ตอนที่ 10 การกลับมาของเพชร (3)

คนที่อ่อนแอกว่า... ทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้ ใบหน้าขะมุกขะมอมของเด็กหญิงตัวผอมโกรก ผู้มีนัยน์ตาเศร้าสร้อยผู้หนึ่งเป็นต้องโผล่แวบเข้ามาในสมอง จนเขาต้องรีบสลัดออกไปโดยไว แล้วยังไงล่ะ... เขากลับถูกคนที่พ่อบอกว่าอ่อนแอกว่าเป็นต้นเหตุทำให้ต้องพลัดพรากจากบ้าน จากทุกคนที่เขารักมาไกล ช่างยุติธรรมดีเหลือเกิน หลายครั้งที่เขาอยากบอกคนเป็นพ่อว่าเขาไม่อยากเป็นคนเข้มแข็งสักนิด ถ้าเลือกได้เขาขอเป็นฝ่ายอ่อนแอบ้างเพื่ออย่างน้อยก็จะได้รับความรักจากพ่อมากกว่าที่เป็นอยู่นี้ ทุกครั้งที่พยายามหาเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นเขาที่ถูกอัปเปหิมาไกลคนเดียว คำตอบที่ได้มักเจ็บปวดรวดร้าวจนเกินกว่าที่จะยอมรับได้เสมอ

เพราะพ่อรักคนอื่นมากกว่าเขาไงล่ะ...

ชายหนุ่มพยายามกล้ำกลืนรอยขมขื่น และปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หน้ากากเย็นชาที่เขามักใช้ซ่อนตัวเองจากสายตาคนรอบข้างถูกนำออกมาใช้อีกครั้ง มือใหญ่เอื้อมมาสัมผัสบริเวณแก้มตอบของผู้เป็นพ่อเบาๆ อาการนั้นทำให้คนที่คอยสังเกตการณ์ไม่ห่างเข้ามาแตะเบาๆ ที่ข้อศอกอย่างให้กำลังใจ

“คุณพ่อไม่เคยบอกผมเลยสักคำ” เขาพยายามยิ่งที่จะควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “คุณป้ารู้ไหมครับว่าเพราะอะไร...”

“ป้าคิดว่าคุณไกรคงไม่อยากทำให้ใครๆ เป็นห่วง”

“ครับ...ถ้าคุณพ่อเป็นห่วงตัวเองได้สักครึ่งหนึ่งของที่เป็นห่วง ‘ใคร’ บ้าง ก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”

“คุณพ่อของเพชรเป็นคนดีมากนะลูก และป้าเชื่อว่าคนดีจะต้องไม่เป็นอะไร” คนฟังเพียงพยักหน้ารับเบาๆ ด้วยสีหน้าสงบนิ่งชนิดที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดได้ น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยราบเรียบทว่าหนักแน่นในที

“ครับ คุณพ่อ ‘จะต้อง’ ไม่เป็นอะไร”

ที่ผ่านมาเขาเกลียดคำนั้นนัก ‘ทำใจ’ ชีวิตคนเป็นพ่อย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่อาจทำใจได้โดยไม่ทำอะไรสักอย่างแน่ แม้พ่อรักเขาน้อยกว่าคนอื่น แต่... เขาก็ยังคงรักพ่อไม่น้อยกว่าใคร!!

“ถ้าสิ่งที่แบกไว้มันหนักนัก ทำไมไม่วางเสียบ้างล่ะลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนให้ข้อคิด ดวงตาของผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนมองหลานชายด้วยความห่วงใยและเข้าใจใน ‘ปม’ ที่หยั่งรากลึกในใจของคนตรงหน้า จนกระทั่งคนถูกมองเพลินหันมาเห็นความอาทรในดวงตาคู่นั้นเข้าพอดี

“หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ”

“มีสิ เคยส่องกระจกบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” คำถามนั้นทำให้คนฟังเป็นงง เจ้าตัวพยายามลูบซ้ายไล้ขวาบนใบหน้าตัวเองหาสิ่งผิดปกติ หากก็ไม่เจออะไร จนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ “รู้ตัวไหมว่า หน้าเราน่ะชักจะแก่เกินวัยแล้วนะ”

ท้ายประโยคปนกระเซ้ายิ้มๆ ทำให้ชายหนุ่มชะงัก แล้วริมฝีปากได้รูปก็เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว รอยยิ้มสวยที่น้อยคนนักมีโอกาสได้เห็นนั้น ทำให้คุณพรรณรายต้องเอียงคอมองอย่างนึกชื่นชมในใจ เวลาเกือบสิบปีแปรเปลี่ยนเด็กชายตัวผอมกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงองอาจสง่างาม โครงหน้าคมสันที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นมารดา หากโดดเด่นกว่าด้วยกรอบตาดำเข้มที่ฉายรอยดื้อรั้น ไม่ยอมใคร และออกจะถือดีอยู่ไม่น้อย เมื่อถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเพียงนิดเดียวเท่านั้น ดวงหน้าของเขาก็กลับดูอบอุ่นเหมือนแสงตะวันยามเช้าอันอ่อนโยน เป็นเสน่ห์เฉพาะตัว ถ้าจะบอกว่าหลานชายของเธอมีรูปเป็นทรัพย์ก็คงไม่ผิดนัก

“ถามจริงๆ เหอะ ไปอยู่โน่น เราไม่เคยมีแฟนกับเขาบ้างหรือตาเพชร”

“โธ่... ถ้าคุณแม่ขอให้คุณป้ามาสืบราชการลับแทนล่ะก็ คงผิดหวังแล้วล่ะครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น หากคนเป็นป้าแกล้งตีสีหน้าเหลือเชื่อแกมจับผิด

“อย่าบอกป้าเชียวนะว่าเราเป็น...”

“เกย์...” พีรภัทรแกล้งลากเสียงยาวๆ ล้อตาพราว

“ฮะ... เกย์!” คนฟังตาแทบถลน หากน้องสาวของเธอรู้เข้ามีหวังได้หัวใจวายอีกคน

“ครับ ถ้าหากทุกคนขืนวุ่นวายกับชีวิตผมไม่เลิกล่ะก็ ผมจะเป็นเกย์ให้ดู!”

“เฮ้อ...”