Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 5 - ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง 3
“ปริมทำไร?”
ฉันใช้จมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยแตะจมูกเข้าอย่างจัง
“พี่กำลังทำอาหารเย็นให้คุณเธียร”
“ไหนๆ ขอลินดูหน่อยว่าทำอะไรบ้าง”
อาหารหลากหลายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะภายในห้องครัว ซึ่งปริมเป็นคนทำทั้งหมดด้วยตัวเอง
พี่สาวฉันเก่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านงานเรือน ฝีมือการทำอาหารไม่เป็นสองรองใครเพราะแม่สอนมาดี ต่างจากฉัน ที่ทำอะไรพวกนี้ไม่เป็น
“มีปลากระพงนึ่งซีอิ๊ว ห่อหมกทะเลแล้วก็ผัดคะน้าน้ำมันหอย”
“กลิ่นหอมมาก หน้าตาดูดีสุดๆ ไปเลย” ฉันยกนิ้วให้พี่สาวที่แสนดี บางทีก็คิดอิจฉาที่พี่เธียรได้ปริมเป็นแฟน
“ลินลองชิมดูสิว่าอร่อยไหม”
ปริมบรรจงตักห่อหมกทะเลคำโตๆ มาป้อนให้ฉันได้ลองชิม
“อร่อยมากปริม อร่อยแบบแสงออกปาก”
“คงไม่ขนาดนั้น”
“สอนเค้าทำบ้างสิ อยากทำอาหารเป็นบ้าง”
เมื่อสบจังหวะจึงออดอ้อนพี่สาว ถ้าได้ปริมช่วยสอน รับรองว่าฝีมือการทำอาหารของฉันต้องดีขึ้นแน่นอน พี่โซ่จะต้องภูมิใจและได้กินอาหารฝีมือฉันทุกวัน
“อารมณ์ไหนของลินเนี่ย อยู่ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะสนใจเรื่องพวกนี้”
“ก็ลินมันไม่เอาไหนเลยปริม แค่ทอดไข่ยังทำไม่ได้เลย”
“ทำอาหารไม่อยากหรอก เดี๋ยวพี่สอนให้”
พอได้ยินแบบนั้นเริ่มรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้ว ถ้าคนอื่นทำได้ ฉันก็ต้องทำได้เหมือนกัน!
“ลินอยากทำพวกอาหารไทยๆ ผัดกะเพรา แกงพะแนงอะไรแบบนี้”
“จะทำให้พี่โซ่กินใช่ไหม?” ปริมถามอย่างรู้ทัน ทำอย่างกับอ่านใจฉันออก หรือว่าฉันเผลอแสดงอาการออกนอกหน้านอกตาเกินไปงั้นเหรอ
“ตัวรู้ได้ยังไง?”
“รู้สิ…มีแค่พี่โซ่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้ลินอยากทำอะไรแบบนี้”
“อยากเอาใจแฟนบ้างอ่ะ”
“เขาขอลินเป็นแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกพี่บ้างเลย”
พูดแล้วเซ็ง! ทำกันจนขนาดนี้แต่พี่โซ่ก็ยังเฉยไม่ยอมขอฉันเป็นแฟนสักที
“ไม่ขอก็เหมือนขอนั่นแหละ เพราะนอนด้วยกันแล้ว”
ฉันยอมรับกับปริมตรงๆ แบบไม่ปิดบัง หรือต่อให้ไม่บอกปริมก็น่าจะรู้ เพราะกลับบ้านมาแต่ละทีตามตัวของฉันมีแต่รอยดูดขนาดนั้น
“ลินอย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวพ่อก็ผ่านมาได้ยินหรอก”
“พ่อได้ยินก็ดีเลย ลินจะได้บอกให้พ่อไปสู่ขอพี่โซ่แบบเป็นเรื่องเป็นราว”
“ตลกมากมั้ง ดูพูดเข้าสิ” ปริมตีปากฉันเบาๆ พร้อมถอนหายใจใส่ “ว่าแต่วันนี้ลินอยากลองทำเมนูอะไร?”
