เหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้ง

"เอมรีบตามมานะ เดี๋ยวไปจองโต๊ะไม่ทัน" ไข่หวานบอกกับเอม ก่อนที่เธอกับกลุ่มเพื่อนจะเดินไปที่โรงอาหารของคณะ ที่พวกเธอเรียนอยู่ ในขณะที่เอมขอไปเข้าห้องนํ้าก่อน ที่บอกว่าจะจองโต๊ะไม่ทัน เพราะว่าพวกเธออยากจะนั่งตรงที่มันริมๆหน่อย แต่มีพวกรุ่นพี่ที่นั่งประจำกันอยู่แล้ว ทำให้พวกเธอต้องรีบไปจองก่อน และพวกเธอไม่สนใครจะว่า เพราะว่าทุกคนมีสิทธิ์นั่งตรงไหนก็ได้ แค่ไปก่อน

"ได้ๆ เดี๋ยวตามไป" เอมตอบเพื่อนพร้อมกับรีบเดินไปเข้าห้องนํ้า เพราะว่าเธออั้นฉี่ตั้งแต่ชั่วโมงเรียนมาแล้ว

"รีบแล้วลืมดูกระจกเลย ไม่ได้ๆเดี๋ยวไม่สวย" เอมบอกกับตัวเอง ก่อนที่เธอจะส่องดูความเรียบร้อยของตัวเองที่กระจกรถ ที่จอดอยู่ระหว่างทางที่จะไปโรงอาหาร โดยที่เธอไม่ได้ดูเลย ว่าเป็นรถของใครหรือว่าจะมีเจ้าของนั่งอยู่ในรถไหม เธอไม่ได้ส่องอย่างเดียว เธอทาลิปสติกเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเติมแก้มอีกนิดหน่อย

"แฮะแฮ้ม...ผมออกรถได้รึยังครับ"

"อุ๊ย!! ตกใจ...หมด...เลย..." เอมพูดค้างเอาไว้แค่นั้น เพราะว่าใบหน้าของคนที่ถามเธอ ทำให้เธอพูดไม่ออก ยิ่งกว่าตอนที่กระจกรถถูกลดลงมาแล้วถามเธอสะอีก เพราะว่าใบหน้าของคนที่ถาม หล่อคุณชายมาก แถมยิ้มก็หล่อมีเสน่ห์ จนเธอลืมผู้ชายที่เธอแอบชอบมาแล้วหลายปีเลย แต่ความหล่ออย่างเดียว ทำให้เธอนิ่งอึ้งไปไม่ได้หรอก ถ้าไม่ใช่แววตาของเขา ที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก จนเธอละสายตาจากใบหน้าของเขาไม่ได้เลย

"มีอะไรหรือเปล่าครับ พี่ออกรถได้แล้วใช่ไหมครับ น้องอยู่ปีหนึ่งใช่ไหมครับ เอ่อ...น้องชื่ออะไรครับ พี่ชื่อจิรายุนะ หรือเรียกว่าพี่ยูก็ได้ น้อง...น้อง เฮ้...น้อง" ยูโบกมือไปมา เมื่อน้องที่เขาเรียกยืนนิ่ง เหมือนกับไม่รับรู้ในสิ่งที่เขาถามอย่างนั้นแหละ

"เออ...พี่ยู อ๋อ...เออคือ เชิญค่ะ เอมค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่ยูเรียนอยู่ที่นี่ ไม่ใช่สิ พี่ยูเรียนอยู่ที่คณะไหนเหรอคะ" เอมกำกระโปรงของตัวเองเอาไว้แน่นในขณะที่เธอถาม เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอก็บอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงละสายตาจากใบหน้าของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย

"พี่เรียนอยู่บริหารอินเตอร์ครับ น้องเอมล่ะครับ เรียนที่คณะ..."

"เอมเรียนที่นี่ค่ะ เอ้ย...ไม่ใช่ เอมเรียนบริหารเหมือนกันค่ะ แต่ภาคปกติ เอม...เอ่อ เอม..." เอมพูดผิดๆถูกๆ เธอประหม่าจนเธอทำตัวไม่ถูก เธอไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ยังไงดี เธออยากจะกอดผู้ชายคนนี้ อยากจะสัมผัสเนื้อตัวของเขา อยากจะพูดอยากจะคุยกับเขา อยากจะถามไถ่เรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ถามเรื่องอะไรล่ะ? เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน และแน่นอน สิ่งที่เธออยากจะทำ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ความเป็นไปได้มันติดลบ ไม่ใช่แค่ศูนย์ เพราะว่า

