ตอนที่ 10 การกลับมาของเพชร (4)

“เฮ้อ...” ผู้เป็นป้าแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก “จ้ะๆ พ่อผู้ร้ายปากแข็ง ระวังเหอะ ป้าน่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่เราน่ะสิ เขาคงเตรียมถุงงามๆ ไว้รอคลุมให้แล้วมั้ง หลบดีๆ แล้วกัน”

“ผมไม่อยากเห็นใครมาทนทุกข์ทรมานใจเหมือนที่คุณแม่เคยเป็นมา” น้ำเสียงห้าวลึกเอ่ยระโหย สีหน้าขี้เล่นถูกแทนที่ด้วยหน้ากากหิมะที่เคร่งขรึมอีกครั้ง จนคนมองนึกเสียดาย แต่ก็เข้าใจความรู้สึกเก็บกดของหลานชาย “การต้องทนอยู่กับคนที่ไม่รักเรามันเจ็บปวดนะครับ ถ้าผมจะแต่งงานกับใครสักคน ผมก็จะแต่งกับคนที่ผมรักแล้วเขาก็รักผมเท่านั้น”

ชายหนุ่มเบือนหน้าไปมองทางเตียงคนไข้อีกครั้ง ภาพความหลังที่คนเป็นพ่อทำไว้กับแม่และเขา ทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชากับความรัก สำหรับคนที่เคยขาดความอบอุ่นมาตลอดอย่างเขา ความรักเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด แต่ถ้าหากเขาจะรักขึ้นมาใครสักคน เขาจะไม่มีวันทำให้คนที่เขารักเสียใจเหมือนกับที่พ่อทำกับแม่เป็นอันขาด!

“อ้าว คุณนี่เอง... มายืนทำอะไรตรงนี้คะ...” เสียงเอะอะที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ หันขวับไปมองไปทางต้นเสียงอย่างสงสัย

“เอ๊ะ ใครกันมาเอะอะหน้าห้อง” คุณพรรณรายพยายามชะเง้อ

“เดี๋ยวผมไปดูให้เองครับ” ร่างสูงสาวเท้าไปเปิดประตูเสียเอง

“อ้อ คุณพยาบาล!” คนถูกเรียกหันขวับ เมื่อเห็นชายหนุ่มลูกชายคนไข้ห้องพิเศษที่ใครต่อใครในวอร์ดกำลังโจษจันว่าหล่อเข้มนักหนาเข้าก็เผลอส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้อย่างลืมตัว

“มีอะไรกันเหรอครับ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเอะอะ”

“เอะอะ... อ๋อ... เอ้อ... ก็คุณคนนี้น่ะสิคะ อะ...อ้าว!” เจ้าหล่อนอุทาน พลางเหลียวซ้ายแลขวาล่อกแล่กให้วุ่นวาย

“ใครกันครับ?” ชายหนุ่มมองตามอย่างฉงนปนรำคาญ “ผมไม่เห็นมีใคร”

“มีสิคะ” เจ้าตัวยังคงยืนยันแข็งขัน “เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนี้นี่นา หายไปไหนแล้วนะ...”

“คุณหมายถึงใคร”

“ก็ญาติคนไข้ห้องนี้ไงคะ เด็กสาวหน้าตาน่ารักๆ เมื่อกี้เธอยังยืนรออยู่หน้าห้องนี้อยู่เลย”

“เด็กสาว?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย “เด็กที่ไหนครับ”

“ดิฉันคิดว่าน่าจะเป็นน้องสาวคุณ...”

“น้องสาวผม?” เขาเอ่ยเสียงสูง “คุณคงเข้าใจอะไรผิด ผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่หรือน้องสาว”

“อ้าว... ตายจริง” พยาบาลสาวอุทาน “เผอิญดิฉันเห็นเธอมานั่งเฝ้าคนไข้ที่หน้าไอซียูทุกวัน ก็เลยจำได้ เพราะเห็นหน้าตาเธอสวยน่ารักดี ก็เลยนึกว่าน่าจะเป็นน้องสาวคุณ เมื่อกี้เห็นมายืนรอหน้าห้อง เลยเข้ามาทัก...” ยังไม่ทันขาดคำ คนตัวสูงก็รีบเหลือบซ้ายแลขวาหาคนที่มาแอบอ้างว่าเป็น ‘น้องสาว’ ของเขาทันที แต่ทางเดินนั้นว่างเปล่า ไม่มีอะไรผิดปกติหรือใครที่เขาน่าจะรู้จัก

“ไม่มีใครนี่ครับ” แววตาคมกริบที่มองมาอย่างหงุดหงิดแถมมีรอยตำหนิกลายๆ ทำให้คนถูกมองรู้สึกว่าเลือดในกายกลายเป็นน้ำแข็งอย่างเฉียบพลัน ก็ไหนใครๆ ในวอร์ดต่างชมโฉมญาติคนไข้ห้องพิเศษนี้ให้ฟังนักหนาว่าหล่ออย่างนั้นหล่ออย่างนี้ ถึงขนาดพยาบาลสาวๆ ต่างรับอาสาขอดูแลคนไข้ห้องนี้กันจ้าละหวั่น หรือไม่ก็หาเหตุเดินเตร่ผ่านหน้าห้องเพื่อให้ได้แอบมองเขาชั่วครู่ เธอเองก็ด้วย ตอนนี้ใครจะรู้ซึ้งได้ดีเท่าเธอว่าเจ้าชายรูปหล่อเหนือคำบรรยายผู้นี้จะแอบมีรังสีโหดที่ทำให้คนอยู่ใกล้ๆ ต้องแอบร้อนๆ หนาวๆ ราวกับจะเป็นลมได้ทุกขณะเช่นนี้

“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” เสียงเย็นสันหลังเอ่ยตัดบทอย่างสุภาพ ก่อนหันหลังกลับเข้าห้องไป ด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครแอบมองอยู่ ทำให้เขาต้องชะงักกึก รีบหันขวับไปมองอีกครั้ง แต่ก็กลับต้องพบกับความว่างเปล่า

“สงสัยจะตาฝาดไป” ประโยคนั้นราวกับบอกตัวเองไปด้วย โดยชายหนุ่มไม่อาจรู้เลยว่า พอคล้อยหลังเขาไป ร่างของ ‘ตัวต้นเหตุ’ ก็ขยับออกมาจากซอกหลืบที่อุตส่าห์เข้าไปซ่อนเร้นกายอยู่อย่างเงียบเชียบ