ตอนที่ 2 เจอหน้า

เจอหน้า

“โห่ ทำไมคืนนี้จัดเต็มจังเลยปั้นหยา” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยแซวเมื่อเพื่อนสาวมาถึงยังที่นัดหมายกันเอาไว้

เทวินทร์ ทัศนจินดา หรือ เวย์ หนุ่มสุดหล่อสุภาพในวัย 28 ปี ซึ่งเป็นเพื่อนที่เรียนมหา’ลัย ด้วยกันมากับณดารินทร์ ทั้งคู่พึ่งจะโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้ง เมื่อ 3 ปีก่อน

เพราะตั้งแต่ที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่นี่ไป เทวินทร์ก็ต้องไปศึกษาต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ ตามคำขอของครอบครัวเพราะว่าเขาเป็นลูกคนเดียวที่ต้องสืบทอด และรับตำแหน่งผู้บริหารงานแทนพ่อของเขา

“มันก็เหมือนทุกคืนที่มาไหมไอ้เวย์ ก็แค่วันนี้สีเจิดจ้าไปหน่อย” หญิงสาวรีบถ่อมตัว เพราะเธอก็แต่งตัวมาแบบนี้เหมือนทุกที ไม่ได้โป๊เปลือยอะไรมาก เพียงแต่คืนนี้สีอาจจะฉูดฉาดมากกว่าทุกครั้งเท่านั้นเอง

“ร้อนแรงเชียวนะ ตั้งใจจะมาอ่อยหนุ่ม ๆ เหรอ” เทวินทร์ได้แต่เย้าแหย่เพื่อนออกไป

“ระดับปั้นหยาแล้ว ยังต้องอ่อยอีกเหรอ แค่ส่งสายตา เหยื่อก็เข้ามาหาแล้ว” ณดารินทร์เอ่ยขึ้นมาอย่างมาดมั่น พร้อมกับส่งสายตาเซ็กซี่ใส่เทวินทร์ อย่างท้าทาย

“เออแม่คนสวย...ฉันละยอมเธอเลยจริง ๆ แต่ทำไมเธอไม่ยอมคบกับฉันวะ” เทวินทร์ได้แต่ยอมให้กับความมั่นของเธอ แล้วเอ่ยถามกลับไปถึงเรื่องในอดีตเมื่อนานมาแล้ว ตั้งแต่ที่เรียนด้วยกัน

“ก็ฉันมองนายเป็นแค่เพื่อนมาตั้งแต่แรกแล้วเวย์ และฉันก็รักนายแบบเพื่อนจริง ๆ คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้อยู่แล้ว” ณดารินทร์ตอบออกไปตามตรง เหมือนทุกครั้งที่เคยตอบ เพราะเธอมองเทวินทร์เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ถึงจะผ่านมาหลายปี แต่ความรู้สึกก็ยังคงเป็นเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน หรือเลื่อนสถานะได้เลย

“จะว่าไป พวกเราเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนนะปั้นหยา เธอว่าไหม” เมื่อเทวินทร์ยอมรับความจริงได้ ในครานั้น เขาก็มีความคิดเปลี่ยนทันที

เขาอยากจะขอบคุณณดารินทร์เสียมากกว่า ที่ปฏิเสธคำขอเป็นแฟนจากเขา ทำให้สถานะเพื่อนของเขาและเธอยังคงยืนยาวถึงทุกวันนี้ ก็เกือบจะ 10 ปีแล้วที่รู้จักกันมา

“...” หญิงสาวได้แต่ขมวดคิ้วเป็นปมอย่างสงสัยในคำพูดของเทวินทร์ ที่ต้องการสื่ออะไรออกมา

“ฉันหมายถึง ว่าเราคบกันเป็นเพื่อนแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะเราได้เจอหน้ากันตลอด หลังจากที่โดนเธอปฏิเสธในตอนนั้น ฉันมาคิดดูแล้ว มันก็ถูกเหมือนที่เธอบอก ว่าสถานะเพื่อนจะอยู่กับเรานานที่สุด ถ้าเราเป็นแฟนกัน หากวันหนึ่งที่เราเลิกกันไป วันนี้เราสองคนอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่กันตรงนี้ หรือเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลยก็ได้” เทวินทร์จึงขยายความ อธิบายให้ณดารินทร์ฟังอย่างชัดเจน

“...” เธอได้แต่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“น้อยคู่นักนะ ที่เลิกรากันไป แล้วจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้” เทวินทร์จึงพูดขึ้นมาอีกที

“ทุกวันนี้ฉันยังคิดอยู่ตลอดเลยนะเวย์ หากฉันเจอเขาคนนั้นอีกครั้ง ฉันจะกล้าเผชิญหน้ากับเขาหรือเปล่า” ณดารินทร์เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่สลดลง เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา เมื่อ 3 ปีก่อน

ทั้งสองต่างก็เงียบ ไม่มีฝ่ายใดยอมเอ่ยพูดอะไรขึ้นมาอยู่สักพักใหญ่

“ฉันขอถามเธอตรง ๆ นะ ปั้นหยา...” เทวินทร์จึงตัดสินใจถามขึ้นมา เพื่อทำลายความเงียบ

“ถามมาสิ!”