หนึ่ง...เธอกับเขาเพิ่งจะเคยเห็นหน้ากัน

สอง...เธอกับเขาเพิ่งจะได้คุยกันครั้งแรก

สาม...เขาจะมองว่าเธอสติไม่ดี

สี่...รถที่เขาขับ จะทำให้เขาคิดว่าเธออยากจับเขา ซึ่งมองยังไง เธอกับเขาก็มีฐานะด้วยกันทั้งคู่ เธอมีฐานะยากจน เขามีฐานะเข้าขั้นเศรษฐีแน่นอนโดยที่ไม่ต้องสงสัย ดูจากการแต่งตัว ผิวพรรณแล้วก็รถที่เขาใช้

ห้า...ทุกคนกำลังมองเธออยู่ตอนนี้ แล้วก็มองเหมือนเธอกำลังจะจับผู้ชายคนนี้ปลํ้าอย่างนั้นแหละ

"น้องเอมมีอะไรหรือเปล่าครับ" ยูถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เพราะว่าน้องเอมที่เขาเรียก ยืนมองเขาไม่เลิก แถมไม่มองเปล่า เหงื่อออกมาเต็มใบหน้าและตามลำคอเลย

"ไม่...ไม่มีค่ะ พี่ยูจะออกรถใช่ไหมคะ เชิญ...เชิญค่ะ" เอมหน้าแดงเหงื่อแตกออกมาอีกครั้ง เมื่อเธอรู้สึกตัว ว่าเธอพูดอะไรโง่ๆออกมา แล้วสิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้ เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อนในชีวิต นั่นคือ เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยสักนิด เมื่ออยู่ต่อหน้าของผู้ชายที่ชื่อยู

"งั้นพี่ไปแล้วนะ ช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหมครับ" ยูบอกกับเอมด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนโยน ก่อนที่เขาจะค่อยๆถอยรถออกไป เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่อะไร เพราะว่าสิ่งที่เขาเจอกับเอม เขาเจอกับผู้หญิงมาแล้วหลายคน ถึงเขาจะรู้สึกว่าคุ้นเคยกับแววตาของเอมแปลกๆในแวบแรกที่เห็นก็เถอะ แต่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาโดนสาวๆตามตื้อแบบนี้ จนเขารับมือกับมันได้แล้ว

"ดูน้องปีหนึ่งคนนั้นสิ ตามตื้อพี่ยูได้น่าเกลียดจริงๆ"

"ดีเนาะ ไม่อายดี เราก็อยากทำแบบนั้นบ้าง แต่เราหน้าไม่หนาพอ"

"กล้าไปยืนเกาะรถของผู้ชายขนาดนั้นได้ยังไงก่อน"

"เข้าใจอยู่ว่าชอบ แต่ก็น่าจะมีความเขินอายบ้าง"

"แต่พี่ยูเขาก็ดูใจดีนะ ไม่ไล่หนี มิน่าล่ะ สาวๆถึงได้ชอบพี่เขา พี่เขาอ่อนโยนแบบนี้นี่เอง"

"มองตามเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งเลยอ่ะ ไม่อายบ้างเลยเหรอ"

"แกเปรียบเทียบสะดูน่าสงสารเลยอ่ะ"

เสียงซุบซิบดังขึ้นต่อๆกันไปเรื่อยๆ ในขณะที่พวกเธอเหล่านั้น เห็นน้องปีหนึ่งมองตามรถของยูที่ขับออกไป

"เอม เอม อีเอม!! มึงมายืนทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งอยู่ตรงนี้ทำไม" กรีนกัดฟันถามเพื่อนด้วยความมันเขี้ยว บวกกับเธอพูดเสียงดังไม่ได้ด้วย เพราะว่าทุกสายตากำลังมองมาที่เธอกับเอมอยู่

"หือ...?" เอมหันไปมองกรีนที่เรียกเธอแทบจะติดกับใบหูของเธอเลย

"ไปจากที่นี่ก่อนเถอะ เอมไม่อายเขาหรือไง มายืนมองตามรถของผู้ชายตาละห้อยอยู่ได้ ไป!!" กรีนพูดพร้อมกับลากแขนของเพื่อนออกมาจากตรงนั้น

"อาย...อายทำไม เอ๊ะ!! เมื่อกี้..."

