ตอนที่ 3 ไม่กล้าพอ

ไม่กล้าพอ

“ใช่เขาหรือเปล่า” เทวินทร์ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง เพื่อทำลายสถานการณ์ที่เงียบมาตลอดทาง หลังจากที่ขับรถออกจากสถานบันเทิงแห่งนั้นมาแล้ว

“...” ณดารินทร์ได้แต่พยักหน้ารับ เชิงเป็นคำตอบแทนคำพูด

“เขาคงกลับมาหาเธอแล้วจริง ๆ สินะ แล้วทำไมเธอไม่เคลียร์กับเขาละปั้นหยา” เสียงทุ้มถามหญิงสาวขึ้นมา

“ฉันยังไม่พร้อมที่จะเคลียร์ตอนนี้” เธออ้างขึ้นมา เพราะเธอไม่พร้อมที่จะเจอหน้ากันกับเขาคนนั้นในตอนนี้ ถามว่าเธออยากจะถามอะไรเขาไหม เธอตอบได้เลย ว่ามีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยถาม เพียงแต่เมื่อเธอเจอหน้าเขาคนนั้น เธอกลับพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนด้วย เธอเลยต้องหลบออกมาแบบนี้

“ตามใจเธอก็แล้วกันน่ะ แล้วคืนนี้จะค้างที่ไหน” เทวินทร์จึงเปลี่ยนประเด็น เพราะถึงอย่างไรเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เขายอมรับการตัดสินใจของเธออยู่แล้ว

“คืนนี้ฉันขอไปนอนคอนโดนายนะเวย์”

“มะไม่ได้!” เทวินทร์รีบปฏิเสธทันควัน เมื่อหญิงสาวจะขอไปค้างที่คอนโดของเขาด้วย จะไปค้างได้อย่างไรละ ก็ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเช่นเมื่อกลับมาใหม่ ๆ

“ทำไม” ณดารินทร์ได้แต่เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ที่เทวินทร์ปฏิเสธเธอแบบนี้ เพราะทุกที ชายหนุ่มก็ไม่เคยห้ามหรือปฏิเสธอะไรเธอเลย แถมยังเป็นฝ่ายลากเธอไปเองเสียด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบเบา ๆ ด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึม

“ถ้าอย่างนั้น นายช่วยไปส่งฉันที่ร้านก็แล้วกัน ฉันไม่อยากกลับบ้าน มันดึกมากแล้ว” ณดารินทร์จึงให้เขาไปส่งเธอที่ร้านของเธอแทนบ้าน

“เธออยู่คนเดียวได้หรือปั้นหยา” เทวินทร์ถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงเธอ แต่ก็พาเธอไปค้างที่คอนโดของเขาไม่ได้

“ฉันหายดีแล้วนะ เวย์”

เทวินทร์ไม่พูดอะไรตอบเธอ แต่ก็ขับรถไปส่งเธอตามที่เธอบอกเอาไว้ ที่ตึกร้านเสื้อผ้าของเธอ ที่ปิดกิจการลงเมื่อ 3 ปีก่อน

ณดารินทร์เปิดประตูเข้าไปภายในร้าน ซึ่งเมื่อก่อนคือสถานที่พักพึง อาศัยของเธอเลย แต่ตอนนี้กลับปิดลง เพราะสถานการณ์บางอย่างที่ไม่เอื้ออำนวยเกี่ยวกับตัวเธอเองฃ

“มีอะ...” ณดารินทร์กำลังจะเอ่ยปากถาม เมื่อมีมือหนาดันประตูเอาไว้จากทางด้านหลังเธอ แถมยังเข้ามาประชิดตัวเธอจากทางด้านหลังอีก

แต่กลับต้องเบิกตากว้าง เมื่อเธอหันไปทางด้านหลัง แล้วคนที่ตามเธอมาติด ๆ นั้น ไม่ใช่เทวินทร์เพื่อนของเธอ แต่กลับเป็น นพดล (อดีต)สามีของเธอนั้นเอง

นี่เขาตามเธอมาตั้งแต่ตอนออกจากไนต์คลับเลยสิน่ะ ถึงได้รู้ว่าเธอจะมาค้างที่นี่

“หยา...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาหวิว พร้อมกับรีบดันตัวเธอและตัวของเขาเข้าไปด้านใน แล้วรีบปิดประตูล็อคกลอนทันที

“นี่...ออกไปเลยน่ะ” หญิงสาวเมื่อตั้งสติได้ รีบเอ่ยปากไล่เขาออกไปจากที่นี่ทันที

“หยา...คุยกันก่อนสิ”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ปล่อยคะ...” เธอรีบสลัดแขนของเขาออก เมื่อเขาจับแขนของเธอเอาไว้

