ตอนที่ 8 ของฝากจากแดนไกล (6)

ชายสูงวัยกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พลางยื่นซองสีน้ำตาลบางๆ ส่งให้ หญิงสาวรับซองนั้นมาอย่างงงๆ ด้านในซองมีสมุดบัญชีธนาคารเล่มหนึ่ง แต่พอเปิดดูด้านในเท่านั้น หญิงสาวก็รีบเงยหน้ามองดวงผู้มีพระคุณอย่างตกใจ

“ทรายรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ นี่มันมากเกินไป” หญิงสาวรีบส่ายหน้าพลางยื่นสมุดบัญชีคืนให้อีกฝ่ายทันที คุณไกรภพไม่นึกแปลกใจที่เห็นอาการนั้น ถ้าเป็นคนอื่นพอเห็นเงินจำนวนนี้อาจรีบตะครุบหมับไว้ทันที หากคนเบื้องหน้านี้กลับรีบปฏิเสธออกมาโดยแทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ

“รับไว้เถอะ ถือซะว่าลุงให้ของขวัญวันเกิดรวบยอดแล้วกันนะ เงินในบัญชีนั่นน่ะ ลุงตั้งใจฝากให้หนูไว้เป็นทุนการศึกษาน่ะ ฝากให้ทุกเดือนตั้งแต่หนูเข้ามาอยู่ที่นี่ ที่จริงตั้งใจจะให้นานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยอย่างปรานี

“ที่จริง คุณลุงไม่จำเป็นต้องให้อะไรทรายเลยก็ได้นี่คะ เพราะเท่าที่ทรายได้รับความเมตตาจากคุณลุงทุกวันนี้ก็มากอยู่แล้ว” ดวงตาหวานปนโศกร้อนผ่าวด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของบุรุษตรงหน้า

“รับไปเถอะ ลุงอยากให้จริงๆ บางทีเงินจำนวนนี้อาจจำเป็นกับหนูในวันข้างหน้าก็ได้ ถ้าเกิดลุงเป็นอะไรไป อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าหนูจะได้ไม่ลำบาก ไม่อย่างนั้นลุงคงแบกหน้าไปพบคุณแม่หนูไม่ได้” คนพูดถอนหายใจอย่างเป็นห่วงอนาคตของคนตรงหน้าที่เขารักไม่ต่างอะไรจากลูก

“ไม่นะคะ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ คุณลุงแข็งแรงออก จะเป็นอะไรได้ไง”

“ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนนะลูก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น แต่อย่างน้อยลุงอยากให้มั่นใจว่าเตรียมการณ์ไว้พร้อมเท่านั้น รับเงินนี้ไว้เถอะนะหนูทราย” ศุภิสราค่อยๆ ก้มลงกราบที่ตักอย่างซาบซึ้งในบุญคุณ

“ทรายกราบขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ แต่ทรายขอฝากไว้กับคุณลุงก่อนนะคะ เพราะตอนนี้ยังไม่มีเหตุจำเป็นต้องใช้”

“เอางั้นเหรอ เอ้า ก็ได้ ลุงจะรับฝากไว้ให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าต้องการใช้เมื่อไหร่ก็เข้ามาบอก” คุณไกรภพกล่าวพลางลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างเมตตาปรานี

“งั้น เดี๋ยวทรายขอตัวกลับเรือนเล็กก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณท่านจะเป็นห่วง”

“ไปเถอะ อ้อ... จริงสิ พรุ่งนี้ลุงฝากของไปเยี่ยมคุณย่าของนายโทด้วยนะ เดี๋ยวจะให้เขาเตรียมไว้”

“คะ?” คนฟังขมวดคิ้ว

“อ้าว ก็พรุ่งนี้เราจะไปบ้านสวนไม่ใช่เหรอ นายโทเขาไม่ได้บอกเหรอว่าจะมารับน่ะ”

