ตอนที่ 7 เพชรที่หายไปกับสายลม (1)

คุณไกรภพถอนหายใจ แม้จะเตรียมใจตั้งรับมาแล้วว่าต้องพบเหตุการณ์นี้จากภรรยา ทว่าที่ไม่คาดคิดคือแม้แต่คนในบ้านก็เป็นไปด้วย

“วันนี้งดปิ่นโตเรือนเล็กค่ะ” แม่ครัวเอกกระแทกเสียงใส่ “คุณผู้หญิงสั่งว่า ไม่ต้องทำ ใครมีมือมีเท้าก็หากินเอาเอง”

คนฟังฉุนกึก แม้จะโดนเหน็บแนมประจำ แต่คราวนี้พาลหนักข้อถึงกับให้อดอาหาร ลำพังตัวเองย่อมไม่มีปัญหา เพราะเคยอดมื้อกินมื้อมาก่อน แต่ทว่าอีกสองชีวิตที่หนึ่งในนั้นคือพี่สาวเจ้าของคำสั่ง ทำให้ยอมไม่ได้

“แต่... คุณท่านเป็นพี่สาวของคุณผู้หญิง” เด็กน้อยพยายามใจเย็น “ท่านต้องทานอาหารทานยาตรงเวลา ป้าก็ช่วยเตรียมอาหารให้...”

“เอ๊ะ! พูดไม่รู้เรื่องรึไง บอกว่าคุณผู้หญิงสั่งว่าไม่ต้องทำไง” คนพูดตัดบท ยกมือเท้าสะเอวเอาเรื่อง “หนอย มาอยู่ไม่ทันไรก็ทำท่าจะมาเป็นเจ้าเป็นนายข้าอีกคน ชะ... ไม่เจียมตัวเอาซะเลย”

“นั่นสิป้า แค่พวกกาฝาก ทำเป็นอวดดี” หนึ่งในคนรับใช้ช่วยผสมโรง

“โถ น่าสงสารคุณเพชร ลูกชายเจ้าของบ้านแท้ๆ กลับถูกไล่ส่งให้ไปอยู่ที่อื่น สม...นี่คงนึกว่าจะไปแทนที่ลูกท่านได้สินะ เจ้าข้าเอ๊ย ใครอยากเห็นพวกคางคกขึ้นวอช่อฟ้าเร่เข้ามา” ดวงตาคนฟังวาววับ แม้คำสอนของคุณพรรณรายจะดังก้องทว่ากลับถูกควันในหูเป่าออกไปจนหมดสิ้น มือเล็กๆ กำแน่นเข้าหากัน

“ดู๊... ดู พูดแค่นี้ทำกำหมัดกัดฟันแน่น ถือว่าเป็นคนโปรดคุณผู้ชายล่ะสิ ฮึ ที่แท้มันก็แค่พวกกาฝากล่ะว้า โธ่เอ๊ย นังเด็กไม่มีพ่อมีแม่...” ก่อนที่แม่สาวใช้ปากดีจะทันรู้ตัว ปิ่นโตทั้งเถาก็ลอยข้ามฟากไปเสียแล้ว!

เย็นวันนั้นแม่อบต้องแปลกใจเมื่อเห็นร่างเล็กมอมแมมด้วยคราบเขม่าดำๆ มีรอยเขียวช้ำตามเนื้อตัวบางๆ เจ้าตัวค่อยๆ ประคองจานไข่เจียวหน้าตาเกรียมๆ เข้ามาวางบนโต๊ะสำรับเคียงคู่กับไข่ต้มสามลูกที่วางอยู่ก่อน กับถ้วยน้ำปลา ขนตายาวเป็นแพชื้นกะพริบถี่ๆ แต่ไม่มีเสียงโอดครวญหรือน้ำตาแม้สักหยดเดียว

“วันนี้บนตึกตั้งสำรับตระกูลไข่หรือคะคุณ” แม่อบกระเซ้า

“ค่ะ ป้าอบ วันนี้มีทั้งไข่เจียว ไข่ต้ม ไข่ดาว น่าอร่อยทั้งนั้นเลย” คนตอบพยายามทำเสียงร่าเริงกลบเกลื่อน ก่อนเงยหน้ายิ้มเซียวๆ นั่นเองทำให้คนมองอุทาน

“ต๊าย... นั่นหน้าคุณไปโดนอะไรมาคะ เขียวปี๋เชียว” แม่อบรีบเข้ามาประคองคางมนขึ้นสำรวจตรวจตรา

“ตั้งสำรับเสร็จหรือยังจ๊ะ แม่อบ” เสียงคุณพรรณรายแทรกขึ้นมาช่วยชีวิตคนตัวเล็กไว้ได้ทันท่วงที

“เสร็จพอดีเลยค่ะ คุณท่าน วันนี้ข้างบนจัดเมนูตระกูลไข่ทั้งนั้น” แม่อบอดปากไม่ได้

“หืม?” คุณพรรณรายเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ หันไปมองหน้าเด็กในปกครองเชิงถาม

“แล้วนั่นเราไปโดนอะไรมา ทำไมมอมแมมอย่างนั้น เข้ามาใกล้ๆ ซิ” เมื่อคนพูดคือคุณพรรณราย คนตัวเล็กจึงหมดสิทธิ์เลี่ยงอีกต่อไปต้องรีบคลานเข่าเข้าไปหา

“สงสัยฝีมือพวกใจยักษ์บนตึกนั่นแหละค่ะ พวกนายว่าขี้ข้าพลอยทั้งนั้น”

“จริงอย่างที่แม่อบว่าหรือเปล่า หืม?” คนถูกถามนิ่งเงียบไม่ตอบ ดวงหน้าหวานสลดเศร้าทำให้คนมองอ่อนอกอ่อนใจ

“เอาเถอะๆ มีอะไรก็กินกันไปก่อนแล้วกัน” คุณพรรณรายตัดบท พลางหันไปสบตากับคนสนิทที่ยืนหน้างออย่างหนักอกหนักใจ แม้จะพอคาดเดาเรื่องได้ แต่คนสูงวัยกว่าก็ยังเป็นห่วง เมื่อลับหลังคนตัวเล็ก ทั้งคู่จึงได้โอกาสปรับทุกข์ต่อกันเบาๆ

“คุณพราวพิไลนี่ก็เหลือเกิน” แม่อบถอนหายใจ

“จะไปว่าเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ถึงยังไงตาเพชรก็เป็นลูกเขาทั้งคน แค่ไปอยู่ไกลตาก็ห่วงแล้ว นี่จะส่งไปอยู่ถึงเมืองนอกเมืองนา ใครจะไปทนไหว”

“นี่ตกลงว่าคุณเพชรต้องไปเมืองนอกแน่ๆ แล้วเหรอคะ” แม้ไม่เคยเลี้ยงดู ทว่าเมื่อเป็นหลานของเจ้านายก็ทำให้อดห่วงไม่ได้

“แน่สิ ได้ยินพ่อเขาว่าเตรียมทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว กำหนดวันเดินทางก็คงเร็วๆ นี้ล่ะ”

“แต่คุณไกรภพก็ใจแข็งเหลือเกินนะคะ ลูกชายทั้งคน”