“หยา ฟังพี่ก่อนครับ” เขาไม่เพียงแต่จะไม่ทำตามคำขอของเธอแล้ว แต่เขายังขัดคำสั่งของเธออีก ด้วยการกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลังอีกด้วย

ตอนนี้เขาใกล้ที่จะได้รับอิสระ และใกล้จะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติแล้ว เขาจึงกล้าที่เผชิญหน้ากลับเธอแล้ว และเขาก็พร้อมที่จะอธิบายบอกเหตุผลกับเธอทุกอย่าง ขอเพียงให้เธอยอมรับฟังเขา และเขาหวังว่า เธอนั่นจะยังคงรอเขาอยู่

“ขอโทษค่ะ ฉันมีพี่ชายแค่คนเดียว” เธอเอ่ยบอกเสียงแข็งแบบตัดเยื่อใยกับเขา

นพดลได้แต่ยืนกอดเธออยู่อย่างนั่น จมูกโด่งสูดดมกลิ่นอายที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเข้าอย่างเต็มปอดจากตัวเธอ เพื่อที่เขาจะได้มีกำลัง และมีแรงฮึดสู้ต่อไปเพื่อคนที่เขารักเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ในตอนนี้

“พี่พูดอะไรออกมาตอนนี้ หยาก็คงจะไม่เชื่อพี่ แต่พี่ขออะไรหยาสักอย่างได้ไหมครับ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นมาอีกสักครั้ง เมื่อทั้งคู่เงียบกันอยู่นานสองนาน

“...” แต่หญิงสาวกลับยืนนิ่ง ๆ ให้เขากอดโดยที่ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาสักคำ

“หยาอย่าพึ่งมีใคร หรือเปิดใจรับใครเข้ามาได้ไหมครับ หยารอพี่ก่อนน่ะ อีกสองเดือนพี่จะกลับมาเล่าทุกอย่าง และเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดให้หยาฟังเอง” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ร้องขอจากใจของเขา

ณดารินทร์ยังคงยืนเงียบอยู่เช่นเคย แถมไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรที่แสดงออกมา

“พี่รู้ ว่าหยาโกรธพี่ โกรธจนไม่มีวันที่จะให้อภัยแก่คนอย่างพี่ได้เลย” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอเอาแต่ยืนเงียบ

“...” เธอเงียบยังไม่พอ แถมยังพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขาที่กอดเธอเอาไว้ด้วย

“ขอพี่อยู่แบบนี้สักพักเถอะ อย่าห้ามพี่เลย เดี๋ยวพี่ก็ต้องไปแล้ว” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีที่อ่อนลงมากกว่าเดิม

“...”

“พี่ต้องไปแล้ว หยาดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ ฟอด...” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนที่เขาจะผละออกจากตัวเธอ แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนี้ทันที โดยไม่หันมามองเธออีกเลย

เมื่อนพดลจากออกไปแล้ว เธอปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาทันทีดั่งเขื่อนแตก เมื่อไม่อาจที่จะกลั้นเอาไว้ได้แล้ว

“ไอ้หมอบ้า! ตอนแรกไปแบบไหน ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม มีเหตุผลอะไรร้ายแรงนักหนา พี่ถึงบอกทุกคนไม่ได้ ฮือออ แล้วฉันจะเชื่ออะไรจากตัวพี่ได้บ้างพี่นพ..” เธอเอาแต่คร่ำครวญ สะอื้นร้องออกมาจนตัวโยน

ทางด้านนพดล เมื่อเดินออกมา เขาก็ไม่ได้ดลับออกไปไหน แต่กลับต้องนั่งทรุดตัวลงที่หน้าประตูร้านของ (อดีต)ภรรยาของเขา ที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

จากเมื่อก่อนที่เขาทำงานอยู่ในโรงพยาบาล เขาจะพักอาศัยอยู่ที่คอนโดมีเนียมของเขาที่ใกล้กลับโรงพยาบาล แต่เมื่อเขาและเธอแต่งงานกัน เขาจึงยอมขายคอนโดนั้นทิ้ง แล้วย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่กับเธอแทน

เพราะเธอรักที่นี่มาก ที่ที่เธอสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง โดยที่ไม่ได้พึ่งครอบครัวของเธอเลย

แต่ตอนนี้กลับปิดกิจการลง โดยที่ด้านในยังมีของทุกอย่างครบเหมือนเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ทำไมเธอถึงหยุดทำงานที่เธอรัก เขาได้แต่เก็บเอาความสงสัยนี้ไว้...