“เธอยังรักเขาอยู่หรือเปล่า” เสียงเรียบนิ่งของเทวินทร์ถามขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองเธออย่างรอคำตอบ

“รักแล้วยังไงเหรอเวย์...นี่มันผ่านมาตั้ง 3 ปี แล้วน่ะ ฉันว่าเขาคงลืมฉัน และแต่งงานใหม่ไปแล้ว” ณดารินทร์ก้มหน้าลงขณะที่พูดออกมาตามที่เธอคิดไว้

“หัวใจมันไม่เกี่ยวกับระยะเวลาเลยนะปั้นหยา ถ้าหากวันหนึ่งเขากลับมาหาเธอละ เธอจะทำอย่างไร เธอจะหลบหน้าเขาไปตลอดอย่างนั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เธอก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยนะ”

อีกด้าน

“จะกลับแล้วหรือวะ” เจไดถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นนพดลลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“อื้มมม...พอดีมีธุระต่อ อีกสองเดือนเจอกันเว้ย” นพดลพยักหน้ารับ

“คราวนี้ จะมาอยู่อย่างถาวรเลยใช่ไหม” เจไดถามกลับไปอีกที

“...” นพดลไม่เอ่ยรับปากอะไรออกไป เพราะเขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ว่าจะได้กลับมาอยู่อย่างถาวรหรือไม่

เท้ายาวก้าวเดินออกมาจากห้องวีวีไอพีของไนต์คลับ มุ่งหน้าตรงไปยังทางออก โดยที่ไม่ได้สนใจว่าสิ่งรอบข้างที่มีสายตาผู้คนมากมาย มองมาที่ตนเลยแม้แต่น้อย

สำหรับเขา มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนมอง เพราะเขามันเป็นจุดเด่น เป็นจุดสนใจของผู้คนอยู่แล้ว ด้วยหุ่นที่สูงโปร่ง กับหน้าตาอันหล่อเหลาที่ตอนนี้มีหนวดเคราขึ้นปกคลุมอยู่ แต่ก็ยังคงความหล่อสมาร์ทอยู่

“โอ้ยยย!!!” เสียงร้องโอดโอยของหญิงสาวดังขึ้นมา เมื่อเดินมาชนเข้ากับร่างสูงจนเกือบจะเซล้ม ดีที่เขาโอบเธอเอาไว้ได้ทันท่วงที ก่อนที่เธอจะล้มไปกองอยู่กับพื้น

“...” ชายหนุ่มกับเงียบ เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาว ช่างคุ้นหูเขามากเสียเหลือเกิน ถึงแม้จะเป็นเพียงเสียงอุทาน

“ขอโทษคะ...” หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยคนร่างสูงที่โอบเอวเธอ โดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองว่าเจ้าของร่างสูงนั้นคือใคร

“...” ชายหนุ่มยังคงเงียบ และหรี่ตามองคนในอ้อมแขนแกร่งของเขาอย่างพิจารณา

“ขอโทษคะฉะ...” หญิงสาวเอ่ยขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะแหงนหน้ามองคนตรงหน้า แต่กลับต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าที่กอดเธออยู่ตอนนี้เป็นใคร

เธอจำเขาได้ดีไม่เคยลืม ถึงแม้ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ตอนนี้มีหนวดเคราขึ้น แต่เธอก็ไม่เคยลืมแววตานี้ได้เลย

“ยะ หยา...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกเธอเบา ๆ เขาก็ตกใจไม่น้อยที่ได้เจอเธออีกครั้ง

“...” หญิงสาวกลับเงียบ และพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขา และกำลังจะเดินออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้

“เดี๋ยวสิหยา” เขารีบคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน

“คุณคงจะจำคนผิดแล้วคะ ขอตัวนะคะ” หญิงสาวพยายามหาทางเอาตัวรอด

“หยา!”

“ปั้นหยา เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอ

“ไม่เป็นไรเวย์ เรารีบกลับกันเถอะ ฉันรู้สึกปวดหัว” หญิงสาวรีบหันไปเอ่ยบอกกับชายหนุ่มทันที เมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร และเธอก็ไม่อยากให้เทวินทร์มาเจอกับเขาคนนี้ในตอนนี้ด้วย เพราะเธอไม่พร้อมที่จะตอบคำถามใครตอนนี้ด้วย

“ครับ กลับกัน” เทวินทร์ตอบรับ แล้วคว้าแขนเธอพาเดินออกไปจากตรงนี้ทันที และพยายามจะหรี่ตามองคนร่างสูง แต่ถูกณดารินนทร์ลากออกไปเสียก่อน