“บอกแล้วค่ะ” หญิงสาวรับคำ แต่เข่นเขี้ยวในใจ โทรินทร์บอกจริงเช่นนั้น แต่ไม่ได้บอกว่าคุณไกรภพอนุญาตแล้วนี่นา

“งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณพรรณจะเป็นห่วงเอา” สาวน้อยรีบรับคำ พลางส่งรอยยิ้มกระจ่างตาให้ ภาพนั้นทำให้คุณไกรภพรู้สึกเจ็บแปลบที่อกซ้ายจนต้องรีบยกมือกุม หากเจ้าของรอยยิ้มกลับไม่ทันเห็น พอร่างโปร่งบางคล้อยหลังไป เจ้าของห้องก็เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานออกอีกครั้ง มือหนาค่อยๆ หยิบรูปถ่ายใบเก่าคร่ำคร่าที่ซ่อนไว้ด้านในสุดออกมาดู สาวน้อยหน้าหวานส่งยิ้มละมุนออกมาจากรูปช่างมีเค้าโครงละม้ายกับคนที่เพิ่งเดินลับจากห้องไปยิ่งนัก

ชายมากวัยผ่อนลมหายใจ ด้วยความเป็นห่วงในอนาคตเบื้องหน้าของเด็กสาว หากเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาชีวิตของเด็กคนนั้นจะเป็นเช่นไร การหวังพึ่งภรรยาเขานั้นลืมไปได้ ในเมื่อคุณพราวพิไลเกลียดเด็กสาวเข้าไส้ ครั้นจะหวังพึ่งพาคุณพรรณรายนั้นก็เป็นเพียงผู้อาศัย ไม่ได้มีปากมีเสียงอะไรในบ้านเท่ากับน้องสาว หรือแม้แต่ลูกชายที่เขาคิดจะฝากผีฝากไข้ให้ดูแลทุกอย่างแทนก็ยังไม่แน่ใจว่า ‘พีรภัทร’ จะทำได้มากน้อยแค่ไหน ที่น่าหนักใจคือคนเป็นลูกชายนั้นฝังใจเกลียดศุภิสราไม่ต่างจากมารดาของตัวเองเลยนี่สิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ เขาเองก็ได้แต่หวังว่ากาลเวลาที่ผ่านไปจะเปลี่ยนหัวใจลูกชายของเขาได้ ไม่ต้องมากมายนักแค่ปันเพียงเศษเสี้ยวน้ำใจให้หญิงสาวผู้น่าสงสารคนนี้บ้าง เขาก็คงนอนตายตาหลับ แต่ความหวังนั้นก็เลื่อนลอยเหลือเกิน

คุณไกรภพกุมที่อกข้างซ้ายที่ระยะหลังๆ อาการปวดหนืบเริ่มหนักและถี่ขึ้น บางครั้งยืนอยู่ดีๆ ก็แน่นหน้าอกจนเกิดหน้ามืดวูบเอาดื้อๆ แต่เขาก็ไม่เคยปริปากบอกใคร ดวงตาที่เริ่มฟ่าฟางตามวัยที่เพิ่มขึ้นมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้พระจันทร์เกือบเต็มดวง หัวใจบุรุษมากวัยล่องลอยไปถึงคนที่มีชื่อละม้ายดวงจันทร์ที่ตอนนี้คงมองมาจากบนฟ้าอย่างเอาใจช่วย...

‘ศศิลดา... พี่จะทำยังไงดีนะ’ หัวใจอ่อนล้าโรยแรงได้แต่ภาวนาให้เขาแข็งแรงพอที่จะอยู่คอยปกป้องดูแลดวงใจของเธอผู้นั้นได้นานที่สุดก็พอ หากคุณไกรภพไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่เขาภาวนาจะ... ไม่บังเกิดผล จู่ๆ ห้องที่เปิดไฟสว่างจ้านั้นก็พลันดับวูบลงไปดื้อๆ...