บทที่ 6 แต่คนที่เจ็บกว่าก็คือผม!

@คฤหาสน์ของอคิราห์

“ว่าไงนะ เมื่อวานลูกเจอปรางปรีญางั้นหรอ!!” เสียงพีรพลบิดาของอคิราห์อุทานด้วยความตกใจเพราะไม่ได้ยินชื่อนี้ผ่านหูมาเกือบห้าปีแล้ว

“ครับ ผมก็เพิ่งรู้ว่าเธอทำงานอยู่ที่บริษัทของไอ้ปรเมศ”

“ห้าปีแล้วนะที่พ่อไม่ได้เจอหนูปราง ว่าแต่เธอ…เอ่อ…ยังสบายดีใช่ไหม”

“ถ้ายังไม่ตายงั้นก็แสดงว่าสบายดีครับ” อคิราห์ตอบเสียงห้วนๆด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทั้งๆที่ครอบครัวของปรางปรีญาทำถึงขนาดนี้แต่ทำไมทุกคนยังรักและเอ็นดูเธอ

ปรางปรีญาหลอกให้เขารัก หลอกให้เขาไว้ใจ แต่สุดท้ายก็หักหลังกันได้ลงคอ ไม่มีใครรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขาบ้างเลยหรอ

“ไม่คิดว่าหนูปรางจะอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง ทำไมไม่ชวนน้องมาทานข้าวที่บ้านล่ะ”

“พ่อครับ! ปรางปรีญาทำกับผมขนาดนี้ แต่พ่อยังอยากให้เธอมาทานข้าวที่บ้าน นี่พ่อลืมไปแล้วหรอว่าครอบครัวของเธอทำอะไรกับเราไว้”

“แต่เรื่องมันก็ผ่านมาถึงห้าปีแล้ว บางทีหนูปรางอาจจะไม่มีส่วนรู้เห็นเลยก็ได้”

“ทำไมจะไม่รู้ เพราะปรางปรีญานั่นแหละที่เป็นคนดึงรินรดาเข้ามา จนทำให้ครอบครัวของคณลุงต้องเลิกลากับภรรยา หลานๆของผมกลายเป็นเด็กกำพร้า พวกมันวางแผนการนี้มานานแล้วโดยการส่งปรางปรีญาเข้ามา” อคิราห์พูดด้วยความเจ็บแค้นใจ ไม่คิดว่าครั้งหนึ่งจะเสียรู้ให้กับหญิงสาวหน้าซื่อตาใส “ทุกครั้งที่ปรางปรีญามาบ้านเรา รินรดาก็จะชอบมาด้วย จนแอบไปได้เสียกับคุณลุง งั้นก็แสดงว่ามันสองคนจงใจจะทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่แรก”

“เรื่องนั้นพ่อรู้” พรีพลถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความเหนื่อยใจ เขาเห็นปรางปรีญามาตั้งแต่เด็กๆ รู้ดีว่าหญิงสาวไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน แต่อคิราห์นี่สิเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น และจำฝังใจไปหมดซะทุกเรื่อง

พ่อของปรางปรีญาโกงเงินในบริษัทก็จริง แต่เขาก็ไม่อยากให้เด็กๆทั้งสองต้องเลิกรากันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง เขารู้ว่าอคิราห์เสียใจที่ต้องปล่อยมือจากปรางปรีญา เพราะหลังจากเลิกกันก็เห็นลูกชายควงผู้หญิงเป็นว่า เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแทบทุกเดือนเหมือนต้องการจะลืมปรางปรีญา

แต่เขาเชื่อว่าต่างฝ่ายต่างก็บาดเจ็บจากความรักเช่นกัน

ดูก็รู้ว่าปรางปรีญาก็รักอคิราห์มาก

“แต่มันจบไปนานแล้วนะโซ่ พ่อรู้ว่าโซ่ยังไม่ลืมหนูปราง”

“ทำไมผมต้องจำ ผมไม่ได้รักปรางปรีญาแล้ว อดีตมันก็คืออดีต ผมไม่มีทางกลับไปรักคนที่หักหลังผมหรอกครับ”

“ตั้งแต่เลิกกับหนูปราง พ่อก็ไม่เคยเห็นโซ่คบกับใครจริงๆจังๆสักคน บางครั้งพ่อก็อยากให้ลูกๆทั้งสองกลับมาคบกัน”