“เอาเป็นผัดกะเพราได้ไหม”
“ได้สิ อันนั้นยิ่งง่ายใหญ่เลย ไปหยิบชุดกั้นเปื้อนมานะ จะได้ลงมือทำกันเลย”
“…..” ฉันกระโดดโลดเต้นรีบวิ่งไปหยิบผ้ากันเปื้อนของแม่ที่แขวนอยู่มาสวมทับชุดนักศึกษา
-หลายชั่วโมงผ่านไป-
“รสชาติอาหารเป็นยังไงบ้างคะ?” ปริมเอ่ยถามในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารเย็นร่วมกัน
“พ่อกำลังจะถามอยู่พอดี ว่าวันนี้ใครเป็นคนทำ รสชาติมันทะแม่งๆ ไม่คุ้นปาก”
ฉันเริ่มเลิ่กลั่กหันซ้ายมองขวา เพราะทุกอย่างบนโต๊ะเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง กว่าทุกอย่างจะเสร็จก็กินเวลาไปตั้งหลายชั่วโมง
“ให้ทาย” ปริมยิ้มกรุ้มกริ่มพลางมองมาทางฉันที่นั่งข้างๆ
“น้องปริมเหรอ หรือว่าแม่?”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“เป็นฝีมือหนูต่างหากเล่า” ฉันโพล่งขึ้นด้วยความน้อยใจ ทำไมพ่อไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้างนะ
“แค่ก!” พ่อถึงกลับสำลักน้ำที่เพิ่งกินเข้าไปก่อนหน้านั้น เขามองมาทางฉันราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่บอก
“หนูทำเองทั้งหมดเลยเหรอ?”
“ใช่ค่ะ พี่ปริมเป็นคนสอนหนูทำเอง”
“อยู่มาตั้งนานไม่เห็นจะสนใจเรื่องพวกนี้”
“ก็ตอนนี้หนูเปลี่ยนใจแล้ว อยากเป็นแม่บ้านแม่เรือนกับเขาบ้าง”
“…..” คราวนี้พ่อไม่ตอบแต่เลือกที่จะตักอาหารใส่จานแล้วกินต่อ
“เป็นยังไงบ้างพ่อ พอใช้ได้ไหม?”
“ถือว่าไม่เลว”
“พ่อว่าพี่โซ่จะชอบลินไหมอ่ะ”
“ไม่ชอบก็ช่างหัวมันสิ ผู้ชายบนโลกมีคนเดียวทีไหน ลูกสาวพ่อทั้งสวยทั้งรวยจะต้องไปแคร์ทำไม”
“แต่หนูชอบเขานะ” ฉันพูดเสียงอ่อนพร้อมถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก
ก็รู้อยู่แหละว่าเขาคงชอบฉันเหมือนกัน แค่อยากได้ยินจากปากของเจ้าตัว จะได้ไม่ต้องคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้
“แล้วจะให้พ่อทำยังไง ของแบบนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน”
“เซ็งอ่ะ”
“ทานข้าวได้แล้วน้องลิน อย่ามัวแต่ชวนคุณพ่อคุย” คุณแม่ทำเสียงดุ ก่อนที่พวกเราจะเริ่มตั้งใจทานอาหารกันอีกครั้ง
“…..”
-หลายสัปดาห์ผ่านไป-
มหาวิทยาลัย
“วิ๊ดวิ๊ววว น้องลินคนสวยมาแล้ว”
“นางฟ้านางสวรรค์ของมึงมาแล้วไอ้โซ่”
“ถ้าอยากมีเมียสวยขนาดนี้ ต้องทำบุญด้วยอะไรวะ อิจฉามึงฉิบหายเลย”
หนุ่มนักศึกษาต่างพากันร้องแซวเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย สัดส่วนอวบอั๋น เดินเข้ามาหาตรงที่พวกเขานั่งอยู่
ไม่ว่าปาลินจะเดินไปทางไหน มักเรียกความสนใจจากสายตาของผู้ชายที่อยู่แถวนั้นได้ไม่ยาก
“พี่โซ่!” เสียงหวานตะโกนร้องเรียกในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกจากอาคารเรียน
โซ่รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเมื่อเห็นสายตาของคนอื่นที่มองมาทางเธอ
“จะมาหาทำไมไม่บอกก่อน”
“ไปกันข้าวกัน”
“วันนี้เธอไม่ออกไปกินที่ร้านอาหารกับเพื่อนเหรอ”
“ไปกับเพื่อนบ่อยแล้ว อยากอยู่กับพี่บ้าง” คนตัวเล็กจับมือชายหนุ่มไว้แน่น ก่อนจะพาเขาเดินตรงมายังโต๊ะหินอ่อนที่อยู่หลังตึกคณะ
“ไปหาที่นั่งกัน”
“…..”
โซ่นั่งเงียบมองการกระทำของหญิงสาว เมื่อเธอบรรจงหยิบบางสิ่งบางอย่างออกจากกระเป๋าผ้าใบใหญ่
“อันนี้เป็นกะเพราไก่ไข่ดาว พี่ลองกินดูสิ”
“เธอทำเองเหรอ?”