"เมื่อกี้เหรอ ก็เอมมายืนคุยกับผู้ชายไง ไม่ใช่สิ มายืนตามตื้อผู้ชาย จนคนนินทาไปถึงโรงอาหารของคณะเลย กรีนถึงได้มาตามเอมถูกนี่ไง" กรีนกัดฟันบอกกับเพื่อนเสียงกระซิบ

"ตามตื้อ? เอมเนี่ยอ่ะนะตามตื้อผู้ชาย!! ตื้อตอนไหนวะ" เอมเดินไปตามแรงจูงของเพื่อน พร้อมกับพยายามนึกไปด้วย ว่าเธอได้ตามตื้อผู้ชายตอนไหน เธอก็แค่...ก็แค่ทำอะไรไม่ถูก หลังจากที่เธอได้เห็นหน้าของผู้ชายที่ชื่อยูเท่านั้นเอง เธอคงจะแค่ตกใจที่เขาลดกระจกรถลงมาแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก แล้วคนอื่นมองยังไงวะ ถึงได้ว่าเธอยืนตามตื้อผู้ชาย

"มาแล้วเพื่อนตัวแสบ มานั่งนี่เลย ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหมเนี่ย เสียฟอร์มที่สะสมมาเลย!! ทำตัวสวยเลือกได้มาตั้งนาน" ไข่หวานพูดพร้อมกับดึงแขนของเอมให้มานั่งข้างเธอ ในขณะที่คนทั้งโรงอาหาร ต่างก็ชี้ชวนให้กันมองหน้าของเพื่อนเธอเต็มไปหมด

"อะไรวะ ทำไมคนมองมาแบบนั้นวะ" เอมถามด้วยความแปลกใจ เพราะเธอก็แค่ตกใจ ที่เจ้าของรถลดกระจกลงมาคุยด้วยแค่นั้นเองนะ

"แล้วไปทำอะไรเอาไว้ล่ะ ไปยืนเกาะขอบประตูรถของผู้ชายแบบนั้น แล้วผู้ชายที่ไหนไม่ว่า ดันเป็นพี่ยูคนดัง ที่ดรีมเล่าให้ฟังไง พี่เขาเป็นนายแบบด้วยนะ แล้วสาวๆหลายคณะก็มาตามจีบกันเป็นแถวเลย ทำไม...เอมก็รู้จักกับพี่เขาเหรอ แล้วเอมก็ตามจีบพี่เขาด้วยรึไง ไหนว่าชอบพี่ดีนไง เชอะ!!" ดรีมถามเพื่อนด้วยนํ้าเสียงที่ออกจะหมั่นไส้เล็กน้อย เพราะว่าท่าทีของเพื่อนที่เธอเห็นเมื่อกี้ มันบ่งบอกว่าเพื่อนของเธอชอบผู้ชายที่ชื่อยูคนนั้นมาก ถึงกับมองตามตาละห้อยเลย

"พี่ยู? จริงสิ พี่คนที่เอมเจอเมื่อกี้เขาชื่อยู ทำไมเหรอ คนเดียวกับที่ไปกินข้าวกับพี่เกลเหรอ แล้วเมื่อกี้ เอมไม่ได้ตามตื้อพี่เขานะ เอมแค่..."

"เอมจา ภาพมันฟ้องจ๊ะ ถึงพวกเราจะไม่ได้ถ่ายคลิปของเอมเอาไว้ แต่เชื่อเถอะ ว่าไม่ถึงห้านาที ภาพที่เอมไปยืนเกาะรถตามตื้อพี่ยู ออกมาทั่วมหาวิทยาลัยแน่นอน ดูสิ ก้มหน้าดูมือถือกันเป็นแถวเลย อีเอมเอ้ย ดังตั้งแต่มาเรียนได้อาทิตย์เดียวเลยนะมึง" ปีใหม่บอกกับเอม พร้อมกับหันมองรอบๆไปด้วย

"อะไรวะ เอมแค่ไปยืนส่องกระจก แล้วเอมก็ตกใจ ที่พี่ยูเขาลดกระจกรถลงมาแค่นั้นเองนะ จริงจริ๊ง เอมไม่ได้ตามตื้อ..."

