อย่าคิดมาก

"ว่าไงครับ น้องเอม" ยูเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามพร้อมกับยิ้มที่มุมปากไปด้วยเล็กน้อย

"ว่าไงอะไรคะ? เอมไม่เข้าใจ" เอมเมินหน้าหนี แล้วหันไปมองรอบๆ เหมือนกับมองหาเพื่อนของตัวเองอยู่ หลังจากที่เธอสบตากับยูแล้ว เธอกำมือของตัวเองที่อยู่ใต้โต๊ะแน่น เธอไม่ชอบการโกหก แล้วเธอก็โกหกไม่เนียนด้วยเธอรู้ตัวดี เพราะว่าเวลาที่เธอโกหกทีไร เธอก็จะเก็บอาการไม่อยู่แบบนี้ทุกทีเลย เธอว่าเธอเห็นยูเองก็นิ่งไปเหมือนกัน เวลาที่สบตากับเธอ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเมินหน้าหนีกัน

"ก็ที่น้องเอม..."

"ยู...อ่ะนี่ข้าวกับนํ้าของมึง มึงเอานํ้าแร่นะ อะไร...มองหน้ากูทำไม กู...กูมาผิดคิวเหรอวะ กูต้องกลับไปใหม่ไหมเนี่ย" ต๊ะทำหน้าเลิ่กลั่กวางตัวไม่ถูก เมื่อเขาโดนเพื่อนสุดหล่อมองหน้าของเขาอย่างเอือมระอา

"เป็นอะไรกันวะ คุยอะไรกันอยู่ น่าสนุกเชียว" ครามเดินมานั่งข้างต๊ะ ก่อนที่เขาจะเอาไหล่กระแทกไหล่ของต๊ะเบาๆ เป็นเชิงถามต๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"สนุกอะไรของมึง มึงเอาอะไรมองถึงว่าสนุก กูว่าพวกเรามาผิดคิวว่ะ" ต๊ะกระซิบครามเสียงเบาในท้ายประโยค ในขณะที่ยูเริ่มกินข้าวที่อยู่ในจานข้าวของตัวเองโดยที่ไม่สนใจใครอีก

"แล้วเราต้องลุกไปใหม่ไหมเนี่ย" ครามกระซิบต๊ะกลับเสียงเบาไม่ต่างกัน

"ข้าวขาหมูน่ากินเหมือนกันนะคะเนี่ย ที่นี่มีอะไรอร่อยบ้างคะ แนะนำเอมได้นะคะ เอมจะได้ลองกินหลายๆเมนู เอมเข้ามาเรียนที่นี่หนึ่งอาทิตย์ เอมกินแต่แซนวิชค่ะ" เอมมองไปที่จานข้าวของครามแล้วพูด เหมือนกับชวนคุยไปด้วย เพราะว่าเธอรู้สึกเก้อเขินยังไงก็ไม่รู้ ที่ครามกับต๊ะเอาแต่มองเธอกับยูสลับกันไปมาอยู่นั่นแหละ

"พี่ว่าอร่อยเกือบจะทุกอย่างนะน้องเอม โดยเฉพาะข้าวผัดกะเพราะของร้านนั้นนะ อย่างงี้เลย วันหลังน้องเอมลองกินดูสิ" ครามพูดพร้อมกับยกนิ้วให้ไปด้วย

"พี่ครามชอบกินอาหารตามสั่งเหรอคะ ที่บ้านของเอมขายอาหารตามสั่งนะคะ อร่อยอย่างงี้... เอ่อ..." เอมเบรคตัวเองเอาไว้ไม่ทัน ด้วยความที่อยากจะโฆษณาร้านข้าวของที่บ้าน แต่ลืมไปว่าเธอจะต้องอยู่ให้ห่างจากรุ่นพี่กลุ่มนี้ แต่เธอดันเอาตัวเองไปสนิทสนมกับพวกเขาสะเอง ตายแน่อีเอม ฆ่าตัวเองอีกแล้ว

"อ้าว...จริงสิ ที่บ้านของน้องเอมขายอาหารตามสั่งเหรอครับ ถ้างั้นวันหลังพี่ไปกินได้ไหมครับ เจ้าของร้านมาพูดเองแบบนี้ พวกพี่ต้องลองไปกินแล้วล่ะ จริงไหมยู" ต๊ะถามพร้อมกับเอาข้อศอกไปกระแทกยู ที่นั่งกินข้าวเงียบอยู่ ไม่พูดไม่จาเลย

"มาแล้ว นี่จ๊ะเพื่อนรัก แซนวิชกับนมเปรี้ยวของเอม" กรีนพูดพร้อมกับวางของที่ว่า เอาไว้บนโต๊ะทางด้านหน้าของเอมไปด้วย

"กรีนกินข้าวขาหมูด้วยเหรอ น่ากินจัง เอมไม่รู้ว่าที่นี่มีขายด้วย" เอมถามเพื่อนด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น เพื่อเปลี่ยนเรื่อง เพราะว่าเธออยากจะจบเรื่องอาหารตามสั่งของที่บ้าน บวกกับข้าวขาหมูเป็นของโปรดของเธออยู่แล้ว แต่ทุกวันเธอมาเรียนสาย ทำให้เธอกินแต่แซนวิช เพราะว่ามันง่าย ไม่ต้องรอคิวเหมือนอาหารอย่างอื่น

"น่ากินไหม ลองชิมดูสิ ถ้าอร่อย..."