“ใช่…เค้าทำเอง”
“…..”
“มันกินได้ ลองชิมดู”
“…..” ชายหนุ่มมองกล่องข้าวกลางวันที่หญิงสาวนำมาให้ด้วยความงุนงง แต่เขาก็ยอมกินมันแบบไม่อิดออด หน้าตามันดูพิลึกแต่ไม่ถึงกลับแย่
“เป็นยังไงบ้าง รสชาติโอเคไหม?”
“อร่อยดี”
รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อได้ยินเขาตอบกลับมาแบบนั้น ในที่สุดความพยายามของเธอก็เกิดผล
“เยส! สำเร็จไปอีกหนึ่งอย่าง”
“ว่าแต่ลินทำเองแน่นะ ทำไมรสชาติมันต่างจากเดิมไปมากขนาดนี้”
“ลินให้พี่ปริมช่วยสอน ตอนนี้กำลังหัดทำต้มข่าไก่อยู่ด้วยนะ ของโปรดพี่เลย” ปาลินยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ เพราะมีเขาเป็นแรงบันดาลใจเลยทำให้เปลี่ยนแปลงตัวเองกลายเป็นคนที่ดีขึ้นมา
“ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้านเป็นแล้วด้วย เอาไว้ครั้งหน้าจะไปทำความสะอาดห้องให้พี่”
“ค่อยๆ ฝึกทำเดี๋ยวก็เก่งเอง”
“กินให้หมดเลย ถ้าพี่ชอบเดี๋ยวลินทำมาให้กินบ่อยๆ”
“เย็นนี้ไปเดินห้างกันไหม?”
“อารมณ์ไหนถึงชวนเค้าไปช็อปปิ้ง” ดวงตากลมโตกระพริบตาปริบๆ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลา
“พวกผู้หญิงชอบไปช็อปปิ้งกันไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริงอยู่ ว่าแต่วันนี้พี่ไม่ต้องไปทำงานเหรอ?”
“วันนี้คลับปิดปรับปรุง”
“โอเค งั้นเลิกเรียนแล้วไปช็อปปิ้งกัน”
-ห้างสรรพสินค้า-
“กำไลข้อมือสวยดีนะ พี่ว่ามันเหมาะกับเธอ”
ปาลินหันไปมองตามที่ชายหนุ่มบอกในขณะที่เดินผ่านหน้าร้านขายเครื่องประดับ
“น่ารักดีค่ะ”
“อยากได้ไหม เดี๋ยวพี่ซื้อให้”
“เส้นละตั้งหลายพัน ไม่เอาหรอกเปลืองเงิน” คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกอดแขนคนตัวโตไว้แน่น
“พี่พอมีเงินเก็บ แล้วเมื่อวานก็เพิ่งเงินเดือนออก พี่ซื้อให้เธอได้นะหรือจะเอาเครื่องสำอาง”
พอได้ยินแบบนั้นยิ่งไม่ต้องการเข้าไปใหญ่ กว่าเขาจะหาเงินแต่ละบาทได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด
ถ้าเธอเอาเงินไปซื้อของไร้สาระพวกนี้ เท่ากับว่าตอนนี้กำลังใช้แรงงานจากเขา
“ไม่เอา เค้าไม่อยากใช้เงินพี่”
“พี่แค่อยากซื้ออะไรให้เธอบ้าง”
“งั้นแลกกันไหม? พี่ซื้อให้ลิน ลินซื้อให้พี่” ปาลินพูดอย่างไม่คิดอะไร ถ้าโซ่ตอบว่าตกลง พรุ่งนี้จะรีบไปถอยรถสปอร์ตให้เขาทันที
“อย่าเลย”
แต่เป็นเหมือนที่คิด โซ่ยังคงไม่ยอมรับอะไรจากเธอเหมือนอย่างเคย ทีผู้ชายรวยๆ ยังเปย์ผู้หญิงได้เลย ไม่เห็นจะมีใครมองว่ามันผิด แล้วทำไมเธอจะเปย์ให้ผู้ชายบ้างไม่ได้!
“ทีเค้าซื้อของให้พี่ พี่ยังไม่เอาเลย”
“ก็เธอชอบซื้อของแพง พี่เลยไม่อยากได้”
“มีเมียรวยจะคิดมากทำไม แค่ผัวคนเดียวลินเลี้ยงได้อยู่แล้ว”
“…..” โซ่ถอนหายใจหนักให้กับคำพูดคำจาของคนตัวเล็ก ถึงแม้จะได้ยินบ่อยๆ แต่ก็รู้สึกไม่ชินสักที
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
