบนั้นกันแน่?