“ฝันไปเถอะ! ที่ผมเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยๆไม่ใช่เพราะยังรักปรางปรีญา แต่ผมรักสนุกต่างหาก ผู้หญิงแบบนั้นไม่มีทางทำอะไรผมได้หรอก”

“ถ้าไม่ได้รักหนูปรางแล้ว งั้นก็เป็นฝั่งเป็นฝาสักที พ่ออยากอุ้มหลาน”

“ตอนนี้ผมยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ”

“ก็หนูแพรขวัญไง พ่อเห็นโซควงเธอออกงานบ่อยๆ แสดงว่าโซ่เลือกคนนี้ใช่ไหม”

“…” อคิราห์นิ่งงันทันที

เขาคบหากับแพรขวัญได้สองเดือนกว่าๆแล้ว เจอกันครั้งแรกช่วงที่หญิงสาวเดินทางไปออกอีเวนต์ที่ต่างประเทศ ตอนแรกกะว่าจะควงเล่นๆ แต่แพรขวัญดันอยากมีตัวตน ตามไปออกงานกับเขาแทบทุกงาน ทำให้นักข่าวหลายสำนักประโคมข่าวว่าเขากำลังปลูกต้นรักกับแพรขวัญ หลังจากนั้นบรรดาผู้หญิงในสต็อกก็ค่อยๆหายไปทีละคนสองคน

กลายเป็นว่าตอนนี้เขากระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“อย่าบอกนะว่ากับหนูแพรขวัญโซ่ก็ไม่จริงจังเหมือนกัน”

“ไม่รู้สิครับ ผมยังไม่พร้อมมีครอบครัว”

“ถ้าไม่ได้รัก ไม่ได้จริงจังกับหนูแพรขวัญ ก็อย่าไปให้ความหวังเธอ โซ่ก็รู้ว่าพ่อของหนูแพรขวัญเป็นนักการเมืองระดับประเทศ พ่อไม่อยากมีปัญหากับใคร” พรีพลเตือนด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาดูออกว่าแพรขวัญจริงจังกับอคิราห์ แต่ลูกชายของเขานี่สิ ไม่รู้ว่าจะทำตัวเป็นคาสโนว่าไปถึงไหน “ส่วนเรื่องหนูปรางก็เหมือนกัน เรื่องมันจบไปแล้ว พ่อไม่ได้ติดใจอะไรแล้วแหละ”

“พ่อจบแต่ผมไม่จบไงครับ”

“โซ่คิดจะทำอะไร”

“หึ!” มุมปากหยักกระตุกยิ้มชั่วร้าย แววตาคมกริบฉายชัดถึงความเกลียดเข้ากระดูกดำ “ก็แค่จะสั่งสอนให้มันรู้ซะบ้าง ว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก”

“แต่เราเป็นคนเลิกกับน้องไม่ใช่หรอ พ่อรู้ว่าหนูปรางเองก็เสียใจเหมือนกันที่เลิกกับโซ่….โซ่เป็นฝ่ายทิ้งเธอก่อนนะ”

“ที่ผมต้องเลิกกับเธอเพราะอะไรพ่อก็น่าจะรู้ดี ปรางปรีญาไม่ได้รักผม เธอคบกับผมเพื่อผลประโยชน์ ผมได้ยินเต็มสองหูว่าเธอไม่ได้รักผมเลย….ไม่ได้รักตั้งแต่แรก!”

“ไม่เชื่อ พ่อไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหนูปรางไม่ได้รักโซ่ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ”

“คนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็คือตัวผมเอง...” อคิราห์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างคับแค้นใจ “ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้”

เพราะมันคือวันที่ทำให้เขาต้องปล่อยมือจากปรางปรีญาทั้งๆที่ยังรักเธอหมดหัวใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงใสซื่ออย่างที่หลายคนคิด เบื่องหลังคงไม่ต่างอะไรจากนางมารร้าย ใช้หน้าตาหลอกล่อให้ผู้ชายหลงกล

….และหนึ่งในนั้นก็คือเขา

“โซ่อย่าไปทำน้องเลยนะ เรื่องมันก็จบมานานแล้ว น้องเองก็เจ็บเหมือนกัน”

“แต่คนที่เจ็บมากกว่าก็คือผม” ดวงตาแดงก่ำตวัดมองคนเป็นพ่อ พร้อมกับเอ่ยเสียงสั่นเครือออกมาอย่างคับแค้นใจ “ผมจะทำให้เธอเจ็บเหมือนที่ผมเคยเป็น!!”