"ไม่เป็นไร กรีนกินเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอมค่อยกินก็ได้ แค่เห็นเอมก็คิดว่ามันน่าจะอร่อยแล้ว กินเถอะ...จะได้เวลาเรียนแล้ว" เอมพูดพร้อมกับสะกิดขาของเพื่อนให้หยุดพูด ในขณะที่คนอื่นๆทยอยเดินเข้ามานั่งกันแล้ว

"ที่ร้านอาหารตามสั่งของน้องเอมขายอะไรบ้างครับ แล้วมีเมนูอะไรแนะนำพี่บ้างครับ" ครามถามด้วยความสนใจ

"คราม...มึงไม่กินใช่ไหมข้าวอ่ะ" ยูมองหน้าของครามนิ่ง ก่อนที่เขาจะหันไปกินข้าวของตัวเองต่อ

"ทำไมเหรอ ที่บ้านของน้องเอมเปิดร้านอาหารเหรอครับ" ปรินมองหน้าของเพื่อนด้วยความสงสัย ว่าเพื่อนคุยเรื่องอะไรกันอยู่ ก่อนที่เขาจะมาหยุดที่เอมอย่างรอคำตอบ

"เป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาค่ะ ร้านเล็กๆขายที่หน้าปากซอย ไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยค่ะ" เอมรีบออกตัว เธอคิดว่ารุ่นพี่กลุ่มนี้คงจะไม่ไปที่ร้านของเธอหรอก รุ่นพี่กลุ่มนี้ติดหรูใช้แต่ของแบรนด์เนม เธอดูยังไง มันก็คนละระดับกันอยู่แล้ว ทั้งที่ในใจของเธอ เธออยากอวดร้านอาหารของที่บ้านมาก เพราะว่ามันทำให้เธอกับพี่ชายได้เรียนมาถึงระดับนี้ แถมที่เรียนก็ดีไม่น้อยหน้าใครด้วย แต่สำหรับรุ่นพี่กลุ่มนี้เธอขอบาย

"น้องเอมพูดแบบนี้ พวกเราต้องไปพิสูจน์แล้วนะเว้ย พูดแล้วก็อยากจะเห็น ไปกันหลังเลิกเรียนเลยไหม มีขายตอนเย็นด้วยไหมครับน้องเอม พวกพี่..."

"มีค่ะ ร้านอาหารของที่บ้านเอม ขายถึงสองทุ่มค่ะ แต่ต้องรอคิวนานหน่อยนะคะ ถ้าไปช่วงเย็น เพราะว่าลูกค้าแน่นร้านมากๆ ทั้งวันลูกค้าเข้าออกไม่หยุดเลยค่ะ" ดรีมรีบคุยอวดร้านอาหารของเพื่อน เพราะว่าพวกเธอไปบ่อยเวลาที่มีงานกลุ่ม แล้วอาหารก็มีเสิร์ฟตลอดไม่ขาด จากพ่อที่ใจดีมากๆของเอม

"อื้ม...ขอบใจมากเพื่อนรัก" เอมกัดฟันพูดออกมาเบาๆด้วยความมันเขี้ยวเพื่อน ที่มาช่วยโฆษณาร้านในเวลาที่เธอไม่ต้องการแบบนี้

"น่าสนใจนะ รอคิวหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก หรือไม่พวกเราก็ไปช่วยเสิร์ฟ..."

"มัวแต่คุยเล่นกันอยู่นั่นแหละ จะได้เวลาขึ้นเรียนแล้วนะ แล้วอีกอย่าง ต๊ะลืมแล้วเหรอ ว่าเรานัดจะไปดูหนังกันวันนี้" เกลถามต๊ะด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ เพราะว่าเธอเริ่มจะไม่สนุกแล้ว จากตอนแรกเธอจะแกล้งอีเด็กเอมนี่สะหน่อย กลายเป็นว่าจะมาสนิทกันจริงๆ เธอไม่ยอมหรอกนะ เธอไม่ยอมให้ใครมาสนิทกับกลุ่มของยูเด็ดขาด

"โห...เกล ไปดูหนังวันไหนก็ได้ ที่ห้างสรรพสินค้าไปจนเบื่อแล้ว แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันนะ ถ้าเกลไม่อยากไปด้วย เราแยกกันไปก็ได้หนิ ตัวไม่ได้ติดกันสะหน่อย จริงไหมยู ไอ้ยูมันอยากไปชิมอาหารตามสั่ง..."

