ตอนที่ 10 การกลับมาของเพชร (1)

วันถัดมา ศุภิสราตื่นสายผิดจากทุกวัน จะพูดให้ถูกคือเธอเพิ่งหลับลงได้ตอนย่ำรุ่ง หลังพยายามข่มตาหลับมาตลอดคืน ใครจะหลับตาลงได้ เรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อคืนต้องเรียกว่ารอดมาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด มาถึงบัดนี้หัวใจยังระรัวด้วยความตื่นเต้นไม่หาย อันตรายที่ใกล้แค่เอื้อมเกือบทำให้ต้องเสียใจไปชั่วชีวิตเสียแล้ว หากกระนั้นเธอก็ไม่คิดจะปริปากบอกใคร ด้วยเกรงว่าจะทำให้ทั้งคุณท่านและป้าอบของเธอต้องเป็นห่วง พอดีพอร้ายคราวนี้คงไม่ต้องคิดไปไหนตามลำพังได้อีก

เรือนเล็กเงียบกริบเช่นทุกวัน คุณท่านคงออกไปรอใส่บาตรหน้าบ้านเช่นเคย ส่วนป้าอบเองก็คงกำลังเตรียมอาหารในครัวซึ่งถูกต่อเติมออกไปด้านหลัง เพราะดำริของเจ้าของบ้านที่ยอมตัดปัญหา เพื่อรักษาสวัสดิภาพของคนตัวเล็กที่ในอดีตมักฟกช้ำดำเขียว หรือมีเรื่องกับชาวครัวบนตึกใหญ่ไม่เว้นแต่ละวัน จนคุณพรรณรายอดไม่ได้จึงบอกกับคนสนิทค่อยๆ

‘เราทำกินของเราเองดีกว่านะ’

ศุภิสราเดินตรงเข้าครัวไป หากก็ต้องพบกับความว่างเปล่า หรือป้าอบจะออกไปใส่บาตรกับคุณท่าน โดยปกติหน้าที่นั้นเป็นของเธอแต่วันนี้เพราะตื่นสาย ป้าอบจึงไปแทนกระมัง นึกได้ดังนั้นหญิงสาวจึงเร่งฝีเท้าตามออกไปทันที หากบริเวณหน้าบ้านว่างเปล่า ไร้เงาของคนที่คิดว่าออกมาใส่บาตร คราวนี้ชักเอะใจ คุณท่านกับป้าอบไปไหนแต่เช้านะ ศุภิสรานึกอย่างสงสัย หากตอนเดินกลับไปยังเรือนเล็ก จึงได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมาจากตึกใหญ่ เอ... ใครกันมาแต่เช้าแบบนี้... หญิงสาวครุ่นคิดแปลกใจ พอเหลียวมองหารถของแขกก็ไม่พบ

น่าแปลก... เสียงหัวเราะพูดคุยที่ได้ยินนอกจากภรรยาเจ้าของบ้านแล้วยังมีเสียงทุ้มนุ่มหูของใครอีกคนแทรกเป็นระยะ น้ำเสียงที่ฟังคุ้นหูอย่างน่าประหลาด เสียงใครกันนะ...

“อ้าว คุณทรายมาทำอะไรตรงนี้คะ” เสียงทักข้างๆ กายทำให้คนแอบฟังเพลินสะดุ้งโหยงหันขวับ ก่อนถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นร่างคุ้นตา

“ป้าอบเองเหรอคะ ตกใจหมดเลย” เสียงหวานใสทอดถอน “ หายไปไหนมาคะ นึกว่ามาใส่บาตรกันหน้าบ้าน เลยมาตาม”

“ใส่เสร็จแต่เช้าแล้วค่ะ” สตรีมากวัยยิ้มละมุน

“แล้วคุณท่านล่ะคะ”

“นู้นค่ะ คุณพราวให้มาเชิญไปรับของเช้าบนตึกใหญ่”

“หืม? มีอะไรพิเศษหรือคะ” คุณพรรณรายมักเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่กับเรือนเล็กอย่างเจียมตนในฐานะผู้อาศัย ต่อนานๆ ครั้งหรอกคนเป็นน้องสาวจึงเชิญให้ร่วมโต๊ะอาหารเช้า โดยเฉพาะระยะหลังๆ ที่คนเป็นสามีเข้าโรงพยาบาลคุณพราวพิไลจึงเงียบๆ ไป หรือจะเหงา?

“ไม่มีอะไรค่ะ แต่วันนี้มีคนพิเศษที่คุณผู้หญิงอยากให้พบ”

“มิน่าล่ะ เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นเชียว”

“อ้าว คุณได้พบแล้วเหรอคะ” แม่อบแปลกใจ

“พบใครคะ”

“ก็พบ... คุณเพชร!” ขาดคำคนฟังก็ผงะนึกว่าหูฝาด

“พบใครนะคะป้า”

“ก็คุณเพชร... ลูกชายท่านไงคะ” คำนั้นยืนยันว่าหูไม่ฝาด ฟังไม่เพี้ยน ดวงเนตรหวานเบิกกว้างตัวชาวาบอย่างตื่นตะลึง หัวใจแทบหยุดเต้น ริมฝีปากอิ่มครางเสียงแผ่ว

“คุณเพชร...”

“ค่ะ คุณเพชร แหมดีจังที่คุณยังจำได้” แม่อบหารู้ไม่ คนตรงหน้าไม่เคยลืมเลยสักนิดต่างหาก

“เห็นว่าเพิ่งมาถึงเมื่อคืนนี้เอง โอ้ย... คุณพราวเธอดีใจใหญ่รีบให้คนไปตามคุณท่านตั้งแต่เช้ามืด แหม ไม่เจอกันนาน กลับมาคราวนี้คุณเพชรเธอโตเป็นหนุ่มแล้ว ตัวก็สูงขึ้นเป็นกอง หน้าตารึก็เปลี่ยนไป หล่อเหลาซะจนเกือบจำแทบไม่ได้ แม่พวกบนตึกน่ะตื่นเต้นกันริกๆ ก่อนลงมานี่ป้าเห็นชักขบวนกันมานั่งเฝ้าสลอน แต่คุณพราวสิคะดีอกดีใจกว่าใครเพื่อน คงกลัวว่าลูกชายพาแหม่มกะปิมาเป็นของฝาก พอไม่เห็นก็โล่งอกไป” คนเล่าพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลอยเป็นปลื้มไม่หายด้วย โดยไม่ทันสังเกตเห็นดวงหน้างามของคนฟังที่ถอดสี

“นี่เห็นว่าทานข้าวเสร็จจะยกโขยงกันไปเยี่ยมคุณไกรที่โรงพยาบาลกันเลย เห็นว่าอาการดีขึ้นแล้วนะคะ” คำนั้นทำให้ดวงตาหม่นแสงพลันเปล่งประกายตื่นเต้นดีใจ จนลืมเรื่องอื่นไปชั่วขณะ

“จริงเหรอคะป้า!”