"ไม่ต้องปฏิเสธหรอกเพื่อน ดังแน่นอน ดูนี่สิ คลิปมาเร็วทันใจเลย" ไข่หวานพูดพร้อมกับเปิดคลิปของเอม ที่ยืนเกาะขอบประตูรถของยู ที่อยู่ใจเพจของมหาวิทยาลัยให้ทุกคนดู

"เอ๊ะ...เห๊ะ!!" เอมพูดอะไรไม่ออก เธอยืนเกาะขอบประตูรถตอนไหนวะ ทำไมดูจากในคลิปแล้ว เธอดูตามตื้อผู้ชายได้น่าสมเพชมาก เหมือนผู้หญิงที่ไม่มียางอาย แล้วถ้าพี่ชายกับพ่อเห็น เธอจะโดนฆ่าตายไหมเนี่ย ตายแน่ๆอีเอมเอ้ย

"แล้วเอมคุยอะไรกับพี่ยูบ้างล่ะ ดูท่าจะชอบพี่เขามากเลยนะ" ดรีมถามด้วยนํ้าเสียงที่หมั่นไส้ เพราะว่าเมื่อเช้าที่คุยกัน เธอกำลังตัดสินใจว่าจะบอกกับพี่ชายเธอ ว่าเอมชอบพี่ชายของเธอ แต่พอมาเห็นคลิปนี้แล้ว เธอว่าพอเถอะ ปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า เธอไม่ขอยุ่ง

"อืม..." เอมหลับตาแล้วร้องครางในลำคอออกมาเบาๆอย่างหมดคำที่จะพูด เธอปฏิเสธอะไรไม่ได้เลย เพราะว่าภาพมันบอกเรื่องราวทุกอย่าง แล้วใครจะเชื่อที่เธอพูดล่ะ ขนาดตัวเธอเองเห็นแล้วยังคิดว่าเป็นแบบนั้นเลย

...

"เพื่อนกูเสน่ห์แรงอีกแล้วว่ะ มีสาวๆมาตามตื้อจนหัวกระไดไม่แห้งเลยเว้ย หึหึ" ครามหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่เขากำลังดูคลิปอยู่

"ยูคุยอะไรกับน้องเอมเหรอ ทำไมน้องเขาถึงได้ดูน่าสงสารแบบนั้น" เกลถามพร้อมกับมองหน้าของยูไปด้วย ทันทีที่เธอเห็นคลิป เธอจำได้เลยว่าเป็นใคร

"ไม่ได้คุยอะไร ก็แค่บอกให้น้องเอมถอยห่างออกจากรถหน่อยแค่นั้นเอง เกลรู้จักกับน้องเอมด้วยเหรอ ทำไมถึงได้รู้จักชื่อน้องเขา" ยูถามพร้อมกับดูมือถือของตัวเองไปด้วย อย่างไม่ค่อยจะใส่ใจในสิ่งที่ตัวเองถามมากนัก

"แม้เพื่อน ก็แค่บอกให้น้องเขาถอยห่างออกจากรถ ทำไมถึงได้รู้จักชื่อของน้องเขาด้วยล่ะ คิดอะไรป่ะเนี่ย ปกติไม่เห็นจะสนใจถามชื่อของใครเลย" ต๊ะแซวเพื่อนขำๆ มือก็เล่นเกมไปด้วยอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก เหมือนกับแค่คุยเล่นกันสนุกๆไปอย่างนั้นแหละ

"ก็น้องเขาเหมือนกับไม่ได้ยินที่กูพูด กูก็เลยถามไปเรื่อย" ยูบอกกับเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจ

"เกลรู้จักน้องคนนี้ด้วยเหรอ ทำไมถึงได้รู้จักชื่อ" ทัชชาถามอีกครั้ง เพราะว่าเกลไม่ตอบคำถามของยู ที่ถามไปในตอนแรก

"รู้จักสิ รู้จักดีด้วย มานั่งเฝ้าเกลกับดีนคุยกันอยู่ที่บ้านของดีนทุกครั้ง ที่เกลไป" เกลพูดด้วยนํ้าเสียงที่ติดจะหมั่นไส้ในตัวของคนที่เธอพูดถึงเล็กน้อย ทำให้เพื่อนๆทุกคนมองหน้าของเธอพร้อมกัน

"อย่าบอกนะ ว่าน้องเอมคนนี้ ก็ไปทำหน้าว่าตื้อแฟนของเกลเหมือนกับตื้อไอ้ยูอ่ะ" ปรินถามเกล ทำให้ทุกคนมองหน้าของเกลอย่างรอคำตอบ

"ก็ประมาณนั้นแหละ จบเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวจะหาว่าเกลขี้เม้าเรื่องของน้องเขา" เกลบอกกับเพื่อนๆ ทำให้ทุกคนคุยกันเรื่องอื่น จนได้เวลาขึ้นเรียน