"ฮ๊ะ!! ขอโทษค่ะ ดูดนมแรงไปหน่อย นมมันติดคอ ไปเรียนกันเถอะ ไปเร็วหน่อย ขี้เกียจวิ่งอ่ะ" เอมไม่พูดเปล่า เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงแขนของกรีนที่นั่งติดกับเธอ ให้ลุกขึ้นไปด้วยกัน

"ทำไมรีบไป เหลือเวลาอีกตั้งครึ่ง...ไปก็ไป ว่าจะไปอ่านหนังสือทบทวนสะหน่อย" ปีใหม่รีบเปลี่ยนคำพูดทันที ที่เธอเห็นกรีนให้สัญญาณ

"อะไรอ่ะ จะรีบไปไหน เราเพิ่งจะกินได้สองคำ...ไปก็ไป อยากไปเข้าห้องนํ้าอยู่เหมือนกัน" ไข่หวานรีบลุกขึ้นตามเพื่อน เมื่อเธอได้รับสัญญาณจากปีใหม่ให้ลุกขึ้น

"จะไปกันแล้วเหรอครับ พวกเรายังไม่ได้แลกเบอร์ แลกช่องทางการติดต่อกันเลยนะครับ" ครามมองหน้าของรุ่นน้องงงๆ เพราะว่ารุ่นน้องไม่ชวนกันปากเปล่า แต่พากันลุกขึ้นพร้อมกับเก็บของไปด้วย

"เดี๋ยวเจอกันคราวหน้านะคะพี่คราม แต่วันนี้เรารีบค่ะ ไปก่อนนะคะพี่ๆ สวัสดีค่ะ" เอมยกมือไหว้รุ่นพี่รวดเดียวจบ ทำให้เพื่อนทุกคนทำตามเธอ ก่อนที่พวกเธอจะเดินออกมาจากตรงนั้น ทั้งที่รุ่นพี่บางคนยังทำหน้างงอยู่

"อะไรวะ ทำไมรีบไป..."

"พอเถอะต๊ะ ต๊ะกับครามก็แค่อยากเล่นอะไรสนุกๆแค่นั้นไม่ใช่เหรอ จะไปจริงจังอะไร รีบๆกินข้าวแล้วก็ขึ้นเรียนกันเถอะ" เกลรีบตัดบท ก่อนที่ต๊ะจะพูดยาวไปมากกว่านี้

"เล่นสนุกอะไรของเธอเกล แต่จริงๆแล้ว ทีแรกก็อย่างที่เกลพูดนะ แต่พอคุยไปคุยมา น้องๆกลุ่มนี้ก็น่ารักดีนะ โดยเฉพาะน้องเอม ใช่ไหมยู มึงจีบเลยยู กูสนับสนุน" ครามหันไปยักคิ้วให้ยู ในขณะที่ยูก็หันมามองหน้าของเขาเหมือนกัน

"อย่าบ้าจี้ตามครามนะยู เด็กนี่จะไปชอบใครได้ ตอนที่เรียนมัธยมต้นยันมัธยมปลาย ตามไปนั่งเฝ้าดีนที่บ้านเกือบจะทุกวัน" เกลหันไปพูดกับยูอย่างรวดเร็วด้วยความลืมตัว

"นี่เกลกำลังเม้าน้องเอมอยู่ป่ะเนี่ย ไหนว่าไม่อยากจะเม้าไง" ปรินถามเกลพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากไปด้วยเล็กน้อย

"นี่ปริน!!..."

"ขึ้นเรียนเถอะ" ยูพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนไปด้วย

"จานข้าว...คุณชายครับ เอาจานไปเก็บตรงนั้นด้วยครับ ที่นี่ไม่ใช่บ้านหรือคอนโดของมึงเว้ย" ครามบอกกับยูที่เหมือนจะทิ้งจานข้าวของตัวเองเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินนำยูไป ทำให้ทุกคนลุกตามไปด้วย

"จิ๊!!" เกลจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจ เธอไม่น่าพลาดพาทุกคนมาทักรุ่นน้องกลุ่มนี้เลย

"อย่าคิดมาก ยูไม่ชอบเด็กนั่นหรอก..."

"พูดเรื่องอะไรทัชชา" เกลหันไปมองหน้าของทัชชาด้วยความตกใจ

"เราคบกันมาตั้งนาน เกลคิดว่าทัชชาดูไม่ออกเหรอ ว่าเกลคิดยังไงกับยู แล้วทัชชาก็คิดว่าทุกคนดูออก เกลหวงยูจนออกนอกหน้าขนาดนี้..."

"พูดอะไรอ่ะทัชชา เกลมีแฟนแล้ว..."

"มีแฟนแล้วก็ไปหวงแฟนสิ จะมาหวงยูทำไม ส่วนยู...ทัชชาขอนะ เกลมีแฟนแล้วหนิ" ทัชชาบอกกับเกลพร้อมกับยิ้มหวานให้ ก่อนที่เธอจะรีบเดินตามหนุ่มๆไป

"ทัชชา!!" เกลกัดฟันพูดด้วยความโมโห นี่เธอเผลอแสดงตัวออกมาว่าหวงยูอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่าเธอก็ระวังตัวแล้วนะ หรือว่าทัชชาหลอกเธอ เพื่อให้เธอหลีกทางให้